Chapter 9
1566 Words
หลังจากที่กินไอศกรีมเสร็จตฤณก็พาดาหวันไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าใกล้คอนโด เขาให้เธอซื้อเสื้อผ้าซื้อของที่อยากได้แต่เหมือนว่ารายนี้จะไม่ค่อยอยากได้อยากมีเท่าไหร่
"ไม่เอาเหรอสวยๆทั้งนั้น"
"แค่ให้สร้อยมาก็แพงมากแล้วค่ะ เอาอย่างอื่นอีกเฮียก็จะเปลืองเงินมากขึ้น สู้ให้เฮียเอาเงินไปลงทุนดีกว่าจะได้มีเงินเยอะๆขึ้นอีก"
หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงสดใส ทุกวันนี้เธออยู่แบบนี้ก็มีความสุขมากแล้ว ไม่จำเป็นต้องอยากได้อยากมีอะไรเพิ่มเติมให้ตัวเองกลายเป็นคนใช้เงินเกินตัว อนาคตถ้าหาเงินได้เองใช้เองมันน่าภูมิใจกว่าเยอะ
"แต่เฮียซื้อให้ได้เงินแค่นี้เอง"
"สำหรับคนอื่นเค้าไม่เรียกว่าแค่นี้ค่ะ ถ้างั้นหนูเอาชุดสวยๆไปใส่ที่เกาะกับเฮียได้มั้ยคะเอาชุดเดียวก็พอ"
เธอไม่อยากให้เขารู้สึกว่าเธอเล่นตัวหรืออะไรก็ตามแต่ ถ้าเขามีน้ำใจให้เธอก็จะรับไว้แต่ไม่มากหรอกให้เขาสบายใจก็พอ
"ได้สิเอาชุดไหนล่ะ"
"อืมมมมม"
ดาหวันหันมองไปโดนรอบและราคาค่อนข้างที่จะแพงพอควร ถูกที่สุดก็หลักพันแล้วไม่รู้ว่าจะใส่ทำไมกันแพงนักหนาชุดสมัยนี้ราคาแพงเอาเรื่องเลย
"แพงจังเลยค่ะ แหะๆ"
ตฤณมองหญิงสาวอย่างเอ็นดู เธอก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรเขาทำความเข้าใจกับเธอได้แล้ว ถ้าเป็นคนอื่นคงซื้อทุกอย่างที่ต้องการโดยไม่แคร์เขาเลยว่าจะเสียมากน้อยขนาดไหน แต่ดาหวันไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นเธอมีความเป็นห่วงเป็นใยและไม่เคยเอาเปรียบเลยแม้แต่น้อย สิ่งนี้แหละมั้งที่ทำให้เขาหวงแหนเธอเป็นพิเศษเพราะผู้หญิงแบบนี้หายาก
"ซื้อเถอะนานๆซื้อที เฮียเห็นเราประหยัดมากทั้งที่เงินสองหมื่นต่อเดือนมันก็มากพอนะ หรือว่าเฮียให้น้อยไปเหรอ"
เขาขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ลูบผมหญิงสาวแผ่วเบา ถ้ามันน้อยไปหรือเธอใช้ไม่พอเขาจะเพิ่มเงินให้ สำหรับเด็กมัธยมได้เงินประมาณนี้ถือว่าเยอะมากแล้ว และถ้าเธอเข้ามหาวิทยาลัยเขาจะเพิ่มให้มากกว่านี้เท่าหนึ่งเพราะต้องใช้เยอะ
"ไม่ค่ะเฮียให้เยอะมากต่างหาก"
เธอยิ้มออกมาก่อนจะเลือกชุดมาหนึ่งชุดไม่แพงมากเอาที่เธอชอบ จริงๆเงินที่เขาโอนให้ทุกเดือนเธอไม่ได้ใช้หรอก เก็บอยู่ในบัญชีน่าจะมีหลายแสนแล้วล่ะมั่ง ทุกวันนี้เธอทำงานที่บ้านของเขาคุณหญิงก็จ่ายเงินเดือนให้ แม่ก็ให้ด้วยก็เลยไม่ได้ใช้เงินของเขาเลย
"ก็คิดว่าให้น้อยจนไม่เหลือซื้ออะไรให้ตัวเองซะอีก"
"เหลือสิคะไม่หมดหรอก กลับกันเลยมั้ยคะหนูง่วงนอนแล้วค่ะเฮีย"
