#2
2183 Words
“จู่ๆ ถ้าฉันกลับไปโผล่หน้าอยู่ตรงหน้าเธอ ฉันคิดว่าสิ่งที่ฉันต้องเจอก็ไม่ต่างกับที่แกเจอเมื่อสี่เดือนก่อน”
“แต่ฉันว่าไม่นะ ถ้าตอนนั้นแกเตรียมตัวมาอย่างดี แกต้องจับตามองแววตาของเธอไว้ ฉันว่ามันต้องกระตุกหรือแกว่งสักเสี้ยววินาที เพราะหน้าแกต้องพิเศษกว่าหน้าฉันว๊ะ” วิลมองเพื่อนพร้อมยักคิ้วให้ในทำนองว่าเพื่อนรักจะกวนเบื้องล่างต่อไปอีกนานมั้ย
“มองแบบนี้...ไม่ขำ” เอกรินทร์กระเซ้าอย่างอารมณ์ดีเมื่อเพื่อนเริ่มเปิดใจมากขึ้น
พึ่บ! เสียงประตูห้องถูกปิดลงเมื่อเจ้าของห้องกลับมาแล้ว วิลเดินไปยังบาร์รินเครื่องดื่มที่ไม่เหมาะกับผู้เยาว์ แต่จะว่าวัยไหนก็ไม่เหมาะทั้งนั้น เขาทรุดนั่งลงบนโซฟาหนังแท้ราคาสมฐานะคนอย่างเขา และหวนคิดถึงวิธีที่จะไปพบกับธมนอีกครั้งตามที่เพื่อนเสนอมาให้อย่างลื่นไหลอย่างกับว่าเจ้าเพื่อนรักทำการบ้านมาเป็นอย่างดี
“ตอนนี้คุณย่าของคุณธมนเข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาลด้วยโรคชราภาพ เท่าที่ฉันรู้มาบางทีก็ต้องนอนโรงพยาบาลบ้าง นี่แหละโอกาสของแกที่จะเข้าหาทางคุณย่าฤทัย”
ปิ้ง! เสียงเตือนข้อความเข้าเมื่อชายร่างสูงผิวขาวดวงตาเข้มภายใต้กรอบเลนน์แว่นดำ ที่เปิดโทรศัพท์หลังจากลงมาจากเครื่องบินที่โดยสารมานานกว่าสิบสองชั่วโมงแล้วจากนิวยอร์กปลายทางกรุงเทพมหานคร ณ สนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ
‘ขอโทษทีว๊ะเพื่อน พอดีฉันมีปัญหาเกี่ยวกับงานที่ต้องจัดการด่วนหลายวัน ช่วงนี้แกไปเที่ยวพักผ่อนที่ภูเก็ตก่อน ฉันเตรียมทุกอย่างให้แกพร้อมเครื่องบรรณาการ(รับรองว่าเป็นในแบบที่แกชอบ) แล้วเจอกันที่ภูเก็ต’ ข้อความดังกล่าวทำให้วิลต้องมองหาคนที่จะพาเขาไปยังสนามบินสำหรับไฟล์บินในประเทศ
“คุณวิลนะครับ ผมถูกส่งมารับคุณไปต่อเครื่องที่สนามบินดอนเมืองครับ” วิลพยักหน้าและปล่อยกระเป๋าเดินทางของตนให้กับชายผิวเข้มอายุน่าจะสักสี่สิบได้แล้ว
การเดินทางอย่างต่อเนื่องแบบนี้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา ถือเป็นเรื่องปกติ เพียงแต่เมืองไทยที่เป็นบ้านเกิดของเขานั้น นี่เป็นการเหยียบแผ่นดินไทยครั้งแรกในรอบยี่สิบกว่าปีที่จากไป ตอนนั้นเขาน่าจะสักห้าขวบ พ่อเขาเสียไปตั้งแต่เขาอายุได้สามขวบ ซึ่งสองปีต่อมาแม่เจอกับรักครั้งที่สองกับแจ็คสัน แม่และเขาจึงย้ายไปอยู่กับแจ็คสันที่นิวยอร์กนับตั้งแต่นั้น ซึ่งก็ผ่านไป20กว่าปีแล้ว เขาได้เดินทางกลับบ้านเกิดเป็นครั้งแรกตามคำเชิญของเพื่อนรักที่เป็นคนไทย เอกหรือเอกรินทร์ แต่การเดิน
ทางมาครั้งนี้เผอิญเพื่อนเอกก็ติดงานด่วนจึงไม่สามารถมารับและดูแลเขาได้ตามที่นัดกันไว้
“คุณเอกได้เตรียมเรือยอร์ชไว้ให้คุณวิลล่องเรือเพื่อพักผ่อน แต่ท่านให้ทางคุณวิลตัดสินใจค่ะว่าจะล่องเรือทันทีที่มาถึงหรือจะพักโรงแรมก่อนสักหนึ่งคืน”
