กลับมารักกันได้ไหมถ้าหัวใจอยากจะรัก

คุณเจ็บเหรอ ผมก็เจ็บกว่า

    ใบบอนขยับตัวออกมาจากข้างฝาผนัง รีบเดินเข้าไปด้านหลังบาร์น้ำ ที่ข้างหลังมีประตูทะลุไปยังห้องครัว เธอเปิดตู้เย็น ก่อนจะเอื้อมหยิบน้ำออกมาให้เขาหนึ่งขวด แต่พอเงยหน้าขึ้น เขาก็หายไปจากตรงนั้นเสียแล้ว

    ‘หมัดกลับไปแล้วหรือ ไม่เห็นได้ยินเสียงกระดิ่งดัง’ เธอนึกในใจ ก่อนจะสอดส่ายสายตามองหาเขา แล้วเดินอ้อมออกมาข้างนอก เห็นหลังหมัดไว ๆ เขากำลังเดินไปทางบ้านที่ติดกันกับห้องอาหาร โดยใบบอนทำเป็นสะพานไม้ข้ามไป หากจะขึ้นบ้านต้องขึ้นจากทางหน้าร้านอาหารเท่านั้น

    “หมัด” เสียงเธอดังเรียกตามหลังเขา ก่อนจะรีบเดินตัวปลิวตามเขาไปแทบทันที

    ชานนท์ใช้มือผลักประตูบ้านของเธอเข้าไป ดูสภาพในบ้านตกแต่งได้อย่างน่ารักไม่แพ้ในร้านอาหารเลยทีเดียว พอเปิดประตูเข้าไปก็เจอห้องรับแขก มีโซฟาไม้สีขาวตั้งอยู่สี่ตัว และหมอนอิงผ้าพื้นเมืองมีฝีมือปักผ้า และเฟอร์นิเจอร์ไม้ที่เน้นทาสีขาวทั้งหมด ซึ่งหมัดก็มั่นใจว่าต้องเป็นฝีมือของใบบอนนั่นเอง

    “ที่นี่เป็นที่ส่วนบุคคล ฉันว่าเชิญคุณที่ร้านอาหารดีกว่าค่ะ” ใบบอนบอกเขาเสียงสั่น ในมือยังถือขวดน้ำที่เย็นเฉียบ เพราะเพิ่งออกมาจากตู้เย็นมาหมาด ๆ ตั้งใจจะรินใส่แก้วน้ำให้เขาดื่ม

    ชานนท์ค่อย ๆ หันหน้ามาและส่งยิ้มให้ ก่อนจะย่างสามขุมเข้ามาหาหญิงสาว

    “ทำไม กลัววิญญาณผัวแก่ ๆ จะว่าเอาเหรอ” คำพูดจาและน้ำเสียงเหยียดหยันเธอเสียเต็มประดา สิ้นคำพูดของหมัด ใบบอนถึงกลับน้ำตาคลอ

    “ถ้าคุณไม่ได้มีเจตนาดีที่จะมาเยี่ยมเยือนเหมือนที่บอกกล่าว ก็เชิญกลับไปได้แล้วค่ะ” น้ำเสียงของใบบอนที่เปล่งออกมาฟังดูสั่นเครือ หญิงสาวกะพริบตาปริบ ๆ มองเขาลึกเข้าไปในดวงตา ก่อนที่ตัวเธอเองจะเป็นฝ่ายหลบสายตาคมของเขาที่จ้องมองมาทางเธอแบบตัดพ้อเสียเอง

    ในทันใดชานนท์ก็ประชิดเข้าถึงตัวใบบอน สองมือของเขากระชากที่หัวไหล่ของเธอและจับมันเอาไว้แน่น ใบบอนเงยหน้าขึ้นมองเขาน้ำตาร่วง ขวดน้ำที่อยู่ในมือร่วงหล่นลงไปบนพื้นห้อง ก่อนจะกลิ้งไปหยุดอยู่บนพื้นใกล้ ๆ

    “หมัด เขาเจ็บนะ” เธอยกสองมือผลักหน้าอกของเขาอย่างแรง

    “ใช่ เขาก็เจ็บเหมือนกัน” ชานนท์โต้ตอบเธอกลับมาแทบทันที มองช้อนเข้าไปในสายตากลมใสคู่นั้น ที่ตอนนี้เอ่อไปด้วยน้ำตา

