"Ano, tara na?" nakangiting yakag na sa akin ni Rowan nang tumigil siya sa tapat ng pintuan ng classroom namin pero napalis ang ngiti niya nang hindi ako kumibo.
"What's wrong?" he asked.
I sighed. "Hindi na ako sasama, Rowan," sagot ko na ikinabagsak ng balikat niya.
"But why? Hindi ba usapan na natin ito na susunduin kita at lalabas tayo? Pumayag ka na kanina." Bakas ang pagkadismaya sa kanyang mukha.
"Nakalimutan ko, may gagawin pala akong importante and Mom expected me to come home this early kaya naman... I really have to go home," I lied.
Inang 'to kasi si Professor eh! Nahihirapan tuloy akong mag-dahilan kay Rowan ngayon at kailangang umakto pa ako na seryoso ang dahilan kong may importante ako gagawin kaya kailangan ko na makauwi ng maaga kahit wala naman talaga akong gagawin!
