บทที่1
2706 Words
Layrun Talk : สวัสดีฉันชื่อว่า ‘เรรัน’ เป็นสาวสวยหุ่นดีเป็นนางแบบชื่อดังอายุก็ยี่สิบห้าปี และนิสัยของฉันที่ถูกใจอะไรก็ต้องได้มาเป็นของตัวเองให้ได้และตอนนี้ฉันกำลังเปิดหนังสือนิตยาสารอยู่ที่คอนโดสุดหรูของตัวเอง ฉันกำลังในใจผู้ชายคนหนึ่ง? ใช่ปกติคนอย่างเรรันไม่มีทางสนผู้ชายคนไหนถ้าไม่เพอร์เฟ็คจริงๆ และตอนนี้ฉันกำลังอ่านประวัติของผู้ชายคนนั้น ‘เซฟ’ นักธุรกิจไฟแรงเจ้าของผับที่ชื่อดัง เขาดูดี หล่อโหดตรงตามสเปกฉันทุกอย่าง บังเอิญที่เขาช่วยฉันจากร้านกาแฟและแค่ครั้งนั้นทำให้ฉันแทบจะเก็บมาฝันว่าเราได้คบกัน และใช่เขามีเมียแล้ว!! เหอะก็ยัยหน้าจืดที่เป็นเจ้าของร้านกาแฟไง ฉันเห็นนะแหวนแต่งงานอ่ะ แต่แล้วไงล่ะ..แต่งงานงั้นเหรอเมียจืดๆ แบบนั้นจะไปสวยเซ็กซี่มากกว่าฉันได้ไงล่ะ!! ฉันอ่ะนางแบบสุดฮอตเชียวนะ คอยดูเถอะจะยั่วให้ตบะแตกจากเมียเลยคอยดู หึอีกอย่างนะฉันอยากได้อะไรก็ต้องได้..และใช่เซฟฉันก็ต้องได้เหมือนกัน!! คืนนี้ฉันแต่งตัวอย่างเซ็กซี่สุดๆ แล้วมาผับพร้อมกับเยลเพื่อนซี้ของฉันที่ตอนนี้เราสองคนเดินเข้ามาในผับแล้ว ต่างคนต่างพากันมองเราสองคนด้วยสายตาแทะโลม แต่ฉันไม่สนเพราะฉันต้องการอย่างเดียวคือเซฟ..ฉันเดินไปนั่งที่โซนวีไอพีก่อนจะกวาดตามองหาเขาที่ปกติจะออกมาตรวจผับช่วงเวลานี้แหละ
“รัน แกมองหาผู้ชายที่ชื่อเซฟเหรอ?”
“ใช่!!”
“แต่แกเขามีเมียแล้วปะว่ะ แกจะแย่งเหรอ?”
“เออ คนอย่างเรรันอยากได้อะไรก็ต้องได้!!”
“แต่ดูเหมือนเขาจะรักเมียตัวเองมากเลยนะ”
“หึย!! เยลจะมาห้ามละก็นะ หุบปากไปเลย..ผู้ชายที่จะมาเป็นแฟนฉันอ่ะต้องเป็นเซฟเท่านั้น” หึใช่เห็นฉันออกตัวแรงแบบนี้ ฉันก็ไม่ได้มั่วนะฉันยังบริสุทธิ์นะ ยังไม่เคยมีชายใดมาแตะเนื้อต้องตัวเลยล่ะ เพราะงั้นฉันทนเหี่ยวเฉาไม่ไหวแล้ว…เซฟเท่านั้นคือผู้ชายที่ฉันจะต้องดึงมาอยู่ในกำมือ!!
“ถ้าเขาโสด ฉันจะให้แกยั่วนะ..แต่นี้เขามีเมียแล้วนะเว้ยรัน แกจะกลายเป็นเมียน้อยนะ!!”
“แล้วไง ฉันไม่แคร์..แค่ทำให้ยัยเมียหน้าจืดนั่นเข้าใจผิดและระทมทุกข์และเลิกกับเซฟไปเอง เท่านี้จบ!!”
