เด็กเลี้ยงท่านรอง

ห้ามขาดห้ามสาย

ตอนที่ 5

“เธอมาสาย 15 นาที” กฤตดนัยพูดเสียงแข็งอย่างคนอารมณ์เสีย

“เดี๋ยวฉันจะทําชดเชยเวลาให้ 15 นาทีค่ะ” มาริสาตอบสวนเหมือนกันเหมือนแล้วเดินไปหยิบอุปกรณ์ทําความสะอาดเหมือนเคย ไม่สนใจสีหน้าของอีกคนที่ทําท่าฉุนเฉียวที่เธอพูดไม่มองหน้าเขาเลย

“หึ! ทําเป็นหยิ่ง” เสียงบ่นของกฤตดนัยไม่ทําให้มาริสาหันมาสนใจ เธอลงมือปัดกวาดเช็ดถูโดยไม่สนใจสายตาอีกคนที่เฝ้ามองการกระทําของเธอไปด้วย เขายกแก้วกาแฟมาดื่มหมดไปอีกแก้วแล้วเดินเข้าห้องนํ้า

“โอ้ยยย!!!” เสียงร้องแสดงความเจ็บปวดของกฤตดนัยทําให้มาริสาที่กําลังเก็บไม้ถูบ้าน ต้องวางลงแล้วเดินไปที่หน้าห้องนํ้า เธอเงียหูฟัง ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องนํ้าปรากฏมีแต่ความเงียบจนเวลาผ่านไปหลายนาทีแล้ว คนในห้องนํ้าก็ยังไม่เปิดประตูออกมาสักทีเธอจะลงมือเคาะประตู

ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก

“นี่คุณ!! คุณกฤตคะ”

“........”

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า"

“........”

“นี่คุณ! อย่าเงียบสิ คุณเป็นอะไร” มาริสายังตะโกนเรียกด้วยความตกใจที่ไม่เสียงตอบกลับมา ใจเธอกระวนกระวาย จึงลองจับลูกบิดปรากฏว่าเขาไม่ได้ล็อกประตู เธอจึงเปิดเข้าไป เห็นเขานั่ง สลบอยู่ข้างอ่างล้างหน้าโดยหัวเขาพิงผนังกําแพงไว้อยู่

“เฮ้ย! คุณเป็นไรอ่ะ มานั่งอยู่ทําไมตรงนี้ คุณ! คุณลืมตาสิ”

มาริสาคุกเข่าอยู่ข้างเขาเขย่าตัวเรียกเขาก็ไม่รู้สึกตัว จึงเอามือตบแก้มเขา เบาๆ เขาก็ไม่รู้สึกตัวอีก เธอลุกขึ้นยืนเท้าเอวจะหันรีหันขวางไม่รู้จะทําไงดี จึงหันไป ออกไปเอากะละมังเล็กๆ ในห้องครัวแล้วใส่นํ้าราดไปที่ตัวของกฤตดนัย

“โอ๊ะ!!” กฤตดนัยสะดุ้งตัวขึ้นเมื่อโดนนํ้าราดมาที่หัวจนตัวเขาเปียกไปหมด

'ยัยบ้าเอ๊ย ราดมาได้เย็นฉิบ' กฤตดนัยบ่นมาริสาในใจ แล้วค่อยลืมตาแกล้งเล่นตามน้ำเหมือนคนไม่รู้เรื่องอะไร

“คุณทําอะไรผมเนี้ย” กฤตดนัยเงยหน้าถามมาริสาที่ยืนถือกะละมังอยู่มองเขาด้วยท่าทางตกใจ

“ก็ฉันเรียกคุณไม่ตอบ ฉันไม่รู้คุณเป็นอะไร ก็เลยเอานํ้ามาราดคุณไง แล้วคุณล่ะ เป็นอะไร ฉันได้ยินเสียงร้องของคุณ ฉันตกใจมากเลยนะ นึกว่าตายคาห้องนํ้าไปแล้ว” มาริสาตอบเขายาวยืดแถมบ่นเขาด้วยความกังวลใจจริงๆ กฤตดนัยนึกกระหยิ่มอยู่ในใจ 'ยัยตัวดี พูดยาวๆ ก็ได้นี่หว่า' กฤตดนัยรู้สึกดีที่เห็นเธอพูดเหมือนเป็นห่วง

“อืมม ผมรู้สึกหน้ามืด แล้วผมก็จําอะไรไม่ได้เลย” กฤตดนัยนิ่งคิดแล้วตอบว่าเขามีอาการอย่างไร เขาแกล้งกุมขมับ ให้เหมือนคนจําอะไรไม่ได้เพื่อตบตาหญิงสาว

“แล้วคุณลุกไหวไหมเนี้ย!” มาริสาเข้ามาช่วยประคองเขาให้ลุกขึ้น โดยที่คนตัวโตทําท่าจะล้มลงอีกรอบ จนเธอต้องเข้ามาประคองเอวเขาไว้ไม่ให้เขาล้ม

“ไม่เป็นไรครับ ผมขอโทษเดี่ยวผมเดินเองดีกว่า” กฤตดนัยเอ่ยขอโทษเธอที่เอนล้มไปโดนตัวเธอ โดนเขาได้แอบสูดกลิ่นหอมของกายเธอและแอบยิ้มในใจ 'ตัวหอมเหมือนกันแฮะ'

“คุณโอเครมั้ย” มาริสาเห็นเขาเดินโซเซออกมาจากห้องนํ้าไปนั่งที่โซฟาแล้วล้มตัวลงนอน

“ผมโอเคร”

“งั้น ฉันขอตัวกลับก่อนนะ” มาริสาบอกเขาเมื่อรู้ว่าเกินเวลาของเธอมามากแล้ว แต่ก็ยังกังวลว่าเขาจะ เป็นอะไรหรือเปล่า คงไม่เป็นลมเป็นแล้งตายหรอกมั้ง อาการก็ดูดีขึ้นแล้ว

“ขอบคุณนะ” กฤตดนัยหลับตาบอกเธอ แล้วสักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเธอเดินห่างออกไปจนได้ยินเสียงปิดประตู เขาจึงลุกขึ้นมานั่ง แค่อยากแกล้งเธอเฉย ๆ

หลังจากวันนั้น มาริสาก็ไปทำงานเป็นปกติทุกวัน จนผ่านมาเกือบเดือนจู่ ๆ เธอก็หายไปโดยไม่มาทำงานโดยที่เธอไม่บอกเขา เขารอเธอจนล่วงเวลามาสามชั่วโมงเธอก็ไม่โผล่มาสักที โทรไปก็ไม่มีคนรับ เขาจึงออกจากห้องไปยังโรงแรมเพื่อหาคําตอบ สิ่งที่ได้รับรู้คือวันนี้เธอไม่มาฝึกงานที่โรงแรมเหมือนกัน เขาจึงสอบถามที่อยู่เธอจากผู้จัดการซึ่งผู้จัดการก็ให้เบอร์ของเพื่อนสนิทเธอมาอีกที เมื่อกฤตดนัยโทรหาณิชา เธอจึงยอมให้ที่อยู่ของมาริสากับกฤตดนัยไป