Chapter 8
1911 Words
Chapter 8
LEA KRISTINE'S POV
Maagang nagising si Lea, uminat pa siya nang kamay, bago bumangon sa kama. Hinayaan niya na lang naka-lugay ang mahabang buhok at hindi na rin nag palit ng damit–na silk nightgown, na mag pahubog ng magandang katawan. Kahit hindi man mag hilamos at mag-ayos, lumilitaw pa rin ang magandang kutis at natural na pamula-mula ng labi at pisngi.
Bumaba na si Lea sa kusina para mag timpla ng kape,wala na din siyang ganang kumain ng agahan kaya't black coffee ang kaniyang tinimpla at pumunta sa veranda, mag pahingin na rin.
Mula sa veranda tanaw ni Lea si Mark–abala ito na may kausap sa telepono. Naririnig ni Lea ang sinasabi ni Mark, at kong paano nito lambingin at parang tangang kinakausap si Mae sa kabilang linya.
Nakaka-suka na patay na patay siya sa babaeng iyon.
Hindi ko pa din malaman hanggang ngayon, sinasamba ni Mark si Mae–wala naman akong nakikitang special sa babaeng iyon.
"Pasensiya na kong hindi ako maka-tawag sa'yo, Hon." Seriously Hon, ang tawagan nila? So baduy!
Aligagang parang tuta si Mark, na inaamo ang hitad na si Mae, para hindi lamang magalit.
Kakaawa ka naman Mae, na hindi na tumatawag sa'yo si Mark, dahil pinag-papantasyahan niya na ako ngayon.
"Look I'm sorry, I'll make it up to you, and even Mia. Pasabi na lang kay Mia, na miss ko na siya.." napansin siguro ni Mark, na kanina pa ako naka-masid sakaniya kaya't umiba ang timpla ng mukha nito.
Inaakit na kinawayan ni Lea si Mark–at hindi maalis ang nag tutuksong ngiti sa asawa.
Gumalaw ang adams apple ni Mark, sa simple kong ginawang pag-akit. "Sorry, hon. Tatawagan na lang kita mamaya–may aasikasuhin lang akong trabaho." Wala sa sariling pinatayan ni Mark ang kausap.
My gahd Mark,
Ngiti ko pa lang, kaya na kitang kontrolin.
Paano, pa kaya kong ako na mismo ang gumawa ng hakbang na akitin ka?
Hindi ako naka-ligtas na titig ni Mark, sabay na sinilid ang hawak na cellphone sa bulsa.
Nang mapansin ni Lea, na papasok na si Mark sa resthouse, tyinempo ko talaga na salubongin ito. Imbes na kausapin ako–dire-diretso lang na nilampasan ako. "Sandali, si Mae ba ang kausap mo kanina?" Napa-tigil si Mark sa pag-lalakad. "Pasensiya na, narinig ko kasi ang usapan niyo kanina, at sinabi mo kay Mae na may gagawin kang trabaho. Wala naman tayong gagawin na trabaho, ngayon at wala ka din na appointment today sa pag-kakaalam ko."
"f**k, are you f*****g stalking me Lea?" Umawang ang gilid ng labi ni Mark at hinarap ako. "Paano mo nalaman na wala akong ibang gagawin ngayon na trabaho? s**t, it doesn't matter!" Inis itong napa-hilamos sa mukha. "Tantanan mo ako, pwede ba?" Puno ng gigil na banta nito.
"So nag sinunggaling ka nga kay Mae, na may gagawin kang trabaho ngayon..Don't tell me, ako ang tra-trabahuhin mo ngayon Mark?" Pinalawak pa ni Lea ang ngiti sa labi–at hindi naman nagustuhan ni Mark iyon.
"Tangina talaga." He grabbed my wrist and pinned me againts the wall. Inis na hinampas ni Mark ang mag kabilang kamay sa pagitan ng pader, na cornerin ako. "Hindi ka ba titigil Lea? Stop this or else..." he got more pissed.
"Or else what? Are you going to f****d me?" Nag tuos na sila ni Mark sa puntong ito. "Huwag kana rin kasi mag deny Mark, na ako pa din ang mahal mo at hinahanap-hanap ng katawan mo. So tell me, hindi ka ba naakit at nainitan sa tuwing hinahaplos kita?" Pinalandas ni Lea ang malilikot na kamay sa malapad na dibdib ng asawa. Nanigas naman ang katawan ni Mark sa aking simpleng haplos–na nag papainit dito.
Kahit hindi nito sabihin, alam kong naapektuhan siya sa ginagawa ko—pero heto si Mark ngayon nilalabanan ang sarili sa aking pag-aakit.
