BAD MORGAN :: CHAPTER 2 [70%]
1659 Words
“อยากทำมากนัก ก็ลองมาทำหน้าที่เมียดูสิ”
“ไม่”
“อะไร? ฉันหมายถึงหน้าที่เมียที่ดูแลทุกอย่างเกี่ยวกับผัวตัวเอง เช่นทำอาหาร ดูแลเรื่องส่วนตัวของผัว เอาใจผัวอะไรประมาณนี้ ทำได้ไหม?”
“ฉันทำไม่ได้...”
“งั้นก็หัดทำซะ เพราะเธอต้องทำมัน ส่วนเรื่องบนเตียง ฉันไม่จำเป็นต้องพึ่งเธอหรอก เพราะทุกวันนี้ฉันมีให้กินเพียบแล้วล่ะ” มอร์แกนยักคิ้วให้ร่างบางก่อนจะผละออกจากห้องเธอไป ชีตาร์ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายกับชีวิตที่ตัวเองเผชิญอยู่ตอนนี้ ร่างบางเปลี่ยนชุดแต่งงานเป็นชุดเดรสสีขาวรัดรูปธรรมดา แต่ไม่ว่าเธอจะอยู่ชุดไหนเธอก็สวยอยู่ดี ชีตาร์เดินออกจากห้องมากะว่าจะลงไปข้างล่าง แต่ทว่ากลับเจอผู้หญิงคนหนึ่งที่ดักหน้าเธออยู่
“หน้าเชิดเชียวนะ ได้แต่งงานกับคุณมอร์แกนเนี้ย”
“...”
“อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ ผู้หญิงและคู่นอนของคุณมอร์แกน เขารู้กันหมด ว่าการแต่งงานนี้เกิดขึ้นเพราะอะไร?”
“แล้วมาบอกฉันทำไม?”
“ก็มาบอกให้หล่อนรู้ตัวไว้ไงว่าก็เป็นได้แค่ไม้กันหมาให้คุณมอร์แกนแค่นั้น อย่าคิดหวังสูงเลยว่าเขาจะเอาหล่อนจริงๆ หึ” ชีตาร์ไม่ตอบอะไร แต่กลับเดินสวนผู้หญิงคนนี้ไปแต่ทว่ากลับถูกมือบางคว้าแขนไว้ จนเธอสะบัดออกทันทีอย่างรังเกียจ
“อย่าแตะต้องตัวฉัน”
“ทำไม? สูงส่งนักหรือไง ก็แค่อีตัวที่คุณมอร์แกนเลือกมาแต่งงาน อย่าโอหังให้มันมากนักนะ!!”
“ถ้าคุณว่าฉันเป็นอีตัว คุณก็คงเป็นโสเภณีที่คอยรองรับเขาบนเตียง... หน้าที่เหมือนกัน แต่แตกต่างกันตรงที่ว่าฉันแต่งงานเป็นเมียเขา กับคุณที่เป็นได้แค่โสเภณีชั่วคราว ไม่ได้มีหน้ามีตา”
“แก!!”
หมับ
“คิดจะทำอะไรคุณชีตาร์” ใบหน้าสวยมองลูกน้องของมอร์แกนที่คว้าข้อมือผู้หญิงคนนี้เอาไว้ ก่อนที่เธอจะมองชีตาร์ด้วยสายตาที่เคียดแค้นและสะบัดมือหลุดออกจากมือที่แข็งแรงของลูกน้องมอร์แกน
“ก็จะตบสั่งสอนมันนะสิ เป็นแค่อีตัวที่คุณมอร์แกนเลือกมาแต่งงานแต่ดันสะเออะเชิดหน้าชูตา”
“คุณชีตาร์ไม่ใช่อีตัว ที่สำคัญเธอคือลูกสาวของอดีตแก๊งโชนาร์ป รู้ไว้ซะด้วยก่อนจะทำอะไร”
“!!!” ผู้หญิงคนนี้อึ้งไปทันทีเมื่อรับรู้ถึงอดีตแก๊งโชนาร์ปที่หายสาบสูญ แต่เธอไม่คิดว่าโชนาร์ปจะมีลูกสาวด้วย คิดว่าหล่อนเป็นแค่อีตัวที่มอร์แกนหามาเพื่อกันตัวเองไม่ให้ออกจากสมาคม
“ที่สำคัญ ไม่ว่าคุณชีตาร์จะเป็นใคร เธอก็ไม่สิทธิ์... เพราะตอนนี้คุณชีตาร์คือนายหญิงแห่งแก๊งมอร์แกน”
“...”
