#8
1560 Words
พึ่บ! ธมนใช้แรงกายที่มีอยู่เพื่อพลิกตัวหนี เวลาลืมตามาอีกครั้งจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าเขา แต่เหมือนว่าเธอพึ่งจะรู้ว่าร่างกายไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นแม้แต่บราสักชิ้นก็ไม่มี ธมนพยายามสะกดอารมณ์ตัวเองไว้ เพราะโวยวายไปเธอก็ทำไม่ได้ เธอจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนมาสู้ แค่จะหายใจยังลำบากเลย
คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันที เคยเจอที่ไหนคนแบบนี้ จะสู้ก็ไม่สู้ จะยอมก็ไม่ยอม เธอเป็นแบบนี้เขาก็ไปไม่ถูกเลยจริงๆ วิลจึงเดินออกมาอีกครั้งคิด แต่ว่าไหนๆ ก็ช่วยเธอมาแล้วก็ต้องช่วยให้สุดๆ นั่นคือความคิดของเขาจริงๆ ระหว่างรับเลี้ยงไว้ดูเล่นจนกว่าตัวเองจะเบื่อหรือเธอจะงี่เง่าเกินรับได้
ควับ วิลเปิดตู้เย็นที่เก็บอาหารแช่แข็ง เขารื้อของออกมาดูว่ามีเมนูโจ๊กหรืออะไรก็ได้เหมาะกับคนป่วย เฮ้!ดีจริงๆ มีข้าวต้มกุ้งด้วย วิลยัดทุกอย่างที่ไม่ต้องการคืนกลับที่ตู้แช่ และเอาเมนูข้าวต้มใส่ไมโครเวฟ ในขณะที่รอเขาก็จัดถ้วยจัดน้ำเป็นการฆ่าเวลาและไม่ลืมยา
ธมนฟุตฟิต จมูกเธอยังดีที่มันยังใช้การได้เพราะเธอได้กลิ่นหอมของอาหาร “ลุกขึ้นมากินซะสิ” วิลพูดเสียงกระด้าง เพราะถ้าไม่กระด้างเดี๋ยวเธอจะเหลิง วิลยิ้มออกมาอย่างพอใจ เมื่อเธอว่าง่ายคนที่มีอำนาจอย่างเขาก็ต้องพึงพอใจกับการวางอำนาจเป็นธรรมดา
!!
!! ว้ายยยย!!! แต่สิ่งที่เหนือการคาดหมายคือธมนลืมกระชับผ้าห่มให้ดี ทำให้เธอเผลอเปลือยท่อนบนต่อหน้าต่อตาเขาอย่างไม่ตั้งใจ พึ่บพึ่บ เพราะผ้าห่มทั้งใหญ่และหนาเกินไปทำให้เธอขยับตัวอย่างยากลำบาก อุบัติเหตุที่ไม่ตั้งใจให้เกิดขึ้น ทำให้ร่างสูงยืนนิ่งอย่างอดทนอดกลั้นไว้อย่างสุดกำลัง ....ก็เขามันผู้ชายทั้งแท่ง อื้มมมมม วิลผ่อนลมหายใจในเวลาต่อมา เสียงเบาๆ ของเขากลับทำให้หญิงสาวรุกรี้รุกรนเกินไป
ปึก! อุ้ย!!! ความลุกลี้ลุกลนของเธอ จึงทำให้เธอล่วงตกลงมาจากเตียง ก็จะให้เธอทำไง ร่างกายอ่อนเพลียแทบขยับไม่ไหว แต่ยังต้องกัดฟันขยับเพื่อลุกมากินอาหาร และไหนจะต้องระแวดระวังร่างกายที่ไม่มีอะไรห่อหุ้มจากผ้าห่มผืนเบอเร่อเท้อ
วิลที่มือยังถือถาดอาหารไว้ ได้แต่เบิกตามองและกลั้นเสียงหัวเราะไว้อย่างหนัก เรื่องบาดเจ็บคงไม่มีหรอกก็ผ้าห่มทั้งใหญ่และหนาขนาดนั้น ตอนนี้เธอก็ไม่ต่างกับดักแด้เลย อะไรจะพันตัวเองไว้ขนาดนั้น ทำยังกับว่าเขาไม่เคยเห็นยังงั้นแหละ
“ให้ช่วยมั้ย” วิลใจดีเสียหน่อย
