ดั่งต้องมนตร์อสูร

โหด ดิบ เถื่อน (50%)

จากที่ตั้งใจจะกลับในค่ำวันนั้น เบอนันเดสกลับเปลี่ยนใจยังอยู่ตรวจงานที่ฟาร์มต่ออีกหนึ่งอาทิตย์ อีกอย่างเขาก็ต้องการควบคุมความประพฤติของเชลยสาวไปในตัว ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่เขาสั่งให้เธอทำโน่นทำนี่สารพัด เอาอาเทอร์มาคุมไม่พอวันไหนเขาว่างเขาก็จะไปคุมเธอด้วยตัวเอง กลั่นแกล้งจนโรฮันนาแทบจะไม่ได้หยุดหายใจหายคอ ให้ออกไปทำงานตากแดดจนผิวที่เคยขาวผ่องเริ่มกลายเป็นสีแทน

ขณะที่เบอนันเดสกำลังซักถามผู้จัดการเกี่ยวกับผลผลิตในฟาร์ม และการปรับปรุงสายพันธุ์ข้าวโพดให้ทนต่อแมลง ก็มีคนวิ่งมารายงานว่าเจ้าของฟาร์มข้างๆ มาขอดูพ่อพันธุ์ม้า เพื่อนำไปผสมพันธุ์กับม้าสาววัยแรกรุ่นในฟาร์มของเขา ชายหนุ่มจึงเดินมาหาแขกที่คอกม้าพร้อมผู้จัดการฟาร์มทันที

พอเดินมาถึงบริเวณคอกม้า เบอนันเดสชะงักเท้าเพียงนิด เงี่ยหูฟังก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวกำลังคุยอย่างออกรสกับแขกของเขา มีเสียงหัวเราะดังออกมาจากคนทั้งสองเป็นระยะ เจ้าของใบหน้าบึ้งตึงกัดฟันกรอด เขาสั่งให้แม่ตัวดีมาทำงานแต่ไม่วายมาทำร่านหัวร่อต่อกระซิกทำระริกระรี้กับแขกของเขา งามหน้านัก

“คุณลัยลาเก่งนะครับ ตัวเล็กแค่นี้ทำงานได้หลายอย่างเชียว” เบอร์ตันเจ้าของฟาร์มข้างๆ กำลังเอ่ยชมหญิงสาวด้วยท่าทางนับถือ เขาสุดแสนจะทึ่งเมื่อเธอเล่าให้ฟังว่าในหนึ่งวันเธอทำหน้าที่อะไรบ้าง 

“อุ๊ย! คุณเบอร์ตันก็ชมเกินไปค่ะ” โรฮันนาหัวเราะน้อยๆ กับเจ้าของฟาร์มหนุ่มหล่อ 

ผู้ชายคนนี้ดูท่าทางเป็นมิตร ไม่มีพิษมีภัยอะไร เธอจึงรู้สึกพูดคุยได้สบายใจและอยากเป็นเพื่อนกับเขา เพราะว่าอยู่ที่นี่โรฮันนาแทบจะไม่ได้สุงสิงกับใครเลย 

“อะแฮ่ม!” เบอนันเดสกระแอมเบาๆ ขัดวงสนทนาที่กำลังเข้าขา พร้อมส่งรังสีอำมหิตมาให้โรฮันนาเป็นระยะ

“อ้าว…สวัสดีครับคุณเบอนันเดส” แขกเอ่ยทักเจ้าของฟาร์มหนุ่มด้วยรอยยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร

“สวัสดีครับคุณเบอร์ตัน” เขาทักทายตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ

เบอนันเดสกับเจ้าของฟาร์มข้างๆ คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี ถึงจะทำฟาร์มเลี้ยงสัตว์เหมือนๆ กันแต่ก็ไม่คิดจะเป็นคู่แข่ง เพราะฝั่งนั้นทำฟาร์มเป็นธุรกิจการท่องเที่ยวมากกว่าที่จะส่งออกอาหารสัตว์ สองฟาร์มจึงมีมิตรไมตรีอันดี ต่างถ้อยทีถ้อยอาศัยกันมาตลอด  

