พันธะรักโดยไม่ตั้ง [Bond Of Love - Accidence]

#6

วิลกลับออกมานอนตากแดดตากลมบนตาข่าย ในขณะที่เรือก็ค่อยๆ ล่องไปเรื่อยๆ อย่างช้าๆ ตามเส้นทาง เขาตัดสินใจแล้วว่ายังไม่กลับฝั่งตราบใดที่ยังคุยกับหล่อนไม่รู้เรื่อง คุกตารางไม่ใช่เรื่องที่จะล้อเล่นกันได้

“นายครับ” เสียงตะโกนของคนเรือ วิลผงกศีรษะขึ้นเพื่อไปมอง คนเรือชูแขนไปมาในมือถือโทรศัพท์มือถือไว้ คงเป็นเพื่อนเอกโทร.เข้ามาแน่ๆ 

“เป็นไงบ้างว๊ะ เด็กบอกว่างานเข้าแล้ว” เสียงปลายสายดังทันทีที่วิลให้เสียงสั้นๆ และเรือก็หยุดลง จุดตรงนี้คงรับสัญญาณได้ดีที่สุด

“หล่อนยังไม่ยอมออกมาจากห้องเลยว๊ะ ก็คงต้องเจรจาคุยกันให้เข้าใจก่อน”

“ฟังจากเสียงของแกแล้ว หาทางออกได้แล้วใช่มั้ย”

“สมัยนี้คนเราก็หากินกันแปลกๆ ให้ไปสักแสนสองแสนขี้คร้านจะตาลุกวาว” ตอนแรกวิลเองก็เป็นกังวล แต่พอเวลาผ่านไปเขาก็คบคิดว่า

บางทีอาจจะเป็นวิธีการของผู้หญิงเลวๆ ที่อยากหาเงิน  โลกนี้อยู่ยากขึ้น วิธีต่างๆ ก็ถูกคิดขึ้นได้แบบคนปกติทั่วไปอาจจะคิดไม่ถึง เสียดายความน่ารักที่แท้ก็พวกต้มตุ๋น

“เค เป็นแบบนั้นก็ดีแล้วฉันได้หายกังวล อีกสองวันเจอกัน” วิลวางสายและดูเวลาจากโทรศัพท์ตอนนี้สี่โมงเย็นแล้ว น่าจะถึงเวลาเจรจา

ก็อก ก็อก ธมนหันไปมองประตูถูกเคาะอีกแล้ว เธอจะหนีหลบหน้าไปตลอดชีวิตไม่ได้ เอาละ! ได้เวลาแล้ว คุยให้มันจบๆ และต่างก็แยกย้าย

ผลั๊วะ!!

  !!! วิลผงะเล็กน้อย เมื่อไม่คิดว่าคราวนี้ประตูจะถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย ดวงตาแข็งกร้าวหลี่ลง มองเข้าไปในห้องหญิงสาวร่างบอบบางใบหน้ามอมแมม แต่กลับดึงดูดสายตาเขายิ่งนัก ผมเผ้ายุ่งเหยิงดั่งกับว่าเธอไม่สนใจอัตลักษณ์ภายนอกของตัวเองเลย แต่เธอไม่กล้าสบตาเขาเลย เพราะเธอหันไปมองทางอื่นแม้จะยืนอยู่ตรงหน้าเขาห่างกันแค่นิดเดียว

…. ความเงียบปกคลุมทั่วบริเวณในทันที วิลเองก็ไม่รู้จะเริ่มเอ่ยคำใดก่อน เพราะเธอเองก็ไม่คิดจะเอ่ยอะไรออกมาก่อนเลยเช่นกัน แต่สงครามเงียบไม่ใช่ทางออกที่ดีอย่างแน่นอน

ธมนรู้ว่าตอนนี้ตัวเองถูกเขาสำรวจ เธอต้องการให้ตัวเองดูน่าเกลียดที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอจึงไม่ล้างหน้าล้างตาแถมยังขยี้ผมตัวเองให้ยุ่งเหยิงไม่น่ามองเข้าไปอีก ร้อยทั้งร้อยไม่มีผู้ชายคนไหนพิศมัยผู้หญิงที่ดู

น่าเกลียดไม่สะอาดอย่างแน่นอน เพราะดูแล้วเขาน่าจะพวกมีฐานะพอสมควร หลังจากที่เธอมีเวลาคิดไตร่ตรอง เพราะบนนี้คือเรือยอร์ชจะเช่ามาหรือส่วนตัวก็ช่าง แต่เอาเป็นว่าเขาก็น่าจะเป็นคนมีเหตุมีผลบ้างสักนิด ไม่ใช่พวกโจรข้างถนน อย่างมากก็เป็นพวกบ้ากามที่เกิดขึ้นเป็นปกติของผู้ชายที่มีฐานะแต่ทำตัวไร้สาระไปวันๆ 