“แต่มัน…”
“เยล หุบปากของแกซะแล้วเงียบ..” ฉันเอามือปิดปาก เหอะใครจะว่ายังไงก็ช่าง เพราะฉันอยากได้เขา!! อยากได้เซฟที่สุด ผู้ชายที่ทำให้ฉันตกอยู่ในภวังค์ ฉันกวาดตามองก็เห็นผู้ชายร่างสูงผมสีดำกำลัคุยกับผู้ชายอีกคนที่มีผมสีเทาหน้าตาหล่อหวาน แต่ฉันคุ้นหน้านะ..ช่างเถอะ เพราะสายตาเหยี่ยวของฉันจ้องมองที่เขาคนเดียว ฉันแสะยิ้มแล้วดึงเกาะอกให้ลงจนเนินเนื้ออกอูมออกมาพร้อมกับถือแก้วค๊อกเทลไปทางเขาแล้วแกล้วสะดุดขาตัวเอง
“อุ๊ย!!”
“เป็นอะไรเปล่าครับ?”
“ไม่ค่ะ ขอโทษนะคะ” ฉันดันตัวเองให้แนบชิดกับอกแกร่งก่อนจะมองเขาด้วยสายตาเยิ้มๆ เขายิ้มแล้วกระชับมือที่เอวฉันแน่น หึ
“คุณหน้าตาคุ้นมากเลยนะ? ผมเคยเห็นที่ไหน”
“รันก็คุ้นหน้าคุณนะคะ” เซฟปล่อยมือออกแล้วทำหน้าครุ่นคิดแล้วชี้หน้าฉัน
“อ๋อคุณเรรรันที่เป็นนางแบบฮอต ใช่ไหม?”
“ใช่ค่ะ คุณเองก็คือเซฟเจ้าของผับที่ลงปกนิตยาสารเดียวกับรัน..ถูกไหมค่ะ?”
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ..ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกผู้จัดการผมได้นะ” ฉันพยักหน้าแล้วแสะยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ เขาแล้วจับคอหนาให้โน้มลงมาใกล้ๆ แล้วใช่สายตายั่วยวนจิกตาเขา
“ขาดสิค่ะ..รันกำลังขาดคุณ”
“อะ เออ..”
“ล้อเล่นนะค่ะ คุณดูดีจังนะคะวันนี้อ่ะ” ใบหน้าของเขากลืนไม่เข้าคายไม่ออกที่ฉันจับมือหนาของเขาให้มาสัมผัสที่เอวแล้วเลื่อนขึ้นมาที่อก แต่เขาก็สะบัดมือออกไป
“ผมว่าคุณคงเมา..”
“ไม่ค่ะ รันคอแข็งจะตาย” ฉันยังคงยั่วเขาโดยการผลักเขาไปที่กำแพงแล้วเลื่อนนิ้วไปตามแผงอกที่กระดุมเสื้อเชิ้ตไม่หมด ก่อนจะจูบเบาๆ ที่อกแกร่งของเขาฉันกัดปากยั่วเขาก่อนจะวางมือที่ลงที่แผงอกแล้วล้วงไปลูบไล้อย่างแผ่วเบา
“พะ พี่เซฟ…”
“มะ มิน!!” ฉันหันไปมองเมียหน้าจืดของเขาที่ยืนตกตะลึงอยู่พร้อมกับผู้ชายหน้าหวานที่สีหน้านิ่งเฉยทันที แต่กลับกำหมัดแน่น ฉันแสะยิ้มแล้วมองเซฟที่ผลักอกฉันออกแล้วเดินตรงไปหาเมียตัวเองที่ถอยหลัง
“มิน มันไม่ใช่..”
“ขอตัวนะคะ ถ้าขัดจังหวะ!!” ยัยนั่นเดินก้มหน้าลงไปแล้วเดินสวนฉันทันที
“มิน..มิน!!!” ฉันเค้นหัวเราะมองเซฟที่วิ่งตามเมียตัวเองไปก่อนจะหันไปมองผู้ชายคนนั้นที่กอดมองฉันด้วยสีหน้านิ่งๆ
“มองอะไร?”
