CHAPTER 37
VANESSA'S POV
Maluha-luha ang mata kong tumitig sa kanilang lahat, na nag hihintay sa sasabihin at gagawin ko. Iba ang paraan na titig nila at kahit hindi sila mag salita ramdam ko naman na iba ang tumatakbo sa isipan nilang lahat lalong-lalo na si Lucas.
Binalingan ko ng tingin si Lucas, gayun malamig ang expression pa rin ang pinapakita nito sa akin at alam kong hindi siya naniniwala sa akin.
Akala ko, iba siya sa lahat.
Pero bakit ganito?
Bakit hindi niya man lang ako magawang pakinggan at paniwalaan kahit, saglit lang lamang?
Napaka-hirap para sa akin na lunukin ang naka barang laway sa aking lalamunan at taas-noong ipakita sakanilang lahat na mali sila ng akala at iniisip.
Dahan-dahan kong sinilid ang kamay sa bulsa ko para kunin ang bagay na wala naman talaga sa a