“รู้ใช่มั้ยว่าตัวเองบุกรุกพื้นที่คนอื่น” วิลเอ่ยก่อนในที่สุด ก็ต้องเป็นสุภาพบุรุษหน่อย แต่เพื่อไม่ให้เธอคิดว่าอยู่เหนือเขา เพราะฉะนั้นต้องเอาจุดอ่อนของเธอขึ้นมาเปิดประเด็นเพื่อเขาจะต้องเป็นผู้ที่ได้เปรียบ

ธมนกัดปากตัวเองอย่างไม่รู้ตัว เป็นนิสัยติดตัวมายามที่เธอรู้สึกสับสน มือทั้งสองกำแน่นจนข้อนิ้วขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงเห็นได้ชัดเจนขึ้น 

วิลไม่ได้รู้จักเธอมาก่อน แต่เขาก็รู้สึกไวกับกระแสตอบกลับของเธอ เขาทำให้เธอเครียดและเป็นรองอย่างเห็นได้ชัด ดูจะเป็นการรังแกเธอมากเกินไป 

“ผมว่าคุณควรกินอะไรสักหน่อย” ธมนพยักหน้ารับอย่างช้าๆ แม้เธอจะไม่เก่งกาจ แต่การเปลี่ยนบรรยากาศเป็นแบบอื่นก็น่าจะดีกว่า 

เมื่อเห็นแบบนั้นวิลจึงหันหลังและเดินนำเธอ ซึ่งเธอก็เดินตามออกมาห่างๆ อย่างเชื่องๆ วิลชี้นิ้วไปยังตำแหน่งโต๊ะ ธมนเข้าใจความหมายนั้น จึงเดินไปนั่งที่เก้าอี้อย่างว่าง่าย สายตามองรอดหน้าต่างบางเล็ก เขายังอยู่กลางทะเลจะหนีก็คงต้องโดดน้ำ แบบนั้นก็ไม่ต่างกับการฆ่าตัวตาย ด้านของวิลเขาเปิดตู้เก็บอาหารไล่มองเมนูอาหารสำเร็จรูป เมื่อ

ตอนเที่ยงเขาอุตส่าห์ทำ      สปาเก็ตตี้ไปวางไว้ให้เธอก็ไม่ออกมาหยิบกินเลย งั้นก็ลองดูอีกครั้งแล้วกัน เมื่อคิดได้วิลก็ยัดสปาเก็ตตี้เข้าไมโครเวฟไป

ปิ้ง! เสียงเตือนของไมโครเวฟทำให้ร่างบางที่นั่งเหม่อลอยสะดุ้งอย่างช่วยไม่ได้ กลิ่นหอมของสปาเกตตี้ซอสแดงลอยแตะจมูกเธอ คร่อกก เสียงท้องก็ร้องประท้วงให้เธอรู้สึกต้องอับอายเขา ที่เดินมาพร้อมกับสาเหตุของเสียงท้องร้อง

“กินสิ...หิวไม่ใช่เหรอ” ธมนก้มหน้ามองสปาเกตตี้ จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่กล้าสบตาเขา มือเล็กจึงยกขึ้นมาจัดการกับสปาเกตตี้ เมื่อคำแรกเข้าไปคำที่สองก็เข้าตามไปติดๆ “ค่อยๆ กินก็ได้ ไม่มีใครจะแย่งคุณหรอก” วิลอดแซวไม่ได้และอดคิดไม่ได้ว่า ‘น่ารักดี’ 

ธมนลดความเร็วลง นี่ถ้าคุณย่าอยู่ตรงนี้ ท่านก็คงปรามเธอเช่นกัน...เมื่อคิดถึงคุณย่ามือบางก็หยุดการเคลื่อนไหวทันที แหมะ แหมะ และจู่ๆน้ำตาที่หยุดไปได้สักแป็บก็ไหลออกมา

วิลหลี่ตาลงทันที นี่เขาพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า ที่บอกให้ค่อยๆ กินก็เพราะเป็นห่วงกลัวจะสำลัก แล้วเธอจะร้องทำไมกันว๊ะ ! กรรม...จริงๆ

“นั่งกินไปแล้วกัน...ไม่อิ่มก็ไปเปิดเลือกดูในตู้และทำกินเอง” วิลเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจ สิ่งที่เขาเบื่อหน่ายที่สุดก็คือผู้หญิงที่อะไรๆ ก็ร้องไห้ คิดอะไรไม่ออกก็ร้องไห้ แบบนี้ไงเล่าที่เขาไม่อยากมีใครเป็นตัวเป็นตนเลย 