“ออกเรือเลยแล้วกัน” แสงสีเสียงสถานแหล่งบันเทิงสำหรับเขาไม่เคยขาดหายไปจากชีวิตยามที่เขาต้องพักผ่อน แต่คราวนี้เขาขอพักผ่อนแบบสงบพร้อมกับเครื่องบรรณาการเพื่อปลดปล่อยก็พอ
รถที่มารอรับที่สนามบินมุ่งหน้าสู่ท่าเรือโดยทันที สองฟากข้างทางเต็มไปด้วยร้านรวงและผืนท้องทะเล เขาจำเมืองไทยไม่ได้เลยจริงๆ
เมื่อมาถึงคนขับรถยกกระเป๋าของเขาลากไปตามสะพานปลาที่ทอดยาว ขายาวค่อยๆก้าวลงสู่ลำเรือ แต่ว่าคนเฝ้าเรือไปไหนละเนี่ย
ตึกตึกตึก ไม่ทันที่จะได้มองหา เสียงฝีเท้าของชายร่างสูงกำลังวิ่งมาทางนี้ วิลหรี่ตามองดูจากรูปร่างหน้าตาและการแต่งตัวแล้วไม่น่าจะใช่คนที่เขามองหา ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีอ่อนหยุดเมื่อมาถึงสุดทางเหมือนกำลังมองหาอะไร แต่จะมีอะไรนอกจากเรือกับน้ำทะเล
วิลสบตากับชายร่างสูงบนสะพาน ทั้งสองไม่ทันจะเอ่ยอะไรเสียงฝีเท้าอีกคู่ก็กำลังวิิ่งมาทางนี้ วิลหันไปและคาดเดาได้ไม่ยากว่าคือคนที่เขามองหา
“ขอโทษครับนาย พอดีแถวนี้สัญญาณโทรศัพท์ไม่ค่อยดีนะครับ”
“ไปเถอะ” วิลไม่ได้ถือสาหาความในเรื่องเล็กๆ คนขับรถเดินออกมาจากในเรือและกระซิบบางอย่างกับวิลซึ่งวิลแค่พยักหน้ารับรู้ คนขับรถที่ทำหน้าที่ของตนเองเสร็จแล้วจึงลากลับ ต่อจากนี้ก็เป็นหน้าที่ของคนเรือที่กระวีกระวาดปลดเชือกผูกเรือ วิลยังยืนอยู่แถวกาบเรือไม่ได้ที่จะรีบเข้าไปด้านใน แม้จะรู้ว่าเครื่องบรรณาการจะมารอแล้ว เรือค่อยๆห่างออกจากฝั่งอย่างช้าๆ ลมทะเลทำให้เขารู้สึกปลอดโปร่งผ่อนคลายความอ่อนล้าจากการเดินทางอย่างยาวนานได้ไม่น้อย
“โธ่เว้ย!!!!” เสียงคำรามที่ลอยมาตามลมของชายร่างสูงบนสะพานเข้าหูวิล แต่ธุระไม่ใช่ วิลจึงหันกลับไปมองผืนท้องทะเลที่ตอนนี้กำลังเปลี่ยนสีเมื่อเข้าสู่ยามเย็น
ซู่ซู่ซู่ เสียงน้ำในห้องน้ำขนาดเล็กยังดังอยู่อย่างต่อเนื่อง หญิงสาวที่อยู่ด้านในไม่สนใจว่าน้ำจืดบนเรือแบบนี้มีจำนวนจำกัด เพราะตอนนี้เธอรุ่มร้อนเหมือนร่างกายเธอจะระเบิด ฮื้อฮึกฮื้อ เสียงสะอื้นที่พยายามกลั้นไว้ก็ยังดังเล็ดรอดออกมา
ร่างบางที่เปียกปอนนั่งกอดเข่าตัวเองไว้แน่น ใบหน้าทรุดแนบกดลงระหว่างเข่า ถ้ามองจากที่ไกลๆ ร่างนี้ก็เหมือนก้อนกลมๆ ขาวๆ มากกว่าจะเป็นร่างกาย เธอตัวสั่นไม่ใช่เพราะหนาว ตรงกันข้ามเธอร้อนดั่งถูกไฟเผาและเหมือนถูกเข็มเป็นร้อยเป็นพันทิ่มแทงอยู่ตลอดเวลา เธอไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้เธอจะถูกวางย***าๆ แบบนั้น
