Vücudundaki ağrılar yüzünden uyuyamayan Yusuf gözünü açtığında gün doğmuştu. Arabanın geriye yatırdığı koltuğunu eski konumuna getirirken başını direksiyona dayayarak bir süre sessizliği dinledi. Fakat kulak verdiği sessizlik onu dinlendirmekten çok huzursuz etti. Jülide ve onun yanında gördüğü adam bir türlü aklından çıkmıyorlardı. İkisini birlikte gördüğü an anlamıştı, bu aşktan hayır yoktu ona. Baştan beri hataydı hissettikleri. Yinede söküp atamıyordu içinden, söz geçiremiyordu yüreğine. Sanki doğduğu andan itibaren Jülide bedenindeki bir parçaymış da kendisiyle birlikte yaşamış gibiydi. Bu kadar kolay mıydı aşık olmak. Bu kadar basit miydi üç beş gün tanıdığın birine körü körüne bağlanmak. Oysa bağlanmak yok demişti Jülide.
Yusuf dünyasında kendisiyle hesaplaşırken aramalar yüzünden
