สถานะห้ามรัก
708 Words
[ พันไมล์ ]
คนตัวเล็กที่เดินออกมาจากห้องนอนสวมชุดเสื้อยืดตัวบางกับกางเกงขาสั้นตรงมาหาผมที่นั่งอยู่ตรงโซฟาตัวหนา
"ทำไมยังไม่กลับอีก" คิ้วบางขดเข้าหากันเมื่อเธอยังคงเห็นผมไม่ยอมกลับไปสักที
"ไล่?" ผมขมวดเลิกคิ้วแต่ก็ยังคงนั่งนิ่งไม่ยอมขยับ ถึงแม้เธอจะพยายามไล่ผมก็ตาม
"ถ้าฉันไล่นายก็จะไปเหรอไมล์"
"ไม่"
"แล้วถามเพื่อ?" ร่างบางยู่ปากอย่างขัดใจแล้วมองมาทางผมเอือมๆ
"มานั่งนี่" ผมตบหน้าขาตัวเองเบาๆแล้วมองเธอนิ่งๆ
วีเนลฮึดฮัดอย่างขัดใจแล้วเดินกระแทกเท้ามานั่งบนตักผมแรงๆ
"ไม่พอใจอะไร?" ผมถามเสียงเรียบถึงท่าทีของเธอ
"เปล่าหนิ"
"อย่าโกหกวีเนล" ผมเอ่ยเสียงดุแล้วจ้องหน้าคนบนตักอย่างคาดคั้น
"พันไมล์ นายอยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ" วีเนลหันมาถามผมตาใสแป๋ว
"อืม"
"ทำไมล่ะ นายไปเอากับคนอื่นมันไม่ดีกว่าเหรอไมล์" วีเนลขมวดคิ้วบางเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ อย่าว่าแต่เธอเลยผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
"ไม่ว่าเธอจะว่ายังไงฉันก็จะไม่เปลี่ยนใจ"
"นายแค่จะใช้ร่างกายของฉันแค่นั้นใช่ไหม"
"เธออยากให้ฉันอยู่ในสถานะไหนล่ะ เพื่อน คู่นอน หรือมากกว่านั้น" ผมถามกลับอย่างจริงจัง
"สถานะห้ามรัก แค่เอากันห้ามรู้สึกไปมากกว่านี้"
"หึ ก็ได้ถ้าเธอพอใจ" มุมปากหยักกระตุกยิ้มขึ้นอย่างพอใจเมื่อเธอยอมตกลงรับเงื่อนไขของผม
จะต้องให้บอกว่ายังไงว่าผมติดใจเธอเสียจนไม่อยากให้เธอไปทำแบบนี้กลับใคร ผมกดจูบหนักๆลงบนศีรษะทุยเล็กของเธอก่อนจะดันศีรษะทุยเล็กให้เอนมาซบกับอกแกร่ง
"ไมล์ แต่ในระหว่างนี้นายมีแค่ฉันได้ไหม" วีเนลเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลเล็กน้อย
"อืม"
"ไม่เอาแบบนี้ ตอบให้ชัดเจนสิ"
"แล้วจะให้ตอบไง" ผมถามต่อเมื่อคนตัวเล็กบนตักเบะปากทำหน้างออยู่บนตัก
"คำตอบที่ชัดเจนไม่เอาแค่ อืม"
"เออ ฉันจะมีแค่เธอคนเดียว"
"ดีมาก" วีเนลระบายยิ้มหวานอย่างพอใจเมื่อได้คำตอบที่เธอต้องการ
"พอใจแล้วใช่ไหม" ผมถามต่อพลางลูบบั้นท้ายงอนของเธอเบาๆ
"พอใจแล้ว" คนตัวเล็กเอ่ยตอบพร้อมกับตวัดเรียวแขนดอบต้นคอหนาของผมเอาไว้
"ขอคีย์การ์ดด้วย"
"....."
"คืนนี้จะมาหา" ผมบอกเธอเสียงนุ่มแล้วยกยิ้มขึ้นบางๆ คนตัวเล็กก็พยักหน้าตอบรับเบาๆอย่างว่าง่าย
ผมออกมาจากคอนโดของวีเนลตอนบ่ายโมงขับรถมาที่บริษัทของตัวเองที่ยังมีงานค้างอยู่ อ่า..ผมเล่นทิ้งงานเพื่อไปหาวีเนลที่โทรมาตั้งแต่เมื่อวาน
เอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะทำให้ผมถึงกับกุมขมับ แต่ก็ยอมเซ็นเอกสารตรงหน้าให้เสร็จๆ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรไปหาใครบางคนที่กำลังนึกถึงอยู่ ไม่นานนักปลายสายก็ตอบรับพร้อมกับเสียงใสๆที่ดังออกมา
[ ไมล์~ แอร์ห้องฉันมันเสียอ่า ] เสียงหวานที่พูดออกมาทันทีที่รับสาย ทำให้ผมขมวดคิ้วหนาเข้าหากัน
"แล้วอยู่ไหน"
[ อยู่คอนโดสงสัยคืนนี้ได้นอนหน้าทีวีแน่ๆ ] เสียงหวานที่ตอบกลับมาคล้ายกับกำลังร้องไห้ยิ่งทำให้ผมอยู่ไม่เป็นสุข
"มานอนบ้านฉัน เดี๋ยวไปรับ"
[ ไม่เอา ไม่ต้องมารับ ]
"อย่าดื้อได้ไหมเนล" ผมบอกเสียงเรียบแล้วหยัดตัวลุกออกจากเก้าอี้มองดูเวลาก็เกือบสองทุ่มแล้ว
[ ...... ]
"ฉันกำลังไป"
เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ตอบอะไรผมก็รีบบอกให้เธอเตรียมตัวทันที ก่อนที่จะคว้ากุญแจรถแล้วเดินมากดลิฟท์ลงมายังลานจอดรถของบริษัทในทันที
- Writer