ธมนไม่กล้ามองตามแผ่นหลังที่เดินออกไป แต่เมื่อแน่ใจแล้วว่าตัวเองได้อยู่ตามลำพังเธอจึงเลื่อนจานสปาเก็ตตี้ออกไปและทรุดหน้าลงบนท่อนแขนที่วางพาดบนโต๊ะและปล่อยโฮอีกครั้ง ฮื้อออ ฮือออออ 

กึก วิลที่เดินห่างออกมา ซึ่งไม่ใช่เรือลำหญ่มาก เฮ้ยยยย ร่างสูงได้แต่ถอนหายใจและเร่งเดินออกมาให้ห่างมากเท่าที่จะทำได้ เขาทอดตัวนอนบนตาข่ายก่อนหน้านี้อีกครั้ง ตอนนี้ความรู้สึกเดียวที่เกิดขึ้นคือเซ็ง เป็นทริปที่เซ็งที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมาเลย

“นายครับจะกลับเข้าฝั่งเลยมั้ยครับ” คนเรือเอ่ยถามเมื่อคิดว่าเจ้านายจัดการเรื่องยุ่งๆ แล้ว

“เดี๋ยวบอกอีกที” วิลตอบกลับโดยไม่ขยับใบหน้าหันมามองคนที่สนทนาด้วย

ทางด้านธมนเมื่อเธอร้องจนพอใจแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตากินสปาเกตตี้ที่เหลืออยู่ ซืด ซืด ซืด สลับกับการสูดน้ำมูกที่ไหลออกมาตามปกติยามร้องไห้ และเธอยังนั่งอยู่ที่เดิม สายตาสลับมองจานเปล่าบนโต๊ะกับหน้าต่างข้างตัว เธอไม่รู้ว่าต้องนั่งอยู่แบบนี้อีกนานมั้ย แต่จะให้ทำอะไรได้...เมื่อตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์

วิลเดินกลับเข้าข้างในอีกครั้ง เมื่อแสงตามธรรมชาติค่อยๆ เปลี่ยนไป อากาศก็เริ่มเย็นลง และเหมือนก็พึ่งจะนึกได้ว่าทิ้งบางอย่างไว้ที่โซนห้องครัว และสิ่งนั้นก็ยังอยู่ เชื่อเขาเลย ถ้าคำนวณเวลาแล้วก็เกือบสองชั่วโมงที่เขาแยกไป

หึหึหึ วิลยิ้มน้อยๆ เสียงหัวเราะเบาๆ ในคอเมื่อเธอหันมาทางเขา วิลเดินไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามบนโต๊ะ วิลมองคราบซอสที่ติดอยู่ข้างแก้มมอมแมมที่มันแห้งไปแล้ว เลยกลายเป็นว่าหน้าเธอที่เลอะเปรอะน้ำตาแล้ว 

ก็ยังมีคราบซอสอีกด้วย แต่เมื่อเธอหลบและแสร้งหันไปมองหน้าต่างทำให้เขารู้ตัวว่าจ้องเธอนานเกินไปแล้ว

“ท้องก็อิ่มแล้ว ก็คุยๆ กันให้จบๆ คุณเสนอมาเลยว่าเท่าไหร่และต่างก็จบแยกย้ายหรือ...คุณอยากต่อก็ได้”

! ธมนนิ่งอึ้งไปเลย นี่เขาคิดว่าเธอมาขายตัวอย่างงั้นเหรอ สติจงอยู่ปัญญาจงเกิด คาถาประจำตัวการเกิดเรื่องดังก้องในใจธมนทันที รอบแล้วรอบเล่า เธอคือธมน โชคเจริญภักดี ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูล เธอมีทรัพย์สินกว่าร้อยล้าน แต่วันนี้เธอกลายเป็นผู้หญิงขายตัว โอ้วววว!!! โลกนี้ช่างอยู่ยากเสียแล้ว เธอใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศก็นานเกือบปี เจอคนต่างภาษาต่างเชื้อชาติมามากมาย ก็ยังไม่เคยเจอการดูถูกมากเท่าครั้งนี้กับคนไทยด้วยกันเอง และที่สำคัญบนผืนแผ่นดินไทยด้วย เธอควร...ควรทำยังไงดี ถ้าจะผิดก็ผิดตรงที่เธอก็แค่...แค่บุกรุกพื้นที่ส่วนบุคคลก็เท่านั้น