9

1452 Words
“แม่ก็รักหนูนะเอพริล ดูแลตัวเองดี ๆ ไม่ต้องห่วงพ่อกับแม่ ทางนี้พ่อกับแม่ดูแลกันได้” “ค่ะ หนูทราบแล้ว หนูจะโทรหาพ่อกับแม่บ่อย ๆ นะคะ” “จ้ะลูกรัก” พลอยวารินทร์วางสายไป แล้วเดินเหม่อ ๆ เพราะคิดถึงที่บ้านไปหาลูกสาว แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มสดใสของไข่มุกก็ทำให้เธอลืมเรื่องทุกข์ใจที่มีออกไปได้หมด “มามี้ มาดูไข่มุกต่อไดโนเสาร์สิ” “ไหนคะ โอ้โห ไดโนเสาร์จริง ๆ ด้วย ไข่มุกเก่งที่สุดเลย” “พรุ่งนี้ขากลับจากที่ทำงานแม่จะแวะไปร้านของเล่น ไข่มุกอยากได้ของเล่นแบบไหนคะ” “ไม่เอาค่ะ” หนูน้อยตอบแล้วก้มหน้าเล่นต่อ ทำให้พลอยวารินทร์แปลกใจ ปกติสาวน้อยจะต้องออดอ้อนให้ซื้อโน่นนี่ให้แต่ทำไมครั้งนี้ปฏิเสธ “แปลกจริงวันนี้ลูกสาวแม่เป็นอะไรปกติต้องร้องบอกจะเอาโน่นนี่นั่น ไม่น่าเชื่อว่าไข่มุกจะไม่อยากได้ของเล่น” เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมองมารดาแล้วหัวเราะแหะ ๆ “พรุ่งนี้แด๊ดดี้สัญญาแล้วค่ะว่าจะซื้อตุ๊กตาบาร์บีชุดใหญ่มาให้ไข่มุกค่ะมามี้” “แด๊ดดี้! นี่แอบไปสัญญากันตอนไหนทำไมแม่ไม่เห็นรู้เรื่อง”พลอยวารินทร์กัดฟันกรอดกับความเจ้าเล่ห์ของเฮย์เดน เธอมองลูกสาวตัวน้อยที่ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวอะไรครั้งหนึ่งก่อนจะส่ายหน้า ‘ทำยังไงได้ก็เขาพ่อลูกกัน’ ฟากเฮย์เดน ระหว่างนั่งมาในรถหรูเฮย์เดนก็สั่งให้อีวานแวะร้านของเล่นที่ดีที่สุดในเมืองนี้ เขาต้องหาของเล่นจูงใจลูกสาว แล้วตั้งใจว่าหลังจากเลือกของเล่นเสร็จแล้วเขาจะให้คนขับรถแวะไปที่ร้านขายชุดนอนสตรีที่หรูหราที่สุดในเมือง ในเมื่อมีของเล่นไปฝากลูกสาวเขาก็ควรมีของติดไม้ติดมือไปฝากแม่ของลูกด้วยในวันพรุ่งนี้ ตึกสำนักงานของบริษัทแบรดฟอร์ด ปิโตรเลียม พลอยวารินทร์เข้าใจสัจธรรมเรื่องความอยากรู้อยากเห็นของผู้หญิงดี ไม่ว่าเชื้อชาติไหนก็มักจะสนใจเรื่องของคนอื่นอยู่เสมอทั้งที่ตัวเองมีเรื่องมากมายกลับไม่คิดใส่ใจแต่หูผึ่งกับเรื่องของคนอื่น งานดราม่า งานนินทามีอยู่ทุกชนชาติไม่เว้นแม้แต่ที่อเมริกา ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมงานสาว ๆ ต่างชาติหลายคนในออฟฟิศกำลังสงสัยในตัวเธอที่มีรถหรูมาส่งในตอนเช้าและมารับกลับในตอนเย็นราวกับว่าเธอเป็นภรรยาเจ้าของบริษัท