Chapter 10
1308 Words
ทั้งสองคนเดินทางมาที่เกาะไข่มุกของตฤณ ฝ่ายชายไม่เท่าไหร่หรอกแต่ดูเหมือนว่าฝ่ายหญิงจะตื่นเต้นร้องกรี๊ดกร๊าดตลอดเวลา
"อร๊ายยยย สวยมากเลยค่ะเฮีย"
"ตรงนั้นอะไรคะสวยจังเลย"
เธอชี้นิ้วไปมาตลอดทางที่นั่งเรือ ตฤณส่ายหน้ายิ้มๆไม่พูดอะไรเพราะถ้าตอบก็จะถามอีกถามเยอะมากจนเขาเหนื่อยจะตอบแล้ว
"แล้วที่เกาะมีน้ำตกมั้ยคะ"
"เฮียคะ..."
"เรานี่ถามเยอะจริง ไปดูเองสิจะถามทำไม"
เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ เอกภพหัวเราะออกมาเล็กน้อยเอ็นดูในความขี้สงสัยของเด็กสาว
"น้ำตกไม่มีหรอกมีแต่ถ้ำอยากไปมั้ย"
"จริงเหรอคะคุณเอก ที่นี่มีถ้ำด้วยเหรอคะ"
"มีสิแต่คงลงไปลึกไม่ได้นะมันอันตราย เดินเล่นบริเวณรอบๆพอไหว"
ดาหวันยิ้มออกมาอย่างตื่นเต้น มันคือสวรรค์ของเธอเลยแหละ ถ้ำ ทะเล น้ำตก ทุกอย่างเธอชอบมากและอยากจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ
"อย่าซนไปเองล่ะรอเฮียทำงานเสร็จจะพาไป"
"ได้ค่ะสัญญาจะไม่ดื้อ"
หญิงสาวยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงและไม่ถามเขามากมายอีก และเมื่อมาถึงเธอก็วิ่งขึ้นท่าเรือไปอย่างสนุก ตฤณส่งกระเป๋าไปให้เอกภพช่วยถือและเขาก็ถือของตัวเองกับดาหวัน
"อย่าซนน้ำมันลึก"
"คะ... ไม่ซนค่ะรอเฮียก็ได้"
เธอหยุดชะงักไปก่อนจะวิิ่งกลับมาเดินเคียงข้างชายหนุ่ม หญิงสาวจะช่วยเขาถือกระเป๋าของตัวเองแต่เขาบอกว่าไม่ต้องทำหรอกแค่นี้ยกเองสบายมาก
"เดินเฉยๆก็พอไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น"
"ก็ได้ค่ะ"
เธอยิ้มออกมาเล็กน้อยมองไปโดยรอบอย่างตื่นเต้น ตฤณพาเธอกลับไปที่บ้านพักให้หญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวจากนั้นก็พาไปเดินเล่น เวลาเขาทำงานไม่อยากให้มีห่วงโดยเฉพาะดาหวันที่ดูแลตัวเองไม่ค่อยได้ ยิ่งอยู่ในเกาะเขายิ่งเป็นห่วงไม่อยากให้ไปไหนเอง
เขากุมมือหญิงสาวเอาไว้เดินเล่นหน้าบ้านก่อนจะพาขับเข้าไปในหมู่บ้าน ที่นั่นมีของขายมากมายชาวบ้านหาอะไรมาได้ก็นำมาขายแถมยังเอาพวกวัสดุจากธรรมชาติมาทำเป็นเครื่องประดับด้วย
"สวยจังหนูจะซื้อค่ะ"
"เอาสิอยากได้อะไรก็เอา"
เขาทำเพียงแค่เดินตามหญิงสาวเท่านั้นตัวเขาเองเลือกของให้ผู้หญิงไม่ค่อยเป็นจ่ายเงินเป็นอย่างเดียว ถ้าถามว่าสวยมั้ยมันก็สวยแต่ถ้าถามว่าซื้อแบบไหนจะเหมาะกับเธอเขาคงลำบากใจที่จะตอบ เพราะฉะนั้นใครชอบแบบไหนก็เลือกเองเถอะ
ใช้เวลาเดินเล่นอยู่พักใหญ่ ตัวเขาก็ทักทายชาวบ้านที่รู้จักกันบางคนก็ไม่รู้จักเพราะนานๆเขาจะมาที ดาหวันได้ของที่ต้องการและสนุกกับการซื้อของมาพักใหญ่ก็เริ่มปวดขาอยากกลับแล้ว
"อยากกลับแล้วค่ะ"
"ไปสิพักผ่อนเถอะ"
เขาพาหญิงสาวเดินทางกลับไปที่บ้านพัก อาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนจากนั้นก็มาพักผ่อนที่ห้อง ดาหวันเปิดถุงออกดูเครื่องประดับที่เธอซื้อจากชาวบ้านมาก่อนจะส่งไปให้ตฤณช่วยดู
"สวยมั้ยคะ"
"สวยสิดูเราจะชอบนะ"
"ชอบค่ะมันดูน่ารักดี เดี๋ยวจะเอาไปฝากเพื่อนๆที่โรงเรียนค่ะ จะเรียนจบแล้วต้องมีของฝากแทนใจสักหน่อย"
ตฤณวางโทรศัพท์ลงดึงหญิงสาวเข้ามาใกล้ก่อนจะหอมแก้มหญิงสาวอย่างแผ่วเบา
"สนุกมั้ยมาทำงานกับเฮีย"
"สนุกค่ะดาหวันจะไม่ทำให้เฮียรำคาญแม้แต่น้อยเลยสัญญาค่ะ"
"ดีมาก หลังจากนี้เวลาไปไหนเฮียจะพาไปด้วย แต่เราห้ามดื้อกับเฮียก็พอไม่งั้นจะโดนกักพื้นที่เข้าใจมั้ย"
ดาหวันนิ่งเงียบสักพักก่อนจะพยักหน้ายิ้มๆ เธอเชื่อฟังเขามาตลอดไม่ว่าสิ่งนั้นจะชอบหรือไม่แต่เธอก็ยอมเขาทุกอย่าง ถ้ามันไม่มากเกินไปเธอจะยอมต่อไปแต่ถ้าวันหนึ่งมันมีเรื่องที่ทำให้เธออดทนไม่ไหวเธอจะไปทันที
"เข้าใจค่ะ"
หลายเดือนผ่านไป...
และตอนนี้ดาหวันก็เรียนมัธยมศึกษาปีที่6จบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอแอบไปสอบมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดในประเทศมาด้วยเพราะคุณครูอยากให้เธอลองสอบดู ทุนเรียนฟรีจนจบและเธอสอบได้อันดับสองของคณะครุศาสตร์เอกภาษาอังกฤษ บอกเลยว่าดีใจมากและไม่อยากที่จะเสียตรงนี้ไป อีกอย่างประหยัดเงินค่าเทอมด้วย เฮียก็จะไม่ต้องออกเงินให้เยอะและเธอจะทำงานพิเศษด้วยจะได้ช่วยค่าใช้จ่ายเขา แต่เธอคงทำได้แค่ฝันเพราะว่าเขาไม่ยอมให้เธอไปแน่นอนเพราะที่เรียนเขาเลือกให้เรียบร้อยแล้ว
"สวัสดีค่ะคุณแม่"
สาวสวยเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับลากกระเป๋าเข้ามาด้วย ดาหวันเดินออกไปดูก่อนจะเอียงคอทำหน้าสงสัยว่าเธอเป็นใครมาทำอะไรที่นี่
"หนูน้ำชาใช่มั้ยเนี่ย"
"ใช่ค่ะคุณแม่ แล้วตฤณล่ะคะกลับมายัง"
หญิงสาวมาถึงก็เอ่ยถามชายหนุ่ม ดาหวันเริ่มรู้สึกแปลกกับผู้หญิงตรงหน้าทำไมเธอดูทำตัวสนิทสนมกับเฮียตฤณแปลกๆ
"ยังเลยจ้ะคงกำลังเดินทางกลับเพราะนี่ก็เย็นแล้ว เชิญนั่งก่อนสิเดี๋ยวแม่ให้เด็กเอาน้ำมาให้ ดาหวันลูกเอาน้ำมาให้แขกหน่อยสิ"
"ค่ะคุณหญิง"
ดาหวันเดินกลับไปในห้องครัวหยิบน้ำเย็นและน้ำส้มใส่แก้วก่อนจะเดินมาเสิร์ฟให้แขกที่ห้องรับรอง
"น้ำส้มค่ะ"
"ขอบใจจ้ะ แม่บ้านที่นี่เหรอคะเด็กจังเลยค่ะคุณแม่"
"เปล่าหรอกคนนี้ดาหวันน้องสาวของตาตฤณเค้านะ"
น้ำชามองดาหวันอย่างแปลกใจ เท่าที่รู้มาตฤณเป็นลูกคนเดียวนะหรือว่าคนนี้จะเก็บมาเลี้ยง เพราะฉะนั้นก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไรและเธอก็จะไม่สนใจด้วย
"อ่อเหรอคะ พี่ชื่อน้ำชานะเป็นแฟนของตฤณจ้ะ"
"แฟน! แฟนเหรอคะ"
หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างตกใจ เธอช็อคมากเพราะไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว ถ้ามีแฟนแล้วจะมายุ่งวุ่นวายนอนกับเธอทุกวันทำไม... นี่เขาเห็นเธอเป็นอะไรแค่ของเล่นชั่วคราวอย่างนั้นเหรอ
"เป็นอะไรรึเปล่าลูก"
"ปะ..เปล่าค่ะงั้นหนูขอตัวไปอ่านหนังสือก่อนนะคะ"
ดาหวันวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันทีด้วยความรู้สึกที่แตกสลาย น้ำชาหันไปมองคุณแม่ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ท่านถอนหายใจออกมาก่อนจะส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ น้ำชาคือผู้หญิงที่ลูกชายเธอเคยคบเมื่อหลายปีก่อน เห็นว่าเลิกกันเพราะเธอไปเรียนต่อต่างประเทศ แล้วตอนนี้กลับมาแล้วมาเปิดตัวว่าเป็นแฟนมันคืออะไร หรือว่าสองคนนี้กลับไปคบกันแล้ว...
"นี่น้ำชากับตฤณกลับมาคบกันแล้วเหรอจ๊ะ"
"ยังหรอกค่ะน้ำชาว่าจะมาขอคืนดีเนี่ยค่ะ เรียนจบก็มาหาเลยค่ะ เราสองคนเลิกกันเพราะต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเติบโตไม่ได้มีเรื่องอะไรเสียหาย และน้ำชายังรักตฤณอยู่ค่ะก็เลยกลับมา"
"งั้นเหรอจ้ะ... งั้นคงต้องเคลียร์กันเองแล้วล่ะแม่ไม่ยุ่งแล้วกัน"
- Writer