หญิงสาวรู้สึกง่วงนอนมากเพราะที่โรงเรียนทำกิจกรรมกลางแจ้งทำให้เธอรู้สึกอ่อนเพลียมาก เขาพยักหน้าเล็กน้อยส่งชุดของหญิงสาวให้เอกภพไปจ่ายเงินก่อนจะพาเดินกลับไปยังลานจอด
ใช้เวลาเดินทางไม่นานก็มาถึงที่คอนโด เขามีคอนโดหลายที่จะเรียกว่าซื้อเพื่อเกร็งกำไรก็ได้ถ้าใครสนใจเขาก็ขาย มีในกรุงเทพฯ ภูเก็ต เชียงใหม่และอีกหลายที่ เวลาที่เขาไปคุยงานก็จะไปค้างบ้างบางเวลาแต่จะมีแม่บ้านดูแลทำความสะอาดให้ทุกที่
"พรุ่งนี้มารับนะ"
"ได้ครับนายผมมาถึงแล้วจะโทรศัพท์มาหาครับ"
"โอเค ป่ะขึ้นห้องได้แล้วง่วงไม่ใช่เหรอ"
ดาหวันพยักหน้าเล็กน้อยกอดแขนชายหนุ่มก่อนจะควงกันขึ้นคอนโดไป และเมื่อมาถึงหญิงสาวก็รีบวิ่งไปอาบน้ำก่อนเพราะเธอรู้สึกเหนียวตัวไปหมด ส่วนตฤณเขานั่งกดไอแพดในระหว่างที่รอหญิงสาวกำลังอาบน้ำ
เวลาผ่านไปไม่นานดาหวันก็เดินออกมาพร้อมกับสวมผ้าคลุมอาบน้ำ
"เฮียขาหนูไม่มีชุดค่ะ"
"ใส่ชุดของเฮียก่อนสิในตู้เสื้อผ้า"
"ค่ะ"
หญิงสาวเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อของชายหนุ่มมาตัวหนึ่งส่วนกางเกงใส่ของเขาไม่ได้เพราะตัวให้จนเกินไป
"เฮียหนูใส่กางเกงไม่ได้ค่ะมันใหญ่"
"ไม่ต้องใส่หรอกนอนกับเฮียไม่ต้องใส่อะไรทั้งนั้น"
เขาอมยิ้มก่อนจะดึงเธอเข้ามาใกล้ ดาหวันเบิกตากว้างอย่างตกใจพยายามโน้มน้าวใจให้เขาไปทำอย่างอื่นเพราะตอนนี้เธอยังเพลียกับเมื่อเช้าอยู่เลย
"เฮียอาบน้ำก่อนสิคะตัวเหม็นนะ"
"ขอก่อนไม่ได้เหรอค่อยอาบ"
เขาออดอ้อนหญิงสาวขอให้เธอยอมสักครั้งในตอนนี้แต่หญิงสาวไม่ยอมและต้องการให้เขาไปทำความสะอาดร่างกายของตัวเองก่อน
"ไม่ค่ะเฮียต้องอาบน้ำก่อน"
"ก็ได้ๆอาบก่อนก็ได้ งั้นรอเฮียบนเตียงนะอาบน้ำแป๊บเดียวเดี๋ยวจะรีบออกมา"
เขาหอมแก้มหญิงสาวก่อนจะรีบเข้าไปอาบน้ำ ดาหวันพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกรีบปิดไฟลงไปนอนบนเตียงก่อนที่ชายหนุ่มจะออกมา
ตฤณรีบอาบน้ำทำธุระจนเสร็จจากนั้นก็ออกมาหาหญิงสาวข้างนอก พอออกจากประตูมาก็ต้องเลิกคิ้วอย่างแปลกใจที่ไฟข้างนอกมันปิดไปแล้ว เขาเดินมายืนข้างเตียงมองหญิงสาวที่ตอนนี้หลับไปแล้วบนเตียงใหญ่
"ร้ายนักนะ หึ"
เขายิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงข้างหญิงสาว มือหนาลูบผมเธออย่างเอ็นดูไม่คิดว่าเธอจะเจ้าเล่ห์ใส่เขาขนาดนี้
"ฝันดีนะเด็กน้อยเดี๋ยวเฮียค่อยทำพรุ่งนี้ก็ได้"
ดาหวันที่แกล้งทำเป็นหลับได้ยินทุกอย่างก็รู้สึกโล่งอกที่คืนนี้เธอจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของเขา อย่างน้อยให้ร่างกายได้เยียวยาตัวเองก่อนส่วนพรุ่งนี้อะไรจะเกิดก็คงต้องปล่อยเลยตามเลย
เช้าวันต่อมา...