“ผมว่าจะมาขอดูม้าพันธุ์ของคุณไปเป็นเจ้าบ่าวให้นังแองเจิ้ลของผมซะหน่อย ตอนนี้มันกำลังอยู่ในอารมณ์เปลี่ยวสุดใจขาดดิ้น” เบอร์ตันกล่าวด้วยท่าทางขี้เล่น 

“ตามสบายนะครับคุยกับเชสได้เลย ผมขอตัวก่อนครับ ส่วนเธอตามฉันมานี่ลัยลา” เบอนันเดสพยักหน้ารับกับแขกหนุ่ม แล้วยกหน้าที่ที่เหลือให้ผู้จัดการฟาร์มทำแทน ก่อนจะหันมาเรียกเชลยสาวให้เดินตามตัวเองไปอีกทาง

“ค่ะ” โรฮันนารับคำเสียงแผ่ว เมื่อเห็นเขาจิกตาใส่ออกคำสั่งก็เกิดเสียวสันหลังวาบ กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เพราะไม่รู้ว่าตนทำอะไรให้เขาไม่พอใจขึ้นมาอีก  

ร่างระหงเดินตามชายหนุ่มมาถึงชายป่าอีกด้าน ห่างไกลจากพวกคนงาน มีเพียงแพะที่กำลังยืนเลาะเล็มหญ้าอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล แล้วมาหยุดลงใต้ต้นไม้ใหญ่ ชะงักเท้าลงแล้วหันมามองหญิงสาวอย่างเหยียดๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้า

“เธอนี่มันร่านจริงๆ นะ ฉันสั่งไม่ไห้ไปอ่อยคนงานในฟาร์ม เธอก็สะเออะไปอ่อยแขกของฉัน” เจ้าของดวงตาวาวโรจน์เหน็บแนมหญิงสาวด้วยความรังเกียจ  

“ก็แล้วแต่คุณจะคิดแล้วกัน ความคิดของคุณมันดีนักนี่” โรฮันนาไม่แยแสไปกับคำพูดของเขา เพราะยังไงเธอก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาว่าอยู่แล้ว 

“แพศยา!” เสียงคำรามกระหึ่มถูกเจ้าตัวเค้นออกมาจากริมฝีปากหยัก เขากำหมัดจนเส้นเลือดปูดโปน แล้วสืบเท้าเข้าหาร่างแน่งน้อยด้วยท่าทางมั่นคง หญิงสาวมองอีกฝ่ายอย่างระแวดระวัง ก่อนจะค่อยๆ ถอยหลังไปทีละก้าว ขณะมองสบนัยน์ตาเกรี้ยวกราดไม่หลบ 

“คนเลว! คนใจทราม! ไอ้ฝรั่งบ้า!” เธอตะเบ็งเสียงด่าทอไม่ขาดปาก  

แล้วก็ต้องถูกสกัดวาจาสามหาวด้วยการลงทัณฑ์ของอสูรร้าย ชายหนุ่มกระแทกปากกระด้างลงตะโบมจูบรุนแรง แล้วลากเธอไปกระแทกกับต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะก้มลงทำโทษคนปากดีอีกครั้งอย่างบ้าคลั่ง หญิงสาวพยายามดิ้นรนทุบตี จิกปลายเล็บลงบนกล้ามเนื้ออกบึกบึน ทำให้มือใหญ่ต้องรวบมือเธอไว้ แล้วบดจูบอย่างจาบจ้วงหยาบคาย

