“ มีน เจ้านายเป็นอะไรวะ หน้าตาเหมือนจะฆ่าใครสักคนได้ ” ติ๊กผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ เอ่ยถามมีนาเมื่อลับตาจากห้องเจ้านายแล้ว หญิงสาวหลุบตาต่ำมองพื้น ก่อนเอ่ยปดเพื่อนอ้อมแอ้ม
“ มีนนอนอยู่บนโซฟา เห็นเจ้านายคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้ อาจจะทะเลาะกับคนในโทรศัพท์หรือเปล่า ไม่ก็เครียดเรื่องงานแหละ ” ติ๊กพยักหน้ารับรู้พร้อมหันมาสำรวจเพื่อน
“ มีนไหวหรือเปล่าเนี่ย หน้าแดง ๆ นะ ไม่ไหวไปนอนก็ได้นะ แค่สองคน ก็คงทำได้ขนมน่ะ คงจะกำลังนอนสบายล่ะสิ ยับย่นไปทั้งตัวเลย ฉันขอโทษนะที่ไปเคาะปลุก ไม่อย่างนั้นมีนก็คงไปพักผ่อนสบายไปแล้ว ”
สบายไปแล้วอย่างนั้นเหรอ...
ถ้าเพื่อนไม่ไปขัดจังหวะ ป่านนี้เธอคงปล่อยตัวปล่อยใจเตลิดไปไกลแล้ว
มีนาหน้าแดงก่ำ ทุกสัมผัสยังร้อนรุ่มอยู่บนผิวกาย ทุกซอกทุกมุม กลางกายสาวยังเต้นตุบ ๆ ราวกับร่ำร้องถวิลหาอยากสานต่อให้จบสิ้นถึงปล
