#7
1524 Words
“นี่! ความเงียบไม่ได้ช่วยให้ผมเข้าใจได้หรอกนะ” วิลเริ่มรำคาญ เขามาพักผ่อนเขาก็ต้องการพักผ่อนจริงๆ พระเจ้า! นี่มันเรื่องห่าเหวอะไรกันว๊ะ วิลได้แต่สบถในใจตามวิสัยเมื่อไม่ได้อะไรตามใจต้องการ
“แค่ส่งฉันกลับขึ้นฝั่งก็พอ” ในที่สุดธมนก็ยอมเปิดปาก
“ผมต้องเสียทั้งเวลาและเปลืองน้ำมันย้อนเรือกลับไปก่อนกำหนด เพียงแค่ให้คุณได้ตามต้องการที่พูดมาเมื่อกี้นี้อย่างงั้นเหรอ” ธมนเบิกตากว้างมองคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง
“ฉันจะจ่ายค่าเสียหายให้คุณทุกอย่าง” นี่มันเรื่องบ้าเรื่องบออะไร!! ทำไมกลายเป็นเธอที่ต้องมาขอความอนุเคราะห์จากเขา “และถ้า
คุณไม่พอใจ ฉันยินดีที่จะเข้าไปสถานนีตำรวจบอกว่าฉันบุกรุกพื้นที่ของคุณ เลยโดนคุณจับข่มขืนเป็นการลงโทษ”
วิลหลี่ตาขบกรามแน่น แม้เรื่องจริงจะไม่ใช่เป็นแบบนั้นซึ่งมีเพียงเขาและเธอเท่านั้นที่รู้ แต่สำหรับมุมมองของบุคคลภายนอกก็ต้องคิดอย่างที่เธอว่าไว้...ไม่ซื่อบื้อจริงๆ ด้วย มืออาชีพมาก นักต้มตุ๋นที่เป็นงานมาก ขืนเขาปล่อยไปมีหวังกลับมาแบล็คเมล์เขาแน่นอน หรือว่าเธอจะเป็นคนของคอนราดหลานชายของแจ็คสันกันนะ เขาไม่แปลกใจที่คอนราดจะรู้การเคลื่อนไหวของเขา ก็มันพยายามทุกอย่างที่จะขัดขวางและต้องการกำจัดเขามาตลอด วิลเกิดความไม่แน่ใจขึ้นมาทันที เธอเข้ามาในเรือก่อนเขาและมีช่วงหนึ่งที่คนเรือทิ้งเรือไปคุยโทรศัพท์...หรือว่า!
อุ้ย! ธมนร้องออกมาเมื่อจู่ๆ เขาก็ลุกพรวดพราดและพุ่งตัวเข้าหาเธออย่างรวดเร็ว
หมับ! “โอ้ย!!! ปล่อยฉันนะ” ธมนร้องเสียงดัง เมื่อไหล่บางของเธอถูกคว้าและบีบด้วยมือทั้งสองของเขาจนเธอรู้สึกเจ็บ
“เธอเป็นสาวเวอร์จิ้นฉันเชื่อแล้ว แต่เธอเลือกข้างผิด คิดจะเป็นศัตรูกับคนอย่างฉัน เธอจะได้รู้ว่าตัวเองโง่แค่ไหน...”
