ป้อนให้
844 Words
ฉันหน้าบึ้งขึ้นทันทีเมื่อถูกพันไมล์ขัดขึ้น
"อะไรของมึงวะไอ้พันไมล์ หวงอย่างกับเป็นอะไรกัน" คำพูดของศิลาทำเอาฉันถึงกับสำลักเมล่อนที่กินอยู่
"แค่กๆ~"
"ค่อยๆกินดิ ไม่มีใครแย่งเธอกินหรอก" พันไมล์เอ่ยขึ้นแล้วตบแผ่นหลังฉันเบาๆ
"พูดอย่างกับฉันตะกละงั้นแหละ" ฉันยู่หน้าใส่เมื่อหายจากการสำลักแล้ว
"หรือไม่จริง" พันไมล์กระตุกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างชอบใจ
ฉันเลยสะบัดหน้าใส่อย่างหมั่นไส้แล้วหยิบจานเมล่อนที่เขาหั่นเอาไว้เสร็จแล้วเดินออกมา ก่อนจะย่างเท้าเดินก็ไม่ลืมที่จะพูดกระแนะกระแนนเขาอีกทีหนึ่ง
"ไหนๆนายก็ว่าฉันตะกละแล้ว งั้นฉันขอหมดเลยละกัน"
[ พันไมล์ ]
ผมมองตามคนตัวเล็กที่ยกจานไปกินคนเดียวแล้วกระตุกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ ยังไงผมก็ตั้งใจจะปอกให้เธอทานอยู่ดี
"มึงนี่ยังไงวะ" ไอ้ศิลาถามขึ้นเมื่อเห็นว่าวีเนลเดินออกไปไกลแล้ว
"อะไร" ผมหุบยิ้มแล้วถามกลับเสียงเรียบ
"มันมีอะไรแปลกๆ"
"....." ผมไม่ตอบแต่รอฟังมันต่อว่าจะพูดอะไร
"มันเหมือนพวกมึงไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อน"
"แล้วไง" ผมเลิกคิ้วถามมันนิ่งๆ ต่อให้มันจะสงสัยแล้วยังไงเพราะผมก็คิดว่ามันไม่ได้เป็นเรื่องแปลกอะไร
"ไม่รู้โว้ย กูแค่รู้สึก"
"หึ เสือก" ผมตอบสั้นๆแล้วตักอาหารที่ทำไว้ใส่จาน จะได้เอาไปให้คนตัวเล็กที่กินจุเกินตัว
"ไอ้นี่ มึงจะไม่ไปจริงดิ"
"เออ"
"เออๆ งั้นกูไปเองก็ได้ว่ะไว้กูจะมาหามึงใหม่"
"ไม่ต้องมา"
"ไรว่ะ ทำไมกับวีเนลมาได้"
"กูอยากให้มา"
"แม่งโคตรลำเอียง กูก็เพื่อนมึงนะเว้ย" ไอ้ศิลามันชี้หน้าผมอย่างไม่จริงจังนัก
"แล้วไง"
"กูไม่เถียงกับมึงแล้ว ไปหาเหล้าแดกดีกว่าเยอะ"
"มึงน่าจะคิดได้แต่แรก" ผมตอบแล้วเดินออกไปหาวีเนลที่นั่งอยู่หน้าทีวี ปล่อยให้ไอ้ศิลามันเดินตามมาของมันเอง
"วีเนลฉันไปละไว้เจอกัน" ไอ้ศิลาหันไปบอกวีเนลที่นั่งดูทีวีอยู่ จนคนตัวเล็กหันมาโบกไม้โบกมือให้มันแทนเพราะเมล่อนยังเต็มปากอยู่
ไอ้ศิลาเดินออกไปถึงรถของมันก็ขับออกไปทันที ผมเลยเดินมาหย่อนตัวนั่งลงข้างๆคนตัวเล็กที่ตั้งอกตั้งใจดูทีวีอยู่
"เนลมานั่งนี่ดิ" ผมบอกพร้อมกับตบหน้าขาของตัวเองเบาๆให้เธอได้รู้
"ทำไมอ่ะ นั่งตรงนี้ก็ดีออก" คนตัวเล็กหันกลับมาเหลือบมองแค่เพียงนิดก็หันกลับไปสนใจทีวีต่อ
"วีเนล บอกให้มานั่งตรงนี้"
"อะไรอ่า ชอบดุจริงๆเลย" วีเนลทำหน้างอเมื่อผมเผลอทำเสียงดุใส่เธอ
ถ้าพูดรู้เรื่องตั้งแต่แรกจะดุไหมวะ ดุนิดเดียวยัยนี่ก็ไม่ชอบแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมชอบทำตัวให้ผมดุนัก
ผมนั่งมองร่างบางที่ยอมปีนป่ายขึ้นมานั่งบนตักแกร่งของผมอย่างว่าง่าย แล้วเอนศีรษะซบกับอกของผมเพื่อที่เธอจะได้ดูทีวีได้ถนัด
"คิกๆ~ โง่จัง" คนตัวเล็กบนตักหัวเราะขึ้นเมื่อตัวการ์ตูนที่เธอดูอยู่ทำอะไรบางอย่างที่ดูจะตลกสำหรับเธอ
ผมดูไปด้วยกับเธอถึงแม้จะไม่รู้ว่ามันตลกตรงไหน แถมที่เธอดูอยู่นั้นเป็นอนิเมชั่นที่ผมไม่ค่อยชอบจะดูนัก
"ไมล์นายว่ามันจะรู้ไหมว่ามีทองซ่อนอยู่ตรงนั้น" วีเนลเงยหน้าขึ้นมาถามผมเสียงใสถึงตัวการ์ตูนในทีวี
ผมเลยก้มลงไปตอบคำถามของคนตัวเล็กที่รอฟังคำตอบอยู่ แต่ก่อนจะตอบผมกดจูบลงบนหน้าผากมนของเธอเบาๆอย่างอดไม่ได้
"คงรู้มั้ง ไม่งั้นคงไม่มา"
"นั่นสินะ" วีเนลพึมพำเล็กน้อยแล้วหันไปสนใจทีวีต่อ
นิสัยแบบนี้ของเธอผมชินมันตั้งแต่แรกแล้ว มุมนี้ของเธอไม่ใช่ว่าใครจะได้เห็นแล้วผมก็พอใจแบบนี้มากกว่า พอใจที่ผมได้เห็นมุมนี้ของเธอแค่คนเดียว
"ไม่ง่วง?" ผมถามขึ้นเมื่อตอนนี้ก็ดึกแล้ว แต่คนตัวเล็กยังคงนั่งมองทีวีตาใสแป๋วอยู่
"ยัง ขอดูให้จบก่อนได้ไหม"
"ตามใจ" ผมตอบแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น "จะทำไรเดี๋ยวตก" ผมเอ่ยถามเมื่อวีเนลโน้มตัวไปข้างหน้า
"จะกินเมล่อน"
"ไม่ต้อง"
"....."
"เดี๋ยวป้อนให้"
- Writer
