ตอนที่ 7
1055 Words
แต่ยิ่งหล่อนร้องหล่อนดิ้น ผ้าห่มก็ยิ่งเคลื่อนลงต่ำจนเห็นขอบสติกเกอร์แปะหัวนม และเขาก็ไม่มีเวลามายืนฟังหล่อนกรีดร้องเป็นเปรตขอส่วนบุญอยู่แบบนี้ด้วย เขาต้องการใช้หล่อนให้เป็นประโยชน์มากกว่านี้
ไม่รอช้ามาร์ตินฉุดกระชากเอวารินทร์ให้เดินตามขึ้นบันได ไม่สนใจว่าหล่อนจะกรีดร้อง ดิ้นรน หรือร้องวี้ดว้ายแค่ไหน เพราะเขาต้องการแค่คลิปร้องไห้โหยหวนจากหล่อนเท่านั้น
โครม!
“ว้าย! ไอ้บ้า! ปล่อยเบาๆ หน่อยไม่ได้หรือไง ฉันเจ็บนะ!”
เอวารินทร์คลำก้นตัวเองที่กระแทกกับเตียงอย่างแรง แม้จะมีผ้าห่มพันอยู่อีกชั้น แต่มันก็ไม่ได้หนาจนรองรับอะไรได้ และอาการชาวาบก่อนจะปวดน้อยๆ นี้ หล่อนแน่ใจว่าก้นคงเขียวแน่ แต่หล่อนจะไม่ร้องไห้ ต้องรู้ให้ได้ว่าพวกมันจับหล่อนมาทำไม โดยเฉพาะผู้ชายคนนี้มีดวงตาเข้มไม่ดำไม่น้ำตาลเข้มแต่เป็นสีน้ำเงิน รูปร่างผิวพรรณเหมือนคนต่างชาติ แต่กลับพูดไทยชัดแจ๋ว น่าจะเป็นลูกครึ่ง แล้วพ่อกับพี่ชายของหล่อนไปมีเรื่องกับพวกเครือข่ายมาเฟียข้ามชาติหรือยังไงนะ มันถึงได้จับหล่อนมาไว้ที่นี่... ที่ไหนกัน...
“ที่นี่ที่ไหน แล้วแกจับฉันมาทำไม”
ถามแต่ผู้ชายตัวสูงก็ยังคงยืนมองหล่อนนิ่ง แต่หล่อนกลับเห็นว่าดวงตาคู่นั้นกำลังยิ้ม โดยเฉพาะเมื่อมันหลุบลงต่ำไปตามเรือนร่าง
“ไอ้บ้า! แกจับฉันมาทำไม แล้วใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน ใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน!”
มาร์ตินแทบจะหลุดหัวเราะกับท่าทางกอดอกกลัวนมหลุดของหล่อน ก็เขาเห็นหมดแล้ว ไม่สิยังมีจุดที่ยังไม่เห็น
“ที่นี่เกาะผี และฉันจับเธอมาเอง แล้วก็เป็นคนแก้ผ้าให้เธอด้วย”
“เกาะผี... เกาะที่เอาศพมาฝังน่ะเหรอ”
“ใช่!”
“แล้ว... แล้วแกแก้ผ้าฉัน”
“ใช่! เห็นหมดแล้วทั้งตัว ไม่สิ เหลืออยู่สองจุดที่ยังไม่เห็น”
“อะไร! ตรงไหนที่แกไม่เห็น ตรงไหน!”
