Jülide sabah uyandığında, Yusuf’u salondaki koltukta bulamadı. Evin diğer odalarına ve banyoya baktı, yoktu. Haber vermeden neden gittiğini düşünürken, onu kaybetme korkusuyla bir kere daha yüzleşti. Acaba vazgeçmiş olabilir miydi? Genç adamın yattığı koltuğa oturarak, başını koyduğu yastığı kucağına aldı. Hâlâ Yusuf kokuyordu. Teninin kokusu sinmişti.
Jülide, kucağındaki yastığa sarılmış halde Yusuf’un neden gittiğini düşünürken, önce anahtar sesini, hemen sonrasında da evin giriş kapısının açılıp kapandığını duydu. Ayağa kalkarak kapıya gittiğinde, elindeki poşetleri tutan genç adamla karşılaştı. Yusuf gülümseyerek poşetlerden birisini gösterdi. “Aşağı sokaktaki fırından sıcak simit ve poğaça aldım,” dedi. “Dolapta yiyecek bir şey göremedim.”
Genç kadın mutluluktan gülmeye başlarken,
