CHAPTER 3 “My Angel”

2617 Words

สารวัตรโทรเรียกคนขับรถมารับที่ผับตอน 4 ทุ่มครึ่ง คันแรกแยกไปส่งลูกน้องในทีมทั้ง 4 คน ส่วนอีกคนที่มาพร้อมกันขับรถของสารวัตรกลับมาส่งสารวัตรที่บ้านก่อน สารวัตรนัทเดินเข้ามาในบ้านพบว่าไฟในบ้านยังสว่างอยู่ นั่นแปลว่าทั้งคุณพ่อและคุณแม่ยังไม่เข้านอน สารวัตรเดินเลี้ยวไปทางห้องนั่งเล่นซึ่งคิดว่าประมุขทั้งสองคนของบ้านคงนั่งอยู่ที่นั่น และเค้าก็พบท่านทั้งสองอย่างที่คิดไว้จริง ๆ “คุณพ่อคุณแม่ยังไม่นอนหรอครับ นี่ดึกแล้วนะ” สารวัตรเดินไปนั่งข้างแม่ก่อนจะหันไปกอดแม่ไว้แน่นให้หายคิดถึงที่ไม่ได้เจอกันมาหลายวัน “คุณหญิงเค้ารอเรานั่นแหละเจ้านัท เป็นไงรับตำแหน่งใหม่วันแรก” พ่อสารวัตรเอ่ยถามลูกชาย “ดีครับ ผู้กำกับถามถึงคุณพ่อกับคุณแม่ด้วย ทีมก็ดีที่กลับดึกนี่ก็พาไปเลี้ยงกระชับสัมพันธ์ที่ผับไอ้หมอกมา แต่รุ่นราวคราวเดียวกันหมด ไม่น่าจะทำงานด้วยกันยากครับ” สารวัตรตอบพ่อกลับไป “ย้ายสังกัดแล้วจะยุ่งกว่าเดิมมั้ยเนี่ย แม่ไม่เห็นหน้าเห็นตาเลย เหมือนพ่อเราเข้าไปทุกวันแล้ว” คุณหญิงเนตรตัดพ้อลูกชาย “ยุ่งขนาดนี้จะเอาเวลาที่ไหนไปหาสะใภ้ให้แม่ล่ะตานัท เพื่อน ๆ เราเค้าแต่งงานกันไปหมดแล้วนะ” สารวัตรหันไปยิ้มให้แม่ตาหยี “ช่วงนี้น่าจะยังไม่ยุ่งมากนะครับ ยังไม่ได้มีคดีอะไร วันนี้คนถามเรื่องสะใภ้เยอะจัง ผู้กำกับก็บอกว่าให้หาสะใภ้มาเป็นเพื่อนคุณแม่ซักคน คุณแม่จะได้ไม่เหงา นี่กลับมาบ้านคุณแม่ก็ย้ำอีก สงสัยได้หาจริง ๆ ซะแล้วมั้ง คุณแม่มีคุณสมบัติในใจมั้ยครับ นัทจะได้หาให้ถูก” สารวัตรเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามแม่ออกไป “โอ๊ย ขอแค่นิสัยดี รักเราจริง ๆ พร้อมจะเข้าใจและรับงานที่เราทำได้แค่นั้นแม่ก็พอใจแล้ว อาชีพแบบเรากับพ่อน่ะ จะหาผู้หญิงที่เข้าใจมันยากนะ บางทีหายไปทำคดีทีหลาย ๆ วัน ถ้าคนไม่เข้าใจกันก็ต้องมานั่งกังวลว่าจะนอกใจไปหาใครมั้ย อยู่ ๆ ไปทนไม่ไหวสุดท้ายก็เลิกรากันไป แบบนั้นแม่ไม่เอาหรอก” แม่ตอบ “แบบนี้แสดงว่าผมโชคดีนะ ที่ได้คุณหญิงมาเป็นภรรยา” ท่านรองชนะหันมาหยอดภรรยา ส่วนสารวัตรเองได้แต่ยิ้มขำแม่ที่นั่งหน้าแดง ฟาดมือลงไปบนแขนพ่อเบา ๆ แก้เขิน “ไว้ถ้าอะไร ๆ ลงตัว นัทจะพาสะใภ้มาแนะนำนะครับคุณหญิง ดึกแล้วไปนอนกันดีกว่าครับ เดี๋ยวนัทก็จะไปอาบน้ำพักผ่อนเหมือนกัน พรุ่งนี้ต้องเข้ากองแต่เช้า เตรียมรับมือเผื่อต้องกักยามใคร เพราะเมาจนตื่นไปเข้างานไม่ไหว” สารวัตรเอ่ยติดตลก ก่อนจะคล้องแขนแม่ขึ้นไปส่งบนห้องแล้วเดินแยกเข้าห้องตัวเองไป Line My Angel Nut : หนู พี่ถึงบ้านแล้วนะคะ My Angel : โอเคค่ะ หนูก็ถึงบ้านแล้วเหมือนกัน Nut : วันนี้ถึงบ้านเร็วนะคะ แล้วอาการดีขึ้นรึยัง My Angel : ดีขึ้นหน่อยแล้วค่ะ แต่หนูคิดว่าพักผ่อนเยอะหน่อยน่าจะดีกว่า : เดี๋ยวหนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ พี่นัทก็อาบน้ำได้แล้ว Nut : ค่ะ หนูอาบน้ำเสร็จแล้วบอกพี่นะคะ เดี๋ยวพี่โทรหา My Angel : ค่า ^^ สารวัตรถอดเสื้อผ้าหย่อนลงตะกร้า หยิบผ้าขนหนูพันตัวไว้แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ ใช้เวลาไม่นานก็กลับออกมาแต่งตัว นั่งรอเวลาให้อีกคนอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เมื่อได้ยินเสียงแจ้งเตือนข้อความไลน์ สารวัตรก็เดินไปปิดไฟแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ก่อนจะกดวีดีโอคอลโทรออกหาอีกคน “หนูหน้าแดง ๆ นะคะเนี่ย มีไข้ด้วยรึเปล่า” สารวัตรถามขึ้นทันทีที่เห็นหน้าอีกคนผ่านจอ ‘หนูวัดไข้แล้ว ไม่สูงมากค่ะ ไม่ถึง 38 เลย กินยาแล้ว พี่นัทไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวพักซักหน่อยพรุ่งนี้ก็ดีขึ้น’ ปลายสายตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม ‘วันนี้พี่นัทเมามั้ยคะ ดื่มเยอะรึเปล่า’ “ไม่เมาค่ะ พี่จิบนิด ๆ หน่อย ๆ ไม่ได้ดื่มเยอะมาก พรุ่งนี้พี่ต้องตื่นไปทำงาน ไม่อยากแฮงค์ เผื่อมีคดี” สารวัตรตอบกลับ “หนูนอนพักเถอะ เดี๋ยวพี่นอนเฝ้า หลับได้แล้วครับเด็กแสบ” ‘ค่ะ ฝันดีนะคะ หนูรักพี่นัทนะคะ’ ปลายสายยิ้มตอบ “ฝันดีค่ะ พี่ก็รักหนูนะคะ” สารวัตรยิ้มให้อีกคน ก่อนจะนอนมองสาวน้อยตรงหน้าหลับไป ไม่นานเค้าก็เคลิ้มหลับตามไปอีกคน โดยที่ทั้งคู่ไม่ได้วางสายจากกัน เช้าวันรุ่งขึ้น สารวัตรตื่นขึ้นมาตอน 6 โมงเช้าตามปกติเหมือนเป็นนาฬิกาชีวิตไปแล้ว สารวัตรหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้หัวเตียงขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าอีกคนยังคงหลับอยู่สารวัตรจึงกดวางสายไป พร้อมกับส่งข้อความทิ้งไว้ Line My Angel Nut : มอร์นิ่งนะคะเด็กแสบของพี่ นอนพักเยอะ ๆ พี่ไปทำงานก่อนนะ ถ้าหนูตื่นแล้วทักบอกพี่ไว้ด้วยนะคะ พี่จะได้ไม่เป็นห่วงมาก สารวัตรพิมข้อความรวดเดียว เพื่อไม่ให้เสียงแจ้งเตือนดังรบกวนอีกคนจนตื่น ก่อนจะจัดการอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปทำงาน เมื่อสารวัตรเดินเข้ามาถึงหน้าห้องทำงานก็พบลูกน้องในทีมนั่งอยู่ที่โต๊ะครบทุกคน เพียงแต่สภาพของดาบนิวและหมวดเสือ ดูเหมือนเพิ่งถูกฉุดขึ้นมาจากเตียงเมื่อกี้ “สวัสดีครับสารวัตร” ทั้งหมดลุกขึ้นทำความเคารพผู้บังคับบัญชา เมื่อเห็นสารวัตรเดินยิ้มเข้ามา “สวัสดีครับ เป็นยังไง หมวดเสือ ดาบนิว ไหวมั้ย” สารวัตรถามยิ้ม ๆ “ไหวครับ เดี๋ยวอีกซักพักก็ดีขึ้น” ดาบนิวตอบ “ห่วงคนนู้นเลยสารวัตร อาการหนักกว่าผมเยอะ” ดาบนิวชี้ไปทางหมวดเสือ “ผมขอ 5 นาที พร้อมทำงานแน่นอนครับสารวัตร” หมวดเสือตอบเสียงดัง “ตามสบายครับ หาอะไรร้อน ๆ กินจะได้ดีขึ้น” สารวัตรบอกทั้งสองคน ก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานไป Line My Angel My Angel : พี่นัทขา หนูตื่นแล้ว พี่นัทถึงที่ทำงานรึยังคะ Nut : พี่เพิ่งถึงเลยค่ะ ทำไมหนูตื่นเช้า ไม่นอนต่ออีกหน่อยล่ะคะ My Angel : นอนไม่หลับแล้วค่ะ เดี๋ยววันนี้หนูออกไปข้างนอกนะคะ : นัดเจอเพื่อนแล้วก็เดินซื้อของนิดหน่อย : พี่นัทโทรหาหนูแทนนะคะ อาจจะไม่ค่อยได้เปิดอ่านข้อความ Nut : ค่ะ ยังไงถ้าพี่มีคดี พี่จะส่งข้อความบอกหนูไว้นะคะ สารวัตรกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ พลางคิดถึงใบหน้าหวานของเด็กแสบ ไม่บ่อยนักที่ทั้งสองคนจะได้วีดีโอคอลทิ้งไว้แล้วหลับไปพร้อมกันแบบเมื่อวาน เพราะเวลาและหน้าที่การงานที่ไม่ค่อยตรงกัน ช่วงนี้อะไรหลาย ๆ อย่างเริ่มลงตัวขึ้น คงต้องหาเวลาให้เด็กแสบบ้างซะหน่อยแล้ว ห้าง SS ช่วงสายของวัน เหมยเดินเข้ามาในร้านกาแฟแบรนด์ดัง วันนี้เธอนัดเจอกับเพื่อนสนิทคนเดียวของเธอที่นี่ หลังจากที่เพื่อนทิ้งเธอไปทัวร์ยุโรปถึง 2 เดือน เหมยกับพู่กันเป็นเพื่อนรักที่สนิทกันมาตั้งแต่สมัยเด็ก ทั้งคู่เรียนที่เดียวกันตั้งแต่อนุบาลจนถึงงมัธยมต้น หลังจากจบมัธยมต้นที่ไทย เหมยก็ขอพ่อไปเรียนต่อที่ฮ่องกง ซึ่งตอนนั้นพู่กันเองก็ขอพ่อกับแม่ย้ายตามไปเรียนกับเหมยที่ฮ่องกงด้วย จนกระทั่งเรียนจบปริญญา ทั้งสองคนถึงย้ายกลับมาที่ไทยอีกครั้ง “ยัยเหมย ทางนี้” พู่กันชูมือเรียกเพื่อนให้เดินไปหา เมื่อเห็นเหมยเดินผ่านประตูร้านเข้ามา “เดี๋ยวสั่งกาแฟก่อน” เหมยตอบสั้น ๆ ก่อนจะเดินแยกไปสั่งกาแฟที่เคาน์เตอร์ รอรับเครื่องดื่มเรียบร้อย จึงเดินไปหาเพื่อนที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะ “คิดถึงมากกกกกก แต่ก็เที่ยวสนุกมากเช่นกัน” พู่กัน สาวตุ้ยนุ้ยร่างอวบเกินมาตรฐานไปเล็กน้อย ยิ้มกว้างทักทายเพื่อนสนิทจนตาหยี “ก็คงจะสนุกจริง ๆ แหละ แกเล่นหายไปเลยนะยัยพู่ 2 เดือน ติดต่อก็ไม่ได้ นึกว่าไปตกหนุ่มฝรั่งจนไม่กลับไทยซะแล้ว” เหมยตอบเสียงงอน “แหะ ๆ โทษที พู่โยนโทรศัพท์ทิ้งไว้ที่บ้านเลย ไม่งั้นนะ คงได้ไปแค่ 2 วัน คุณนายน่าจะโทรตามยิก ๆ นี่เมื่อวานกลับมานะโดนบ่นหูชาเลย ทั้งที่ก่อนไปก็บอกไว้แล้วนะ ว่าจะไม่เอาโทรศัพท์ไป” พู่กันยิ้มแหยตอบเพื่อน “แม่ก็เป็นห่วงแหละ ลูกสาวคนเล็กหนีเที่ยวยุโรป 2 เดือน แถมไปคนเดียวอีกต่างหาก ใครจะไม่ห่วง เหมยเป็นแค่เพื่อนยังห่วงเลย รู้แหละว่าดูแลตัวเองได้ แต่มันก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดีมั้ย นี่ถ้าเหมยไม่ติดงานนะ เหมยไปด้วยแล้ว” เหมยบ่นเพื่อนชุดใหญ่ “รู้แล้วค่า พู่จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว สัญญาเลย อีกอย่างนะถึงเหมยไม่ติดงาน พู่ก็ไม่ให้เหมยไปด้วยหรอก พู่กะไปเที่ยวชิว ๆ คนเดียว เดินไปนั่นไปนี่เรื่อย ๆ ถ้าให้เหมยไปด้วยนะ ต้องมีคนตามเป็นขบวน แบบนั้นจะสนุกได้ไง” พู่กันแขวะเพื่อนเบา ๆ “ง่ะ ทำไงได้ล่ะ เหมยก็มีคนตามมาตั้งแต่เด็ก พู่ยังไม่ชินอีกหรอ” เหมยยิ้ม “แล้ววันนี้ทำไมมาคนเดียวได้ น่าแปลกนะ” พู่กันชะเง้อมองหาผู้ติดตามทั้งสองของเพื่อน “ปืนกับนิกอยู่แถวนี้แหละ เหมยบอกไว้ว่าให้ตามห่าง ๆ บางทีก็อยากเดตกับเพื่อนสองต่อสองบ้าง คิดถึงมาก 2 เดือนที่พู่ไม่อยู่ เหมยเหงามาก ไม่มีใครคุยด้วยเลย” เหมยตอบติดตลก “แหม ไม่ต้องมาบอกว่าเหงา พู่รู้ว่าเหมยไม่เหงาหรอก ถึงไม่มีพู่อยู่ก็ยังมีรักแรกของเหมยอยู่” พู่กันเอ่ยแซว “แหน่ะ ขี้แซว” เหมยตอบอาย ๆ พู่กันเป็นเพียงคนเดียวที่รู้ว่า เหมยมีคนที่แอบชอบมาตั้งแต่สมัยเรียน “ก็จริงมั้ยล่ะ ใครจะคิดว่าหนุ่มที่เพื่อนพู่แอบปลื้มมาตั้งแต่เด็ก สุดท้ายก็จะได้มาลงเอยกันจนได้ แม้จะห่างหายกันไปตั้งเกือบสิบปี แบบนี้แหละเนอะคนจะคู่กันยังไงก็ได้กลับมารักกันอยู่ดี จริงมะ” พู่กันยิ้มแซวเพื่อน “ก็ไม่รู้ว่ามันจะได้ลงเอยกันจริง ๆ รึเปล่านะ” เหมยตอบเสียงเครียด “ทำไมอ่ะ เกิดอะไรขึ้น ไปกันไม่สวยหรอ ตั้งแต่เหมยกับพี่เค้าคบกันมา พู่ก็ไม่เห็นว่าจะมีปัญหาอะไรเลยหนิ หรือเวลาแค่ 2 เดือนที่พู่ไม่อยู่ มีเรื่องอะไรรึเปล่า” พู่กันถามด้วยความเป็นห่วง “มันก็ดีเหมือนเดิมแหละ พี่เค้าดูแลเหมยดี แต่เหมยเองที่เครียดกับปัญหาเดิม ๆ ก็เรื่องเฮียนั่นแหละ ทุกวันนี้คบกันก็เหมือนต้องแอบคบ เหมยยังไม่กล้าบอกเฮีย แต่ดีอยู่อย่างที่พี่เค้าไม่เคยคาดคั้นเหมยเรื่องนี้เลย เหมยรู้นะว่าพี่เค้าก็คงอึดอัดที่บอกใคร หรือแสดงออกอะไรไม่ได้ แค่พี่เค้าไม่พูดออกมา เหมยไม่รู้ว่าพี่เค้าจะทนอึดอัดกับเหมยไปได้อีกนานแค่ไหน” เหมยตอบเสียงอ่อน “เคยลองคุยกันจริง ๆ จัง ๆ มั้ย พี่เค้ารู้รึเปล่าว่าเหตุผลที่เหมยไม่ยอมบอกเฮียคืออะไร” เหมยส่ายหน้าตอบ “ไม่เคยคุย เหมยแค่บอกพี่เค้าว่า เหมยขอเวลา เหมยยังไม่พร้อมที่จะบอก ยิ่งช่วงนี้เวลาเจอกันพร้อมหน้าพร้อมตา 3 คนนะ เฮียดูจับสังเกตแปลก ๆ เหมยเดาไม่ได้เลย ว่าเฮียกำลังคิดอะไรอยู่” เหมยเล่าให้พู่กันฟัง “เฮ้อ...พู่ว่า ลองคุยกันดูดีกว่านะ เก็บไว้คนเดียวก็เครียด พี่เค้าสนิทกัน อย่างน้อยเค้าก็น่าจะช่วยแก้ปัญหาได้ บางทีเค้าอาจจะรู้ว่าต้องรับมือกับเพื่อนยังไง อีกอย่าง ถึงแม้พี่เค้าจะไม่พูดไม่คาดคั้น แต่คนเราเป็นแฟนกันอ่ะ เค้าก็อยากแสดงออกให้คนอื่นรู้ ว่าคนนี้คือแฟนเค้า ยิ่งเหมยทำงานกลางคืนแบบนี้ เจอคนเยอะแยะ เกิดมีคนเข้ามาจีบ พี่เค้าก็แสดงออกไม่ได้เต็มที่ว่าคนนี้แฟนเค้านะห้ามยุ่ง