“นี่ใช่อ้ายเหม่ยจริงเหรอพ่อ ทำไมตั้งแต่หัวกระแทกพื้นมาผมรู้สึกว่าน้องดูแปลกไป” เว่ยตงพูดขึ้นมาส่วนตาก็มองตามน้องสาวไปจนเธอลับหายไปในครัว
“นั่นน่ะสิ ปกติแล้วกินอิ่มก็จะปัดก้นเดินเข้าห้องไปเลยไม่ใช่เหรอ ทำไมวันนี้ถึงได้มาช่วยเก็บจานได้ล่ะ” เว่ยอู๋ซินเองก็สงสัยไม่แพ้กัน
“น้องเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรออย่างที่แม่บอก ในเรื่องร้าย ๆ ก็มีเรื่องดี ๆ ซ่อนอยู่ หรือว่าอยากให้อ้ายเหม่ยกลับไปเป็นแบบเดิมกัน” เว่ยเฉียนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง คล้ายกับจะตำหนิลูกชายทั้งสองคนที่จับผิดลูกสาวคนเล็ก
“ครับ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว” เว่ยตงตอบกลับเบา ๆ ส่วนเว่ยอู่ซินเองก็พยักหน้าเห็นด้วย
เว่ยอ้ายเหม่ยเมื่อช่วยเก็บจานไปไว้แล้วก็ทำท่าจะล้างจาน แต่ว่าถูกพี่สะใภ้ทั้งสองห้ามไว้ก่อนเพราะคิดว่าน้องยังไม่หายดี อีกทั้งยังแปลกใจอยู่บ้างว่า คนอย่างเว่ยอ้ายเหม่ยจะมาช่วยล้างจาน จะต้องมีความผิดปกติแน่ ๆ ดังนั้นเธอจึงเดินออกมาจาก
