เค้นรักซิงเกิลมัม

เมืองเออร์วิง รัฐเท็กซัส ประเทศสหรัฐอเมริกา ตึกสำนักงานของบริษัทแบรดฟอร์ด ปิโตรเลียม จำกัด (มหาชน) ใหญ่โตสวยงามเด่นสง่าอยู่ติดถนนใหญ่ของเมืองเออร์วิง หนุ่มสาววัยทำงานที่สัญจรผ่านไปมาต่างอดไม่ได้ที่จะแหงนคอมองแล้วนึกในใจว่าอยากร่วมงานกับบริษัทฯ ใหญ่แห่งนี้ให้ได้ ด้วยเหตุผลเพราะคงจะดูโก้หรูและได้เงินเดือนดีไม่น้อย แต่ที่แห่งนี้ใช่ว่าใครจะเข้าทำงานได้ง่ายๆ เพราะแบรดฟอร์ด ปิโตรเลียมหรือชื่อย่อคือบีพีได้ชื่อว่าเข้าทำงานยากที่สุด เจ้าหน้าที่บุคคลกว่าจะรับคนเข้าทำงานจะคัดแล้วคัดอีก ส่วนมากคัดใบสมัครทิ้งมากกว่าคัดเลือกเข้าทำงาน ในบริษัทแห่งนี้จึงมีแต่พนักงานระดับหัวกะทิที่ได้เข้าไปทำงาน พลอยวารินทร์ ประสบสุข สาวไทยวัยยี่สิบสี่ปี เธอเดินเข้าตึกสำนักงานด้วยความมั่นใจ รูปร่างเพรียวบาง ผมยาวดำสลวยนั้นทิ้งตัวกวัดแกว่งไปมาในชุดทำงานกระโปรงสั้นสีดำโชว์เรียวขายาวขาวผ่อง ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็สวยไปหมด จนคนที่เดินสวนทางต้องหันกลับมามอง โดยเฉพาะหนุ่ม ๆ ที่ทำงานในตึกบีพีนั้นอดไม่ได้ที่จะลอบมองและอยากขายขนมจีบให้เธอหรือนั่นเป็นสัญชาติญาณของผู้ชายส่วนใหญ่เมื่อเห็นผู้หญิงสวยไม่ได้ต้องลองเร่ขายขนมจีบดูสักหน่อย พลอยวารินทร์ขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นที่สิบแปด เดินมานั่งที่โต๊ะทำงาน เธอวางกระเป๋าสะพายลงแล้วก็เปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก ไม่ทันจะเดินไปชงกาแฟก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาหาเสียก่อน ใบหน้าสวยจัดเงยขึ้นมองก็เห็นว่าหนุ่มคนนั้นยื่นแก้วกาแฟยี่ห้อดังมาวางให้ตรงหน้า มีควันลอยกรุ่นขึ้นมาจากแก้วกาแฟบอกได้ว่าเพิ่งซื้อมาใหม่ ๆ “สวัสดีตอนเช้าครับเอพริล นี่กาแฟของคุณ ผมมาถึงแต่เช้าเลยแวะซื้อ แล้วเผื่อคุณด้วย” เขายืนบอก ท่าทางสุภาพจนพลอยวารินทร์ไม่อยากปฏิเสธให้เขาเสียใจ “ขอบคุณค่ะเรย์มอนด์ ถ้าฉันบอกว่าวันหน้าไม่ให้ซื้อให้อีก คุณก็คงไม่เชื่อใช่ไหมคะ” เรย์มอนด์หัวเราะก่อนพูดอย่างจริงจัง “ผมอยากให้เอพริลรับเดตผมสักทีนี่ครับ ถ้ารับเดตผมเมื่อไร ผมจะเลิกซื้อกาแฟตอนเช้าแล้วเปลี่ยนเป็นนัดดินเนอร์แทนในตอนเย็น” พลอยวารินทร์รู้สึกเลี่ยนแต่ไม่พูดออกไป ผู้ชายมักจะปากหวานและโปรโมชั่นแรงในช่วงแรกเสมอ “ถ้าอย่างนั้นขอเป็นกาแฟร้อนวันละแก้วเหมือนเดิมดีกว่าค่ะ ฉันไม่ว่างไปดินเนอร์ด้วยแน่ ๆ ฉันเตือนแล้วนะคะว่าคุณอาจจะเสียเวลาเปล่าอย่าหาว่าฉันไม่เตือนก่อนละ” พลอยวารินทร์บอกใบหน้าเปื้อนยิ้ม แม้คำพูดจะตรงไปตรงมาจนคนฟังแทบหงายหลัง แต่เรย์มอนด์ก็ยังยิ้มกว้างปักหลักไม่ไปไหน เขาชอบสาวไทยหน้าสวยคนนี้มาก ยังไงก็จะจีบเป็นแฟนให้ได้ เรย์มอนด์เป็นผู้จัดการฝ่ายวิจัยของแบรด์ฟอร์ด ปิโตรเลียม เขาทำงานเก่งจนได้รับความไว้วางใจให้ขึ้นเป็นผู้จัดการตั้งแต่ยังหนุ่ม พลอย วารินทร์เพิ่งเดินทางมาถึงเท็กซัสไม่นาน จึงอยากมีเพื่อนสักคนไว้คอยช่วยเหลือในการทำงาน หากจะอยู่ตัวคนเดียวโดยไร้เพื่อนฝูงก็คงจะไม่ดีนัก อันที่จริงเธออยู่ที่เท็กซัสแค่หนึ่งปีเท่านั้น