“หน้าที่ของพวกฉันนอกจากจะปกป้องคุณมอร์แกนแล้ว ก็ต้องปกป้องนายหญิงของเจ้านายด้วย เพราะฉะนั้นอย่าคิดทำอะไรนายหญิงของพวกฉัน” ชีตาร์มองลูกน้องของมอร์แกนที่เดินมารุมผู้หญิงคนนี้ ก่อนที่หล่อนจะสะบัดหน้าหนีไปที่ห้องของมอร์แกน ใบหน้าสวยส่ายหน้าไปมาและหันไปก้มหัวให้กับลูกน้องของมอร์แกน
“ขอบคุณมากนะ แต่ฉันไม่ใช่นายหญิงของที่นี่ พวกคุณคงรู้ดีว่าฉันแต่งงานกับเจ้านายของพวกคุณเพราะอะไร?”
“แต่ถึงยังไงคุณชีตาร์ก็แต่งงานกับนายแล้ว ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร พวกผมมีหน้าที่ปกป้องคุณมอร์แกนและนายหญิงของที่นี่ครับ” ใบหน้าสวยมองลูกน้องของมอร์แกนที่ก้มหัวให้เธอและพากันเดินไปประจำที่ของตัวเอง ร่างบางถอนหายใจออกมาและเดินลงบันไดไป ซึ่งแน่นอนว่าสายตาของทุกคนมองเธอมีทั้งหลงใหลและปลาบปลื้ม แต่กลับไม่มีสายตาที่จับจ้องราวกับจะกินกลืนเธอหรืออะไรนะ? เพราะอะไรคงจะรู้กันดี ชีตาร์ไม่พูดไม่จากับใคร และที่สำคัญ คงจะไม่มีใครกล้าพูดคุยกับเธอมากกว่า
กระทั่งเย็นมาถึง ชีตาร์กลับขึ้นห้องมาหลังจากที่เดินเล่นไปรอบคฤหาสน์ของเขาที่ใหญ่กว่าบ้านของเธอ และที่สำคัญเธอก็เพลียอยากจะขึ้นมาพักผ่อนด้วย เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงงานปาร์ตี้ก็จะเริ่มขึ้นแล้ว เธออาบน้ำและอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ ออกมานั่งที่ปลายเตียงหยิบมือถือมาดูเบอร์ของพ่อ กดโทรไปก็พบว่าเป็นระบบฝากข้อความ จนเธอเหนื่อยใจ
แกร๊ก
ประตูที่เชื่อมต่อกับห้องของมอร์แกนเปิดขึ้น แต่ทว่าไม่ใช่ร่างหนาที่เธอคุ้น แต่กลับเป็นร่างหนาของผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาดีมากๆ จนเธอลุกขึ้นยืนมองเขา
“คุณเป็นใคร?”
“สวยมากจริงๆ สวย...”
“ฉันถามว่าคุณเป็นใคร? คุณไม่ควรเข้ามาในห้องนี้” ร่างหนาของชายคนนี้ย่างกายเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น ถึงแม้จะหวาดกลัว แต่สีหน้าที่นิ่งเฉยกลับสะกดและดึงดูดชายคนนี้ให้อยากค้นหาในตัวของเธอ
“คุณสวยมากๆ เลยนะชีตาร์”
“คุณควรออกไป”
“ทำไมล่ะ? ผมรู้นะว่าคุณแต่งงานกับคุณมอร์แกนเพราะอะไร อีกอย่างคนอย่างเขาให้ความสุขคุณไม่ได้หรอก เพราะงั้นผมขอเป็นคนให้ความสุขคุณเองนะครับ” ชีตาร์ขมวดคิ้วก่อนจะถูกมือหนากระชากแขนไปจนร่างบางแนบชิดกับอกแกร่ง เธอดิ้นไปมา เงยหน้าสบตากับชายคนนี้ที่จับจ้องมองเธออย่างหลงใหล
“ให้ตายเหอะ คุณสวยจนผมอดใจไม่ไหวจริงๆ”
“ปล่อยฉัน... ไม่งั้นฉันจะตะโกนเรียกคนมาช่วย”
“เชิญเลย ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บนนี้หรอกครับ เขาลงไปงานปาร์ตี้กันหมด... ผมเสียดายคุณจัง ทำไมถึงต้องแต่งงานกับคุณมอร์แกนด้วย”
“กรุณาปล่อยฉันด้วย”
“คุณนิ่ง คุณเย็นชาดีจัง ไม่หวาดกลัวอะไรด้วย ผมชอบนะ”
“คุณ... ฉันบอกว่าให้ปล่อย” ถึงแม้ว่าเธอจะกลัวมาก แต่ทว่ามันก็เกิดขึ้นแค่ภายใน เพราะว่าภายใต้ใบหน้าของเธอ มันไม่ได้แสดงออกว่ากลัวหรืออะไร? เพราะสีหน้าเป็นแบบนี้ ถึงได้เป็นที่หลงใหลของใครหลายๆ คนที่สบตากับเธอ ผู้ชายทุกคนต่างพากันหลงใหลใบหน้าที่แสนเย็นชาของเธอ ว่าด้วยใบหน้าของเธอที่สวยจนหาที่ติไม่ได้
“ปล่อยได้ไงล่ะ คืนเข้าหอคืนแรก คุณมอร์แกนก็ต้องใช้บริการผมอยู่ดี คุณจะเหงานะ”
“ฉันขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย ปล่อย”
“ผมจะทำให้คุณหายเหงาเองนะครับ” ใบหน้าสวยเบือนหน้าหนีใบหน้าหล่อที่จะจู่โจมริมฝีปากของเธอ แถมยังกอดรัดเอวเธอแน่น จนเธอดีดดิ้นไปมาอย่างสุดแรงเพื่อให้รอดพ้นจากอันตรายในครั้งนี้
“มึงเสี้ยนมากใช่ไหม?”