โซเฟียและราเชลกำลังแลกเปลี่ยนความคิดเห็นระหว่างกันหรือเรียกให้ถูกก็คือซุบซิบเรื่องของพลอยวารินทร์นั่นเอง เจ้าของหัวข้อในการสนทนาซึ่งก็คือพลอยวารินทร์ยืนขึ้นเพื่อเดินไปยังเครื่องถ่ายเอกสารซึ่งต้องเดินเลี้ยวขวาผ่านหน้าโต๊ะของสองสาวโซเฟียและราเชล พลอยวารินทร์เห็นจากหางตาว่าพอเธอเดินผ่านทั้งสองคนก็หยุดพูดแล้วมองเธอด้วยสายตาจับผิด พลอยวารินทร์ไม่สนใจแล้วถ่ายเอกสารจนเสร็จ กลับมานั่งที่โต๊ะทำงาน โซเฟียที่เป็นสาวเปรี้ยวจี๊ดมีคู่เดตสับเปลี่ยนทุกวันอดรนทนไม่ไหวต้องเดินมากอดอกถามตรง ๆ “เอพริลรถที่มารับมาส่งเธอทุกวันรถใครเหรอ แฟนเหรอ” พลอยวารินทร์วางเอกสารลงแล้วเงยหน้ามองยิ้มๆ “ไม่ทราบว่าคุณจะอยากรู้ไปทำไมเหรอ เรื่องของฉันไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับคุณโซเฟียเลย” โซเฟียหน้าตึงขึ้นทันที “ใครๆเขาก็สงสัยกันทุกคนน่ะสิว่ารถเบนซ์ที่เธอใช้กับบอดี้การ์ดที่คอยเดินตามหลังเธอเป็นของใครส่งมากัน แบบนี้มันคงไม่เหมาะกับตำแหน่งพนักงานธรรมดาหรอกจริงไหม ถ้าไม่ใช่ภรรยาเจ้าของบริษัทปลอมตัวมา ก็คงต้องถูกมองว่ามีคนใหญ่คนโตแอบเลี้ยงดู” พลอยวารินทร์ไม่สะทกสะท้านสักนิด คนอื่นจะคิดก็คิดไปเธอรู้ว่าตัวเธอไม่ได้ทำอะไรผิด เธอแค่รับเงินค่าเลี้ยงดูไข่มุกตามสมควรที่ลูกสาวของเธอพึงได้รับแต่เงินทองอย่างอื่นเธอไม่เคยรับ เงินในบัญชีที่พ่อของเด็กใส่มาให้ทุกเดือนยังนอนนิ่งอยู่เท่าเดิม “ถ้าฉันมีคนเลี้ยงดูแบบที่คุณโซเฟียคิดคงไม่ต้องมาทำงานให้เหนื่อยแบบนี้หรอก นั่งนอนอยู่บ้านใช้เงินให้สบายไม่ดีกว่าเหรอคะ ก่อนตั้งคำถามก็น่าจะใช่วิจารณญาณสักนิด” “ไม่รับก็ไม่เป็นอะไรแต่ของคาว ๆ ปิดยังไงก็ไม่มิด” พลอยวารินทร์พยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดอีกอยากจะคิดอะไรเชื่อแบบไหนก็แล้วแต่คุณจะคิด” พลอยวารินทร์ก้มหน้าทำงานไม่สนใจคนที่มองด้วยดวงตาแอบซ่อนความอิจฉา พอโซเฟียเดินกลับมาสมทบกับราเชลอีกฝ่ายก็ทำให้เธอรู้สึกแย่หนักกว่าเดิม “เป็นไงล่ะสีหน้าแบบนี้โดนเขาตอกกลับมาล่ะสิ” ยิ่งฟังก็ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้โซเฟียมากกว่าเดิม “ราเชลเธอเองก็อยากรู้เหมือนกันไม่ใช่เหรอว่ายัยผู้หญิงเอเชียคนนั้นมีคนเลี้ยงดูหรือเปล่า ทำไมถึงมาแขวะกันเองล่ะ” “ไอคิวของเธอเท่าไหร่กันถึงได้เดินไปถามเขาแบบนั้นใครเขาจะบอก ฉันว่าเราคอยสังเกตไปเรื่อย