Band of Wolves

Chapter 12: Highlight

Gwen's POV

Matapos niya akong yakapin ay napatulala na lang ako. Sino nga ba ang hindi magugulat sa ginawa niya? Nakita ko rin ang pagngisi ng barkada. Ang awkward lang sa akin kaya bahagya akong lumayo at yumuko.

"Practice na tayo?" Patanong niyang sabi. "Mamaya na lang natin kainin 'tong mga chocolates, baka mapaos ka."

Tumango na lang ako.

"Uhh, guys. Alis na kami. Tara na Aika." Sabi ni Min at palabas na sana.

"Dito na muna kayo. Absent naman na tayo kaya sulitin na natin." Sabi ni Jack.

Wala nang magawa ang dalawa. Nagkibit balikat na lang at umupo sila sa mga bangko.

Naghanda na rin ang lima sa kaniya-kaniyang pwesto. Ako, lumipat sa microphone.

Nagsimula na silang tumugtog. At sa hindi ko inaasahan, bigla na lang may pumasok na alaala sa ulo ko nang dahil sa intro...

"Teka... akala ko practice para sa -- "

"Easy. Warm up lang 'to." Sabat ni Jack habang hindi pa rin sila natigil sa kaniya-kaniyang instruments.

Kumibit balikat na lang ako at nagsimulang kumanta.

I always needed time on my own

I never thought I'd need you when I cry

And the days feel like years I'm alone 

And the bed where you lie is made up on your side

2 years ago... magkasama kaming maglakad papuntang school. Magkatabi kami ng upuan sa room. Magkasama kaming maglunch sa canteen.

Kahit saan magpunta ang isa, doon din dapat ang isa.

When you walk away I count the steps that you take

Do you see how much I need you right now?

Everything happens for a reason... he made up his mind. I'm broken. Kailangan niyang lumipat ng bahay nang wala ako sa tabi niya. Nag-transfer siya sa ibang school kasama ni Papa.

When you're gone the pieces of my heart are missing you

When you're gone the face I came to know is missing too

When you're gone the words I need hear

To always get me through the day

And make it okay

I miss you

Kahapon magkasama kami. Ngayon, hindi na siya pumasok. Masaya kami pero ang lungkot ngang iniwan ka ng taong mahal mo.

I missed him so much. And my heart still hurts for remembering the past.

"Gwen? Are you okay?"

Hindi ko na namalayan na tumigil na sila sa pagtugtog at nakaramdam akong may tumulo na luha sa gilid ng mata ko.

Why am I crying? Gwen, tapos na. Hindi na siya babalik! Kalimutan mo na!

"Yeah, I'm okay."

Tumuloy ako sa pagkanta.

I've never felt this way before

Everything that I do reminds me of you

And the clothes you left, they lie on the floor

And they smell just like you,

I love the things that you do

He set my room as his too. We never fight to each other. He is my bestfriend but he'll never comeback to me again.

 We were made for each other

Out here forever

I know we were, yeah, yeah

All I ever wanted was for you to know

Everything I do, I give my heart and soul

I can hardly breathe, I need to feel you here with me, yeah

We berely fight but made up our mind to forgive. But it can't be happen with him again.

"He's dead." Bigla ko na lang nasabi kaya natigil sila. Hindi ko na mapigilan ang luha ko.

Nataranta naman silang lumapit sa akin. Napaupo ako sa sahig at pinipigilan ang luha ko pero hindi ko mapigilan. Ang sakit. Bumabalik ang alaala ko kasama siya.

"Gwen, stop crying. Sshh. Tahan na." Si Jack. "Michael ba't mo kasi inunahan?"

"Ha? Bakit ako?"

Napalakas ang iyak ko. Bigla na lang din sumakit ang ulo ko pero hindi ko pinakita sa kanilang nanghihina ako... sa simpleng kanta at sa alaala.

"What do you mean 'he's dead'?" Tanong ni Aika.

Pinunasan ko ang luha ko. Siguro maiintindihan naman nila kung ano ang kinikimkim kong sakit simula noon pa.

"My twin brother, my bestfriend, my partner and my first love is dead!" Natahimik sila sa sinabi ko. "I don't know what to say anymore. Pwede bang ihatid niyo ako sa bahay?" Tumango naman sila.

Pagdating ko sa bahay, nandoon na si Papa. Napatakbo ako't napayakap sa kaniya. Tumulo na ulit ang mga luha ko.

"Pa, I miss Greg so much." Hikbi ko.

Lumapit si Mama sa amin at yumakap, "We miss him too."

Tahimik lang kaming tatlong nakatayo nang may nagpekeng umubo.

"Ahmm, Tita, good afternoon po. Hinatid lang namin si Gwen." Ani Jack.

"Nandiyan pala kayo. Pasok muna kayo." Sabi ni Mama. Pumasok naman sila.

"Hindi mo ba ako ipakilala sa mga kaibigan mo?" Bulong ni Papa.

Parang narinig naman 'yon ng pito kaya sila na ang nagpakilala. Inimbitahan na rin sila ni Mama na dito na magdinner. Dumating na rin si Kuya at niyakap ako. Malamang nabalitaan niya ang nangyari kanina.

Masayang nagkukwentuhan ang mga magulang ko pati ang limang boys. Siniko ako ni Aika.

