“ขอบคุณค่ะคุณปู่” นาเดียร์ลุกจากเก้าอี้ เข้าไปหอมแก้มท่านหยางตามนิสัยจริงๆของเธอ นานแล้วที่เธอไม่ได้ทำแบบนี้ พ่อเป็นคนแรกและคนสุดท้ายที่เธอทำแบบนี้ แต่ตอนนี้มีท่านหยางเพิ่มมาอีกคน
“ถ้าปู่รู้ว่าจะได้รับสิ่งนี้จากหลานสาวคนนี้ยามที่ดีใจ ปู่คงทำอะไรหลายๆอย่างให้หลานดีใจบ่อยๆ” นาเดียร์ได้แต่ยิ้มเขินๆ
ช่วงเวลาการทานมื้อเย็นเป็นไปอย่างอบอุ่น สำหรับนาเดียร์เธอก็มีความสุขกับที่นี่ แต่ความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่มีทางทำให้มันบรรเทาลงได้เลย คือ ความคิดถึง ความคิดถึงที่มีกับต้าเซียน ไม่เคยเลยสักวันที่จะไม่นึกถึงเขา ใครจะเชื่อว่าเธอแอบนอนร้องไห้เพียงเพราะความคิดถึงเขา แล้วเขาเล่าจะเป็นอย่างเธอบ้างมั้ยนะ อาทิตย์หน้าเธอก็จะได้เจอเขาแล้ว เก็บเป็นความลับไว้เซอร์ไพรส์เขาดีกว่า
“เดินทางกลับปลอดภัยนะคะ” นาเดียร์พูดกับไบรอัล ขณะเดินมาส่งเขาที่รถ
“ขอบคุณครับ...”
“มีอะไรเหรอคะ?” นาเดียร์ถามกลับ เมื่อจู่ๆไบร
