Last Kiss [Last Duology #1] (Tagalog)

CHAPTER 01

LAST KISS

CHAPTER 01

Primo's Point of View

I can’t help but cry out of frustration. “You want this, Huh?”He asked again and so I nodded. But instead of giving it back, He just played with me, everytime I tried reaching it out ay itinataas niya ulit ito at iwinawagayway sa ere. “Akin na kasi!” Galit kong sigaw. But, Brandon just gave me a smug look, trying to piss me more.

“I said, Give it back—”

“No!”Malakas at Gulat ko sigaw nang makita ko si Brandon na unti-unting binabali ang glasses ko. Tears started gushing down through my cheeks. “N-no...” my voice trailed off.

At dahil mukhang hindi pa nakontento si Brandon sa ginawa ay mas lalo pa nitong dinurog at pinag-piraso-piraso pa ang Glasses ko at inilaglag iyon sa lupa at tinapakan iyon.

As I watch my glasses broke, parang pati ang puso ko ay dinudurog rin. I am so helpless, Ni wala man lang akong nagawa kung hindi pagmasdan lang si Brandon habang sinisira niya ang isa sa mga pinaka-importanteng bagay sa buhay ko at umiyak na lang. Napaka-walang kwenta ko talaga. Ang bobo ko!

I just silently cried, wala na akong paki-alam kung ano ang magiging reaction ng mga tao sa akin o kung ano ang masasabi na naman nila. Gusto ko siyang bugbuging, halos gusto ko na siyang patayin sa sobrang galit pero hindi ko magawa dahil nawalan na ng lakas ang buo kung katawan.

Kasabay ng pagka-wasak ng antipara ko ay siya rin ng pagkabiyak ng puso ko. That glass means so much to me, kaya hindi madaling isipin para sa akin na sira na iyon. Inalaagan ko ‘yon, ni hindi ko nga siya pinalahawakan sa iba tapos ganito lang ang gagawin ni Brandon? Hindi Pwude!

“Brandon!” narinig ko ang galit na pagsigaw ng babae at ang pagtigil ng mga tawanan nila nang magsalita ang isang babae. “Oh! Hey there, Babe!” Brandon said, obviously flirting with the girl. “Yuck! Don’t you ever call me with that endearment again, Brandon. Kadiri ka!” Matapang na Bulyaw ng babae kay Brandon. But Brandon just smirked, not minding the girl’s reaction.

Nang tuluyan nang mabaling ang atensyon ni Brandon sa babae, I immediately took the chance para makatakas. Nagmamadali akong tumayo at ininda nalang ang sakit ng katawan ko at panlalabo ng mga mata ko, Mabilis at nagmamadali kong pinulot ang lahat ng piraso ng nasira kong glasses at patakbong umalis para hindi ako maabutan ni Brandon.

Wala na akong paki-alam kong pagtinginan man ako ng mga guro o kapwa ko estudyante o kung mag-reklamo man sila dahil nabangga ko sila. Ang gusto ko nalang ngayon at umiyak, gusto kong i-iyak ang galit ko. Gusto kong umiyak ng umiyak nang umiyak. I just don't feel that I still belong here, anyway.

Malamang ay pinagtitinginan nila ako dahil sa gusot-gusot ay may bakas ng mantsa ng sapatos ni Brandon o hindi naman kaya ay dahil I look so helpless.

I don’t feel like going to my classes today, Para saan pa? Eh halos wala na nga akong makita at saka ganito pa ang itsura ko. I am just trying my best,para kahit paano ay may maaninag lang ako. Alam ko namang pag-dating ko sa klase ay aasarin nalang din ako.

Lakad lang ako ng lakad, walang direksyon, gusto ko lang maglakad, at hindi ko namalayan na naka-abot na pala ako sa third floor ng building, Ni hindi ko na nga alam kung anong department to eh.

Nang makita kong nakabukas ang pinto papuntang rooftop ay agad akong pumasok doon at bago ako umakyat ay isasarado ko na sana ang pinto kaso ay may kamay na humarang sa pinto pero huli na iyon dahil na nasirado ko na iyon at alam kong naipit ang kamay no’ng tao.

Wala na akong paki-alam, gusto ko nalang mapag-isa.

“Ouch!” I heard the girl exclaimed. Hindi ko na iyon pinansin at ipinagpatuloy ang pag-akyat sa rooftop ng building at doon na upo sa may sulok.

Hinayaan ko lang lumabas ang mga luha ko habang nakatingin lang sa nagkapira-piraso nang glasses. “I-I’m sorry...” I murmured.

Mamaya-maya lang ay naramdaman kong may sumunod nga sa akin dito papuntang rooftop. Nag-iwas ako nang tingin at humarap sa ibang direksyon para mag-pahid ng mga luha ko gamit ang panyo ko. “H-hey, Are you okay?” That voice! Why does that voice seems so familiar? I heard that voice somewhere, but I can’t distinguish when or where. “H-hi? Okay ka lang ba kuya?”narinig ko ang mga yabag ng paa nito na papalit ng papalapit sa akin.“O-okay lang ako,” I managed to answer. Pero dahil mukhang hindi naman kumbinsido ang babae sa anging sagot ko ay nagukat nalang ako ng makita ko ang babae na umupo sa harap ko. That girl! Siya nga! Yung babaeng kabangayan ni Brandon kanina. “A-anong ginagawa mo r-rito?” Tanong ko pa rito at unti-unting inilagay ang mga piraso ng sira kong glasses sa loob ng bag ko, ignoring the presence of the girl.

“Bakit ka umiiyak ka kanina? Inaaway ka ba ulit ni Brandon? Palagi ka ba niyang ina-away?”She asked, using her sweet and calm voice. Hindi lang ako sumagot at mas piniling i-ignora ito. “Ahh, Kaya ka ba umiiyak dahil sinira ni Brando ang eyeglasses mo? Malabo ba ang paningin mo? Smile ka na, Dali, Bilhan nalang kita ng bago mong eyeglass para mag-smile ka na,”Napataas naman ako ng tingin dito.

“Hindi basta-basta lang mapapalitan ng kahit anong antipara lang ang eye-glass ko na ‘yon,”matigas kong saad at umiyak ulit. “Oh, S-sorry, But, May I know why?” She asked, carefully, again. Napasalampak naman ako ng upo.

I covered my face with my two hands, and cried hard. “Shh... Tahan ka na...”I don’t know but there’s something with her Voice, it somehow made me feel calm and safe. She gently patted and rubbed my back to make me calm. “Don’t you have classes today?”I asked.

“I have, but, I can’t just leave you here. Hindi ako aalis hanggat hindi ka pa nagiging okay, I want to see you smile, eh,”Pagkatapos ay ngumiti ito ng nakapa-tamis- tamis.

“Just go,”Pagtulak ko pa dito. But, She just stayed still. Matigas din talaga ang ulo nitong isa to eh. “P’wede ko bang malaman kung bakit ang special ng Eye-glass mo na iyon? I mean, okay lang naman kung hindi ka sumagot, I can respect your privacy naman,” she smiled at me, Assuringly.

written by: princess pheona