EP2 น้องเนื้อต่ำใจ
1188 Words
ชายหนุ่มประคองเพื่อนน้องสาวเข้ามาข้างในอย่างห่วงๆ ก่อนจะให้น้องสาวดูแลต่อ
"ฉันไม่รู้เลยว่าแกมาทำงานที่ร้านพี่ชายฉัน ถ้าวันนั้นฉันไม่แวะมาที่ร้านก็คงไม่รู้ว่าแกทำงานอยู่ที่นี่"
"แล้วสรุปนี่พี่ชายแกหรอ" เธอหันหน้ามาถามบีน่าก่อนจะเหลือบไปมองพี่ชายเพื่อนสาวอย่างสงสัย
"อือ พี่น้องที่คลานตามกันมานี่แหละ"
"เอ่อ ขอโทษด้วยนะคะที่วันนี้ทำคุณเดือดร้อนด้วยเลย ขอโทษจริงๆ ค่ะ เดี๋ยวฉันจ่ายค่าเสียหายให้นะคะ" เธอก้มหัวด้วยความรู้สึกผิดเพราะวันนี้เธอผิดเองที่ไปชนลูกค้าและลูกค้าคนนั้นก็ไม่ใช่ใครนอกจากสามีของเธอ
สามีที่มากับผู้หญิงคนอื่น
"วันนี้พี่ให้ลาหนึ่งวันวันนี้เลิกงานได้" ชายหนุ่มแทนสรรพนามกันเธอราวกับคนสนิทกัน
"เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะฉันทำงานต่อได้" เธอส่ายมืออย่างเกรงใจเพราะเธอไม่อยากเอาเปรียบพนักงานคนอื่นๆ
"เรียกพี่ว่าโรมันเถอะ งั้นต่อไปนี้เธอก็เหมือนน้องสาวพี่อีกคนนั่นแหละ" ชายหนุ่มคลี่ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนจนเธอพยักหน้าเบาๆ
หญิงสาวเลิกงานกลับมาที่ห้องก็หนึ่งทุ่มแต่พอเปิดประตูห้องเข้ามาก็เจอกับน้ำเสียงเหน็บแนมจากผู้เป็นสามีของเธอที่เขาพูดดูถูก
"หึ ที่อยากทำงานก็เพราะอยากได้มันเป็นผัวอีกคนสินะ" เขากระตุกยิ้มเหน็บแนมเธอจนเธอถอนหายใจเบาๆ และเลี่ยงที่จะไม่ทะเลาะกันกันเขาเพราะลำพังทำงานกับเรียนเธอก็เหนื่อยตัวแทบขาด
ฟรึบ!!
"อ๊ะ!!"
"จะไปไหนอย่ามาเมินฉันฉันไม่ชอบ!!" มือหนากระชากเรียวแขนเล็กของภรรยาสาวเข้ามากระแทกอกแกร่งจนเธอทำหน้าเหยเกเพราะความเจ็บ
"เจ็บค่ะ ปล่อย"
"หึ เป็นคุณหนูอยู่สบายๆ ไม่ชอบว่างั้น ชอบนักหรอให้คนดูถูก!?" เขาพูดอย่างโกรธเคืองกันนิสัยอ่อนแอไม่สู้คนของเธอ
"ก็เพราะหนูไม่อยากโดนคุณต่อว่า ว่าเป็นแค่คนนอกแต่นอนใช้เงินกินนอนไปวันๆ ลำพังแค่พวกท่านส่งหนูเรียนหนูก็เป็นภาระให้พวกท่านพอแล้ว"
"รู้ตัวก็ดีและอย่ามาทำตัวเป็นภาระให้ฉันอีกหล่ะเพราะลำพังยอมลดตัวลงมาแต่งงานเอาเธอทำเมียฉันก็รังเกียจมากพอแล้ว!" เขาผลักร่างเล็กลงพื้นจนเธอร้องไห้ออกมาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาของเธอที่เกิดมากำพร้าพ่อแม่และยังถูกคนที่เธอรักรังเกียจเดียดฉันท์ก็มากพอแล้ว
มาเฟียหนุ่มเดินเข้ามาในห้องนอนตัวเองอย่างไม่พอใจเพราะนึกถึงไปในตอนเย็นก่อนหน้านี้ทำไมเขาต้องรู้สึกโกรธแทบอยากจะกระชากเธอออกจากไอ้หน้าจืดน้่นก็ไม่รู้
"ฮรึก" เธอสะอื้นไห้กอดตัวเองอยู่หน้าประตูด้วยความเสียใจแต่ก่อนเขาก็ไม่ร้ายกับเธอมากขนาดนี้ออกจะแกล้งเธอมากกว่าแต่พอแต่งงานมาเขาก็ร้ายกับเธอมากกว่าเดิม
วันหยุดของเธอเธอก็แวะมาที่บ้านใหญ่เพื่อจะมาอยู่กับคุณย่าและคุณแม่ของเธอ
"มาแล้วหรอลูกมาให้แม่กอดหน่อยสิ" หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาสวมกอดลูกสาวของนางด้วยความคิดถึงเพราะตั้งแต่ออกไปอยู่กินกับสามีนางก็ไม่ได้กอดได้หอมอีกเลย
