เค้นรักซิงเกิลมัม

8

พลอยวารินทร์ตัวเกร็งที่ใบหน้าเขาเฉียดผ่านเธอไป เธอเผลอใจเต้นแรงแต่ไม่มีทางที่เขาจะเข้ามาอยู่ในหัวใจของเธอได้เพราะเขามีผู้หญิงอยู่รอบเอวไปหมด

“ไม่ส่งนะคะ ฉันอยากพาลูกไปแปรงฟันเข้านอนแล้ว” พลอยวารินทร์รีบอุ้มลูกเดินหนี เธอไม่อยากให้เขาอยู่ใกล้ชิดอีกถ้าไม่จำเป็น

“พาลูกเข้านอนเถอะ ผมกลับเองได้ อ้อ แล้วพรุ่งนี้ผมจะมาหาลูกอีก”

หนูน้อยที่กำลังถูกแม่จูงไปแปรงฟันเข้านอนหันมามองคนเป็นพ่อแวบหนึ่ง เฮย์เดนโบกมือให้ลูกสาว ยิ้มไปถึงดวงตา “ฝันดีจ้าไข่มุก ฝันถึงแด๊ดดี้ด้วยนะ”

“บ๊าย บาย กู๊ดไนต์ค่ะแด๊ดดี้” พริซซิลลาโบกมือระรัวแล้วรีบหันกลับเมื่อพลอยวารรินทร์กระตุกมือหนูน้อยเบา ๆ เตือนสติให้เดินตามไปได้แล้ว

“หน้าตาดีได้พ่อ” เฮย์เดนมองผลผลิตที่เดินห่างออกไปทุกทีด้วยความรัก ไม่คิดว่าการมีลูกจะให้ความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจถึงขนาดนี้ เขาอยากดูแลและปกป้องไข่มุกไปตลอดชีวิต

ไข่มุกลูกสาวของเขามีชื่อจริงไพเราะว่าพริซซิลลา ชื่อนี้เขามาตั้งใหม่ตอนพามาอยู่เออร์วิงแล้ว เฮย์เดนเผลอยิ้ม ถึงแม้หนูน้อยจะกินเก่งแถมดูซนเกินเด็กผู้หญิงทั่วไปแต่ทำไมเขากลับคิดว่าลูกสาวของเขาน่ารักมากแถมฉลาดเฉลียวกว่าเด็กทุกคนที่เคยเห็นมา ที่เธอซุกซนไม่อยู่เฉยและถามไม่หยุดคงเป็นเพราะว่าหนูน้อยฉลาดเหมือนเขา

เฮย์เดนกลับขึ้นมานั่งบนรถคาดิแลคคันหรูแล้ว โดยมี

อีวานเป็นคนขับ เขาก็ยังคิดถึงลูกสาว พลางก้มหน้ามองเสื้อเชิ้ตที่ลูกสาวทิ้งรอยเลอะฝากไว้ให้ เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ จน

อีวานกับดาร์เรนต้องหันมามอง

“มองอะไร ฉันแค่มีความสุขที่ได้อยู่กับลูกกับ...” เขาจะพูดคำว่าเมียแต่หยุดไปเพราะมันไม่ใช่ “ลูกฉันน่ารัก ทั้งสวยทั้งฉลาด ฉันภูมิใจจนมีความสุข พวกแกสองคนสงสัยอะไรกันงั้นเหรอ”

“พวกผมไม่สงสัยอะไรเลยครับ เพียงแต่จะบอกคุณ

เฮย์เดนว่าคุณหนูไข่มุกเธอสวยได้แม่ ฉลาดได้พ่อ สมเป็นคุณหนูตระกูลแบรดฟอร์ดเชื้อไม่ทิ้งแถวจริง ๆ ครับ” เป็นอีวานที่พูดขึ้น เพราะมีความสนิทสนมมากกว่าดาร์เรน

“พวกนายพูดได้ดี ฉันจะเพิ่มเงินเดือนให้พวกนายตั้งแต่เดือนนี้ทั้งสองคน”

“ขอบคุณมากครับคุณเฮย์เดน ถ้ารู้แบบนี้ผมรีบไปพาตัวคุณหนูกับคุณเอพริลมาตั้งนานแล้ว ถ้ารู้ว่าพามาแล้วเจ้านายจะอารมณ์ดีขึ้นเงินเดือนให้”

“อีวานนายหยุดพูดได้แล้ว ฉันใจดีให้เงินขึ้นแล้ว ถ้านายยังพูดมากฉันจะขึ้นเงินให้ไอ้ดาร์เรนคนเดียว ส่วนนายเปลี่ยนจากขึ้นเงินเป็นตัดเงินยี่สิบเปอร์เซ็นต์แทน” เฮย์เดนบอกอย่างไม่จริงจังนั้น แต่ทำให้ทั้งสองบอดี้การ์ดปิดปากสนิทได้

เฮย์เดนจึงเอนหลังพิงพนักกลับสู่ความสงบ คิดถึงตอนที่เวลาพบปะสังสรรค์กับบรรดาเพื่อนฝูงเขารู้สึกว่าเด็กเล็กคือตัวทำลายความสงบ แถมยังชอบทำสกปรก เลอะเทอะ ที่สำคัญพูดมากจนเขาต้องออกคำสั่งให้ลูกน้องไปหาขนมอร่อยมาอัดปากเจ้าเด็กพวกนั้นจะได้เลิกถามโน่นนี่นั่นเสียที แต่แม่ของ