“หึน่าทุเรศ!!”
“!!!!”
“หน้าตาก็ดีสวย แต่ไม่ได้ช่วยให้ต่อมสำนึกทำงานเลยเนอะ รู้ว่าเขามีเมียแล้วก็ยังอยากได้..”
“….”
“ร่านขนาดนี้เชียว..”
“นะ นาย!!!”
“หึถ้าอยากก็บอก ลูกน้องฉันมีอีกเกือบห้าสิบชีวิตที่ยังอยากได้แม่พันธ์สวยๆ แบบเธอ”
“เลว!!”
“คงไม่เท่าเธอหรอกนะ” นายคนนี้มีสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเดินตรงมาหาฉันที่ทำอะไรไม่ถูกได้แต่ร้องกรี๊ดอยู่ในใจ
“อย่าทำอะไรเพื่อนของฉัน…ไม่งั้นเธอเองเนี้ยล่ะ จะเจ็บตัว ยัยทุเรศ!!!” ด่าเสร็จก็เดินชนไหล่ฉันออกไป ฉันแทบจะกรี๊ดออกมาอย่างโมโห..แต่เดี๋ยวนะเพื่อนเหรอ? หมายความว่าเขาเป็นเพื่อนกับเซฟ เหอะแล้วไงล่ะ
“อย่างนายจะทำอะไรฉันได้ ฉันชอบเพื่อนนายแล้วนายจะทำไม..ไอ้หน้าตาย ชิ!!!” อย่าคิดว่าขู่ฉันแล้วฉันจะกลัวนะ ฝันไปเถอะย่ะ!!
Jochou Talk : ผมรู้สึกโมโหยัยนั่นมากที่จะมาทำให้ชีวิตรักของมินญาและเซฟต้องระหองระแหง ผมรู้ดีว่าเซฟเป็นยังไงถึงมันจะรักมินญาแต่ถ้ามันเจอยั่วแบบนั้นเป็นใครก็ตบะแตกทั้งนั้นอ่ะและใช่ผมไม่ยอมเด็ดขาด จะไม่ยอมให้ยัยนางแบบนั่นทำให้มินญาเสียใจเด็ดขาด จะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรมินญาแน่ ผมไม่อยากเห็นแววตาที่เศร้าและไม่อยากเห็นน้ำตาของเธออีก ผมขับรถมาถึงคอนโดตัวเองก็สะดุดกับร่างบางของใครบางคนฟุบหน้าลงกับเข่า
“มิน..”
“ฮึก พี่โจ”
หมับ!! เธอกอดคอผมแน่นทันทีที่เรียกเธอ ผมใจหายวูบที่ได้สัมผัสกับน้ำตาของเธอ มือสองข้างของผมค่อยๆ เลื่อนไปโอบกอดเธอราวกับปลอบใจก่อนจะพยุงเธอให้ลุกขึ้นแล้วพาไปที่ห้องของผมทันที
“มินมาได้ไง..แล้วเซฟล่ะ?”
“ฮึก มินเสียใจค่ะ พี่เซฟจะนอกใจมิน”
“….”
“ฮือๆ ผู้หญิงคนนั้นเขาสวยกว่านี่ค่ะ มินก็แค่ผู้หญิงจืดๆ คนหนึ่งอ่ะ ฮึก..” มินญาเช็ดน้ำตาออกจนผมถอนหายใจออกมาแล้วเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบา
“ฟังพี่นะครับ..”
“….”
