#4 การพานพบเจอกัน
1029 Words
เรื่อง ภรรยาตีตรา
Episode 4
( การพานพบเจอกัน )
“ นายคับ มีลูกค้าคุยงานกับลูกค้าเที่ยงนี้คับ ”
ลูกน้องของดินเข้ามารายงานเจ้านายถึงงานที่ลูกค้าผู้รับเหมาจะติดต่อเรื่องวัสดุก่อสร้างที่บริษัทของดิน เจ้านายอย่างดินออกมากับลูกน้องก่อนเวลานัดที่ร้านอาหารในตัวเมือง
“ ยินดีที่ได้ร่วมงานคับ ”
เป็นไปตามคาดที่ผู้รับเหมารายใหญ่ตัดสินใจเลือกบริษัทของดินในการก่อสร้างบ้านจัดสรร ตกลงคุยงานก็ต่างคุยสัพเพเหระกันและก็คงไม่พ้นเรื่องของหัวใจ
“ บอสใหญ่เก่งแบบนี้แต่ไม่มีเมีย มันขัดๆกันนะคับคุณดิน ”
“ คนบ้างานอย่างผม ไม่ได้คิดเรื่องนั้นหรอกคับ ”
“ มีข่าวดีเมื่อไหร่อย่าลืมส่งข่าวให้ผมนะคับ ”
“ คับ…เติมอาหารหน่อยนะคับ น้อง… ” ดินยกมือเรียกพนักงานเด็กเสิร์ฟ มีผู้หญิงคนนึงวิ่งมา
“ รับอะไรเพิ่มคะ ? ”
“ เอาต้มยำกุ้งอีก 2 ที่ เอาข้าวผัดอีก 2 ที่ เอาขะ… ” ดินชะงักพูดไม่จบประโยค เมื่อหันไปเห็นพนักงานเด็กเสิร์ฟที่มีป้ายชื่อติดอยู่ว่า กำไล เด็กเสิร์ฟคนนี้คือผู้หญิงที่ชื่อกำไลที่ดินเจอในวันนั้น
“ ลูกค้ารับอะไรเพิ่มอีกคะ ? ”
“ อ่อ…อืม เอาขนมหวาน 3 ชุด ”
“ ลูกค้ารอสักครู่นะคะ ”
เด็กเสิร์ฟกำไลรับออเดอร์ โค้งคำนับให้ดินเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป ดินมองตามหลังกำไล คิดในใจว่าทำงานที่นี่เหรอ…ไม่นานอาหารที่ดินสั่งก็มาเสิร์ฟโดยกำไลและพนักงานเด็กเสิร์ฟผู้ชายอีกคน
“ พี่ยกให้เอง ”
“ หล่อแล้วยังใจดีกับน้องอีกนะเนี่ย ”
“ สงสารเด็กขาดสารอาหาร ”
“ พี่สม ว่าไลอีแล้วนะ ”
“ ฮ่าๆๆ ”
การสนทนาของรุ่นพี่พนักงานด้วยกัน แต่กลับเป็นการสนทนาที่อยู่ในสายตาของดิน การหยอกล้อของกำไลกับเพื่อนพนักงานเสิร์ฟทำดินคิ้วขมวดอย่างไม่รู้ตัว...
แยกย้ายกับลูกค้ากลับบริษัท เมื่อมาถึงบริษัทดินล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเองแต่กลับไม่เจอโทรศัพท์มือถือ ล้วงดูกระเป๋าเสื้อแต่ก็ไม่เจอ
‘ ลืมไว้ที่ไหน ’
ดินกดโทรศัพท์ของบริษัทโทรเข้าไปยังโทรศัพท์มือถือของตัวเองทันที ยังมีเสียงของการติดต่อได้ แต่รอสายนานจนมีคนรับสาย
“ ผมเป็นเจ้าของโทรศัพท์เครื่ิองนั้น ไม่ทราบใครรับสาย ”
( หนูเป็นพนักงานที่ร้านอาหารประการดาวค่ะ พี่ลืมโทรศัพท์ไว้หนูเลยเก็บเอาไว้ให้ค่ะ )
“ ไม่ทราบร้านปิดกี่โมงคับ ? ”
( 6 โมงเย็นค่ะ )
“ ผมจะรีบไปเอา ”
ดินวางสายจากปลายสาย ร้านอาหารในตัวเมืองที่ต้องกลับไปอีกครั้ง แต่มีลูกน้องเอาเอกสารสำคัญที่ดินต้องเซ็นต์ ทำให้การไปที่ร้านอาหารของดินล่าช้า กว่าจะได้ออกจากบริษัทก็ปาเข้าไป 6 โมงเย็น ที่ร้านอาหารประการดาวปิดแล้ว…