เด็ก ๆ พวกนั้นมักเข้าใจว่าเขาใจดีรักเด็ก

ผิดกับตอนนี้ที่เขามีลูกเป็นของตัวเอง กลับคิดว่าการที่เด็กเล่นซน ทำของหกเลอะเปื้อน เป็นสิ่งที่บอกถึงความฉลาดเฉลียวของเด็กแถมยังมองว่าน่ารัก ผิดกับตอนที่ยังไม่มีลูกเป็นของตัวเองลิบลับ เฮย์เดนคิดแล้วหัวเราะกับตัวเอง

พลอยวารินทร์หันมามองตอนเขาเดินออกจากห้องไปแล้ว เธอถอนใจมองเขาจากไป เมื่อครู่ความใกล้ชิดของเขาเกือบทำให้เธอคิดว่าเป็นครอบครัวอบอุ่นเสียแล้ว มีพ่อแม่ลูก แต่มันไม่ใช่เพราะเขารับลูกเป็นบุตร แต่เธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขาเลย นอกจากลูกจ้างในบริษัทฯ ของเขาและแม่ชั่วคราวหนึ่งปี

ดังนั้นเธอจึงต้องระวังหัวใจกับร่างกายไม่อย่างนั้นเธอจะไม่เหลืออะไรไว้เป็นของเธอเลย พลอยวารินทร์ไม่ได้เกลียดเขา และก็ไม่โกรธใคร ในเมื่อโชคชะตาเล่นตลกเธอเองก็มีส่วนผิด แล้วเธอก็แค่ทำที่เหลือต่อจากนี้ให้ดีที่สุด เธอมองลูกสาวตัวน้อยที่ร้องจะลงไปเล่นของเล่นที่วางอยู่ในห้อง

“เล่นตัวต่อกันนะคะมามี้” แม่หนูน้อยแก้มป่องชี้นิ้วไป พลอยวารินทร์เลยวางลูกลงให้ไปเล่นหลังจากที่แปรงฟันเสร็จ เธอมองไข่มุกที่กำลังเติบโตอย่างน่ารักด้วยความสุขใจ พลางคิดถึงคนที่บ้าน ไม่รู้ว่าป่านนี้บิดามารดาจะเป็นอย่างไร จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร.ออก

ตอนนี้ที่เออร์วิงเป็นเวลาสองทุ่มที่เมืองไทยก็เป็นเวลาแปดโมงเช้าโดยประมาณ ป่านนี้พ่อกับแม่คงกำลังเตรียมตัวออกไปสอนหนังสือที่โรงเรียน เพราะอาชีพครูมีเกียรติแต่ไม่ได้ทำให้มีเงินเหลือเฟือ พ่อและแม่อยากหาอาชีพเสริมจึงกู้เงินจากธนาคารมาลงทุน แต่แล้วทุกอย่างไม่เป็นแบบที่คิดจึงกลายเป็นหนี้สินก้อนใหญ่ซึ่งมีเธอเป็นชื่อผู้กู้ร่วม ด้วยเหตุนี้ทำให้ศาลมองว่าฝ่ายเฮย์เดนเหมาะจะดูแลเด็กหญิงพริซซิลลา

พลอยวารินทร์รอไม่นาน มารดาก็รับสายตั้งแต่ในครั้งแรกที่เธอโทร.ไป “เอพริลหรือลูก เป็นยังไงบ้างลูก พ่อกับแม่คิดถึงลูกกับไข่มุกมากเลย”

“หนูก็คิดถึงแม่ค่ะ หนูอยู่ที่นี่สบายดี ไข่มุกก็สบายดีค่ะ” เธอบอกพลางมองไปที่ไข่มุกที่ง่วนกับการเล่นตัวต่อเลโก้ชุดใหญ่ที่เธอซื้อมาให้ลูกสาว “แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหนูนะคะ หนูอยู่แค่ปีเดียวก็กลับบ้านเราแล้ว”

เสียงเครือของมารดาจึงพูดขึ้น “ทำไมลูกของแม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ”

“หนูเสียใจที่ทำให้พ่อกับแม่เป็นห่วง หนูไม่ดีเอง”

“อย่าโทษตัวเองแบบนั้นเลย เรื่องมันผ่านไปแล้ว สิ่งที่ลูกควรทำคือทำปัจจุบันให้ดีที่สุด อนาคตก็จะดีเอง” ผู้เป็นมารดาอยากไปหาลูกใจแทบขาดแล้วพาตัวลูกกับหลานกลับเมืองไทย แต่พลอยวารินทร์อยากอยู่กับไข่มุกให้นานที่สุด และรอความหวังที่เฮย์เดนจะเปลี่ยนใจยกลูกให้มาเลี้ยงเมืองไทย

เรื่องของลูกสาวที่พลาดพลั้งท้องกับเฮย์เดนนั้นนางกับสามีรู้แล้ว ในตอนแรกนั้นทำใจยอมรับไม่ได้เพราะพลอย

วารินทร์ไม่เคยมีเรื่องเสียหายโดยเฉพาะเรื่องผู้ชายยิ่งไม่มี ลูกสาวนางมีคนมาจีบเยอะแต่ลูกสาวของนางเลือกที่จะเรียนให้จบและรอทำงานก่อน

หลังจากลูกสาวแพ้คดีเสียสิทธิ์เลี้ยงดูลูกสาวให้เฮย์เดนไป เฮย์เดนก็ยื่นข้อเสนอให้ลูกสาวนางไปอยู่ดูแลลูกที่นั่นตลอดชีวิต แต่พลอยวารินทร์เป็นห่วงนางกับสามีจึงต่อรองขออยู่ที่นั่นหนึ่งปี เพื่อจะใช้เวลาที่มีอยู่กับลูกสาวให้นานที่สุดและหวังอย่างริบหรี่ว่าเฮย์เดนจะเปลี่ยนใจยกลูกสาวให้

“หนูรักแม่นะคะ”