“เซฟรักมินมาก ผู้หญิงคนนั้นก็แค่ต้องการปั่นหัวน้องมินกับเซฟเท่านั้น เพราะงั้นเชื่อใจกันนะครับ อย่าให้อะไรมาทำให้มินกับเซฟต้องแตกคอกัน พี่ไม่อยากให้มินร้องไห้และเสียใจเพราะงั้นหยุดร้องนะครับ” ผมยิ้มให้เธอที่พยักหน้ารับก่อนที่ผมจะดึงร่างบางมากอดอีกครั้ง
“เพราะถ้ามินร้องไห้หรือเสียใจเพราะเรื่องนี้..พี่จะจัดการให้หมดทุกคน!!” เธอกอดผมแน่นก่อนที่ผมจะอุ้มร่างบางที่หลับให้ไปนอนบนเตียงก่อนจะห่มผ้าให้แล้วปัดผมของเธอให้ออกไปเพื่อมองใบหน้าหวานที่มีคราบน้ำตาเลอะเต็มไปหมด ผมถอนหายใจแล้วก้มในหน้าไปจูบหน้าผากมนแล้วเดินออกจากห้องก่อนจะจุดบุหรี่ดูดอย่างใช้ความคิด..ยัยเรรัน!! ผมกดต่อสายโทรหาเครนลูกน้องคนสนิททันที
(ครับคุณโจ)
“แกไปสืบดิว่ะ นางแบบที่ลงปกนิตยาสารเราที่ชื่อเรรัน เป็นใครมาจากไหน? อ่ออีกอย่างนะสั่งระงับแบนงานเธอทุกอย่าง อย่าให้ใครรับยัยนี่ไปถ่ายแบบ”
(มีอะไรหรือเปล่าครับคุณโจ)
“ไม่ต้องถาม ทำตามที่สั่ง..แล้วถ้าบริษัทไหนไม่ทำตามที่ฉันสั่งล่ะก็ เป็นศัตรูกับฉันแน่ เข้าใจไหม?”
(ครับผม พรุ่งนี้ทุกอย่างจะเรียบร้อยตามที่คุณโจสั่งเลยครับ)
“อือ..” ผมดูดบุหรี่จนหมดม้วนแล้วเดินเข้าห้องไปอาบน้ำทันทีก่อนจะออกมาด้วยกางเกงบ๊อกเซอร์สีขาวกับเสื้อกล้ามสีดำ ถ้ามินญาไม่อยู่ผมคงเดินล้อนจ้อนไปแล้วล่ะ เสียงมือถือผมดังขึ้น ปลายสายคือเซฟ..และให้เดามันต้องบ้าแน่ (โจ เมียฉันอยู่กับแกเปล่า?)
“อยู่”
(งั้นเดี๋ยวฉันไป)
“ไม่ต้อง!!”
(ทำไม เมียฉัน..)
“แกคิดให้ดีๆ นะเซฟ ที่มินเป็นแบบนี้เพราะแกทำอะไรกับยัยทุเรศนั้น”
(โจ เขายั่วแต่ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ..)
“แล้วไง แกก็เออออเหรอ”
(เปล่าก็แค่..เผลอไปนิดเดียว)
“เผลอบ่อยๆ มินญาจะไม่ไหว”
(เออขอโทษแล้วกัน แล้วไงเมียฉันทำอะไรขอคุญหน่อยดิ)
“หลับอยู่ในห้อง ไม่ต้องห่วงฉันดูแลให้พรุ่งนี้แกก็ค่อยมาง้อแล้วกัน”
(เฮ้อออ..เมียฉันหรือเมียแกว่ะเนี้ย เออๆ ให้มินสบายใจก่อนก็ได้ว่ะ เหงาอีกแล้วกู!!) ผมวางสายแล้วเดินเข้าไปในห้องก่อนจะมองใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้ม
“ถ้าเป็นเมียฉันได้ ก็คงจะดี..ฉันไม่มีวันทำให้เธอร้องไห้เด็ดขาด มินญา”
…………….
