Mavi'nin Aşkı

Dünyada güneşli bir gündü, ege kıyılarına vuran dalgaların mavi yansımaları insanların saçlarına vuruyordu. Mavi son kez böyle parlak, böyle güzeldi Dünya'da, bir daha hiçbir ölümlü, böyle bir maviyi tanıma şansına sahip olamayacaktı. Mavi’nin kaderinin değişeceği gündü... Belki de dünyadaki tüm insanlarının kaderinin de değişeceği bir zamanın başlangıcındaydık.  Olympos'ta büyük bir ziyafet veriliyordu. Şimşek Tanrısı Zeus'un habercisi Iris davetiyeyi ulaştırdığı sırada, olacaklardan habersiz Apollon, oğlu Miletos ve nişanlısı Kyane'i de alarak ziyafete katılmıştı. Mavinin tanrıçası Kyane, genç ve güzel bir tanrıçaydı ve Zeus’un göklerdeki ihtişamlı sarayına ilk kez davet edilmişti.  Zeus'un karısı Hera güzelliği ile göz kamaştırıyordu. Böyle güzel bir karısı varken, insan neden başka tanrıçaların, hatta sefil ölümlülerin peşinden koşar ki, diye düşündü Miletos. Birçok kişide aynı düşünce ve hayranlıkla Hera'ya bakıyordu. Ama Zeus gerçekten sapkınlıklarla doluydu, Hera’nın dışında bir çok kadından bir çok çocuğu vardı. Miletos’un babası Apollon da bunlardan biriydi.  "Benden çok daha güzel değil mi?" diye sordu Kyane dudaklarını büzerek.  Miletos gülerek fısıldadı, “Dünyanın bütün renkleri bir araya gelse de senin mavini değişmem ben...”  Ziyafet başlayınca, Kyane önündeki eşsiz yemeklerden yemeye koyuldu. Ama O'nu sürekli rahatsız eden bir şey vardı.   Zeus yemek boyunca gözünü Kyane'den ayırmadı. Kyane oldukça rahatsız olmuş, farkında olmadan genç sevgilisinin koluna sıkıca sarılmıştı. Herkes gülüp eğlenirken Kyane onu kötü bir sonun beklediğini hissediyordu, Zeus bir tanrıçayı ya da bir insanı kafaya taktıysa, sonunda o kadını elde ederdi. Oysa Kyane büyük bir aşkla bağlıydı Miletos'a ve onun bal rengi gözlerine. Böyle bir ihanete ne ortak olurdu ne de böyle korkunç bir kaderi kendisine yakıştırıp kabullenebilirdi. Kötü düşünceleri kafasından atmaya çalışarak ve rahatsız edici bakışları görmezden gelerek yemeğini yemeye zorladı kendini.  Yemek bitmişti, misafirler dağılırken Zeus genç Miletos'a babasının yanına gitmesi gerektiğini söylemiş ve Kyane ile yalnız kalmayı başarmıştı. Genç kadını çenesinden sertçe tutup, kendisine bakmasını sağladı.  "Benim olacaksın!"  Kyane bunun geri dönülmez bir hüküm olduğunu biliyordu, ama bunu yapacağına ölmeyi tercih ederdi. Ölecekti öyleyse.  "Hayır!" dedi kararlı bir şekilde gözlerini Zeus'a dikerek.  Zeus tiz bir kahkahayla salonu doldurdu, ziyafet masasının üzerindeki bardaklar onun bu tiz kahkahası ile patlıyor, tuzla buz oluyordu. Seslere koşan Miletos nefes nefese içeri geldi, sevgilisinin elinden tuttu ve salonun çıkışına doğru ilerledi. Tüm kapılar anında kapanmıştı.  "Demek benim yasalarıma, isteklerime karşı çıkıyorsunuz." Diye kükredi Zeus. Bakışlarındaki kırmızılık insanın içini ürpertiyordu.  "Sadece birbirimize sahip çıkıyoruz." dedi Miletos.  Zeus’un gözlerinde şimşekler çakıyordu, yüzyıllar boyunca insanlar Zeus nedeniyle ortaya atılan bu sözü mecazi anlamıyla kullanacak olsalar da gerçekten gözlerinde şimşekler çakıyordu.  "Madem öyle sürüleceksiniz! Dünyaya, ölümlü olacaksınız, ikinizi de dünyanın farklı yerlerine göndereceğim, böylece birbirinizi bulamayacaksınız bile. Madem aşkınıza bu kadar güveniyorsunuz, birbirinizi bulursanız ve aynı aşkı tadarsanız tekrar buraya gelip sonsuza kadar aşkınızı yaşarsınız." Dedi alayla. Bu sefil çocukların Zeus’a karşı gelmesinin imkanı yoktu ne de olsa. Öyle ya da böyle cezalandırmak Zeus’un ikinci meşhur yanıydı.   Kyane ölümü çoktan göze almıştı, ölümlü olmak, Zeus'un olmaktan kesinlikle iyiydi. Odanın ortasında şimşekler çakmaya başladı, bulutlardan aşağı düşerken Kyane bir anlığına Miletos'u gördü.  "Seni bulacağım!"  "Seni seviyorum!"  ...............  Çok uzaklarda Londra'da yağmur yağıyordu. İki sevgili Trafalgar meydanı yakınlarındaki evlerine giriyorlardı. Güzel bir tatilden dönmüşlerdi. Birden bir şimşek çaktı ve genç kadın istemsizce karnını tuttu.  "İyi misin Emma?"  "Midem bulandı, geçer şimdi..."  .........  Aynı şekilde çok uzaklarda, İzmir'in Göztepe semtinde, yeni evli bir çift yatakta uzanmış birbirlerini seyrediyorlardı.  Birden bir şimşek çarptı, kadın istemsizce karnını tutup yüzünü buruşturdu.  "Gizem iyi misin?"  "Tuhaf bir sancı girdi karnıma Okan. Geçer şimdi..."  .........  Dokuz ay sonra aynı gün , aynı saatte iki çocuk doğdu.  Londra'daki aile, doğan çocuklarının anne babası gibi mavi gözlü olduklarını görünce şaşırmadı, ama siyah parlak saçlarının kime çektiği merak konusuydu. Emma da Miles da sarı saçlıydı, kızlarının adını Lily koydular. Lily daha minik bir bebekken bile anlamlı bakışlarıyla dikkat çekiyordu.  ......  İzmir'de Okan ve Gizem'in bal rengi gözleri olan şirin mi şirin bir oğulları olmuştu. Adını Eren koydular. Her istediğine ersin demişti babası ismini koyarken, bal rengi gözlere bu sözlerle mavi bir gölge düştü, herkesten habersiz...