Chapter 8
1463 Words
ดาหวันนั่งกินไอศกรีมกับตฤณและเอกภพ เธอป้อนเขาไปด้วยนั่งกินไปด้วยเพราะตอนนี้ชายหนุ่มกำลังนั่งคุยงานกับลูกน้องอยู่ ชีวิตของเขาดูยุ่งกับงานมากๆจนแทบไม่มีเวลาทำอย่างอื่น แต่แปลกนะที่มีเวลามาข่มขู่ออกคำสั่งกับเธอทุกอย่าง
"ฉันมีแพลนจะเปิดหน้าร้านในโรงแรมนะ เบบี๋มีแนะนำให้นะเห็นว่าเพื่อนทำงานที่นั่นแต่ฉันยังไม่ได้คุยรายละเอียดหรือตัดสินใจ ว่าจะรอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนแล้วค่อยเข้าไปคุยกับทางนั้น"
"โรงแรมที่คุณฟาโรห์ทำงานรึเปล่าครับนาย"
"ใช่โรมแรมนั่นแหละนายเห็นว่ายังไงล่ะ"
เขาคุยกับลูกน้องแต่สายตาก็มองหญิงสาวอยู่ตลอด เขาหยิบกระดาษทิชชู่เช็ดริมฝีปากให้หญิงสาวอย่างเบามือ ดาหวันยื่นหน้าไปใกล้ชายหนุ่มยอมให้เขาเช็ดให้แต่โดยดีไม่ได้หนีออก
"กินเลอะนะเรา"
"หนูไม่เห็นนี่นา"
"เดี๋ยวเฮียเช็ดให้"
เอกภพมองทั้งสองคนอย่างพูดไม่ออก ที่จริงมันก็ชัดเจนมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนะเขาก็ไม่ได้คาดเดาอะไรผิด แค่ความสัมพันธ์มันขยับขึ้นมาก็เลยรู้สึกว่าทั้งสองคนดูสนิทกันมากขึ้นก็เท่านั้น การแสดงออกก็มากขึ้นแต่เจ้านายของเขาแค่ไม่รู้ตัวเอง
"ผมว่าโรงแรมที่นั่นดีนะครับ จากผลกำไรไตรมาสที่ผ่านมาและย้อนหลังไปสองปี กำไรดีมากครับลูกค้าเยอะผมเห็นด้วยนะครับที่นายจะร่วมงานด้วย"
"อืม... ฉันจะพิจารณาอีกทีแต่คงได้ร่วมงานแหละเพราะฉันอยากเอาเงินไปลงทุนต่อยอด มีทิ้งไว้เยอะก็ใช่จะดีจริงมั้ยดาหวัน"
"คะ... มีเงินเยอะก็ดีไม่ใช่เหรอคะ ทำไมถึงคิดว่ามีเงินเยอะไม่ดีล่ะคะ"
เธอมองทั้งสองคนอย่างสงสัย เธอเองอยากมีเงินเยอะๆจะได้ไม่ต้องลำบาก ทุกวันนี้อิจฉาเขามากที่เก่งและหาเงินได้เยอะมาก ส่วนเธอคงต้องหาประสบการณ์อีกนานกว่าจะหาอะไรทำเป็นชิ้นเป็นอันได้ ตฤณหัวเราะออกมาขำๆกับความขี้สงสัยของเธอ
"มีเงินเยอะมันก็ดี แต่ถ้ามีเงินแล้วไม่ทำให้มันงอกเงยเดี๋ยวมันก็หมดไง"
"อ่อ นักธุรกิจเค้าคิดกันแบบนี้เหรอคะ"
"เราเรียนบริหารสิเดี๋ยวก็รู้เองว่านักธุรกิจเค้าคิดกันยังไง"
เขายื่นมือไปเกลี่ยปอยผมให้หญิงสาว เธอยิ้มแห้งออกมาเล็กน้อยก้มหน้ากินไอศกรีมต่อเพราะไม่อยากคุยกับเขาเรื่องนี้ สุดท้ายยังไงเขาก็ไม่ยอมให้เธอเรียนครูหรอก การทำตามสิ่งที่เขาเลือกให้มันคงดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว
"นายครับ..."
เอกภพตาโตเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าใครคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังของเจ้านาย ตฤณเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองตามสายตาของลูกน้อง
"ไงครับเพื่อนรักมากินของหวานเหรอ อร่อยป่ะ"
เอ่ยทักทายเขาแต่สายตามองผู้หญิงคนนั่งอยู่ข้างกายของเขา ดาหวันหันไปมองตามเสียงเธอยกมือไหว้ทักทายคนที่อยู่ข้างหลังด้วยรอยยิ้มกว้าง
"สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีครับคนสวย หนูชื่ออะไรเหรอ"
"หนูชื่อดาหวันค่ะ"
ตฤณกระแอมออกมาเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นลากเพื่อนออกไปข้างนอก ดาหวันมองทั้งสองคนก่อนจะเกาหัวด้วยความมึนงง
"อะไรของเค้าเนี่ย"
"กินเถอะไม่มีอะไรหรอก"
เอกภพเอ่ยออกมาเสียงอ่อนโยน ดาหวันพยักหน้ายิ้มก่อนจะนั่งลงและกินไอศกรีมของตัวเองต่อไม่ได้สนใจอีก ตฤณลากเพื่อนออกมาให้ห่างจากดาหวันก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"มาได้ไงเนี่ย"
"พาสาวมากินไอติมครับเพื่อน ไหนบอกไม่ชอบกินของหวานไงทำไมถึงมาที่นี่ล่ะ"
ตฤณถึงกับพูดไม่ออกเมื่อถูกถามจี้ใจดำแบบนั้น เขาปิดบังเพื่อนมาโดนตลอดและไม่ให้ใครรู้ว่าเขาส่งเสียงเลี้ยงดูดาหวันมาตลอด ไอ่พวกนี้มันชอบว่าให้เขาเป็นสมภารกินไก่วัดตอนนั้นเขาปฏิเสธเพราะไม่ได้เป็นอย่างที่พูดแต่ตอนนี้ปฏิิเสธไม่ได้เพราะเขาเป็นอย่างที่เพื่อนพูดจริงๆ
"แกจะถามทำไมรู้ไปแล้วได้อะไร"
"หึ... ก็แค่ยอมรับมันยากนักเหรอไง"
เฟิร์สหันไปมองดาหวันก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย ก็ไม่แปลกที่ปิดบังไม่ให้ใครรู้เด็กคนนี้หน้าตาสวยจิ้มลิ้มน่ารัก แถมมารยาทดีดูมีเสน่ห์ดึงดูดคนให้เข้าหา เดี๋ยวเขาจะลองไปคุยด้วยอยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเพื่อนถึงได้หลงขนาดนี้
"มันไม่มีอะไรไง"
"ขอคุยด้วยนะ"
เฟิร์สเดินเข้าไปข้างในโดยมีตฤณเดินตามมาด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับสุดๆ
"คนสวยหนูอายุเท่าไหร่แล้วคะ"
"หนูอายุ18ปีค่ะ กำลังจะเรียนจบม.6 เดี๋ยวก็เข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้วค่ะ"
ดาหวันยิ้มออกมาเหมือนโลกทั้งใบสดใสไปหมด แบบนี้เองสินะที่หวงจนไม่ให้ใครมาเห็น
"อยู่กับพี่ตฤณเค้าสนุกมั้ย เค้าเผด็จการกับหนูมากรึเปล่า"
ดาหวันเหลือบสายตามองตฤณก่อนจะกระซิบเพื่อนของเขาเสียงเบา
"มากเลยค่ะ ดาหวันต้องทำตามคำสั่งทุกอย่างเลยค่ะเผด็จการมาก"
"ดาหวัน...."