ณ ร้านอาหารไม่ไกลจากที่นี่นัก เธอก็แค่มาพักผ่อนตามคำแนะนำของคุณย่าที่อยากให้เธอมาเที่ยวทั้งๆ ที่เธอเองก็ปฎิเสธ แต่ท่านบอกว่าได้แพ็คเกตฟรีมาทิ้งไปก็เสียดายเธอเลยยอมตกลง ทั้งๆที่แอบแปลกใจไม่น้อยว่าอย่างคุณย่าเนี่ยนะจะสนใจของฟรี แต่สิ่งที่เหนือการคาดหมายคือการได้พบกับอิทธิที่นี่ เขาบอกว่าบังเอิญ ตอนแรกเธอก็เชื่อ แต่พอเธอได้ยินพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งคุยโทรศัพท์กับใครสักคนด้วยอารามดีใจที่ได้ทิ๊ปพิเศษจากการใส่บางอย่างในเครื่องดื่มของเธอ เมื่อได้ยินแบบนั้นในตอนนั้น เธอจึงรีบออกจากร้านมาทันทีหลังจากที่รู้ตัวว่าได้ดื่มน้ำแก้วนั้นไปแล้ว เลวจริงๆ แต่เธอก็ไม่อาจไปแหกปากร้องกับใครได้ มีทางเดียวคือต้องหนี หนีให้ไกลจากคนพวกนั้นรอจนกว่ายาจะหมดฤทธิ์ แต่โอ้ยยยย....มันช่างทรมานเหลือเกินเธอกินไปมากแค่ไหนกัน หรือเด็กเสิร์ฟนั้นใส่ไปมากเกิน เธอจะหัวใจวายตายก่อนไม่นะ! เพราะตอนนี้ร่างกายเธอปวดร้าวไปหมดหัวใจเธอก็เต้นแรง เหงื่อตามร่างกายผุดขึ้นมาจนแยกไม่ออกว่าน้ำบนร่างกายเธอตอนนี้ คือน้ำที่เธอราดตัวเองหรือเหงื่อกันแน่
!!! เสียงฝีเท้าจากด้านนอก ทำให้ธมนเงยหน้าขึ้นมา ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อมองคนที่ยืนอยู่ตรงขอบประตู เขามองเธอแต่เธอเห็นหน้าเขาไม่ชัดนัก เพราะดวงตาเธอพร่ามัว แต่เธอก็ยังสามารถแยกเพศได้
‘ให้ตายเถอะ! ไอ้เอกเล่นพิเรนไปหรือเปล่า’ สิ่งที่วิลคิด เพราะเขาไม่ใช่ไก่อ่อนที่จะมองไม่ออกว่าเธอกินยามา เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติในแวดวงอาชีพแบบนี้
ผลั่ก ผลั่ก วิลเดินเข้าไปด้านในห้องน้ำ ในนี้ไม่ได้กว้างมากนัก
พอเขาเข้ามาห้องก็ไม่เหลือพื้นที่แล้ว เขานั่งชันเข่าข้างหนึ่งยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้คนตรงหน้ามากขึ้น “โชคดีที่ฉันเข้ามาเร็ว ทำไมผู้หญิงแบบเธอถึงใจกล้าขนาดนี้” วิลเอ่ยเสียงบางเบาแต่เธอก็ได้ยินชัดเจน แม้ร่างกายจะปวดร้าวทรมาน
“ชะ...ช่วยด้วย” วิลยกยิ้มมุมปากอย่างเข้าใจ มันหน้าที่เขาอยู่แล้วตอนแรกกะจะนอนพักสักสองสามชั่วโมงแล้วค่อยบรรเลงเพลงสวาทกับเธอ แต่เสียงอ้อนวอนฟังแล้วช่างน่าสงสารนัก
วิลพิจารณาใบหน้าหญิงสาว แก้มเธอแดงเพราะฤทธิ์ยา ดวงตาพราวระยับด้วยหยาดน้ำตา คงอดทนมาได้สักพักแล้วสินะ รูปร่างบอบบางดูน่าทนุถนอม มือเรียวใหญ่รูปไล้ใบหน้าอย่างอ่อนโยน แม้เธอจะน่าทนุถนอมแค่ไหนแต่เธอก็มีหน้าที่ที่ต้องทำ ปลายนิ้วไล้ลงมาที่ริมฝีปากอิ่มแดงระเรื่อ วิลไม่ปกปิดความพึงพอใจต่อเครื่องบรรณาการชิ้นนี้เลย
แม้ดวงตาเธอจะแพรวพราวเพราะหยาดน้ำตา ซึ่งในตอนแรกเธอมองเห็นเขาไม่ชัด แต่ตอนนี้เขาอยู่ใกล้เธอมาก มากจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของเขาที่เป่ารดเธอ ซึ่งเธอไม่ชอบแววตาที่เขามองมา รวมไปถึงสัมผัสของเขาด้วย
พรึ่บ! วิลเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อจู่ๆ มือเขาก็ถูกมือเล็กปัดทิ้งไป ดูจากแววตาของเธอตอนนี้ เขาเข้าใจผิดหรือเปล่าว่าเธอกำลังโกรธ ก็น่าจะเป็นไปได้เพราะถ้าสาเหตุเพราะเขาเข้ามาช้าเกินไป ยามงอนก็ดูน่ารักมาก