ก่อนจะกลับเมืองไทยไปรับตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายการตลาดที่นั่น การเดินทางมาที่สำนักงานใหญ่แห่งนี้ก็เพื่อดูงาน แต่ตอนนี้ถ้าไม่ติดว่าห่วงหน้าที่การงานและเงินเดือนที่มากกว่าเรตปกติของบริษัทแห่งอื่นแล้วละก็เธอลาออกไปนานแล้ว และยังมีเหตุผลที่สำคัญมากกว่าสิ่งอื่นใดที่ทำให้เธอไปจากที่เมืองเออร์วิงไม่ได้ก็คือลูกนั่นเอง ใช่แล้วเธอมีลูกวัยสี่ขวบแล้วหนึ่งคน พลอยวารินทร์เลิกคิดถึงสาเหตุที่ทำให้เธอต้องมาดูงานที่เออร์วิงชั่วคราวแล้วหันไปตัดบทกับเรย์มอนด์ “เรย์มอนด์คะ ฉันทำคุกกี้ข้าวโอ๊ตมาด้วย ฉันจะแบ่งใส่กล่องให้นะคะ” เรย์มอนด์รู้ว่าอีกฝ่ายไล่ทางอ้อมแต่ก็ไม่อยากทำให้ถูกรำคาญไปมากกว่านี้เลยพยักหน้า “ขอบคุณครับ ถ้าอย่างนั้นผมไม่รบกวนแล้ว ส่วนคุกกี้กล่องนี้ผมจะเก็บไว้กินตอนหิวแล้วนึกถึงคุณนะครับเอพริล รับรองว่ามันจะอร่อยกว่าเดิมมากเมื่อผมนึกถึงหน้าคนทำ” “ค่ะ...” พลอยวารินทร์รับคำอย่างแกน ๆ แล้วหันหน้าหนีเข้าโต๊ะทำงาน ทว่าคิ้วเรียวต้องขมวดมุ่น โน้ตบุ๊กของเธอเปิดไม่ติด เรย์มอนด์เห็นสีหน้าย่ำแย่ของพลอยวารินทร์เข้าพอดีจึงวางกล่องขนมคุกกี้ลงแล้วเดินเข้าไปดูโน้ตบุ๊กให้อีกฝ่ายตั้งแต่เธอยังไม่เอ่ยปาก “โน้ตบุ๊กเป็นอะไรครับ” พลอยวารินทร์สั่นศีรษะ “ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรค่ะ เปิดไม่ติด ที่จริงติด ๆ ดับ ๆ มาหลายวันแล้ว พอวันนี้เปิดไม่ติดเลย” เรย์มอนด์เข้าไปดูหน้าจอใกล้ ๆ ทำให้ใบหน้าของเขาอยู่ชิดกับพลอยวารินทร์อย่างไม่ตั้งใจ พลอยวารินทร์เองก็ไม่ได้ขยับหนีเพราะห่วงโน้ตบุ๊กจะเสียแล้วทำงานไม่ได้ ข้อมูลสำคัญที่ต้องทำงานวันนี้อยู่ในนั้นทั้งหมดจนลืมไปว่าเรย์มอนด์อยู่ใกล้มาก “ผมว่ามันคงเสียแล้วละครับ เดี๋ยวผมถือไปให้เจ้าหน้าที่ไอทีซ่อมให้ แล้วผมจะหาโน้ตบุ๊กสำรองมาให้ใช้ก่อนนะครับ” สีหน้าย่ำแย่เมื่อครู่ของพลอยวารินทร์เลยดีขึ้น “ขอบคุณมากนะคะ แต่ไม่รบกวนคุณดีกว่าค่ะ ฉันถือไปส่งซ่อมที่แผนกไอทีเองก็ได้” “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการให้ดีกว่า คุณรอผมที่โต๊ะทำงานนะครับ โน้ตบุ๊กมันหนักผมไม่อยากให้คุณถือเดินลงไปชั้นที่สิบห้า” พลอยวารินทร์ไม่คิดว่าการลงลิฟต์ไปชั้นที่สิบห้าจะลำบากอะไร แต่เห็นท่าทางกระตือรือร้นของเพื่อนหนุ่มเลยปล่อยให้เขาถือโน้ตบุ๊กไป เรย์มอนด์ยังไม่ทันเดินไปได้สักก้าว เขาก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่ามีใครยืนสอดมือล้วงกระเป๋ามองจากประตูทางเข้าออฟฟิศ เขามองเต็มตาจึงเห็นว่าเป็นท่านประธานใหญ่ของที่นี่ เฮย์เดน แบรดฟอร์ด มหาเศรษฐีเพลย์บอยหนุ่มหล่อแห่งเท็กซัส เรย์มอนด์ขมวดคิ้ว ดูเหมือนสายตาของท่านประธานใหญ่มองมาด้วยความไม่ชอบใจมาก ๆ แต่จะไม่ชอบใจเขาด้วยเรื่องอะไรเขาไม่เข้าใจ เขาได้ทำอะไรผิดนี่นา เฮย์เดน แบรด์ฟอร์ด คือประธานใหญ่ของบริษัทแบรด์ฟอร์ด ปิโตรเลียม บริษัทที่ผลิตน้ำมันและก๊าซธรรมชาติที่ใหญ่ที่สุดในโลก มีชื่อว่าทำกำไรเป็นอันดับหนึ่งในทุกการจัดอันดับของนิตยสารดังทั่วโลก เฮย์เดน เป็นชายหนุ่มวัยสามสิบสอง หล่อเหลา มีดวงตาสีน้ำตาลทองสีเดียวกับเส้นผม รูปร่างกำยำสมส่วนราวกับพระเอกหนังฮอลลีวูด