ไม่กลับ
832 Words
[ วีเนล ]
"ไมล์ฉันต้องกลับคอนโดแล้ว" ฉันเขย่าแขนหนาที่กอดเอวบางของฉันเอาไว้หลวมๆ
"อืออ~" คนตัวโตครางรับ แต่แทนที่จะตื่นกลับรั้งเอวบางของฉันให้แนบชิดไปกับเขามากกว่าเดิม
"ไมล์ตื่น พันไมล์!!" ฉันตะโกนเรียกชื่อของคนตัวโตดังลั่นไกลๆหูของเขา อยากไม่ยอมตื่นดีนัก
"อ่า เนลแม่งหูจะแตก" เสียงทุ้มเอ่ยตอบกลับมาพร้อมกับมือหนาของเขาที่ยกขึ้นปิดหูตัวเองเอาไว้
"ดี เรียกแล้วไม่ยอมตื่นเอง"
"เพราะใครวะ ที่ไม่ยอมให้ฉันได้นอนเมื่อคืน" พันไมล์ยัดตัวนั่งพิงหัวเตียงแล้วมองมาทางฉันอย่างคาดโทษ
ที่เขาพูดถึงหลังจากที่การร่วมรักที่แสนยาวนานขาของแันมันก็สั่นพับๆ เลยต้องให้เขาช่วยนวดให้เลยกลายเป็นว่าเขาต้องนวดให้ฉันจนฉันหลับ
"ก็นายเริ่มก่อนนะ"
"งั้นเธออยากเป็นคนเริ่มไหม" มุมปากหยักกระตุกยิ้มขึ้นทันทีเมื่อ สิ่งที่เขาพูดหมายถึงอะไร
"ฉันจะกลับคอนโดแล้ว รีบไปส่งเลย" ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อถูกสายตาคมของพันไมล์จับจ้องอยู่
"หึ จะรีบกลับทำไม"
"แล้วจะให้ฉันอยู่ทำไม นายไม่มีงานมีการทำเหรอไมล์" คิ้วบางขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย
"มี"
"มีก็ไปทำสิ ไปส่งฉันก่อนนะวันนี้ฉันมีธุระ"
"ธุระอะไร?" คิ้วหนาเลิกขึ้นถาม ก่อนที่แขนหนาของเขาจะโอบเอวบางของฉันเอาไว้อีกครั้ง
"เรื่องพี่วาติน" ฉันหลุบตาต่ำเมื่อถูกสายตาคมคาดคั้นเอาคำตอบเพียงแค่เอ่ยชื่อพี่ชายออกไป
"มันมีปัญหาอะไรอีก" เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์นัก ทำให้ฉันต้องรีบยกเรียวแขนขึ้นโอบต้นคอหนาออดอ้อนไม่ให้เขาหัวร้อนขึ้นอีก
"ไม่มีหรอก แค่พี่วาตินอยากมาหาแค่นั้นเอง"
"หึ แน่ใจ" พันไมล์แค่นหัวเราะในลำคอ ราวกับว่าเขาไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด
"จริงสิฉันจะโกหกนายทำไมกัน ไปอาบน้ำดีกว่านายจะได้ไปส่งฉันสักที" ฉันบอกเสียงใสไม่ให้คนตัวโตได้ถามต่อ แต่ทว่าท่อนแขนแกร่งยังคงโอบกอดฉันเอาไว้แน่นไม่ให้ขยับหนี
"อาบด้วยกัน"
"หื้อ ไม่เอาอ่ะ"
"ไม่งั้นก็ไม่ต้องกลับ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นดุๆ ฉันเลยทำได้แค่ยู่ปากใส่อย่างขัดใจ
@ คอนโดวีเนล
"กว่าจะมาได้ ไม่คิดจะให้คีการ์ดพี่ไปรอข้างในบ้างเหรอเนล" ทันทีที่ฉันมาถึงก็พบว่าพี่ชายตัวเองยืนกอดอกอยู่หน้าประตูห้องแล้ว
"ก็บอกแล้วไงว่าเนลอยู่ข้างนอก จะรีบมาทำไม" ฉันบอกพร้อมกับแตะคีการ์ดเข้าไปในห้อง
พันไมล์หลังจากที่เขาส่งฉันหน้าคอนโดก็ไปทำงานของตัวเอง ตอนแรกเขาก็อาสาจะขึ้นมาส่งแต่เพราะไม่อยากให้มาเจอกับพี่วาตินฉันเลยปฎิเสธไป
"ทำไมไม่อยู่แต่เช้า เมื่อคืนไปนอนที่ไหนมา" เมื่อร่างสูงของพี่วาตินนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนาก็ยิงคำถามใส่ฉันทันที
"แอร์มันเสียเนลเลยไปนอนกับเพื่อน"
"เพื่อนที่ว่าใช่ไอ้พันไมล์หรือเปล่า" คำถามนิ่งๆแฝงความไม่จอของพี่วาตินที่เอ่ยถามขึ้นทำให้ฉันต้องหันกลับไปมองเขาตอบ
"ถ้าใช่แล้วทำไม"
"วีเนล!" พี่วาตินตะคอกใส่เสียงดัง ฉันรู้ว่าเขากับพันไมล์ไม่ถูกกัน แต่ฉันกับพันไมล์เราสองคนไม่มีปัญหากันเพราะฉะนั้นฉันไม่จำเป็นที่จะต้องตัดขาดกับพันไมล์
"ถ้าพี่จะมาเพราะเรื่องแค่นี้ไม่ต้องมาก็ได้" ฉันบอกอย่างเหนื่อยใจ เพราะไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไปเขาสองคนก็ยังไม่ชอบขี้หน้ากันมาตลอด
"พ่อบอกให้กลับบ้าน"
"ไม่กลับ" ฉันปฎิเสธอย่างหนักแน่น ฉันเลือกที่จะออกมาแล้วฉันก็จะไม่กลับไปอีก
"อย่าเอาแต่ใจตัวเองได้ไหมเนล รู้ไหมว่าพ่อเป็นห่วง"
"พี่แน่ใจเหรอ"
"....."
"ถ้าห่วงเนลทำไมถึงเลือกพามันเข้า" ฉันแค่นยิ้มแล้วจ้องหน้าพี่วาตินกลับอย่างไม่เกรงกลัว
ชีวิตฉันที่ผ่านมาเคยมีความสุขมากแค่ไหน ตั้งแต่มีมันเข้ามาทุกอย่างก็เปลี่ยนไป แม้แต่พ่อตัวเอง...
"เลิกอคติได้แล้วเนล จะอยู่แบบนี้ไปตลอดหรือไง"
"ใช่ ยังไงเนลก็ไม่กลับ"
"แม้แต่วันทำบุญแม่ก็ไม่กลับเหรอเนล" ฉันนิ่งไปเพียงนิดเมื่อพี่วาตินเอ่ยถึงแม่ขึ้นมา
"....."
"ถือว่าไปทำบุญให้แม่นะเนล กลับไปกับพี่"
- Writer
