เมื่อได้รู้ความจริง

2017 Words

เธอกรีดร้องในลำคออย่างเหลือทน แอ่นร่างกระตุกเกร็งรัดตอดปลายนิ้วของเขารัวระยิบเช่นกัน ก่อนจะทิ้งหลังลงบนที่นอนอย่างหมดแรง สายธารใส ๆ หลั่งไหลออกมาจากร่องร้อนรักจนหยาดเยิ้มอาบนิ้วชายหนุ่มจนชุ่ม ชานนท์ผละตัวออกจากร่างอันเปลือยเปล่าของใบบอน เขาลุกมายืนที่ข้างเตียง “อยากมากสินะ” คำหยาบคายที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยิน เธอสะอึกอยู่ในใจ หน้าแดงร้อนออกผ่าว ๆ ขอบตาเริ่มร้อนขึ้นมาอีกรอบ กัดขบริมฝีปากตัวเองไว้แน่น ได้แต่นอนนิ่ง หายใจรวยระริน ‘ถ้าหมัดคิดว่า นี่เป็นการทำให้หมัดสบายใจได้ เขาก็ยินดี’ เธอรำพึงอยู่ในใจ ข่มความน้อยใจเอาไว้ในอก “แกร๊ก” เสียงถอดหัวเข็มขัด ใบบอนไม่กล้าลืมตาขึ้นมาดูเขา เธอได้แต่ยกมือขึ้นมาปิดบังหน้าอก และอีกข้างปิดบังส่วนข้างล่างกลางกายเอาไว้ นอนหนีบขาตัวเองเอาไว้แน่น ร่างกายที่มีอุณหภูมิเร่าร้อนทาบทับเกยขึ้นมาบนตัวเธอทั้งตัว เขาเริ่มประทับรอยสีชาดบนตัวเธออีกครั้ง ใบบอนได้แต่ขนลุกชัน บิดส่ายตัวนิด ๆ เขาสนุกกับการได้แกล้งเธอให้ซ่านเสียวอยู่เป็นนาน ชายหนุ่มดันแทรกตัวเองอยู่ตรงหว่างขา มือแข็งแรงง้างขาของเธอให้อ้ากว้าง อีกมือจับเจ้าลูกชายเข้าตรงช่อง ก่อนจะกดหัวมนเข้าไป กดอัดกระแทกเข้าไปอย่างแรง “โอ้ย...หมัด... อือ...เขาเจ็บ” เธอร้องบอกเขา สองมือที่วางอยู่ข้างลำตัว โอบรัดรอบตัวของเขาเอาไว้แน่น ชายหนุ่มหาได้สนใจคำขอร้องของเธอไม่ เขาอัดกระแทกส่งตัวเองเข้าไปข้างหน้าอย่างแรงอีกหลาย ๆ ครั้ง “อ๊ะ” เธอร้องเสียงหลง น้ำตาไหลด้วยความเจ็บ ชานนท์ปวดลำแท่งจนเหมือนจะระบม เขาทนกดตัวนิ่งเอาไว้ไม่ได้ ขยับชักก่อนจะกระแทกกระทั้นต่อกันกระชั้น สองลำแขนของชายหนุ่มรั้งสองขาให้โยกไปข้างหน้า เขาอัดตัวเองเข้าออกอย่างสนุก ไม่สนคนใต้ร่างว่าเธอจะเจ็บจะปวด จะซ่านหรือจะเสียวเพียงใด ได้ยินแต่เสียงลมหายใจ เสียงครางครวญของทั้งคู่ เสียงสองอวัยวะที่สอดประสานปนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั้งห้อง “โอ้ว... ผัวแก่คงไม่ค่อยได้เอาละสิ คับแน่นมาก อะ... อู้” เขาส่งเสียงบ่งบอกความพอใจ และเสียดสีเธอด้วยคำพูดไปพลาง ๆ ตอนนี้ใบบอนน้ำตาไหลพราก ๆ ความเสียดเสียวที่เกิดขึ้นจนร่างบางทานความรู้สึกตัวเองไม่ไหว เธอส่งเสียงร้องออกมาอย่างไม่ด้อยไปกว่าชานนท์เลย สองมือคว้าจับหมอนที่นอนหนุนเอาไว้แน่น สองตามองหน้าคนรักเก่า ที่เธอก็ยังบอกตัวเองว่ายังรักเขาอยู่ไม่เสื่อมคลาย และเธอก็จะรักเขาตลอดไป ช่องทางที่ไม่เคยใช้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ตอดรัดน้องชายของคนตัวโตไม่หยุดหย่อน ชานนท์แทบจะสำลักความสุข “โอ้ว... ตอดดียิ่งกว่าสาว ๆ อีก” เขาสบถคำไม่น่าฟัง รัวท่อนเนื้อกระแทกใส่ใบบอนจนตัวคลอน “หมัดจ๋า... อะ... อื้อ... เขา...