    “ใบบอนขอโทษ” เธอเอ่ยถ้อยคำที่อยากจะบอกเขาออกมาด้วยปากคอสั่น

    “มันไม่สายไปหน่อยรึ ฮึ” เสียงเขาตะคอกกลับ มองจ้องหน้าเธอด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ สองมือบีบแน่นเข้าไปอีก เพื่อให้ผู้หญิงคนนี้ได้รับรู้ความเจ็บปวดเสียบ้าง

    ใบบอนถึงกลับหน้าเหยเกเพราะเจ็บตามรอยมือที่ชายหนุ่มขย้ำตรงหัวไหล่ หญิงสาวขบริมฝีปากเอาไว้แน่น จ้องมองเขาแบบสายตาวิงวอน

    ความรู้สึกลึก ๆ ที่ข้างในใจของหมัดที่เฝ้าคิดถึงใบบอน แล้วเขาก็ยังรักเธอจนหมดหัวใจไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่ความเจ็บปวดที่เขาได้รับมันกัดกร่อนความรู้สึกดี ๆ ของเขาจนหมดสิ้น และยิ่งได้เห็นใบหน้าของใบบอนวันนี้แล้ว เขาแทบคลั่งเพราะความรัก ที่เขาก็ปฏิเสธตัวเองไม่ได้ ว่ามันยังไม่หมดไปจากใจของเขาต่างหาก

    “คุณเคยคิดถึงใจของผมบ้างไหม” เขาพูดตัดพ้อเธอเสียงลอดไรฟัน

    “หมัดจ๋า ใบบอนขอโทษ ใบบอนไม่มีทางเลือก” เธอเอ่ยคำขอโทษเขาอีกครั้ง น้ำตายังคงรินไหลอาบสองแก้ม

    “เฮอะ ๆ ...น่าสมเพชไหมไอ้หมัด เขาก็ไม่ได้เลือกมึงอยู่ดี แล้วเป็นยังไงบ้างครับคุณใบบอน อยู่กับผัวรวย ๆ อายุมาก ๆ อยู่ได้ไม่กี่ปีก็ตาย ช่างดีจริง ๆ นะ แม่หม้ายทรงเครื่อง” คำพูดระร้ายออกมาจากปากของเขา พร้อมกับคำพูดที่ย่ำเหยียบตัวเองให้จมลง

    ใบบอนขยับฝ่ามือขึ้นปิดริมฝีปากของเขา เงยหน้ามองตาของใบหน้าของชานนท์ด้วยหัวใจที่ปวดร้าว ความเจ็บปวดฉายออกมาจากดวงตาพอ ๆ กัน

          ชานนท์รวบจับมือของเธอที่อยู่ตรงหน้า บีบบิดข้อมือของใบบอนจนแดง หากข้อมือน้อย ๆ นี้สามารถร้าวได้ด้วยแรงคนมันคงร้าวไปแล้วจริง ๆ

    “ทำไม ผัวแก่ ๆ ตายไปปีกว่า ๆ นึกถึงผัวเก่าขึ้นมาหรือยังไง ก็เอาสิ จะได้รำลึกถึงความหลังกันสักหน่อย” เขาส่งสายตากร้าวมองแทบทะลุเข้าไปข้างใน อยากรู้นักว่าในหัวใจของผู้หญิงคนนี้ทำด้วยอะไร

    “หมัด ไม่นะ... อื้อ” เสียงของใบบอนร้องห้ามเขาแทบทันที ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะชิดลงมา

    ชายหนุ่มฉกริมฝีปากลงมาประกบริมฝีปากที่ตอนนี้ปิดสนิท เขากัดริมฝีปากเธออย่างแรง ๆ จนเธอเผยออ้าปากกว้าง มือหนึ่งที่ว่าง ทุบลงตรงหน้าอกของเขาอย่างแรงเพื่อป้องกันตัว ริมฝีปากที่ถูกเขากัดจนเลือดออก สองคนสัมผัสได้ถึงรสชาติของเลือดนั้นด้วย

    จูบที่บดเบียดรุนแรง เขาดูดดุนปลายลิ้นของใบบอนเสียจนเธอเจ็บไปทั้งโคนลิ้น หายใจแทบไม่ทัน

    หญิงสาวเขย่งปลายเท้าตามแรงดันของฝ่ามือหนาใหญ่ที่รั้งสะโพกของเธอให้เบียดชิดแนบเข้ากับลำตัวของเขา เธอขัดขืนเขาจนตัวเองอ่อนแรง เธอปล่อยให้เขาจูบเธอได้ตามอำเภอใจ น้ำตาแห่งความอัดอั้นตันใจยังคงไหลลงมาอาบแก้มนวลอย่างไม่ขาดสาย