จากที่จะสั่งสอนกลับกลายเป็นติดใจในรสหวานปานน้ำผึ้งรวงจากโพรงปากของแม่เชลยสาวตัวแสบ เจ้าของร่างบางพยายามส่ายหน้าหนี เขาจึงตรึงท้ายทอยสลวยไว้ให้รับจุมพิตร้อนแรงระคนซาบซ่าน ริมฝีปากช่ำชองเฝ้าเคล้นคลึงกลีบปากหวานจนแทบชอกช้ำ คนที่ไม่เคยโดนจุมพิตมาก่อนในชีวิตถึงกับเคลิ้ม ตัวอ่อนระทวย จูบตอบเขาอย่างเงอะๆ งะๆ ครางแผ่วในลำคอ และยอมยืนนิ่งให้เขาจูบเอาๆ อย่างมึนงง เมื่อเขาปล่อยมือให้เป็นอิสระ คนไร้เดียงสาก็เลื่อนแขนเรียวไปโอบกอดลำคอหนาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว  

“โอ๊ย!” โรฮันนาร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บ เมื่อเขาสะบัดร่างเธอออกจากอ้อมกอดราวกับรังเกียจนักหนา ร่างบางไม่ทันตั้งตัวจึงเซถลาลงไปก้นกระแทกพื้นดินแข็งๆ

“จูบแค่นี้ทำเป็นอ่อนระทวย ไม่ต้องทำมาเป็นไร้เดียงสาหรอกน่า มันน่าสะอิดสะเอียน” เบอนันเดสเหยียดปากค่อนแคะหญิงสาว แสนจะสมเพชที่เธอทำท่าเหมือนไม่เคยโดนจูบมาก่อน

“เลว!” หญิงสาวกัดฟันบริภาษเสียงสั่น ยกมือเช็ดรอยจุมพิตออกจากริมฝีปากเจ่อจนแดงก่ำ ทั้งเจ็บใจและอายที่เผลอไปหลงระเริงกับจูบบ้าคลั่งนั่น 

“เลวเหรอ เธอต่างหากล่ะที่เลว” เบอนันเดสคำรามเสียงต่ำ 

จากนั้นพ่อหนุ่มพันธ์ดิบก็กระตุกข้อมือเล็กของคนที่แหงนหน้าคอตั้งบ่าตะโกนด่าทอเขาปาวๆ ร่างบางปลิวไปปะทะแผงอกหนั่นแน่นอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะก้มลงตะโบมจูบอย่างดุเดือดกระแทกกระทั้น จนริมฝีปากจิ้มลิ้มบิดเบ้ไปตามแรงดูดดึงของปากร้ายกาจ ฟันแหลมคมจงใจขบกัดขอบปากล่างจนเลือดแทบไหล โรฮันนาพยายามถีบถองจนหอบฮัก ทั้งเจ็บใจทั้งโมโหใบหน้างามแดงก่ำไปหมด

“คนเลว! คนชั่ว! คนใจหยาบ! อุ๊บ!” เธอพ่นคำผรุสวาททั้งน้ำตาดังลั่นชายป่า หญิงสาวกำหมัดมองเขาด้วยสายตาเคียดแค้น แต่แล้วคำด่าที่กำลังตามมาก็ถูกเขาหยุดลงด้วยริมฝีปากหยักอีกครั้ง คราวนี้เขาดันตัวเธอไปติดกับต้นไม้ 

โรฮันนาขบเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น แต่ฝ่ามือแข็งก็บีบเข้าที่ปลายคางมนจนปากจิ้มลิ้มเผยอออกจากกัน เขาแทรกลิ้นร้อนชื้นฉ่ำของตัวเองทะลวงเข้าไป เสียงลมหายใจเต็มไปด้วยความกระหายปนกรุ่นโกรธของชายหนุ่มดังก้องอยู่ในหูจนเธอขนลุกเกรียว มือหนารั้งบั้นเอวบางเข้ามาแนบชิดมากขึ้น  

เบอนันเดสจูบเอาๆ ด้วยความลืมตัว แม้ว่าโรฮันนาจะเลี่ยงหลบเพียงใดเขาก็ยังตามประชิดรุกไล่ไม่เลิกรา จูบแสนทรงพลังแทบจะสูบวิญญาณเธอออกไปจากร่าง ยากจะต้านทานความหวามไหวที่เขาสร้างสรรค์ขึ้น เพียงครู่ร่างที่ต่อต้านอย่างเอาเป็นเอาตายก็อ่อนแรงลงยอมให้เขาจูบอย่างเต็มใจ ไม่นานเขาก็ถอนปากออกอ้อยอิ่งให้เธอได้มีโอกาสหายใจเอาอากาศเข้าปอด  