อ้า... อื้อ... อี๊... อ๊าย” ความรู้สึกของใบบอนถูกชายหนุ่มแตะขึ้นสวรรค์ไป ร่างงามได้แต่แอ่นตัวรับแรงกระแทกของเขาที่ตอกย้ำหนักลึกต่อเนื่องจนเตียงสะเทือน “อ๊าก” หมัดคำรามลั่น เกร็งตัว ฉีดความสุขสมใจเข้าไปในร่องรักของเธอตอนเขาอัดกระแทกเข้าไปสุดแรง เขาปล่อยขาเธอลง ทาบร่างทับเธอทั้งตัว ปล่อยให้ร่องสาวรัดรีดบีบน้องชายให้คลายพิษจนหมดแม็ก สองร่างต่างหายใจกระเส่ารดรินลำคอของกันและกัน ใบบอนยกมือขึ้นกอดหมัดไว้แน่นด้วยความรักและคิดถึง เธอน้ำตาไหลรินลงมาอีกครั้ง ตอนนี้ร่างเธอสะอื้นฮัก ๆ “ขอบคุณนะ ผมรู้สึกดีมาก ๆ” เขากระซิบเสียงกระเส่าที่ข้างหู ก่อนจะดันตัวเองให้หลุดพ้นออกจากตัวเธออย่างรวดเร็ว ใบบอนผวาตัวลุกขึ้นนั่ง มองตามเขาทำตาปริบ ๆ สองมือรั้งผ้าห่มที่อยู่ใกล้ ๆ มาคลุมกาย มองตามชานนท์ที่ก้มลงเก็บเสื้อผ้าของตัวเอง และเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ เธอเกิดความรู้สึกขึ้นมากมาย น้อยใจจนแทบคลั่ง เสียใจจนพูดไม่ออก ก่อนจะคู้ขากอดเข่าตัวเอง และซบหน้าลงบนเข่าร้องไห้อย่างหมดความอดกลั้น “จะไปรับลูกตอนสี่โมงเย็นไม่ใช่เหรอ เหลืออีกสิบกว่านาที” เขาบอกเธอเสียงเย็น ตามองมายังร่างบางที่ยังสั่นสะท้านไม่เลิก เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นสบตากับเขา ชายหนุ่มมองกลับมาแบบไม่ไยดี หันตัวเดินตรงไปที่หน้ากระจก ชานนท์ยืนนิ่ง ก่อนจะยกหวีขึ้นมาหวีผมให้เข้าทรง ขยับเสื้อผ้าให้ดูดี ก่อนจะหันมาหาหญิงสาว และเดินเข้ามาใกล้ ๆ เขายิ้มให้เธอนิด ๆ ยกมือขึ้นหยิกที่แก้มบนใบหน้าที่แดงเถือกและอาบไปด้วยคราบน้ำตา “ไว้วันหลัง ผัวเก่าจะมาใช้บริการใหม่นะ” ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ‘หมัดจ๋า... เกลียดใบบอนให้มาก ๆ นะ เขาจะได้รู้สึกดีขึ้น’ เธอเอ่ยบอกเขาอยู่ในใจ ใบบอนมองไปรอบ ๆ เตียง รีบลุกขึ้นจัดการให้เรียบร้อยไม่อ้อยอิ่ง ก่อนจะคว้าโทรศัพท์หาครูแมว ครูประจำชั้นของน้องยิมว่าจะไปรับลูกช้าสักเล็กน้อย เธอรีบจัดการตัวเอง ลงแป้งหนากว่าทุกครั้ง และหาเสื้อผ้าที่ปกปิดไปถึงข้อแขน เพราะชานนท์ไม่เว้นเนื้อที่ให้เธอโชว์ใครได้เลย ใบบอนมองร่องรอยที่เขาทำและทิ้งไว้บนเนื้อตัวเธอเต็มไปหมดด้วยความชอกช้ำใจ ‘ถึงหมัดจะเกลียดเขายังไง ใบบอนก็ยังจะรักหมัดตลอดไป’ เธอยิ้มเศร้า ๆ ให้กับตัวเอง คว้ากุญแจบ้านและกุญแจรถ ต้องรีบไปรับลูก “ขอโทษนะคะครูแมวที่มารับน้องยิมช้าไปนิดหนึ่ง” เธอยกมือไหว้ขอบคุณคุณครูของลูกแทบจะทันที “ไม่เป็นไรค่ะ น้องยิมเก่งมากค่ะ ไม่ร้องไห้เลย” คุณครูเอ่ยชม เด็กชายรติชานนท์ยิ้มกว้างกระโดดตัวเขย่งปลายเท้าเหมือนจะให้แม่อุ้ม เธออ้าแขนกว้าง ก่อนจะย่อตัวรับลูกชายเข้าสู่อ้อมกอด หอมแก้มนุ่ม ๆ ของน้องยิมอยู่หลายครั้ง ครูแมวลูบหลัง ก่อนจะสอนน้องยิมไปด้วย “น้องยิมครับ คุณแม่ทำงานมาเหนื่อย ๆ น้องยิมเดินเองดีกว่าไหมคะ” เธอยิ้มให้ เด็กน้อยหันมามองหน้าคุณครู ก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง ใบบอนปล่อยตัวลูกชายลงพื้น น้องยิมโตวันโตคืน กินก็เก่ง นอนก็เก่ง ตอนนี้เวลาอุ้มเด็กชายนาน ๆ เธอก็ปวดล้าแขนไปเสียหมด “ไหว้ลาคุณครูก่อนลูก” เธอเอ่ยเตือนลูกชาย เด็กน้อยทำชิดขา ก่อนจะกระพุ่มมือขึ้นไหว้ ก้มหัวลงอย่างอ่อนน้อม ทั้งคุณครูและคุณแม่มองหน้ากันและยิ้มอย่างมีความสุข “คุณแม่ครับ ทำไมวันนี้มารับน้องยิมช้าจังครับ” คำถามของลูกถึงกลับทำให้เธอหน้าเจื่อนลง “ขอโทษครับ แม่ทำงานเพลินไปหน่อย วันหลังจะไม่มีอีกแล้วนะครับ” เธอลูบขยี้หัวลูกชายเบา ๆ อย่างแสนรัก ชานนท์ขับรถออกมาจากบ้านของใบบอน เขาหยุดจอดรถอยู่ริมถนน มองท้องทุ่งนาไปสุดลูกหูลูกตา ภาพใบหน้าของเธอยังติดตา น้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวลพราก ๆ และสัมผัสตอบรับจากหญิงสาว เธอกอดรัดเขาไว้แน่น และยังแนบใบหน้าหอมแก้มเขาอยู่หลายครั้งตอนที่เขาและเธอมีอะไรกันอยู่บนเตียง ความทรงจำในวัยเรียนหลั่งไหลเข้ามาในสมอง ภาพแห่งความสุขของวันคืนเก่า เขาถึงกับน้ำตาไหล ตอนนี้มือที่กำอยู่ตรงพวงมาลัย บีบมันเอาไว้แน่นจนเจ็บมือ “หมัดจ๋า” เสียงใบบอนฉอเลาะอยู่ข้าง ๆ เธอช้อนตามองหน้าเขาทำตาปริบ ๆ “อะไรครับคุณใบบอน” เขาขานรับ ทิ้งปากกาสีที่กำลังขีด ๆ เขียน ๆ ไว้บนชิ้นงานที่กำลังบรรจงประดิษฐ์ประดอย “หิว” เธอมองหน้าเขา ส่งยิ้มหวานให้ “ได้จ้ะ เดี๋ยวหมัดออกไปซื้อให้” เขาขันอาสา หันมาหาเธอทั้งตัว “เอาส้มตำปู พริกแค่สามเม็ด ไม่หวาน ไก่ย่างเลือกเอาแบบที่ย่างแห้ง ๆ ข้าวเหนียวไม่เอา จะกินเป็นขนมจีนแทน และก็... ปลาดุกย่างเอาแบบย่างแห้ง ๆ อีกเหมือนกันค่ะ” เธอสาธยายเมนูที่อยากกินออกมาเป็นชุด เขาก็ยังส่งยิ้มให้อีก รีบคว้ากระเป๋าสตางค์ลุกขึ้นไปในทันที “น้ำแดงโซดาด้วยนะ” เสียงเธอตะโกนตามหลัง ก่อนจะหันมาสนใจงานของตัวเองตรงหน้าต่อไป หมัดเห็นภาพตัวเองขี่จักรยานปุเลง ๆ ฝ่าสายฝนที่ตกลงมาปอย ๆ ไปถึงตลาดที่อยู่ไกลไปกว่าเจ็ดร้อยเมตร กว่าจะหาในสิ่งที่แฟนสาวต้องการ ก็ใช้เวลาพอสมควร แล้วขาที่จะกลับเข้าหอพัก ฝนก็เทกระหน่ำเสียจนตัวเขาเปียกปอน “ฮัดชิ้ว” เขาเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับเสียงจาม ใบบอนหันไปหาชายคนรัก ตัวเขาเปียกปอนยิ่งกว่าลูกหมาตกน้ำ เธอรีบลุกไปรับข้าวของมาวางไว้ ก่อนจะรีบหาผ้าเช็ดตัวยื่นส่งให้ชายหนุ่ม “ทำไม หมัดไม่รอให้ฝนหยุดตกก่อนก็ได้” เธอว่าเขา และใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กช่วยเช็ดตรงผมให้ “ไม่ได้หรอก ก็ตัวเองหิวมาก” เขาค่อยย่อตัวนั่งลง ถอดเสื้อที่เปียกโชกออก และปล่อยให้ใบบอนเช็ดผมให้จนแห้ง ใบบอนเตรียมถ้วยจานช้อนมาไว้เรียบร้อยแล้ว คงจะหิวจริง ๆ เพราะตอนนี้ก็ล่วงเลยไปเกือบบ่ายสองโมง “ไปแกะถุงไป เดี๋ยวเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน” เสียงหมัดบอกคนรัก มองเธอด้วยความเป็นห่วง เธอพยักหน้าให้ ก่อนจะก้มลงหอมแก้มเขาเบา ๆ เป็นการขอบคุณ แต่คนหอมกลับรีบก้มหน้างุด ๆ รีบลงไปนั่งประจำที่แกะถุงอาหารที่หมัดซื้อมาอย่างรวดเร็ว ชานนท์มองตามใบบอนยิ้มกว้างปากจะฉีกถึงหู สัมผัสแรกที่เธอมอบให้เขา เขายกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองเหมือนจะฝังรอยจุมพิตแรกของใบบอนเอาไว้ตรงนั้น “ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะที่กระจกรถ เขารีบตื่นจากภวังค์ ยกมือหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาซับน้ำตาของตัวเอง รีบมองหาต้นต่อของเสียง กดกระจกรถที่ติดฟิล์มด้านข้างดำกว่าปกติลงทันที “ไปไหนมาค่ะคุณครู” เสียงโชติรสเอ่ยทักชายหนุ่มน้ำเสียงดีใจสุด ๆ “แล้วคุณใยบัวจะปั่นจักรยานไปไหนละครับ” เขาไม่ตอบกลับย้อนถามเธอออกไป “คงไม่ได้ไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านเดิมนะครับ” เขาพูดดักคอ ใยบัวถึงกลับหัวเราะร่วน ยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิมอีก เหมือนครูหมัดจะรู้ใจ “ไปซื้อเกาเหลาให้คุณพ่อค่ะ วันนี้ไม่รู้เป็นอะไร นึกครึ้มหรือยังไงไม่รู้ค่ะ เปิดขวดสุราร่ำอยู่คนเดียว ครูหมัดไปดื่มเป็นเพื่อนคุณพ่อหน่อยสิคะ วันนี้ยังถามถึงคุณครูอยู่เลยค่ะ อีกอย่างใยบัวมีข่าวดีจะบอกให้ครูหมัดรู้ด้วย” เธอเอ่ยปากชวน ไม่รอฟังคำตอบ รีบปั่นจักรยานนำหน้าเขาไปในทันที

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more