    พอเขาผละริมฝีปากออก เธอถึงกับหายใจโกยอากาศดังเฮือก ยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาบนใบหน้าตัวเองแรง ๆ ก่อนจะเอามืออีกข้างปิดปากตัวเองไว้ทันที มองสบสายตากับเขาแบบไม่ลดละเช่นกัน

    “ทำไม คุณรติรส รังเกียจผัวเก่าเหรอ รสจูบมันไม่เหมือนเดิมใช่ไหม” เขาพูดใส่หน้าเธอ ก่อนจะคลายอ้อมแขนออกแบบหลวม ๆ

    ใบบอนผลักตัวเขาออกอย่างแรง หมุนตัวเองก้าวขา หันตัววิ่งตรงเข้าไปในห้องนอน หมายจะปิดล็อกขังตัวเองไว้ แล้วให้เขากลับไปเสีย

    เธอพลาดเหยียบเข้ากับขวดน้ำที่เธอทำร่วงเอาไว้เอง หมัดคว้าเอวเธอเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่หญิงสาวจะหน้าคะมำลงไปกระแทกที่พื้น

    “ไม่ต้องรีบขนาดนี้ก็ได้มั้ง” เขารั้งรวบเธอจากด้านหลัง ก่อนจะอุ้มเธอให้เท้าลอยขึ้น พาตรงเข้าไปในห้องนอน สองขาที่ก้าวเดินถูกเจ้าของถีบบานประตูสองพับเข้าไปอย่างแรง

    “ไม่นะ หมัด จะทำอะไร” เธอนึกหวาดกลัว ถึงเธอจะรักเขาแค่ไหน แต่ถ้าเขาจะทำกับเธอแบบนี้ หญิงสาวไม่มีวันยอมแน่ ๆ

    เขาโยนร่างเธอไปบนเตียงอย่างแรง ก่อนจะกระโจนร่างตัวเองถาโถมเข้าทับตัวเธอเอาไว้ทั้งตัว

    “หมัดจะทำอะไรเขา” เธอถามเขาออกมาแววตาหวั่นไหว หัวใจเต้นรัวลมหายใจแรง

    “ก็เล่นผัวเมีย เหมือนที่เราเคยเล่นกันไง” เขาพูดจบ ก้มใบหน้ากระซิบข้างหู

    “จะทำให้ร้องครางไม่หยุดเลย ดูสิว่า นายชานนท์กับผัวแก่ของเธอ ใครมันทำให้เธอได้ถึงใจกว่ากัน” พูดจบเขากัดเม้มไปที่ใบหูของเธอ ใบบอนดิ้นจนสุดแรง น้ำตาแห่งความเสียใจไหลพราก ๆ

    “หมัด... อย่านะ อย่าทำแบบนี้นะ อื้อ... ไม่”

    เธอร้องเสียงหลง ตอนเขากระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เธอใส่หลุดติดมือออกไป สองฝ่ามือหนาตะครุบลงบนเสื้อชั้นใน รูดมันให้ปลิ้นลง ดันสองดอกบัวตูมใหญ่ให้พ้นขอบบรา

    “ร้องให้ดัง ๆ สิ ผมจะได้เล่าให้ทุกคนฟังว่า เราเคยทำอะไรกันมาบ้าง”

    เขาพูดถากถาง คลุกหน้าระหว่างหน้าอกที่สองฝ่ามือดันมันให้เข้ามาเบียดชิด ดูดจนเป็นรอยแดง ๆ จนเต็มไปหมด หญิงสาวได้แต่นอนสะอื้นฮัก ๆ ปล่อยสองแขนวางไว้แนบข้างลำตัว อย่างไรก็สู้แรงของเขาไม่ได้

    “อ้าว... ทำไมไม่ร้องต่อล่ะ เอาให้ดัง ๆ สิ ผมชอบ” เขาพูดกระแนะกระแหนเธออีกครั้ง ก่อนจะก้มปากอ้างับยอดชมพูที่ชูชันอยู่ตรงหน้า ละเลงปลายลิ้นระรัวเร็วอย่างเมามัน

    หญิงสาวผวาหายใจเฮือก ๆ สองมือขยุ้มผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น ขบเม้มริมฝีปากของตัวเองสกัดกลั้นความซ่านเสียวที่ถูกเขาปลุกเร้าอย่างตั้งใจ กลัวจะเปล่งเสียงให้เขาได้ยิน