แค่วกกกก กรี๊ดดดดดด ธมนกรีดร้องเสียงดังเมื่อจู่ๆ เรื่องเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้ได้ไง เสื้อตัวบางของเธอถูกเขากระชากจนขาด วิลยิ้มเยาะอย่างเย้ยหยัน เอาสิ! เขาก็อยากรู้ว่า ถ้าเรือลำนี้มีกล้องซ่อนไว้คอนราดก็จะได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ หรือถ้าไม่มี เขาก็จะทิ้งหลักฐานไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ฝากกลับไปให้คอนราด
กรี๊ดดดด ธมนกรีดร้องอีกครั้ง เมื่อเธอถูกลากออกจากห้องครัวอย่างทารุณ ทิศทางที่เขาไปคือห้องนอน “ปล่อยฉันนะ!...ไอ้บ้า” ธมนฝืนตัวเองอย่างสุดกำลัง มือข้างที่ว่างเกาะทุกอย่างที่อยู่รอบกายเพื่อไม่กลับไปยังห้องนอน เสียงหวีดร้องยังดังไม่ขาดและเหมือนจะดังมากขึ้นเรื่อยๆ
ตึกตึกตึก เสียงฝีเท้าวิ่งมาทางนี้ วิลไม่ทันระวังที่จู่ๆ คนเรือก็โผล่มาตรงมุมทางเดินทั้งสองเลยผงะตกใจเล็กน้อย ทำให้จังหวะนี้ธมนสะบัดข้อมือออกจากมือใหญ่ได้
เฮ้ย! วิลร้องเสียงในคอ ธมนไม่สนใจอะไรเธอหันหลังวิ่งไปในทันที ก็เรือมีแค่นี้เธอก็มาสุดทางนอกจากกระโดดแล้วเธอไม่มีทางอื่น ฮื้อ ฮื้อออออ เมื่อพระเจ้าคิดว่าชีวิตเธอคงพอเท่านี้
ตูม!!! วิลที่วิ่งตามมาเบิกตากว้าง “ไปดับเครื่อง!” วิลร้องบอกคนเรือที่รีบวิ่งไปดับเครื่องให้เรือหยุด แต่จังหวะนั้นคนเรือได้ยินเสียงน้ำแตกกระจายอีกครั้ง นั่นก็หมายความว่าวิลกระโดดตามลงไปแล้ว คนเรือรีบเปิดสปอร์ตไลท์และส่งไปยังจุดเกิดเหตุก่อนที่จะวิ่งกลับไปยังจุดโดดของทั้งสอง ห่วงยางถูกโยนลงไปลอยอยู่กลางน้ำแต่ไม่ยังไม่เห็นคนสองคน
ผลั๊วะ เสียงน้ำคนเรือเห็นวิลและในอ้อมแขนของวิลก็มีอีกร่างโผล่พ้นน้ำมาพร้อมกัน เขาจึงรีบแกะห่วงยางอันที่อยู่ใกล้กว่าโยนไปให้วิลทันที วิลคว้าห่วงยางไว้และเอามาสวมหัวให้คนที่เหมือนไม่ได้สติไว้และปล่อยให้คนเรือลากพวกเขาสองคนกลับเข้าหาเรือ
“คุณย่าหนูขอโทษ...” เสียงเพ้อออกมาทำให้คนที่นั่งหลับต้องลืมตาขึ้นมา วิลเดินเข้ามาใกล้คนที่ยังหมดสติอยู่ นี่ก็ตีสามแล้ว แล้วเธอ
เพ้ออะไรเขาก็ฟังไม่รู้เรื่อง แล้วแขนสองแขนที่ชูสูงแบบนั้น นี่คงฝันว่าตัวเองจมน้ำอยู่ละสิ วิลสุดจะทนจึงเดินออกจากห้องนอน ตรงไปยังบาร์ รินเครื่องดื่มที่ไม่เหมาะแก่เยาวชนและกรอกเข้าปากในคราวเดียวหมดแก้วในทันที กรามหนาขบกัดไว้แน่นและอดคิดเรื่องเมื่อตอนเย็นไม่ได้ ถ้าเขาหาเธอไม่เจอหรือช่วยเธอไม่ทัน เธอก็คงกลายเป็นศพลอยอยู่กลางทะเลไปแล้วแน่ๆ “โง่จริงๆ”
วิลไม่อยากกลับเข้าไปในห้องนอนแล้ว เขาจึงนั่งดื่มต่ออยู่ที่บาร์จนเผลอหลับไปจนถึงเช้า คนเรือที่ลงมาหาอะไรกินเห็นเข้าจึงเข้ามาปลุก “ขอบใจ” วิลพูดจบเดินจากมาทันที แน่นอนว่าเขาต้องเข้าไปดูคนมีไข้ขึ้นสูงที่เขาทิ้งเธอไว้เพียงลำพัง