ๆ ไม่ดีกว่าเหรอ ฉันเห็นคุณอีวานคนสนิทของท่านประธานสนิทกับเอพริลด้วย ดีไม่ดีเกิดเอพริลเป็นเมียเก็บท่านประธานแล้วเราไปยุ่งขึ้นมาจะซวยได้” หน้าของโซเฟียบูดบึ้งขึ้นอีก “แม่สาวผมดำนั่นจะโชคดีขนาดนั้นเลยเหรอ ท่านประธานที่แสนจะเพอร์เฟ็กต์จะลดตัวไปเกลือกกลั้วยัยนั่นจริง ๆ เหรอ ถ้าเสร็จยัยนั่นจริง โอ้พระเจ้า ไม่นะ” เพราะโซเฟียพยายามเรียกร้องความสนใจจากเฮย์เดนมานานแต่ไม่ได้รับความสนใจ จนอีวานต้องมาเตือนว่าถ้าอยากทำงานที่นี่ต่อก็ให้หยุดอ่อยเสียที เธอจึงไม่กล้าเสนอหน้าไปทางห้องทำงานท่านประธานอีก “โชคดีหรือเปล่าใครจะไปรู้ ฉันแค่สงสัยเท่านั้นว่ารถที่มารับส่งกับบอดี้การ์ดพวกนั้นต้องเป็นของท่านประธาน นี่โซเฟียฉันว่ารู้แบบนี้แล้วอย่าไปยุ่งกับเอพริลเลย จำตอนที่คุณ อีวานมาเตือนเธอเรื่องท่านประธานไม่ได้เหรอ ถ้าไม่อยากตกงานก็อย่าไปยุ่งกับเอพริลเลย “นี่เธอกลัวมันเหรอราเชล” “งั้นก็ตามใจเธอนะโซเฟีย ฉันไม่ขอยุ่งด้วย” ราเชลหันหน้าทำงานต่อทิ้งให้โซเฟียยืนมองข้ามพาร์ติชั่นไปทางที่พลอยวารินทร์นั่งทำงานอยู่ด้วยดวงตาขุ่นขวาง ไม่พอใจที่อีกฝ่ายสวยและโดดเด่นกว่า หนำซ้ำได้กินของแพงหรูอย่างท่านประธาน สำหรับเธอแล้วแม้เป็นแค่ของเล่นของเขาเธอก็ยอม พลอยวารินทร์พูดขอบคุณบอดี้การ์ดที่เปิดประตูรถให้แล้วนั่งครุ่นคิดไปตลอดทางที่กลับเพนต์เฮาส์ เธอไม่แปลกใจที่มีคนสงสัยเรื่องที่เธอมีรถหรู มีบอดี้การ์ดมารับส่งแต่กังวลใจว่าถ้าหากต่อไปมีคนรู้ว่าเฮย์เดนเป็นพ่อของลูกเธอต่อไปชีวิตเธอจะวุ่นวายแค่ไหน เธออยากได้ลูกกลับไปเมืองไทยแบบเงียบ ๆ แต่ไม่รู้ว่าจะทำได้ไหม เธอกลัวเหลือเกินว่าต้องกลับเมืองไทยคนเดียวโดยทิ้งแก้วตาดวงใจไว้ที่นี่ ไว้ให้คนที่มีเพียบพร้อมสมบูรณ์แบบอย่างเฮย์เดนได้เลี้ยงดูลูกของเธอ ความกลัวของเธอยังมีต่อไปอีกถ้าหากว่าวันหนึ่ง เฮย์เดนแต่งงานไป แล้วลูกสาวของเธอจะถูกเลี้ยงดูอย่างไร คงไม่พ้นถูกทิ้งขว้างเมื่อพ่อมีครอบครัวใหม่ก็คงไม่สนใจลูกที่ไม่มีแม่คอยอุ้มชู คิดแล้วพลอยวารินทร์ก็ยิ่งปวดใจ พยายามหาวิธีที่จะเอาลูกกลับไปเมืองไทยด้วยให้ได้ เมื่อคิดถึงลูกสาวขึ้นมาจึงรีบบอกให้คนขับรถแวะที่ศูนย์การค้าข้างหน้าเพื่อหาซื้อของกินที่ถูกใจลูกสาว “แวะศูนย์การค้าข้างหน้าให้ฉันหน่อยนะคะ” “ได้ครับคุณเอพริล”
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD