BAD MORGAN :: CHAPTER 2 [30%]
1745 Words
BAD MORGAN
2
งานแต่งงานในวันนี้อยู่ในธีมดอกไม้สีขาวและสีม่วงตามสไตล์ของมอร์แกนที่เป็นฝ่ายเลือก ถึงตอนนี้ทุกคนที่ต่างพากันมาร่วมงานหมั้นในตอนเช้ากำลังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วกับการแต่งงานสายฟ้าแลบของหัวหน้าแก๊งมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดของรัฐแมนิโทบา ผู้ที่ถูกขนานนามว่าเป็น บุรุษที่วิปริตผิดเพศ ได้ทั้งชายและหญิง ถึงแม้ทางสมาคมจะต้องยุติในการขับไล่เขาลง เพราะถือว่าการแต่งงานของมอร์แกนสามารถลบข้อครหาได้อย่างชัดเจน บรรยากาศในงานเต็มไปด้วยแขกที่มาทั่วสารทิศ แม้แต่ผู้หญิงที่มอร์แกนเคยได้ และเลี้ยงอยู่ หรือแม้กระทั่งชายหนุ่มที่เดินไปมาในคฤหาสน์ตอนนี้ล้วนแล้วแต่คือเครื่องเล่นทางกายให้กับเขาทั้งนั้น
ใบหน้าหล่อคมของมอร์แกนกำลังสวมชุดสูทสีขาวและเนกไทสีม่วงเข้ม ผมสีดำน้ำตาลถูกปัดขึ้นไป เผยให้เห็นรอยสักที่ต้นคอของเขา ที่สักด้วยรูปไพ่คิงโพดำ ในความคิดของเขามันหมายถึง ราชาที่ยิ่งใหญ่ที่สุด และมันสมควรมาอยู่บนคอของเขาไงล่ะ เขาแทบไม่ต้องทำอะไรเลยกับงานแต่งที่จัดขึ้นมาในครั้งนี้ ถึงแม้มันจะทำให้เขาหงุดหงิดที่ต้องรับหน้ากับพวกคนที่จ้องจะเยาะเย้ยเขา แต่มันสะใจดีนี่น่า งานในตอนเช้าคือพิธีหมั้นและจดทะเบียนสมรส ส่วนงานกลางคืนคือปาร์ตี้เล็กๆ น้อยๆ ที่เขาจัดขึ้น ร่างหนาเดินออกมาจากห้อง ลุคเจ้าบ่าวของเขาในตอนนี้กินขาดหัวหน้าแก๊งมาเฟียทุกคนที่มาร่วมงานในครั้งนี้ สายตาคมหันไปมองห้องอีกห้องที่มีว่าที่เจ้าสาวของเขาอยู่ในนั้น มองช่างแต่งหน้าที่เดินออกมา
“ชีตาร์เสร็จหรือยัง? จะได้เวลาล่ะ”
“เสร็จแล้วค่ะคุณมอร์แกน เหลือเปลี่ยนชุดค่ะ” ใบหน้าหล่อพยักหน้ารับ และเดินลงบันไดไป บรรดาแขกที่พูดคุยกันอยู่ก็พากันตกตะลึงในความหล่อคมของเขาไม่งั้นเขาคงเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ดูหล่อและน่าค้นหามากๆ มอร์แกนแบกหน้าที่ปั้นยิ้มออกไป เพื่อพูดคุยกับแขก มองพิธีรีตองที่ถูกจัดวางไว้ มีแหวนสองวงที่วางอยู่บนพานดอกไม้ที่สวยงาม เพราะมอร์แกนไม่มีญาติและที่สำคัญมันไม่จำเป็นสักนิดเลยนะ ว่าไหม เพราะถึงยังไงการแต่งงานมันก็คือกางแต่งงานปลอมๆ ที่เขาสร้างขึ้น เพื่อผลประโยชน์ของตัวเองก็เท่านั้น
“อยากเห็นเจ้าสาวของคุณจังเลยนะครับคุณมอร์แกน”
“ใช่ๆ ผมก็อยากเห็น ลูกสาวของคุณโชนาร์ป... เขาว่ากันว่าเธอสวยราวกับนางฟ้า แต่ผิดตรงที่เธอไม่ค่อยเป็นมิตรกับใคร เหลือเชื่อที่เธอจะแต่งงานกับคุณนะครับ ยังไงก็ยินดีด้วย” มอร์แกนพยักหน้ารับ กลอกตาไปมาอย่างเซ็งๆ เพราะตั้งแต่เขาคุยกับหลายๆ คนแล้วนั่น ส่วนมากจะถามหาแต่ชีตาร์ ยัยผู้หญิงหน้านิ่งคนนั้นคนเดียว เหอะ มีเสน่ห์เหลือเกิน!!
“เจ้าสาวมาแล้วค่ะ”
สิ้นเสียงของช่างแต่งหน้า ทุกคนก็จับจ้องไปที่บันไดด้านบน ทุกคนต่างพากันอ้าปากตาค้างกันหมด ที่เห็นร่างบางที่อยู่ในชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ ผมสีดำยาวถูกก้าวเป็นมวยขึ้นไปและปักด้วยดอกกุหลาบสีขาวรอบๆ ใบหน้าสวยคมถูกแต่งหน้าด้วยบางๆ แต่กลับสวยราวกับเจ้าหญิงน้ำแข็ง แม้แต่มอร์แกนเองยังอึ้งไปกับความสวยงาม ปกติเธอไม่แต่งหน้าก็สวยมากอยู่แล้ว แต่พอแต่งหน้าแต่งตัวแบบนี้ ทำเอาเขาอึ้งไปเหมือนกัน ก่อนจะได้สติเดินไปรอรับเธอที่บันได ยื่นมือไป จนชีตาร์สบตากับเขาและวางมือลงบนมือหนาที่บีบกระชับมือของเธอ
“สวยมาก”
“เจ้าสาวของคุณมอร์แกนสวยจริงๆ”
“เหมาะสมกันที่สุดเลย ยินดีด้วยนะครับ” ชีตาร์มองผู้คนที่มองเธออย่างหลงใหลแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะเธอเองก็ใช่ว่าจะดีใจกับการแต่งงานที่บ้าบอแบบนี้ มอร์แกนพาเธอไปนั่งที่โซฟาสุดหรู มองใบหน้าสวยที่มองสบตากับเขา จนเขาโน้มใบหน้าเข้าไปชิดกับแก้มนวลจนชีตาร์ถอยหลังไป แต่ทว่ามือหนาก็ประคองแผ่นหลังเธอไว้ เพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต
“ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อย ทำหน้าซังกะตายแบบนี้ พวกมันคงเชื่อฉันหรอกนะ”
“หน้าฉันเป็นแบบนี้ นายจะให้ฉันทำยังไง?”
“ยิ้มเป็นไหม?”
“ไม่” มอร์แกนผละใบหน้าออกมา ก่อนจะถึงเวลาสวมแหวน เขาหยิบแหวนเพชรเม็ดงามมา และจับมือซ้ายของชีตาร์ที่ขืนเขานิดหน่อยแต่ก็ได้แค่นั้น เมื่อในตอนนี้แหวนเพชรถูกสวมลงที่นิ้วนางข้างซ้ายเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่เธอจะถอนหายใจออกมา ถึงจะขัดขืนยังไงมันก็ไม่เป็นผลหรอกตาร์... เธอเอื้อมมือไปหยิบแหวนทองคำขาวมาและจับมือซ้ายของเขามาสวมเป็นอันเสร็จ
“ต่อไป จะเป็นการจดทะเบียนสมรสนะครับ”
“ว่าอะไรนะ?”
“ครับ จดทะเบียนสมรส” ใบหน้าสวยหันไปมองมอร์แกนอย่างนิ่งๆ เธอตกใจไม่น้อยที่ต้องจดทะเบียนสมรสกับเขาด้วย เขาไม่ได้บอกเธอนี่น่าว่าจะต้องจดทะเบียนด้วย แล้วนี่มันหมายความว่ายังไงกัน? มอร์แกนยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะหยิบปากกามาเขียนชื่อตัวเองลงไป และยื่นไปให้ชีตาร์ที่นั่งนิ่งอยู่แบบนั้น
“นายไม่ได้บอกฉันเรื่องนี้...”
“ก็กะจะเซอร์ไพร์สเมียไงครับ?”
“แต่ฉันไม่” ชีตาร์ผลักสมุดทะเบียนสมรสไปที่มอร์แกนอีกครั้ง สร้างความตกใจให้กับแขกที่กำลังมองมอร์แกนอย่างจับผิดอยู่ตอนนี้ ใบหน้าหล่อคมกัดฟันแน่น โน้มใบหน้าไปกระซิบที่ข้างหูของชีตาร์
“ถ้าไม่อยากให้ไอ้แก่โชนาร์ปตาย... เซ็นซะ”
“นายกำลังจะผิดสัญญา นายบอกว่าถ้าฉันแต่งงานกับนาย นายจะไม่ทำอะไรป๊า”
“ใช่ แต่ตอนนี้เธอกำลังจะผิดคำสัญญากับฉันไง เอาสิ ไม่เซ็น ก็เตรียมตัวรับศพไอ้แก่ได้เลย อ่อไม่สิ คงจะไม่มีโอกาสรับหรอก เพราะเธอก็ต้องตายเหมือนกัน”
ใบหน้าสวยตกใจอีกครั้งที่ริมฝีปากร้อนๆ จูบลงที่แก้มของเธอ เพื่อไม่ให้ใครสงสัย มอร์แกนเลยจูบแก้มเธอ ชีตาร์กำมือตัวเองแน่น หลับตาลงกับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ มือบางหยิบปากกามาถือไว้ และลังเลอยู่นานที่จะเขียนชื่อตัวเองลงไป เมื่อนึกถึงว่าคนๆ นี้สามารถทำอะไรได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ นั่นหมายความว่า พ่อของเธอและตัวเธอก็ไม่ปลอดภัยด้วย ชีตาร์จรดปลายปากกาลงในทะเบียนสมรส และวางปากกาลงอย่างนิ่งเฉยตามสไตล์ของตัวเอง
“เป็นอันว่าตอนนี้ คุณมอร์แกนกับคุณชีตาร์ ได้เป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้วนะครับ ยินดีด้วยครับ”
เสียงปรบมือดังขึ้นเพื่อร่วมแสดงความยินดีกับหัวหน้าแก๊งที่ใหญ่ที่สุด มอร์แกนยิ้มออกมาและเอื้อมมือไปกอดไหล่บางไว้หลวมๆ ก่อนจะปล่อยให้แขกไปรับประทานอาหารกัน และเตรียมงานปาร์ตี้ตอนกลางคืน ดังนั้นชีตาร์เลยเลือกที่จะขึ้นมาพักที่ห้องของตัวเอง แต่ทว่าประตูปลายเตียงเธอที่เชื่อมต่อกับห้องของมอร์แกน เปิดขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่ถอดชุดสูทออก เหลือแต่เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปลดกระดุมออกไปสามเม็ด มอร์แกนเดินตรงมาหาชีตาร์และโน้มตัวลงเท้ามือลงกับเตียง โดยที่จับจ้องใบหน้าสวยที่เบือนหน้าหนีเขา
“เธอเกือบทำให้ทุกคนสงสัยฉัน”
“นายไม่ยอมบอกฉันเรื่องจดทะเบียนสมรส”
“จะบอกทำไม? บอกไปแล้วเธอปฏิเสธได้งั้นเหรอ ถึงยังไงเธอก็ต้องทำตามฉันอยู่ดี จริงไหม?”
“แต่อย่างน้อยก็ควรจะบอกฉัน ไม่ใช่ให้ฉันรู้ทีหลังแบบนี้... แล้วยังไง จะหย่ากันตอนไหน?”
“ก็หลังจากที่ไอ้แก่โชนาร์ปเอาเงินห้าสิบล้านมาประกันตัวเธอไป ถ้าพ่อเธอกลับมาและเอาเงินห้าสิบล้านมากองตรงหน้าฉัน... ทะเบียนสมรสจะมีชื่อฉันเซ็นหย่าอยู่บนนั้น และเธอก็แค่เซ็นหย่า จบ”
“...”
“เอาน่าชีตาร์ เธอไม่มีทางเลือกนะ ก็แค่ทำหน้าที่เมียปลอมๆ ให้ฉัน เป็นไม้กันหมาให้ฉันเวลาที่ฉันจะไปไหนมาไหน”
“นายมันโรคจิต” ใบหน้าสวยหันไปมองเขา หลายวันก่อนที่เขาหน้าด้านชวนเธอไปมีอะไรกับเขาพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งมันน่ารังเกียจมากๆ จนเธอรับไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอ เลยเลือกที่จะไม่สนใจ
“หลังจากนี้ ฉันจะไปหางานทำเพื่อใช้หนี้นายได้ยัง?”
“จะไปทำไม? เดี๋ยวไอ้พวกสมาคมมันก็สงสัยฉันอีก ไม่ต้องไป”
“แล้วฉันจะหาเงินที่ไหนมาคืนนายล่ะ ก็บอกแล้วไงว่าจะใช้หนี้นายไปด้วย” มอร์แกนแสยะยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ชีตาร์อีกครั้ง แต่ก็ได้แค่เพียงรับรู้สายตาที่แสนจะเย็นชากลับมาแค่นั้น
“ไม่ต้อง ตอนนี้เธอคือเมียฉัน ไม่ใช่ลูกหนี้ เพราะลูกหนี้จริงๆ คือไอ้โชนาร์ปพ่อของเธอ ส่วนเธอแค่ตัวประกันหรือตอนนี้คือไม่ว่าฉันจะสั่งให้เธอทำอะไร เธอก็ต้องทำตามฉัน เท่านั้น”
“แต่...”
- Writer