"คิดถึงคุณแม่จังเลยค่ะ ฟอด!!" เด็กสาวหอมแก้มมารดาด้วยความรักจนนางยิ้มแป้น
"ไม่คิดถึงย่าหรอกหรอ" หญิงชราคลี่ยิ้มอย่างเอ็นดูหลานสาวก่อนจะอ้าแขนเพื่อรับหลานสาวมากอดให้หายคิดถึง
"คิดถึงค่ะ" ฟอด!! เด็กสาวหอมแก้มหญิงชราก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ และออดอ้อนตามประสาเด็กๆ
"ย่าคิดถึงหนูกลับมาอยู่ที่บ้านเถอะลูก"
"จะจริงหรอคะ" เธอตาลุกวาวด้วยความดีใจเพราะจะได้กลับมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ตั้งแต่ที่เธอแต่งงานออกไปเธอก็ไม่ได้อยู่อีกเลย
ดีเสียอีกจะได้ไม่อึดอัดไม่เสียใจเวลาที่สามีทำร้ายจิตใจหรือพาผู้หญิงมานอนที่ห้อง
"ได้สิลูกแม่กับย่าต้อนรับหนูเสมอ" ประโยคของมารดาเธอทำให้เธอต้องหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความซึ้งใจเพราะต่อให้ใครจะใจร้ายกับเธอมากขนาดไหนแต่พวกท่านทั้งสองดีกับเธอเสมอมา
"ฮรึกค่ะ หนูกลับมาอยู่ที่นี่ได้จริงๆ ใช่มั้ยคะ" เธอสวมกอดทั้งสองด้วยความดีใจเพราะตั้งแต่วันนี้ไปเธอก็จะไม่ได้เสียใจเวลาที่เขาทำร้ายจิตใจอีก
"หึ หลงกันเข้าไปดูไม่ออกจริงๆ หรอว่าเสแสร้ง" น้ำเสียงเหน็บแนมของสามีของเธอที่เพิ่งมาถึงเพียงเพราะเห็นว่าภรรยาไม่อยู่ห้องจึงคิดว่ามาที่บ้านนี้และใช่เธอมาที่นี่จริงๆ
"ถ้าเกลียดน้องนักก็ไม่ต้องมา ถ้ามาแล้วพูดกับน้องแบบนี้ลูกก็กลับไปเถอะ" มารดาของเขาพูดอย่างเบื่อหน่ายลูกชายที่เกลียดน้องยิ่งกว่าอะไร
"ก็ดีเหมือนกันที่ย้ายมาอยู่ที่บ้านจะได้ไม่เกะกะสายตาผมเวลาที่อยู่ห้อง" ปากพูดแต่ใจในไม่รู้ทำไมไม่พอใจที่เธอจะย้ายออกไปจากห้อง
"ก็ดีเหมือนกันแกจะได้ไม่ทำให้น้องเสียใจ แล้วอย่ามาง้อทีหลังหล่ะ" หญิงชราพูดอย่างเอือมๆ
"มาแล้วหรอลูกตั้งแต่แต่งงานของไปพี่เขาทำให้เสียใจหรือเปล่า" เสียงของบิดาของเขาที่เพิ่งกลับมาจากดูงานที่ต่างประเทศเอ่ยตวัดสายตาใส่ลูกชายอย่างไม่พอใจ ใช่ว่าท่านจะไม่รู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาลูกชายตัวเองทำให้ลูกสาวคนเล็กเสียใจมากขนาดไหน
อยากให้หย่าแทบตายแต่ก็บังทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านี้เพราะมีบางอย่างที่บอกไม่ได้
"แน่จริงก็หย่าเลยสิก็ดีเหมือนกันผมจะได้เป็นอิสระสักที" มาเฟียหนุ่มพูดอย่างไม่พอใจเพราะใครๆ ก็เอาแต่รักและสนใจเธอโดยไม่สนอะไรสักนิด
"แล้วหนูจะบอกแม่ได้หรือยังว่าทำไมต้องไปทำงานให้ตัวเองลำบากและโดนดูถูกขนาดนั้น" หญิงวัยกลางคนพูดขึ้นจนทำให้เธอสะอึก
"หนูไม่อยากเป็นภาระคุณแม่ค่ะแค่ลำพังคุณแม่ส่งเสียเลี้ยงดูหนูมาตลอดหนูก็ไม่รู้จะตอบแทนคุณแม่ยังไม่แล้ว" เธอก้มหน้าตอบคำถามมารดาด้วยความรู้สึกผิดที่ปิดบัง
"เห้อ อย่าร้อง แม่ไม่โกรธหรอกต่อไปอย่าให้ใครมาดูถูกหนูอีกนะ แม่จะบอกให้ว่าหนูมีดีกว่าผู้หญิงพวกนั้นตั้งเยอะอย่าน้อยใจในคำพูดพวกนั้นเลยนะลูก"
"ฮรึก ขอบคุณนะคะขอบคุณที่รักและเมตตาหนูขนาดนี้" เธอสวมกอดมารดาด้วยความรัก รักที่ท่านมีให้เธอเสมอมา
- Writer