"You're lucky to have this so kind of family."

Tinignan ko naman sila Mama, Papa at Kuya na nangingiting ngumisi habang kausap 'yong iba.

"Yeah, you could say that. Kahit may nangyaring aksidente sa pamilya namin, masaya pa rin kami at tinanggap na lang 'yon kesa hindi. Pero ako yata 'tong hindi pa rin naka-move on. Masakit kasi. Siya 'yong kasama ko sa sinapupunan pa lang kami ni Mama." Sagot ko.

Hindi na rin si Aika nagtanong o nagsalita pa.

"We're just here if you need someone to talk." Sabi ni Min at tinanguan ko na lang siya.

"Okay, tama na ang drama. Karaoke na lang tayo." Sigaw ni Papa kaya napangisi na lang ako. Ang hilig nga talagang sumigaw ni Papa kapag may nagdadrama.

"Ahh, Tito sorry pero late na po kami. Pwede po bang mauna na kami?" Sabi ni Mikoto. Hindi naman mapakali ang apat na nakatingin sa langit, particularly sa kung saan naaaninig ang buwan. Medyo kinakabahan ako sa gusto nilang iparating pero nag-iingat silang huwag nila ipakita sa iba.

Tinignan naman ni Papa ang relo niya. "Ohh, 8:30 na pala. Sorry hindi ko namalayan. O sige, mag-ingat kayo sa daan."

"What makes you to be in hurry, guys?" Tanong ni Aika at tumayo na rin. Hindi siya sinagot.

"Tito, Tita, Kuya Sid, Gwen. Thank you po sa dinner. We really enjoyed it. But we're so sorry kailangan na po naming umuwi." Sabat ni Jack.

"O sige, kami na bahala dito. Mag-ingat kayo. Balik kayo." Sabi ni Papa at umalis na ang pito.

Lumabas ako ng bahay para alamin kung nakaalis na ang van nila pero hindi pa.

Sa labas naiwan si Aika at Min.

"Oh, ano pang ginagawa niyo dito?" Tanong ko sa dalawa. "Where are the boys?"

Nagkatinginan silang dalawa at may tinuro sa van. Lumapit ako. At sa hindi inaasahang pangyayari, lumiwanag ang sinag ng buwan at umungol ang lima sa loob ng van.

Napasigaw ang dalawa, ako nakatingin lang sa kanila. Parang mga batang tuta ang mga mata nila. Pag-aalala.

Isinarado ko ang pinto ng van at hinarap ang dalawa.

"So, ito na ba ang katapusan namin kung sasama kami sa kanila pauwi kung ganito na ang--"

"Aika, no. Katulad nga ng sabi nila noon, hindi sila umaatake ng tao kapag walang atraso."

"Ehh Gwen naman. Takot ako sa aso. Lobo sila--"

"Oh bakit hindi pa kayo umaalis?" Tanong ni Papa sa may pinto ng bahay.

Napalakas ang kabog ng puso ko sa gulat.

"Ah wala po, Pa. May pinag-uusapan lang kami." Sagot ko. "Pakitawag po si Kuya."

"Bakit?"

"Basta po."

Maya-maya lumabas na si Kuya.

"Kuya, pakihatid sina Aika at Min. Ako naman sa lima."

"Oh, bakit ikaw maghahatid sa lima? Ako na lang sa kanila, ikaw kina Aika."

"Kuya, huwag ka na magreklamo. Alis na kami."

Pumasok na ko sa van ng lima. At ini-start iyon. Tinignan ko ang lima sa likod. Mga nakatungo at nakasandal.

"So, ngayong nakita na nila Aika at Min, wala na. Sira na ang plano natin." Sabi ni Mike.

"Ayan kasi, nagpagabi pa kayo. Muntik na kayong makita ni Papa."

"Sorry Gwen. Hindi naman namin sinasadya."

"Yeah, I know. Iuuwi ko na kayo. Ituro niyo sa akin ang daan."

Nagsimula na akong magmaneho. Tented naman 'tong van nila kaya hindi na rin makikita sa labas.

"Tell me, kapag ba full moon, lumalabas ang anyo niyong ganyan?" Tanong ko.

"Yeah."

"Hindi rin kami lumalabas ng bahay. Bawal kasi mga aso sa lugar namin. Lalo na kami, mga lobo kami. Baka isang lagpas lang namin sa mga tao patay na kami." Sagot ni Zion.

"Ah." Nasagot ko na lang.

"Ito na yata ang pinaka-highlight namin. Ang ipakita sa 'yo kung ano talaga kami na hindi sadya." Sabi naman ni Hyun Woo.

"Highlight nga. Pati 'yong dalawa nakita na kayo. What more kung may nakakitang iba?"

"You're not scared or afraid of us?"

"Wala naman akong planong matakot. Siguro gulat, oo."

'Yan naman talaga ang naramdaman ko kanina. Siguro noon pa hindi ako natablan ng takot kasi hindi naman ako matakutin.

Pinarking ko na sa grahe nila ang sasakyan at aalis na sana ng maramdaman kong niyakap na naman nila ako.

"Thank you, Gwen." Bumalik na sila sa dati.

"Wala 'yon." Sabi ko at lumabas na. Tinawagan ko kanina na sunduin na lang ako matapos niyang ihatid ang dalawa.

☆