“ไม่...ไม่ต้อง...วางถาดไว้และออกไป” ธมนพยายามพยุงตัวขึ้นมา วิลคิดว่าควรตามใจเธอสักหน่อยก็ดี เพราะถ้าเขายังอยู่ต่อแบบนี้มีหวังต้องทำอะไรที่ไม่ควรไปอีกแน่ๆ
เมื่อได้อยู่ตามลำพังธมนจึงพยายามเอาตัวเองไปที่ตู้เสื้อผ้า ขืนเธอยังอยู่สภาพนี้ต่อไป ดูจะเป็นการล่อไอ้เข้มากไปแล้ว ดวงตากลมไล่
มองเสื้อที่ถูกแขวนในตู้ ซึ่งที่เห็นมันไม่เหมาะที่เธอจะสวม เธอจึงถือวิสาสะลองเปิดในกระเป๋าใบใหญ่และเธอก็ได้เสื้อแขนยาวเนื้อหนาสีเข้มแบบนี้สิถึงเหมาะกับเธอหน่อย ธมนไม่รีรอรีบสวมเข้าไปทันทีส่วนท่อนล่างของตัวเอง
อี๋!!! ธมนทำหน้าเหมือนอยากจะอ๊วกเมื่อเห็นบ๊อกเซอร์สีพื้นหลากหลายตัวในกระเป๋า “ทำไมถึงไม่มีกางเกงขาสั้นเลยนะ” มือก็รื้อข้นในขณะที่ปากก็บ่นไป และอดไม่ได้ที่จะต้องแช่งชักหักกระดูกเขาไปด้วย เมื่อหาจนถึงที่สุดแล้วก็ไม่ได้ในสิ่งที่พอจะใช้ได้ เธอจำต้องหันกลับมามอง บ๊อกเซอร์อีกครั้ง ธมนเลือกตัวที่ใหม่ที่สุดแต่ทุกตัวก็ยังใหม่มากงั้นเอาที่เป็นสีเดียวกับเสื้อแล้วกัน
ฮู้วววว ความสบายใจเกิดขึ้นกับเธอมากขึ้น แต่ร่างกายยังอ่อนเพลียอยู่มาก เธอต้องกินอาหารและยาและนอนพักผ่อน ธมนจึงเดินกลับไปจัดการอาหารอย่างไม่อิดออด เธอใช้เวลาไม่นานก็ทำทุกสิ่งอย่างเรียบร้อย โดยหารู้ไม่ว่ามีใครแอบมองอยู่ วิลเห็นทุกการกระทำของเธอ ตอนแรกเขาไม่ได้คิดจะแอบมองแต่กลัวว่าเธอจะเป็นลมล้มไปจึงแอบมองอยู่ เขาไม่ชินกับการมีหุ้นส่วนเสื้อผ้าแต่กับเธอเขากลับไม่รู้สึกว่ามันแย่เลย ดูแล้วคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเขาจึงผละออกมา
“นายจะกลับเลยมั้ยครับ”
“ยังก่อน” นายเรือเลิกคิ้วอย่างแปลกใจสำหรับครั้งนี้ แต่ก็ไม่เอ่ยไม่พูดอะไรได้แต่ก้มหน้ารับคำสั่งและเดินจากไป ปล่อยให้คนออกคำสั่งอารมณ์ดีมองผืนน้ำก็ยังยิ้มได้
ในเวลาเดียวกันอิทธิเริ่มเป็นกังวลมากขึ้นเมื่อธมนหายไปสามวันแล้ว เธอไม่ได้กลับมาที่โรงแรมเลย พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันที่เธอต้องเช็คเอ้าท์ ถ้าตามวันเวลาที่คุณแม่จิตราบอกไว้ แล้วถ้าคุณแม่รู้ว่าเขาพลาดท่านจะผิดหวังแค่ไหน ตอนนั้นคุณแม่จิตราเล่าว่า
“หลังจากที่ธมนกลับจากภูเก็ตฉันจะให้ทนายโอนกรรมสิทธิ์์ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของตระกูลเป็นของเธอคนเดียว” คุณย่าฤทัยเอ่ยกับคนสนิทอย่างตั้งใจ เผื่อแผ่บุคคลที่สามที่หยุดการก้าวย่างเมื่คุณจิตราที่เผอิญมาเยี่ยมคุณย่าฤทัยที่เป็นน้องสาวแม่ที่เธอยังไปมาหาสู่อยู่ก็เพราะความร่ำรวยของน้าสาวที่ได้สามีรวยกว่าแม่ของตนนั่นเอง ซึ่งเธอไม่มีลูกชายแต่สามีของเธอมีลูกติดชื่ออิทธิที่เธอเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย เธอก็หวังฝากผีฝากไข้กับลูกเลี้ยงคนนี้มากกว่าลูกสาวของตัวเองที่ไม่เอาไหน