ดาหวันร้องครางออกมาเสียงหวานยังไม่ทันตื่นก็ถูกชายข้างกายลักหลับ สงสัยคงจะวุ่นวายกับร่างกายของเธอสักพักล่ะแล้วคงจะทนไม่ไหวถึงได้ปลุกให้ตื่น
"ตื่นเลยมารับผิดชอบเฮียด่วน"
"อื้อออ เฮียทำอะไรคะหนูยังง่วงอยู่เลย"
ดาหวันร้องออกมาอย่างรู้สึกเสียวซ่าน ทำไมเขาถึงหื่นกับเธอมากขนาดนี้ก็ไม่รู้ อยู่เฉยๆก็ชอบมาจับนั่นจับนี่เธอตลอด ตั้งแต่ที่มีความสัมพันธ์กันเขาปฏิบัติกับเธอเปลี่ยนไปมากจริงๆ
"ตื่นแล้วเหรองั้นเฮียขอนะ หิว"
"หิวก็ไปกินข้าวไม่ใช่กินหนู กรี๊ดดดดด เฮียอย่า!"
หลังจากที่สมใจอยากของตฤณแล้วเขาก็ยอมกลับบ้านตามที่หญิงสาวขอ กว่าจะยอมหยุดเล่นเอาเธออ่อนแรงไอ้ที่พักผ่อนทั้งคืนไม่มีความหมายเลย
"เฮียเราจะเดินทางกี่โมงคะ"
"เข้าบ้านเก็บของก็ไปเลย ไม่งั้นจะถึงช้า"
"ได้ค่ะงั้นหนูเข้าบ้านไปก่อนเฮียค่อยตามไปทีหลังนะคะ"
เธอคิดว่าถ้าตัวเองเข้าไปก่อนจะได้ไม่มีใครสงสัยแต่ชายหนุ่มคิดว่าเข้าไปด้วยกันเลยไม่เห็นจะเป็นอะไร เขาเดินตามหญิงสาวเข้าไปแทบจะตัวติดกัน ดาหวันตาโตรีบวิ่งให้ออกห่างจากเขาก่อนจะชะงักไปเมื่อเจอกับคุณแม่แล้วก็คุณหญิง
"คุณหญิง แม่ สวัสดีค่ะ"
"มาแล้วเหรอลูกมายังไงเนี่ยอย่าบอกนะว่ารบกวนคุณตฤณไปรับมา บอกแม่ก็ได้ไม่เห็นต้องรบกวนคุณๆเลย"
คุณแม่เอ่ยออกมาอย่างเกรงอดเกรงใจ แค่ทุกวันนี้คนที่บ้านรักและเอ็นดูดาหวันเธอก็ดีใจมากแล้ว ไหนจะส่งเสียร่ำเรียนอีกหาเจ้านายที่ดีขนาดนี้ได้จากที่ไหนอีก
"ไม่เป็นไรครับคุณน้าทางผ่านผมพอดี อ่อ เดี๋ยวผมจะไปที่เกาะไข่มุกนะครับดาหวันจะไปด้วยเห็นว่าอยากไปเที่ยวทะเลผมก็เลยมาขออนุญาตให้"
"ได้สิคะแต่ว่าน้องจะไม่ก่อความวุ่นวายให้คุณตฤณใช่มั้ยคะ"
"ไม่หรอกครับน้องน่ารักออก จริงมั้ย"
เขาหันไปมองดาหวันด้วยสายตามีเลศนัย หญิงสาวรู้ว่าเขาหมายถึงอะไรแต่ก็เออออตามเพราะว่าอยากไปเที่ยว
"ใช่ค่ะหนูน่ารักกับเฮียมากเลยค่ะ"
"งั้นก็ตามใจเถอะ ฝากน้องด้วยนะคะ"
"ครับ ไปเก็บของสิจะได้รีบไป"
ดาหวันพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะรีบกลับห้องนอนไปเก็บกระเป๋าพร้อมสำหรับการไปเที่ยว คุณแม่มองทั้งสองคนอย่างสงสัยมันแปลกตั้งแต่เมื่อคืนไม่ได้กลับมาเหมือนกันแถมยังมาด้วยกันอีก แต่เหตุผลก็พอฟังขึ้นเพราะฉะนั้นเธอคงสงสัยอะไรไม่ได้
"คุณหญิงคิดอะไรอยู่คะ"
"อ่อ เปล่าจ้ะคิดอะไรเพลินๆนะไม่มีอะไรหรอก"
- Writer