เช้านี้ไอ้เซฟก็มารับมินญาแต่เช้าและแน่นอนง้ออยู่นานเลยล่ะ มินญายิ้มให้ผมแล้วขึ้นรถเซฟไป ส่วนผมก็มุ่งตรงไปที่บริษัททันทีก่อนจะนั่งลงที่ห้องเครนก็ตามเข้ามาพร้อมกับงานที่ผมสั่ง
“ประวัติของเรรันครับ..เธอเป็นนางแบบชื่อดังและฮอตที่สุดตอนนี้ อายุยี่สิบห้าปี โสด บ้านเกิดเธออยู่ที่อเมริกา พ่อกับแม่มีธุรกิจส่วนตัวคือร้านอาหารไทยชื่อดัง แต่การทำงานของเธอจะไม่ค่อยมาตรงเวลาเท่าไหร่ อยู่คอนโดหรูย่านเทาว์เวอร์ มีเพื่อนสาวชื่อเยล เธอเป็นพวกเอาแต่ใจอยากได้อะไรก็ต้องได้ ก็มีแค่นี้ล่ะครับ”
“หึนิสัยแย่ชิบ..แล้วไงเรื่องที่ให้ไปจัดการอีกเรื่องล่ะ มีใครค้านไหม?”
“ไม่ครับ แค่พูดตามที่คุณโจสั่งทุกคนก็ทำตามโดยโทรไปแคนเซิลงานเธอจนหมด..”
“ดี”
“แต่เธอคงต้องมาที่นี่แน่ เพราะหนังสือเราเซ็นสัญญาจ้างกับเธอไว้หนึ่งเดือนแล้วเราไม่ถ่ายงานกับเธอไว้หนึ่งเดือนแล้วเราไม่ถ่ายงานกับเธอจะต้องจ่ายเงินค่าเสียหาย..”
“แล้วไงล่ะ ฉันไม่จ่าย?”
“ครับ ถ้างั้นผมจะไปบอกฝ่ายบัญชีให้” ผมพยักหน้าแล้วก้มหน้าลงทำงานต่อ คิดจะทำร้ายมินญาก็ต้องข้ามฉันไปก่อนล่ะ เรรัน!! ผมกำลังคัดเลือกนางแบบเพื่อลงหนังสือฉบับใหม่อยู่ก่อนจะได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอก
“คุณค่ะ เข้าไม่ได้นะนี่ห้องประธานค่ะ!!”
“ฉันจะเข้า ปล่อยยัยป้า!!”
ปัง!!
“นะ นาย..”
“หึมาเร็วดี คุณเพ็ญออกไป”
“ค่ะคุณโจชัว”
“จะ โจชัว” เรรัยมองผมด้วยสีหน้าตกใจก่อนจะก้าวเดินมาตรงโต๊ะผมด้วยรองเท้าส้นสูงสีดำ วันนี้ยัยนี่แต่งตัวได้แบบ เฮ้ออออ..สวมเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขาสั้นสียีนขาดๆ ใบหน้าก็แต่งจนคมผมบ๊อบเทสีแดงก็เหน็บหูไว้ กำลังมองผมด้วยสีหน้าโมโหอย่างสุดๆ
“มีอะไรครับ คุณเรรัน?”
“นายมันทุเรศที่สุด นายใช่ไหมที่สั่งทุกหนังสือให้แบนงานฉันอ่ะ!!”
“หึใช่ มีนางแบบอย่างเธอเป็นฉันก็ไม่เอามาร่วมงานหรอก ประวัติการทำงานเนี้ยโคตรแย่..ไม่ตรงต่อเวลา ขี้วีน หึสมแล้วล่ะ” ผมยักไหล่อย่างกวนๆ แล้วปิดแฟ้มงานที่เซ็นเสร็จแล้วก่อนจะลุกขึ้นพิงขอบโต๊ะแล้วมองเธอที่หน้าแดงเพราะโมโหผมอย่างสุดๆ
“แล้วไงล่ะ มันเรื่องของฉันนะ!!”
“อืม ใช่มันก็เรื่องของบริษัทฉันเหมือนกัน..ไม่มีอะไรแล้วก็เชิญ!!”
“ถ้าจะแบนงานฉันก็จ่ายค่าเสียหายมาสิ ฉันเรียกสิบล้าน!!” ผมเบ้ปากอย่างนิ่งๆ ก่อนจะหยิบใบเซ็นสัญญามาโยนใส่หน้าเธอจนรับแทบไม่ทันก่อนจะก้มลงอ่านด้วยสีหน้าอึ้งๆ
“ไง ฉันเรียกเธอคืนอีกสิบล้านเป็นยี่สิบดีไหม?”