เขาเอ่ยออกมาเสียงต่ำ ดาหวันเอามือปิดปากตัวเองไว้ก่อนจะยิ้มให้เฟิร์สที่มองเธออยู่ด้วยความเอ็นดู คบเด็กมันน่ารักแบบนี้นี่เองสินะสงสัยต้องไปหาบ้างแล้ว
"ก็คุณคนนี้เค้าถามนี่คะ"
"พี่ชื่อเฟิร์สค่ะน้องดาหวัน"
"ค่ะพี่เฟิร์ส"
ดาหวันยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร ตฤณรู้สึกไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ที่มีผู้ชายมาหยอดผู้หญิงของเขาถึงจะเป็นเพื่อนสนิทเขาก็ไม่ชอบอยู่ดี
"เห็นหัวกันบ้างได้ป่ะยืนอยู่เนี่ย"
"ก็เห็นนะหัวแกก็ไม่ได้หายไปไหน"
"เดี๋ยวแกได้เคลียร์กับฉันยาวแน่ไอ้เฟิร์ส หึ"
เขาหันไปขู่เพื่อนสนิทให้หยุดวุ่นวายกับผู้หญิงของเขาสักที เขาขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ดาหวันก่อนจะเอ่ยเสียงเบา
"เห็นมั้ยกับเพื่อนมันก็ขู่"
"จริงค่ะ"
"จะกินมั้ยไอติมไม่กินก็กลับไม่มีอารมณ์ล่ะ"
เขาเอ่ยออกมาเสียงดัง ดาหวันหันไปมองไอติมตรงหน้าก่อนจะตักกินไม่พูดอะไรอีก นานๆทีจะมีกำลังสนับสนุนเห็นด้วยกับการกระทำของเฮียตฤณสักทีเธอก็แค่ขอระบายหน่อยเถอะนิดหนึ่งก็ยังดี
"กินค่ะเฮีย"
"น่าสงสารจังเฮียใจร้ายเนาะ"
เฟิร์สหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเตรียมตัวกลับไม่อยากรบกวนเพื่อนตอนนี้
"ไปล่ะ พี่ไปก่อนนะคะน้องดาหวัน ไปก่อนนะเอกดูแลเจ้านายดีล่ะ"
"โชคดีครับคุณเฟิร์สเดี๋ยวผมเดินไปส่ง"
เขาลุกขึ้นเดินออกไปพร้อมกับเฟิร์สหน้าร้าน ตฤณหันมามองดาหวันด้วยสายตาบอกบุญไม่รับสุดๆ ทำไมเธอต้องไปคุยหัวเราะคิกคักกับคนอื่นด้วยทีกับเขานะหน้าบึ้งบูดตลอด
"ทำไม... อึดอัดมากนักเหรออยู่กับเฮียอ่ะ"
"เปล่าค่ะก็แค่ แหะๆ นิดหน่อยเอง"
"เหอะ!งั้นก็ไม่ต้องไปล่ะเกาะอ่ะอยู่บ้านไปเดี๋ยวได้อึดอัดอีก"
ดาหวันได้ยินแบบนั้นก็รีบส่ายหน้าทันที เธอกอดแขนชายหนุ่มไว้แน่นเขย่าไปมาเหมือนเด็กขอของเล่นใช้วิธีสารพัดเพื่อให้เขาใจอ่อน
"ไม่ค่ะหนูมีความสุขมากไม่อึดอัดเลย เฮียให้ดาหวันไปด้วยนะคะ นะคะๆๆ"
"ไม่อ่ะ ไม่ให้ไปอยู่บ้านไปเลย"
เขาดึงแขนของตัวเองออกด้วยอารมณ์หงุดหงิด ดาหวันปล่อยมือของเขาทันทีก่อนจะมีใบหน้าที่สลดลงเล็กน้อย
"ก็ได้ค่ะไม่ไปก็ได้ งั้นคืนนี้หนูไม่ไปคอนโดเฮียแล้วนะคะก็เฮียรำคาญหนูนี่นา เนาะ"
"นี่เธอ..."
เขาอึ้งไปเลยเมื่อเจอประโยคสวนกลับ ทำไมช่วงหลังเธอถึงคำพูดคำจาไม่กลัวเขาเลยทั้งที่เมื่อก่อนเชื่อฟังเสมอ ทำเดี๋ยวนี้ถึงเถียงทุกคำแบบนี้
"ตามนี้นะคะเดี๋ยวกินเสร็จส่งหนูกลับด้วยค่ะ"
"ไม่!"
"งั้นพรุ่งนี้หนูไปด้วยนะคะ"
ดาหวันยิ้มร่าอย่างอารมณ์ดีทำไมช่วงนี้รู้สึกว่าตัวเองเป็นต่อจังเลยก็ไม่รู้ ช่วงหลังต่อรองอะไรก็ได้ถ้าเป็นแบบนี้เขาคงจะหยุดบังคับและข่มขู่เธอได้บ้างแหละ...
"เออ.. ไปก็ไป เหอะ!"
- Writer