"Gaya ng sinabi ko sa'yo Mark kahapon, seryoso ako na babawin kita. Kapag nakapag-isip-isip kana na talaga, na ako ang gusto mo. Lapitan mo na lang ako." Kumindat pa siya sa asawa at inalis ang kamay nitong naka-hawak sa pader.
Hindi maalis ang matamis na ngiti sa labi ni Lea, na makita sa gilid nang mata si Mark–na sinusundan ako ng tingin palayo.
••••••
"Maraming-maraming salamat po talaga Mrs. Montecillo, laking tulong po kayo dito sa mga bata." Pasalamat ni Sister, sabay silang nag lalakad sa malawak na hallway sa isang orphanage.
"Your welcome Sister Marie. Ginagawa ko naman ito dahil gusto kong maka- tulong sa mga bata. At sana maka- tulong din iyong maliit na pera na ibinigay ko sakanila." Pinapadaanan na lang ng tingin ni Lea ang mga batang masayang nag lalaro at ang iba sa kanila kanya-kanya ang kanilang ginagawa.
Simila no'mg mawala ang anak ko, ginugol ni Lea ang atensyon,pag punta at pag donate sa mga charities. Kina-ugalian niyang buwan-buwan na mag abot ng tulong sa mga bata, at sa piniling pag-tutulungan. Sa ganung paraan, nalibang at masaya nakaka-tulong si Lea sa mga batang walang pamilya. Makita ko lamang ngiti, saya at nakaka-antig nilang storya nang mga bata sa bahay-ampunan, nawawala ang labis na pagod at problema ni Lea.
Siguro kong nabubuhay ang anak ko ngayon, isang taon na ang anak nila ni Mark—nakakalungkot dahil maaga siyang kinuha sa akin.
"Ano ba kayo Ma'am. Halos nga po sobra- sobra na ang bibinigay mong donations at tulong sa St. Hope." Huminto sila ni Sister sa harapan ng malaking playground. Sabay nilang pinapanuod ang mga batang nag lalaro at ang ilan sa mga ito nag hahabulan. Rinig mo ang kanilang tawanan, kulitin at masasayang ngiti, na hindi ka mag sasawang panuorin. "Kahit na rin si Father, panay ang tanong niya sa akin kong kaylan ka raw dadalaw dito sa St. Hope, medyo matagal-tagal na rin simula no'ng huli kang dumalaw dito Mrs. Montecillo, ang mga bata rin hinahanap ka din nila sa akin. Sobra na silang napa-mahal sa'yo."
"Sino, siya Sister?" Tinuro ni Lea ang batang naka-upo sa upuan, medyo may kalayuan sa amin. Kalong-kalong ng isang madre ang bata. Inaaliw ng madre ang kalong na bata, para hindi lamang umiyak ito. Base pa lang sa edad ng bata–hindi mag lalaro sa isang taon ang edad nito, siguro nag tyansa na anim or pitong buwan pa lang ito.
Huling matandaan ni Lea no'ng huling dumalaw sa orphanage, ang pinaka-bata na narito sa orphanage, nasa 3 tatlong taong gulang lamang.
"Ah si Sister, Lorraine." Sabat ni Sister. "Ang batang kalong-kalong niya naman pinangalanan namin si Baby Venice. Siya ngayon ang kasalukuyan na pinaka-bata sa St. Hope... No'ng naka- raang araw lang, nakita namin na naka lagay sa basket sa tapat ng pinto ng Orphanage. Nakaka lungkot man isipin dahil hindi iniwan at inabanduna siya ng kaniyang mga magulang." kwento ulit ni Sister Marie.
Nalungkot at naawa si Lea sa kwento ni Sister, na hindi makilala ng bata ang totoong magulang nito sa kaniyang pag-laki.
Bakit kailangan na aabandunahin ang musmos na bata na walang kamuwang muwang?
Maraming mag- asawa ang hindi nabibigyan ng anak, tapos nagawa pa nilang gawin ito sa isang bata?
"Nakaka-awa naman si Venice. Pero Sister Marie, nahanap niyo ba ang tunay na magulang ng bata?"Umiling na lang ito sa naging tanong ko.
"Nakakalungkot lamang kahit magulang ni Venice, wala kaming pag-kakakilanlan. Pero masaya naman kami dahil dumating si Venice sa dito sa St. Hope, dahil binigyan niya ulit kami ng kasiyahan dito." Lumapit sila ni Sister–doon nasilayan ni Lea ng malapitan ang bata.
"Uhm Sister. Pwede po bang makarga si Baby Venice?"