    สองฝ่ามือของชานนท์ยังส่งปลายนิ้วรั้งรวบขอบกางเกงในของเธอให้หล่นลงไปตามปลายขา ริมฝีปากและใบหน้ายังคลุกเคล้าโลมเลียบนเนื้อตัวของเธอ ริมฝีปากร้าย ๆ ยังสร้างรอยกุหลาบแดงไปด้วย ผิวเนื้อเนียนสีขาวผ่องเกิดร่องรอยแดง ๆ จนเต็มไปหมด

    สายตาของหมัดมองเรือนร่างนวลใสอย่างแสนรัก แต่ในใจเดือดดาล อยากทำให้เธอได้รับบทเรียนเสียบ้าง ใบบอนนอนเปลือยกายล่อนจ้อนไร้อาภรณ์บนเนื้อตัว ถูกเขาถอดจนไม่เหลือสักชิ้น

    ชานนท์มองแผลที่เกิดจากรอยมีดกรีดตรงผิวหน้าท้องเป็นรอยขวางตามขอบบิกินีเหนือหัวโหนก เขาบรรจงแตะริมฝีปากเบา ๆ แต่ส่งเสียงจงใจพูดให้เธอได้ยิน

    “อ้อ... เอาลูกออกมาทางนี้สินะ ผัวแก่เธอก็ฉลาดไม่เบานะ คงอยากให้เมียสาวฟิตอยู่ตลอดละสิท่า” น้ำคำที่ไม่น่าเชื่อว่าจะหลุดออกมาจากปากของเขา ทำให้คนที่นอนฟังยิ่งน้ำตาไหล

    ‘หมัดจ๋า ใบบอนทำให้หมัดเปลี่ยนไปขนาดนี้เชียวรึ ใบบอนขอโทษนะ หมัด’ เธอพร่ำรำพันอยู่ในใจคนเดียว ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาป้อย ๆ

    “หมัด... อื้อ อย่า” เธอตกใจร้องห้ามเขาเสียงหลง ตอนเขาคลุกใบหน้าลงตรงกลางเรือนกาย

    สองมือง้างขาหญิงสาวจนออกกว้าง เธอไม่สามารถต้านทานกำลังของเขาได้ ความตั้งใจของเขาอยากจะทำให้ผู้หญิงคนนี้สำลักความสุขที่เขากำลังประเคนลงมาให้สาแก่ใจของเขา

    ร่างขาว ๆ บิดกายเร่า ๆ ส่ายสั่นเสียวสะท้านเทิ้มขนลุกเกรียวไปทั้งตัว เสียงร้องครางเล็ดลอดออกมาไม่ขาดสาย ยิ่งเขาเน้นปลายลิ้นหนัก ๆ ตรงเม็ดรัญจวน เธอถึงกลับแอ่นตัวรับสัมผัสปลายลิ้นของเขาอย่างลืมตัว

    “หมัดจ๋า... พอแล้ว ไม่เอาแล้ว... อื้อ... อา... ไม่ไหว... อี... อะ... อ๊าย” เขาได้ฟังคำครวญยิ่งละเลงความสนุกลงไปใหญ่ ใบบอนนอนตัวเกร็งช่องทางรักกระตุกปล่อยสายธารใส ๆ พรั่งพรู

    ชายหนุ่มยกยิ้มในใจ เขาหาได้หยุดตรงนั้นไม่ ชานนท์ยัดกระแทกนิ้วสองนิ้วแข็งแกร่งลงไปในร่องรัก เธอถึงกับผวาเฮือก ช่องทางที่คับแคบ เคยถูกชายผู้นี้ล่วงเกินแค่หนึ่งคืนนั้น เธอก็ไม่เคยให้ชายอื่นก้าวล่วงล้ำเข้ามาได้แม้แต่คนเดียว

    “หมัด... เขา... อุ๊... อา” เธอตัวสั่นเทิ้ม รสสัมผัสที่ไม่อ่อนโยนเอาเสียเลย

    ชานนท์ชักขยับนิ้วเข้าออกอย่างรุนแรง เธอขยับแอ่นตัวเด้งสวนปลายนิ้วของเขาอย่างไม่อาย ยิ่งสัมผัสสวาทของปลายลิ้นระรัวเร็วตรงจุดกระสันพร้อมกับปลายนิ้วที่จี้จุดจีสปอตข้างใน ใบบอนแทบกลั้นหายใจ