วิลาวัลย์ผละตัวออกจากหมอ คุณหมอติณณ์ยืนงง พร้อมมือทั้งสองข้างที่ยกขึ้นเตรียมประครองหน้าสาว
"ทำไมครับ"
สงสัยว่าคุณหมอจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่า ทำให้สาวพยาบาลเขิน
"คุณหมอ!"
วิลาวัลย์เธอเรียกหมออีกครั้ง เหมือนเรียกเตือนสติ ดวงตาคู่สวยกระพริบถี่ คุณหมอใหญ่ชะงักมองดูกริยาของเธอแล้วถึงกับสะบัดหัว
"อ๋อ...โทษทีครับ"
คุณหมอใหญ่ถอยหลังไปอีกก้าวเว้นระยะห่างที่พอดี วิลาวัลย์ที่นั่งเก้าอี้ตัวสูงนั้นถึงกับเม้มปาก เธองุดหน้าหลบสายตาหมอ ส่วนคุณหมอหนุ่มใหญ่พึ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองเข้าใกล้สาวพยาบาลมากเกินไป หมอติณณ์เลิ่กลักมองนั่นนี่แก้เขิน ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิม บรรยากาศเริ่มเงียบเมื่อคุณหมอไม่ได้ชวนคุยส่วนวิลาวัลย์เธอก็ไม่กล้าสบตาหมอ
"อืม...ดื่มเถอะครับ เดี๋ยวมันจะเย็นซะก่อน ป่านนี้คงหายร้อนแล้ว"
"อ๋อค่ะ"
เธอเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับยกแก้วนมขึ้นดื่ม แต่คราวนี้มันไม่ร้อนเหมือนเก่า กำลังอุ่นพอดี เธอดื่ม