‘อิทธิ โอกาสของลูกอยู่ที่ภูเก็ตรวบหัวรวบหางธมนให้สำเร็จ’ ข้อความที่จิตราส่งไปให้ลูกเลี้ยง ซึ่งจริงๆแล้วนี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณย่าฤทัยต้องการ สำหรับคุณย่าฤทัยแล้ว เธอก็แค่อยากใช้ปากที่รูดซิปไม่เป็นของหลานสาวคนนี้ ในการแพร่กระจายเรื่องไม่จริงออกไปสู่สังคมก็เท่านั้น เพื่อปกป้องชื่อเสียงของหลานสาวไว้ แต่กลับกลายเป็นการเปิดทางให้กับคนคิดชั่วไปเสียได้
โดยส่วนตัวของอิทธิแล้วเขาไม่ได้รังเกียจธมน แต่ก็ไม่ได้หลงใหลคลั่งใคล้เธอเช่นกัน เพราะธมนไม่ใช่หญิงสาวในแบบที่เขาต้องการ แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของผู้ที่มีพระคุณ เขาก็ทำให้ได้เพราะตั้งแต่เล็กจนโตเขาได้รับความรักและการเลี้ยงดูที่ดีจากแม่เลี้ยงคนนี้มาโดยตลอด ความเคารพ
รักและผูกพันเขามีให้กับผู้ที่ได้ตำแหน่งแม่เลี้ยงคนนี้อย่างมาก
แต่ตอนนี้อิทธิเริ่มเป็นกังวล เพราะถ้าธมนเป็นอะไรไปเขาจะมีความผิดด้วยหรือเปล่า แต่ถ้าเขาไม่พูด เด็กเสิร์ฟคนนั้นไม่พูด ก็คงไม่มีใครรู้หรอกว่าเขาเกี่ยวข้อง เมื่อคิดได้แบบนี้ทางออกที่ดีที่สุดคือเขาควรกลับกรุงเทพทันที และบอกความจริงให้คุณแม่รู้เป็นดีที่สุดเพราะสองหัวดีกว่าหัวเดียว
ก็อก ก็อก ก็อก ก็อก เสียงเคาะนิ้วไปตามจังหวะบนเค้าเตอร์บาร์ เมื่อตอนนี้อาการของเธอก็พ้นจุดเสี่ยง วิลก็ต้องกลับมาคิดว่าตกลงเธอใช่คนของคอนราดหรือเปล่า แต่การส่งผู้หญิงมาปรนเปรอแบบนี้คอนราดจะได้อะไร พรากผู้เยาว์ก็ไม่น่าจะใช่ ถึงเธอจะดูอ่อนเยาว์แต่ก็ไม่น่าจะต่ำกว่าสิบเจ็ดปี เอามาล้วงความลับก็ไม่น่าจะใช่ เพราะใครๆ ก็รู้ว่าถ้าเขาลาพัก เขาก็จะไม่มีทางขนงานมาทำแน่นอน แล้วถ้าจะเป็นอย่างหลัง โดยการส่งสปายมาไว้ข้างตัวเขาแบบนั้นเธอก็ต้องทำตัวน่ารักกว่านี้ ไม่ใช่ขัดแข้งขัดขากันตลอดเวลาแบบนี้
เฮ้ยยยย วิลถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ปัญหาเรื่องงานยังไม่เครียดเท่าเรื่องผิดลูกผิดเมียชาวบ้านเลย เธอคงไม่ได้จะไปเป็นเมียใครอยู่หรอกนะ ถ้าเธอมีคนรัก...แต่เขาก็ไม่ผิดไม่ใช่เหรอ เธอเป็นผู้บุกรุกก่อนนะ
อึก อึก อึก วิลกรอกน้ำสีอำพันลงคออึกใหญ่ทันที แต่นี่มันยุคไหนกันแล้ว เรื่องบริสุทธิ์ยังจะมีใครให้ความสำคัญมากกว่าความรักอีกละ ส่วนตัวเขาแล้วในอนาคตถ้าเขาเจอกับผู้หญิงที่เขารักหวังว่าสักวันจะ
- Writer