เอวารินทร์ก้มมองตัวเองทั้งที่มีผ้าห่มคลุมแต่หล่อนกลับเห็นทะลุทะลวงไปข้างใน ก็หล่อนโป๊ทั้งตัว แล้วมีจุดไหนกันเล่าที่ไอ้บ้านี่ไม่เห็น
“หัวนม แต่ไว้เห็นพร้อมเลีย”
“ไอ้บ้า! ไอ้คนเลว! แกก็ทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง แล้ว... แล้วนี่ แกทำอะไรฉันหรือเปล่า”
ฝ่ามือแตะสัมผัสไปทั่วเรือนร่าง เพิ่งรู้ตัวว่าต้องสำรวจสิ่งอื่นนอกจากที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ทว่าตลอดทั้งร่างไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดตรงไหน มีแค่เจ็บก้นจ้ำเบ้านั่นแหละ
“อย่ามาทำเป็นอินโนเซ้นท์หน่อยเลย ดูสภาพแล้ว... กว้างขนาดเรือไดหมึกเข้าไปกลับได้ทั้งลำ ยังกล้าทำท่าทางแบบนี้อีกเหรอ”
“แกพูดบ้าอะไรของแก ฉันไม่รู้ว่าแกพูดบ้าอะไร เรือไดหมึกบ้าบออะไร”
“อ้อ... หรือว่าเรือยอช์ต”
“ไอ้บ้า! พูดบ้าอะไรของแก”
“บ้าเหรอ เหอะ! ฉันนะดีใจแทนไอ้อำนาจมันจริงๆ อุตส่าห์ส่งลูกสาวไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา ลูกก็จบปอตรีพร้อมวิชาเซ็กซ์เสรีไปด้วยเลย”
“ฉันไม่ได้จบวิชาบ้าบออะไรของแกแบบนั้น”
“โถแม่คู้น!! แซ่บข้ามน้ำข้ามทะเลเสื้อในไม่รู้จักใส่ อย่าบอกนะว่าแอบแซ่บกับใครบนเครื่องเลยใส่ไม่ทัน แรดก็แสดงออกได้ ฉันรับได้ ฉันไม่ถือ แรดๆ แซ่บๆ แบบนี้แหละฉันชอบ เอามันดี”
“ไอ้บ้า! ใครจะเอา เอ่อ... ใครว่าฉันไม่ได้ใส่เสื้อใน แกเอาเสื้อผ้าฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ เสื้อผ้าฉันอยู่ไหน”
“โยนทิ้งทะเลไปหมดแล้ว”
“ฮะ! แกนี่... แกกล้าดียังไงเอาของของฉันโยนทิ้งทะเล กระเป๋าเดินทางฉันใบตั้งเท่าไร น้ำหอมอีกล่ะ เสื้อผ้าฉันอีก ไอ้บ้า! ไอ้โคตรบ้า!”
“ฉันไม่เดือดร้อน และเธออยู่ที่นี่ก็ไม่จำเป็นต้องใส่เสื้อผ้า ใส่ๆ ถอดๆ เสียเวลาตายเลย เวลาจะเอา... ก็แค่ถลกผ้าแล้วเสียบ”
“ไอ้... ไอ้...”
“หยุดนะ! ถ้าเรียกฉันว่าไอ้อีกคำ ฉันเสียบเธอตอนนี้แน่ หรือว่าอยากอยู่แล้ว ถอดเสื้อในรอเลยนี่”
“ไอ้... อื้อ...”
เอวารินทร์เบิกตากว้างเพราะร่างสูงใหญ่โถมทับเข้ามาตรึงหล่อนไว้กับผนังห้อง ปลายคางถูกบีบอย่างเร็วก่อนที่ปากกระด้างของผู้ชายคนนั้นจะทาบลงมา แม้จะมีแมสผ้าสีดำขวางกั้นแต่มันก็ไม่อาจต้านทานความร้อนแรงได้เลย
ปากถูกบดขยี้จนเจ็บ คางถูกบีบให้เงยหน้าขึ้นรับความเร่าร้อนทะลุแมส แต่ดวงตาคมเข้มนี้เหมือนหล่อนเคยเห็น แต่ที่ไหนกัน เข้มจนเป็นสีน้ำเงินแบบนี้ เคยเห็นที่ไหน? ทว่าความคิดทั้งมวลต้องสะดุดลงเมื่อร่างกายที่แนบชิดทำให้รับรู้ถึงบางสิ่งที่แข็งปั๋งเสียดสีอยู่ข้างต้นขา
สิ่งที่หล่อนรู้ว่าคืออะไร
‘อื้อ... ไม่นะ... อื้อ...’
เอวารินทร์กรีดร้องอยู่ในใจ กำปั้นรัวเร็วที่แผงอก เพื่อให้ไอ้บ้ากามปล่อยปากหล่อน ทว่ามือที่ยกขึ้นก็ทำให้ผ้าห่มหลุด แต่กลับมีอีกมือมาทาบทับไว้พร้อมออกแรงบีบ!
‘อื้อ!! ไม่นะ... ไม่นะ...’
เสียงกรีดร้องที่ไม่ได้ดังไปกว่าในลำคอของตัวเอง ทั้งพยายามดิ้นรนให้ปากพ้นจากจูบ ให้อกพ้นจากจับ แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนจะถูกจูบหนักและจับหนักตามไปด้วย โดยเฉพาะจังหวะการจับเริ่มทำให้หล่อนจะเป็นลม
ทุกอย่างมันบางเบาราวกับโลกรอบตัวหล่อนจะหยุดหมุน เอวารินทร์ส่ายศีรษะไปมา เปลือกตาหนักจนหล่อนอยากหลับลงและปล่อยให้ร่างกายล่องลอยไปตามแต่โลกบางเบานี้จะพาไป และเมื่อจังหวะจูบเริ่มผ่อนคลายหล่อนก็เรียนรู้ที่จะขยับปากตาม อกอวบก็แอ่นขึ้นหาความอุ่นจัด อยากได้รับความอบอุ่นทั้งสองด้านอย่างเท่าเทียม
- Writer
