ผู้จัดการร้านทำท่าทางครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แต่ก็เหมือนกับว่ายังไม่มีคำตอบให้ เว่ยอ้ายเหม่ยก็เลยอธิบายต่อ “คือว่าอย่างนี้ค่ะ ฉันเคยมาที่ร้านสวัสดิการแห่งนี้มาหลายครั้งแล้ว และก็เห็นว่าสินค้าส่วนใหญ่ไม่พอขาย พอดีว่าฉันมีสินค้าที่พวกชาวบ้านทำกันเอง อย่างเช่นพวกผลไม้แห้งแล้วก็พวกผักสดหรือเนื้อสัตว์ที่หามาจากในป่า ก็เลยจะเอามาฝากขายค่ะ”
“อ๋อ ถ้าเป็นสินค้าพวกนั้นละก็ สามารถเอามาฝากขายได้เลย แต่ว่าพี่จะต้องเดินเรื่องไปที่ส่วนกลางก่อนนะว่า ใครจะเอาอะไรมาขาย ต้องดำเนินการสักประมาณเดือนหนึ่ง” ผู้จัดการร้านตอบแล้วยิ้มให้อย่างยินดี ในใจของเธอก็ยินดีหากว่าเด็กสาวตรงหน้าจะเอาของมาฝากขายเพราะว่าที่ร้านของไม่พอขายจริง ๆ
“ขอบคุณนะคะ เอ่อ พี่สาวคะ แล้วถ้าเป็นสินค้าอย่างอื่นเช่นพวกสบู่ แชมพู น้ำยาซักผ้าพวกนี้ล่ะคะ เอามาฝากขายด้วยได้ไหมคะ” เว่ยอ้ายเหม่ยถามอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอไม่ค่อยมั่นใจมากนัก เพราะคิดว่