“มะ ไม่จริงอ่ะ”
“หึจริง ไงล่ะกล้าเรียกฉันอีกไหม?”
“ฉันจะฟ้อง!!”
“เชิญ..เพราะถ้าเธอฟ้อง ฉันก็ฟ้องเหมือนกัน!!” เธอตัวสั่นไปหมดก่อนจะเดินตรงมาหาผมแล้วกระชากคอเสื้อผมอย่างโกธรแค้น
“นายมันบ้า เป็นบ้าอะไรถึงมายุ่งกับฉัน!! เราสองคนไม่เคยรู้จักกันทำไมนายต้องทำแบบนี้กับฉันด้วยห๊ะ คนชั่ว”
“หึบอกแล้วไง ว่าอย่ามายุ่งกับเพื่อนของฉัน..”
“ซะ เซฟเหรอ?”
“ใช่!! อย่าพยายามทำให้เซฟกับเมียต้องมีปัญหากันเพราะไม่อย่างนั้นเธอได้เจอหนักกว่านี้แน่” ผมจับมือเธออกไปแล้วผลักเธอก่อนจะจับคอเสื้อตัวเองให้เรียบร้อย เรรันหันมามองผม
“ฝันไปเถอะ ฉันจะเอา..”
“!!!!”
“เซฟนะเหรอ ถ้าโดนฉันยั่วแป๊บเดียวก็ตบะแตกแล้ว..มีเมียแบบนั้นเป็นใครก็ต้องเบื่อเป็นธรรมดา คอยดูเถอะฉันต้องได้เซฟมาเป็นของฉัน ส่วนนายจะทำอะไรก็เชิญ!! ฉันหวังอย่างเดียวคือฉันต้องการเซฟ..”
“หึหน้าด้านจริงนะ” เธอตาโตที่ผมด่าเธอด้วยสีหน้านิ่งๆ ทั้งที่ในใจกับร้อนรุ่มอยากจะบีบคอยัยบ้านี่ให้ตายคามือ
“มินญาสูงกว่าเธอเยอะ เซฟไม่มีทางทิ้งเมียที่มันรักมากกว่าชีวิต เพื่อมาหาเศษขยะอย่างเธอหรอกเรรัน ผู้หญิงไร้ยางอายแบบเธอ..ต่อให้สวยแค่ไหนก็มีแต่กลิ่นคาวคลุ้งไปหมด มินญาคือผู้หญิงที่ฉันแคร์ เพราะงั้นถ้าเธอทำอะไรมินญาให้ต้องเสียใจหรือร้องไห้ล่ะก็…” ผมลุกขึ้นแล้วจับแขนนวลแล้วบีบอย่างแงฃรงจนเธอบิดหน้าไปมาอย่างเจ็บปวด
“เจ็บนะ ปล่อย!!”
“เจ็บเหรอ? จำใส่กระโหลกกวงๆ ของเธอไว้ด้วยนะ..ถ้าทำอะไรให้มินญาต้องเจ็บช้ำหรือยั่วเซฟ ให้ต้องมีปัญหากับมินญา อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
“หึกลัวตายล่ะ..มาเถอะ ฉันไม่กลัวหรอก เซฟต้องเป็นของฉัน ส่วนเมียจืดชืดก็ต้องร้องไห้จมน้ำตาเพราะเซฟมาเป็นของฉัน!!!” เธอแสะยิ้มแล้วสะบัดแขนออกก่อนจะเดินออกจากห้องผมไป ซึ่งแน่นอนต่อมความรู้สึกโมโหของผมก็ผุดขึ้นมาทันที
“เล่นกับฉัน อย่าหวังว่าเธอจะรอดเรรัน…รอรับความหายนะได้เลย!!” ผมไม่มีทางยอมให้ยัยนั่นทำให้มินญาต้องเสียใจเด็ดขาด!!
- Writer