“!!!”
“มอร์แกน”
น้ำเสียงเข้มดังขึ้นจากประตูเชื่อมต่อ ชีตาร์ผลักอกแกร่งออกไปและขยับไปยืนที่ปลายเตียง มองผู้ชายคนนี้ที่ก้มหน้าลงทันทีก่อนจะถูกมือหนาของมอร์แกนจิกหัวอย่างแรงจนชีตาร์มองตามอย่างนิ่งๆ
“กูถาม!!”
“ผะ ผม... ขอโทษครับ เห็นว่าชีตาร์อาจจะเหงาก็เลย...”
“กูไม่ได้ถามว่าชีตาร์เหงาหรือเปล่า? แต่กูถามว่ามึงเสี้ยนมากใช่ไหม!!”
“อึก คะ ครับๆ”
“ดี งั้นมึงกลับไปเลย เพราะกูไม่ใช้บริการมึง!!”
“ตะ แต่คุณมอร์แกน”
“อย่าให้กูเห็นว่ามึงเสนอหน้ามาอีกนะ ไม่งั้น กูไม่รับรองความปลอดภัย” ร่างหนาเดินไปเปิดประตูห้องของชีตาร์และผลักร่างหนาของชายคนนั้นออกไป ก่อนจะสั่งอะไรลูกน้องสักพักก็เดินเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“เธอทำให้ฉันหมดอารมณ์บนเตียง”
“เกี่ยวอะไรกับฉัน?”
“ไอ้ทอมมันกลับไปแล้วไง”
“ก็นายไล่เขา มันไม่เกี่ยวกับฉันเลยนะ เขาเข้ามาลวนลามฉันเอง!”
“แล้วไง? มันเสี้ยนมาก แล้วเธอล่ะเสี้ยนตามมันหรือเปล่า?”
“อย่ามาหยาบคายกับฉันนะมอร์แกน ฉันไม่ใช่นาย ปล่อย” ใบหน้าสวยพยายามสบตาเขาให้ปล่อยมือที่จับต้นแขนเธอบีบอย่างแรง และผลักเธอลงกับเตียงพร้อมกับคร่อมเธอไว้ด้วย ชีตาร์ดันอกแกร่งไว้ แต่ทว่ามือหนากลับตรึงข้อมือเธอไว้ที่เหนือหัว ส่งผลให้ร่างกายบางแอ่นหาอกเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ทำไม? ฉันมันเป็นแบบนี้ล่ะ อีกอย่างทำไมฉันจะพูดคำหยาบๆ กับเธอไม่ได้ล่ะหืม”
“ปล่อยฉันนะ”
“หึ ตอนไอ้ทอมกอด ทำไมไม่ดีดดิ้นแบบนี้บ้างล่ะ? ฉันผัวเธอนะชีตาร์”
“มอร์แกน...” ร่างหนาจับจ้องใบหน้าสวยที่จับจ้องมองเขาด้วยแววตาที่แข็งกระด้าง มอร์แกนก้มใบหน้าลงเพื่อจะจูบเธอแต่ทว่าเธอเบือนหน้าหนี จนเขาได้แค่หอมแก้มเธอเท่านั้น ส่งผลให้ชีตาร์สะบัดหน้าไปมาและมันทำให้ริมฝีปากร้อนๆ ของเขาเฉียดริมฝีปากบางของเธอจน มือหนาอีกข้างเลื่อนมาบีบคางมนไว้แน่น
“อยู่เฉยๆ ให้ผัวจูบ มันจะตายไหม!!”
“ตะ แต่นายบอกจะไม่ทำอะไรฉันไง...”
- Writer