พึ่บ ธมนพยายามจะลุกแต่เธอก็แทบจะขยับร่างกายไม่ไหว หรือเลือดในร่างกายเธอแข็งตัวไปแล้ว อึ้บ! วิลช้อนร่างเธอขึ้นและพาออกมาจากห้องน้ำอย่างใจดี
อื้ม! ธมนร้องออกมาเมื่อเธอถูกโยนลงบนเตียงนอนแม้ไม่รุนแรง แต่เธอก็รู้สึกไม่ดี ดวงตากลมโตค่อยๆ เปิดขึ้นมา และต้องเปิดกว้างมากขึ้นเมื่อเขากำลังถอดเสื้อของเขา
“อย่า!…” เสียงที่เปล่งออกมาอย่างดัง นั่นคือสิ่งที่ธมนคิดว่าใช่ แต่จริงๆ แล้วเสียงห้ามนั้นมันอยู่แค่คอของเธอ อื้ม!!! เสียงครางที่พยายามปฎิเสธสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อร่างสูงเปลือยท่อนบนขยับขึ้นมาบนเตียง ฝ่ามือทั้งสองของเขากำลังวุ่นวายกับเสื้อของเธอ ธมนพยายามกำเสื้อที่กำลังจะหลุดออกจากร่างกายไว้แน่น แต่แรงเท่ามดของเธอก็ไม่อาจไปทัดทานแรงของเขาได้
พั่บ ร่างบางถูกจับให้นอนหงายแขนทั้งสองถูกกดไว้ด้วยมือทั้งสองข้างของเขา ผิวขาวเนียนของเธอที่แดงเพราะฤทธิ์ยาตอนนี้คงแดงมากขึ้น เมื่อถูกดวงตาเข้มจับจ้องมองและฉายแววแห่งความพึงพอใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง “สวยมาก” เสียงพึมพำของเขา
วิลมองเรือนร่างเกือบเปลือยท่อนบนของเธอ เขาปฎิเสธไม่ได้ว่าสินค้าที่ถูกเลือกมาเพื่อเขาชิ้นนี้น่าจะระดับพรีเมี่ยมเลย แม้เธอจะไม่ได้สวยอวบอิ่มจนโดดเด่น แต่ยิ่งพิศนานเข้าก็ยากที่จะละสายตาออกไปได้
“ถ้าทำตัวดีๆ บางทีฉันอาจจะเลี้ยงเธอไว้ดูเล่นก็ได้นะ” สิ่งที่เขาพูดกับสิ่งที่คิดตรงกัน เพราะใครก็ตามที่รู้จักเขาจะรู้ว่าคนอย่างเขาไม่เลี้ยงผู้หญิงไว้ให้รำคาญใจ เขามันประเภทต้องการก็เรียกมา จ่ายเมื่อเสร็จกิจและต่างก็แยกทางกันไป ไม่ติดต่อไม่แลกเบอร์หรือช่องทางไหนๆ ในการติดต่อระหว่างกันทั้งนั้น
“ยะ…อื้มมมม” เสียงที่พยายามจะร้องห้ามกลับถูกกลบปิดด้วยริมฝีปากหยักอย่างไม่ทันตั้งตัว สัมผัสที่ไม่ได้นุ่มนวลนัก ทำให้ธมนรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปาก เมื่อเขาทั้งกัดและดูดริมฝีปากเธออย่างกับคนตายอดตายอยากเรื่องอย่างว่ามานาน แต่วิลกลับไม่คิดแบบนั้น แม้เธอจะบอบบางแต่สิ่งที่เขาทำกับเธอคือสิ่งที่เธอรู้และมีประสบการณ์มาแล้ว เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องพิธีการอะไรมากมาย หน้าที่เธอคือรองรับการปลดปล่อยจากร่างกายเขาก็เท่านั้น
เรียวลิ้นหนาล่วงล้ำเข้าสู่โพรงปากเล็กความหอมหวานที่เกิดขึ้นมากมายจะว่าไปมากกว่าครั้งไหนๆ เท่าที่เขาเคยรู้สึกมาเลย เธอไม่ได้ตอบสนองกลับอย่างเชี่ยวชาญ ในทางตรงข้ามเธอกลับไร้เดียงสามากกระตุ้นอารมณ์ความเป็นชายของเขาได้เร็วเกินคาด ซึ่งเป็นความแปลกใจที่เขาขอเก็บไว้ในใจเงียบๆ เพราะถ้าเป็นการแสดงถือว่าเธอประสบความสำเร็จ มอบรางวัลออสก้าสาขานี้ให้เธอได้เลย
- Writer