ร่างสูงเดินเข้ามาข้างใน เขาปิดประตูอย่างเบามือร่างบางยังนอนอยู่บนเตียง พึ่บ ที่นอนยุบยวบเมื่อเขาทรุดนั่งลงข้างๆ หลังมือเรียวอังเบาๆ ที่หน้าผากมนเกลี้ยงเกลา เขาพอใจเพราะไข้เธอลดลงอย่างน่าเหลือเชื่อทั้งๆ ที่ถูกทิ้งไว้ให้นอนเพียงลำพังในช่วงเช้าตรู่ เขาพึ่งจะได้นอนจริงๆ ก็ตอนที่ไปหลับอยู่ที่บาร์เครื่องดื่ม เพราะตั้งแต่ที่เขากระโดดลงไปช่วยเธอ เขาก็แทบจะไม่มีเวลาหายใจเลย โชคดีที่เขาเจอเธอเร็วที่ใต้น้ำ ฟื้นขึ้นเมื่อไหร่พ่อจะสวดใหัยับเลย ได้แต่หวังว่าฟื้นขึ้นมาความงี่เง่าจะมลายหายไปจนหมดสิ้น...ผู้หญิง
วิลเดินเข้าห้องน้ำเอาผ้าชุบน้ำและเดินออกมาเพื่อมาเช็ดตัวให้เธออีกสักครั้ง หลังจากที่ก่อนหน้านี้เขาเพียรเช็ดตัวให้เธอมาตลอดสองสามชั่วโมงติดต่อกัน พรึ่บ! ผ้าห่มถูกเลิกขึ้น ผิวเนื้อเนียนขาวยังคง
ปรากฎรอยแดงเป็นจ้ำๆ อยู่มากมาย ที่ไม่ได้เกิดจากอาการแพ้น้ำทะเลหรือลมทะเล แต่เป็นฝีปากฝีมือเขาล้วนๆ แต่เขาคิดว่าเขาไม่ได้รุนแรงกับเธอเลย ผิวของเธอต่างหากที่น่าจะบอบบางเกินกว่าคนทั่วไปมากกว่า ผ้าเปียกค่อยๆลากมาที่เรียวคอขาว เนินอกเปลือยเปล่า หน้าท้องแบบราบที่ขยับขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ ผ้าเปียกหมาดยังคงเคลื่อนต่อไป
! พึ่บพึ่บ แต่จู่ๆดวงตาที่ปิดอยู่ก็ค่อยๆ ขยับ วิลจึงหยุดมือเพราะเขาไม่อยากจะแกล้งเธอไปมากกว่านี้ จึงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายเปลือยเปล่าของเธอ และรีบลุกลงจากเตียงถอยออกไปห่างๆอย่างเร็ว และไม่ลืมที่จะโยนผ้าขนหนูเปียกทิ้งไปให้ไกลที่สุด ขืนใครรู้เข้าว่าเขานั่งเฝ้าไข้ผู้หญิงที่นอนด้วยแค่ครั้งเดียว แถมยังเช็ดตัวให้อีก เขาคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน
แต่เมื่อคืนเขาก็ป้อนยาให้เธออีกด้วย เพราะแค่การเช็ดตัวมันไม่พอหรอก แต่เธอไม่ได้สติเลย ดีหน่อยที่ยังกลืนแบบไม่ได้สติ แต่ตอนที่เธอดูดลิ้นเขาไว้ตอนนั้น เขาเกือบจะหยุดตัวเองไม่ได้ ถ้าฟัดคนป่วยเขาจะกลายเป็นคนโรคจิตไปโดยทันทีแน่ๆ วิลนับถือตัวเองมาก ที่ตบะในตัวเขาแข็งแกร่งอย่างมาก ที่สามารถแค่มองผู้หญิงแก้ผ้าบนเตียงได้ แค่มอง...มองอย่างเดียวจริงๆ
ธมนที่สามารถปรับดวงตารับกับแสงได้แล้ว และเธอก็จำได้ทันทีว่าที่นี่ที่ไหน สายตากวาดมองก็เห็นร่างสูง ยิ่งตอกย้ำความทรงจำของเธอเข้าไปอีก เธอจำได้ลางๆ ว่าตอนที่เธอกำลังจมลึกไปเรื่อยๆ ที่ใต้น้ำ จู่ๆ ก็มีมือกำยำมาคว้าเอวเธอไว้จากด้านหลัง และภาพความทรงจำนี้ก็ตอกย้ำเธอครั้งแล้วครั้งเล่าในความฝันตลอดคืนที่ผ่านมา
“ยินดีด้วย...แบบไหนดีละ ระหว่างที่ตายไม่สำเร็จหรือที่ฟื้นในที่สุด” ธมนไม่เอ่ยตอบโต้อะไร เพราะแม้เธอจะจำช่วงเวลาตรงนั้นได้แต่หลังจากนั้นเธอก็จำไม่ได้เลย และตอนนี้เธอก็รู้สึกคอแห้งผาก ปวดเมื่อยตามร่างกาย และปวดหัวอย่างนัก จนแม้แต่จะเอ่ยคำพูดก็รู้สึกทรมานร่างกายไปทุกสัดส่วน
- Writer