"Sige po Mam." Ngumiti si Sister Lorraine at binigay nito sa aking pag-kakarga ang bata.
Domoble ang saya sa puso ni Lea na mahawakan niya ang bata na naka-ngiti sa akin.
"Ang cute-cute mo naman, baby Venice." Nilalaro ni Lea ang malilit na kamay ng bata. Nabahiran ng lungkot at pangungulila sa anak muli si Lea, na mahawakan ang bata. "Sister, pwede ko muna siya kargahin kahit saglit." Huminggi pa ako ng basbas sa madre. Ayaw ko pa kasing ibigay sakaniya si baby venice, gusto ko pang kargahin ito ng matagal.
Tinanguan naman ni Sister Marie– si Sister Lorraine para pahintulutan ako sa aking gusto.
"Sige po pwedeng-pwede."
"Sige na sister Lorraine, ako na muna bahala kay Baby Venice,"
"Sige po Sister." Bago umalis si Sister Lorraine, nag paalam na ito sa amin.
Naging okupado na ang atensyon at isipan ni Lea sa batang karga-karga. Samantala naman si Sister Marie, nasa likuran ko lamang, naka-ngiting pinapanuod ako na aliw na aliw sa bata.
Gustong idala ni Lea ang bata sa bahay, pero nakaka-lungkot lamang dahil hindi pwede.
Nakikipag-sabayan rin si Baby Venice, hinawakan din ang kamay ko.
Hanggang ngayon, hindi pa rin maalis sa puso ni Lea ang sakit—na maagang nawala ang aking anak.
Sinisi niya si Mark sa pag-papahirap niya sa akin at kasalanan niya kong bakit hanggang ngayon dala ko pa rin ang sakit sa dibdib ko.
Kahit hindi ko nahawakan at nakarga man lang ang anak ko— naging parte pa din siya sa puso at buhay ko.
Malapit na sana eh.
Malapit ko na sana siyang makita.
She's almost 6months old, when I lost my baby.
Hindi lang halata at kita ang laki ng tyan ko—na pinag-bubuntis ko ito.
Uminit ang sulok ng mata at nag babadyang luha sa mata.
"Good afternoon po Mr. Montecillo." Nanigas ang katawan ni Lea ng marinig ang boses ng isang madre na kina-kausap ang bagong dating. Hinanap ni Lea kong saan nag-mumula ang pag-uusap at nakita ko nga si Mark, kinakausap ng dalawang madre.
Pinunasan ni Lea ang bakas na luha sa mata.
Anong ginagawa ni Mark dito?
Hindi naman ako napansin ni Mark, dahil naging okupado ang atensyon nito sa Madre na kausap.
"May problema ba Mrs. Montecillo?" Pukaw atensyon ni Sister Marie, nang mapansin nito na may tinitignan ako.
"W-Wala po." Hindi pa rin maalis ang tingin ni Lea kay Mark. "Sister, I think I need to go." Bago paman maka-salita ang Madre, binigay niya na si Baby Venice dito.
Nilakihan na ni Lea ang hakbang ng paa, paalis sa lugar na iyon. Hindi rin siguro si Lea, kong nakita o napansin ako ni Mark–na kausap nito ang mga madre.
Bahala na.
I need to get out of this place.
Panay lakad-takbo na ang ginagawa ni Lea. Ilang beses na din niya sinusulyapan sa likod para tignan si Mark, ngunit naka-layo na talaga siya ng tuluyan dito.
Nahinto si Lea sa ng may paa na humarang sa aking dinaraanan, na labis ko naman kina-bigla.
"M-Mark?"
"What are you doing here?" Malamig na boses nito–sanhi ako'y mapa-kurap ng mata.
"Kailangan ba ako mag report, kong ano ang ginagawa ko?" Tanong ko naman pabalik, na kina-awang ang sulok ng labi.
"Ts. Just asking." Kibit-balikat nitong saad. "Akala ko guni-guni ko lang na ikaw ang nakita ko kanina. Well totoo nga, ikaw nga ang nakita ko.. What are you doing here?" Kinulong ako ni Mark sa mapanuring tanong sa akin.
"Hindi ko alam na interesado kana pala sa akin ngayon Mark." Nilapit ni Lea ang sarili sa asawa at sabay inayos ang suot nitong damit. Hindi inaalis ni Mark ang seryosong tingin sa akin. "Huwag kang mag-alalala sa susunod kong aalis ako, ipapaalam ko na sa'yo para hindi kana mag-hanap pa sa akin." Nilampasan na ni Lea si Mark–at hindi maalis ang nakaka-lokong ngiti sa kaniyang labi.
- Writer