“คนใจทราม! ไอ้คนถ่อย!” โรฮันนาตะโกนด่าเขาทั้งที่ยังหอบตัวโยน คำด่าสุดแรงของเธอทำให้เขาฉุนขาดขึ้นมาอีกรอบ

“ปากดีนักใช่ไหม ปากดีมันก็ต้องเจอแบบนี้” เบอนันเดสบีบคางมนจนปากน้อยเผยอ แล้วก้มลงกัดกลีบปากของเธอเบาๆ มองเธอตาวาวด้วยความโกรธกรุ่นปนหิวกระหาย ให้ตายเถอะ! ทำไมเขาถึงอยากจูบแม่ตัวดีอีกวะ เบอนันเดสได้แต่สบถอย่างหงุดหงิดอยู่ในใจ

“ฉันน่ะปากดี แต่คุณน่ะมันปากหมา” เธอผลักหน้าเขาออก แล้วเค้นเสียงด่าทอไม่ลดละ คำด่าแต่ละคำก็เพิ่งคิดสดๆ ร้อนๆ ไม่รู้อะไรดลใจให้คนยอมคนมาตลอดอย่างโรฮันนากล้าต่อปากต่อคำกับอสูรร้ายอย่างเขา 

“มันจะมากไปแล้วนะยัยปีศาจ” เขากระตุกข้อมือน้อยจนร่างบางเซถลาเข้าปะทะกายแกร่ง

 ยิ่งเห็นเธอตะโกนด่าด้วยถ้อยคำที่เขารับไม่ได้ยิ่งไม่อยากจะฟัง ฉะนั้นชายหนุ่มจึงก้มลงมาประกบปากอวบอิ่มโดยไม่สนใจกำปั้นที่ระดมทุบตามเนื้อตัว ทั้งโมโหทั้งหงุดหงิดกับเสียงร้องแว้ดๆ จึงบีบเคล้นหน้าอกนุ่มหยุ่นจนแทบแหลกเหลวคามือ เสียงครางแผ่วเพราะความเจ็บดังลอดออกมาจากลำคอน้อย  

เขายิ่งย่ามใจกระตุกยิ้มที่มุมปาก มือใหญ่กระชากเสื้อตัวสวยจนกระดุมกระเด็นหลุดไปสองเม็ด ก่อนจะมองหน้าอกอวบอิ่มที่มีเสื้อชั้นในแสนเชยห่อหุ้มอย่างกับมันเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดในโลก วินาทีถัดมาก็ดึงปราการตัวจิ๋วล่นลงมายิ่งทำให้พุ่มทรวงใหญ่ตั้งโดดเด่นล่อตาล่อใจ อดใจไม่ไหวก็ก้มลงงาบงับยอดอกชูชันด้วยฟันอย่างแรงจนร่างอ้อนแอ้นสะดุ้งเฮือก ริมฝีปากร้อนผ่าวดูดเลียหยอกเอินหน้าอกอวบอิ่ม ก่อนจะตั้งอกตั้งใจดูดดื่มเต้าทรวงอวบใหญ่ราวกับทารกที่หิวนมจัด พร้อมกับช้อนตาขึ้นมองใบหน้าแดงระเรื่ออย่างท้าทาย 

“คุณลัยลาครับ! คุณลัยลา! อยู่แถวนี้หรือเปล่าครับ?” เสียงตะโกนเรียกหาหญิงสาวของผู้จัดการฟาร์มทำให้คนที่ตกอยู่ในภวังค์พิศวาสหลับตากลั้นใจระงับอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน กัดลำคอระหงทำรอยไว้หนึ่งที แล้วรีบผลักร่างบางกระเด็นไปติดต้นไม้จนดังอัก