ดินไปถึงร้านอาหารที่เหยียบรถด้วยความเร็วถึงเวลาก็ปาไป 18.45 น. ที่ฟ้าเริ่มมืด คนในร้านอาหารเงียบมาก ดินเดินเข้าไปในร้านเจอผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่
“ ขอโทษนะคับ ผมมารับโทรศัพท์ที่ลืมไว้ ”
“ อ๋อค่ะ ”
ผู้หญิงคนที่หันหน้ามาคือกำไล ร้านอาหารของพี่เขยที่วันนี้ไม่มีใครอยู่ พี่เขยกับพี่สาวออกไปทำธุระตั้งแต่บ่าย กำไลจึงต้องอยู่ปิดร้านเอง…
กำไลยื่นโทรศัพท์ให้ดิน ที่เป็นลูกค้าที่ลืมไว้ ดินรับโทรศัพท์จากกำไลพร้อมยื่นเงินให้ 2000 บาท
“ ค่าอะไรคะ ? ”
“ ผมให้ที่คุณเก็บโทรศัพท์ผมไว้ให้ ”
“ ไม่เป็นไรค่ะ พี่เป็นลูกค้า หนูต้องบริการดูแลเป็นอย่างดีอยู่แล้วค่ะ ” กำไลไม่รับเงินท่าเดียว ดินขะยั้นขะยอแค่ไหนแต่กำไลก็ปฏิเสธการรับเงิน ดินจึงต้องเก็บเงินใส่กระเป๋าตัวเองตามเดิม ดินหันไปมองรอบร้านที่ไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียว
“ แล้วคนอื่นไปไหนกันหมดล่ะ ”
“ ร้านปิดแล้ว ทุกคนเลิกงานกลับกันแล้วค่ะ หนูนั่งรอพี่คนเดียว ”
“ แล้วจะกลับยังไง ? ”
“ เดินไปค่ะ ”
“ ………… ”
“ ขอตัวนะคะพี่ ฝนเริ่มตกหนูต้องรีบไปปิดร้าน ”
ฝนข้างนอกเริ่มตก กำไลที่รีบพูดแล้วรีบวิ่งไปดึงผ้าม่านกันฝนของร้าน ดินเห็นแบบนั้นจึงเข้าไปช่วยกำไลดึงผ้านม่าน ล็อกประตูของร้าน ก่อนจะเดินไปหยิบร่ม สะพานกระเป๋า
“ ขอบคุณมากนะพี่ หนูไม่รบกวนแล้ว ”
กำไลโค้งตัวขอบคุณดินที่ช่วยดึงม่านปิดร้าน ดินเดินไปที่รถขับรถแต่สมองสั่งให้ดินจอดอยู่หน้าร้านอาหาร เห็นกำไลกางร่มกำลังล็อกกุญแจที่รั้วทางเข้าร้านอาหาร ก่อนจะเดินเลียบถนนไป
“ พักที่ไหน เดี๋ยวผมไปส่ง ”
ดินที่แค่มองเปล่าๆไม่ได้ ขับรถตามกำไลไปจอดทางข้างลดกระจกพูด
“ ไปเป็นไรพี่ หนูเดินไปเองได้ ”
กำไรปฏิเสธดินแล้วเดินออกไป ดินได้แค่มองกำไลเดินฝ่าสายฝนพร่ำ อยากจะขับรถตามไปส่ง แต่กลัวกำไรจะไม่สบายใจคิดว่าตนจะทำไม่ดีไม่ร้าย ดินจึงต้องกลับรถขับกลับบริษัทด้วยใจที่แอบเป็นห่วงผู้หญิงที่ชื่อกำไล…
ทุกครั้งที่ผ่านร้านอาหารประกายดาว ดินจะแวะทานอาหารที่นี่ทุกครั้งที่มีโอกาส ที่ใจลึกๆอยากเห็นผู้หญิงที่ชื่อกำไล หลายครั้งที่ได้มาที่นี่ ดินไม่เจอกำไลที่ร้านอาหารครั้งนี้ก็เช่นกัน ดินออกมาดูงานที่บริษัทอีกสาขานึงจึงแวะทานอาหารที่นี่ แต่เมื่อยิ่งมองก็ยิ่งไม่เห็นพนักงานที่ชื่อกำไล
“ น้อง…พนักงานที่ชื่อกำไลยังทำงานอยู่ที่นี่มั้ย ? ”
“ น้องกำไลกลับบ้านค่ะ เห็นว่าทางบ้านให้กลับไปเตรียมตัวแต่งงานค่ะ ”
“ อ่ออืม…ขอบคุณมาก ”
ดินรู้สึกใจหวิวๆที่ได้ยินว่ากำไลกำลังจะแต่งงาน แต่ก็ไม่ได้อะไรมากมาย ตลอดทางกลับคิดถึงหน้าผู้หญิงที่ชื่อกำไล...
‘ ผู้ชายคนนั้นคงโชคดี ’
- Writer