พู่พูดถูกมั้ย” เหมยพยักหน้า “เมื่อวานก็เพิ่งเจอมาเลย พี่เค้าไปกินเลี้ยงกับลูกน้องใหม่ ลูกน้องเค้าจ้องเหมยไม่วางตาเลย พี่เค้าก็ได้แต่อ้างเฮียมาขู่ เหมยก็รู้แหละว่าพี่เค้าคงจะหงุดหงิดไม่น้อย” เหมยเล่าให้พู่กันฟัง “เห็นป่ะ ถ้าเหมยบอกคนอื่น เมื่อวานพี่เค้าก็แสดงความเป็นเจ้าของได้เต็มที่ เชื่อพู่เถอะ ลองเปิดใจคุยกันดู คบกันมาจะปีนึงแล้วนะเหมย จะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน” พู่กันเตือนสติเพื่อน “อืม ไว้เหมยจะลองคุยดู ช่วงก่อนพี่เค้ายุ่ง ๆ เรื่องปรับยศใหม่ย้ายสังกัด เพิ่งจะได้เจอหน้ากันเมื่อวานนี้เอง” พู่กันตาโต ตื่นเต้นกับข่าวใหม่ที่ได้ยิน “ตำแหน่งสูงกว่าสารวัตรแล้วหรอ แค่สารวัตรก็เท่แล้วนะ” พู่กันถามด้วยความตื่นเต้น “ไม่ ๆ เป็นสารวัตรเหมือนเดิม แต่ปรับยศจาก ร้อยตำรวจเอกเป็นพันตำรวจตรี แล้วก็ย้ายไปสังกัดกองปราบปรามยาเสพติด” เหมยตอบเพื่อนพร้อมรอยยิ้มกว้าง “แหม แลดูภาคภูมิใจกับแฟนนะคะ แต่ก็นะใครจะไม่ภูมิใจ อายุแค่นี้แต่ได้ปรับยศเลื่อนตำแหน่งไวขนาดนี้ ก็ต้องภูมิใจเป็นธรรมดา ฝากยินดีกับพี่สารวัตรด้วยนะจ๊ะ ว่าที่คุณนายตำรวจ” พู่กันยิ้มแซวเหมย “ยังไม่ใช่มั้ย แค่แฟนเองย่ะ มาว่าท่งว่าที่คุณนายตำรวจอะไรเล่า” เหมยตอบเพื่อนเขิน ๆ “จริงอ่ะ แค่แฟนเองหรอ ไม่เคยเชื่อมสัมพันธ์กันมากกว่าแฟนเลยหรอ” พู่กันชะโงกหน้ามากระซิบถาม “บ้า เชื่อมสัมพันธ์อะไรเล่า สุภาพบุรุษในเครื่องแบบอ่ะ รู้จักมะ” เหมยตอบ “โห...แกเองก็ไม่ได้เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ แล้วดูแต่งตัว เปรี้ยวจี๊ดเข็ดฟันขนาดนี้ พี่เค้าไม่มีถึงเนื้อถึงตัวบ้างเลยหรอถามจริง” พู่กันถามด้วยความสงสัย “มันก็นิด ๆ หน่อย ๆ จับมือหอมแก้ม ตามประสาแฟนแหละแก แต่ยังไม่ถึงขั้นจูบ” เหมยตอบเขิน ๆ “ทำไมอ่ะ” พู่กันถามเพื่อน ซึ่งได้คำตอบกลับมาเป็นแค่การส่ายหน้าเบา ๆ เท่านั้น “ไปเดินชอปปิ้งกันดีกว่า เดี๋ยวก่อนกลับให้ปืนกับนิกแวะไปขนของฝากที่รถพู่ด้วยนะ ซื้อของมาฝากเพียบเลย” พู่กันลุกมาลากแขนเหมยออกจากร้าน เมื่อเห็นว่าบรรยากาศเริ่มไม่ค่อยดี

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more