ไม่รู้สึก
830 Words
ฉันตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวจนต้องยกมือขึ้นกุมขมับตัวเองเอาไว้ ก่อนที่มองมองไปยังรอบๆห้องของตัวเองเมื่อรู้สึกถึงความผิดปกติ
"พันไมล์ !!" ฉันตะเบ็งเสียงเรียกคนตัวโตที่นอนเปลื่อยท่อนหลังเอาใบหน้าซุกกับหมอนใบโตข้างๆฉัน
"อืมม~" พันไมล์ครางรับในลำคอแต่ก็ไม่ยอมหันกลับมาหาฉัน
"ไมล์ตื่นมาก่อน" ฉันเอ่ยเรียกร่างสูงอีกครั้งพร้อมกับจะแขนกำยำของมันให้หันกลับมา เมื่อภาพเมื่อคืนมันวนเวียนกลับมาในหัว
"....." เมื่อโดนเซ้าซี้มากเข้าคนตัวโตพลิกตัวหันกลับมาแล้วหยัดตัวลุกพิงกับหัวเตียงพลางจ้องหน้าแันแล้วเลิกคิ้วถามประมาณว่ามีอะไร
"ไมล์เมื่อคืนนายกับฉัน"
"....."
"ชั่งมันฉันจะไม่นึกถึงมันอีก" ฉันเอ่ยบอกเมื่อเห็นคนตัวโตยังคงนี่อยู่ แอบหวั่นใจเล็กๆว่ามันจะเรียกร้องขอให้ฉันรับผิดชอบมันหรือเปล่า
"เรื่อง?" พันไมล์ขมวดคิ้วหนาถามแล้วเสยผมที่ลงปรกหน้าเขาขึ้น
"เรื่องเมื่อคืนนี้ถือว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นละกัน"
"มันเกิดไปแล้ว" พันไมล์ตอบกลับเสียงเรียบทำเอาฉันทึ้งผมตัวเองกับความเข้าใจยากของหมอนี่
"ฉันหมายถึงให้ลืมๅๆมันไปทำเหมือนไม่ได้เกิดขึ้นเข้าใจไหมไมล์"
"ไม่ว่ะ"
"ไม่อะไร มันก็แค่one night stand ช่วยลืมๆมันไปทีเถอะ"
"ภาพชัดเสียงแจ๋วขนาดนั้นฉันลืมไม่ลงว่ะเนล"
"พันไมล์!" ฉันตะเบ็งเสียงใส่อย่างไม่พอใจเมื่ออีกคนไม่ให้ความร่วมมือ
"หรือเธอลืมได้จริงๆ ลืมว่าฉันเป็นคนแรกของเธอ"
"คนแรกแล้วทำไม"
"เอาจริงดิวีเนล" สายตาคมจ้องมองฉันด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา ฉันไม่รู้ว่ามันโกรธหรือเปล่าแต่ถ้ามันโกรธฉันก็ไม่สนหรอก
"ทำไมนายต้องกดดันด้วย แบบนี้จะมองหน้ากันต่อได้ไง"
"เอาก็เอาแล้วแค่มองหน้ามันจะยากแค่ไหนกัน"
"แต่เราเป็นเพื่อนกันไงไมล์" ฉันตอบกลับอย่างจริงจัง มันยากก็ตรงที่เราเป็นเพื่อนกันนี่แหละที่ฉันอยากจะให้ลืมเรื่องนี้ไป
"เธอแม่งโคตรใจร้ายเลยว่ะ" คนตัวโตเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงผิดหวัง นี่ฉันผิดหรือไงที่ขอให้เขาลืมเรื่องนี้ไปทั้งๆที่ฉันเสียซิงให้มันแท้ๆ
"ฉันเปล่า"
"ฉันไม่อยากฟัง มานี่หน่อยดิเนล" มือหน้ากวักเรียกฉันให้เข้าไปหา ฉันจ้องหน้าหล่อของคนตรงหน้าด้วยความลังเลแต่ก็ยอมขยับเข้าไปหาร่างสูงอยู่ดี
"เธอไม่รู้สึกหรือไงเนล" ท่อนแขนกำยำโอบกอดฉันเอาไว้แนบชิดลำตัวหนาของเขา ฉันเงยหน้ามองคนตัวโตอย่างไม่เข้าใจนักแล้วเอ่ยถามออกไป
"แค่เอากันไม่ต้องรู้สึกอะไรก็ได้"
"เอาแล้วไม่รู้สึกจะเอาทำไม" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างดุดันจนฉันตกใจ พันไมล์คลายอ้อมกอดออกแล้วใช้มือของเขาเชยคางฉันขึ้นให้สบตากับเขา
"....."
"เห็นฉันเป็นอะไรวีเนล"
"แล้วนายจะโกรธฉันทำไม ฉันดื่มไปเยอะแค่ไหนนายก็น่าจะรู้" ฉันพูดเสียงอ่อนเมื่อเห็นสายตาดุดันของคนตรงหน้า
"รู้"
"ไมล์ไม่เอาสินายจะโกรธฉันทำไม"
"ฉันมีสิทธิ์โกรธด้วยเหรอวะเนล" เออ โกรธไม่พอประชดแดกดันก็ไม่แพ้
"ทำไมนายต้องทำเหมือนไม่อยากให้มันกลับไปเป็นเหมือนเดิมด้วย"
"....."
"นายชอบความสัมพันธ์แบบนี้เหรอไมล์" ฉันเอ่ยถามคนตัวโตที่นิ่งเงียบไป ความสัมพันธ์ที่เกินคำว่าเพื่อนเขาต้องการมันเหรอ
"ถ้าฉันบอกว่าใช่ เธอจะยอมสานต่อไหมวีเนล"
"นายจะบ้าเหรอ ฉันกับนายเป็นเพื่อนกันมากี่ปีจะให้มันพังเพราะเรื่องคืนนี้คืนเดียวหรือไง"
"ฉันติดใจว่ะ"
"....."
"ติดใจเธอไปแล้ววีเนล" ฉันนิ่งอึ้งไปเมื่อได้ยินคำพูดของพันไมล์ มันคงไม่ได้เมาค้างหรอกใช่ไหมถึงไดเพูดมาได้ไม่อายผีอายสาง
"ละ แล้วเกี่ยวอะไรด้วย"
"ถามจริง"
"ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันจะไปอาบน้ำนายก็กลับไปได้แล้วไมล์" ฉันรีบตัดบทเมื่อคนตัวโตเลิกคิ้วถามอย่างจริงจัง
"ฉันอาบด้วยดิ"
"ไม่ได้ฉันจะอาบก่อน"
"เสียเวลาว่ะเนล เธออาบน้ำนานจะตาย" ไม่รอช้าคนหน้ามึนก็ช้อนตัวฉันอุ้มขึ้นอย่างง่ายดาย โชคดีที่ฉันยังใช้ผ้าห่มคลุมร่างกายของตัวเองเอาไว้ไม่งั้นเต้าอวบๆสองเต้าคงเต้นเริงระบำต่อหน้าเขาแน่ๆ
"หึ ยังจะอายอีกเหรอเมื่อคืนยังยอมให้ดูดอยู่เลย"
"พันไมล์!!!"
- Writer
