ตอนที่ 2
1007 Words
ความระยำเลวทรามของพวกมันคือการรมควันให้พ่อแม่นกทิ้งรัง ผลก็คือลูกนกเกิดใหม่ตายหมด และจำนวนลูกนกที่ตายทั้งเป็นมีนับเป็นล้านๆ ตัว
เขาจะทำให้มันรู้ซึ้ง จะได้รู้กันไปว่าความรักที่พ่อแม่นกมีให้กับลูก กับความรักของมันที่มีให้ต่อลูกสาว และน้องสาว อะไรที่จะแรงกล้ากว่ากัน
‘อะไรกันครับนายหัวมาร์ติน มึง เอ๊ย! นายหัวจะมากล่าวหากันลอยๆ แบบนี้ไม่ได้นะครับ ไอ้เรื่องแบบนี้มันต้องมีหลักฐาน ไม่อย่างนั้นผมฟ้องกลับนะ’ ยิ่งนึกถึงสีหน้าและรอยยิ้มกวนๆ ของ ‘อาทิตย์’ หรือ ‘อาร์ต’ ลูกชายคนโตของอำนาจ เขาก็ยิ่งแค้นใจ เขาไม่น่าเรียนร่วมชั้นกับมันตอนเด็กๆ เลย
ดังนั้นสิ่งที่หอมหวานของความแค้นก็คือ การจับเอวารินทร์มากินเล่น
ลูกสาวสุดที่รักของ ‘นายหัวอำนาจ’ น้องสาวแสนรักของไอ้อาทิตย์ ควรค่าแก่การแก้แค้นจริงๆ
“นายหัวครับ จะให้แก้ผ้าเธอจริงๆ เหรอครับ”
“ทำไม”
เสียงห้วนพร้อมสายตากร้าวเพราะอารมณ์ค้างจากสิ่งที่คิด
“เข้ม... เข้มไม่กล้าหรอกครับ”
มาร์ตินตวัดสายตามอง ‘เข้ม’ คนงานเก่าแก่ของที่บ้านที่ติดสอยห้อยตามเขามาตั้งแต่ยังเด็ก ตอนเป็นเด็กมันแทนตัวเองว่า ‘เข้ม’ ก็ดูน่ารักดี แต่ตอนนี้มันโตจนหมาเลียตูดไม่ได้ แต่มันเลียเมียได้ มันก็ยังแทนตัวเองว่า ‘เข้ม’ ให้เขาหงุดหงิดใจทุกครั้ง เพราะหน้าโหดๆ ของมัน เข้ากันกับเสียงเล็กเสียงน้อยนั่นที่ไหน
“ไม่กล้าอะไรของมึงวะ มึงไม่เคยแก้ผ้าเมียหรือไง”
“ก็เคยครับ แต่เมียเข้มไม่ใช่สวยเหมือนนางฟ้าแบบนี้นี่ นายหัวดูสิครับ ผิวลูกผู้ดีชมพู้ชมพู สีชมพูขนาดนี้ เข้มกลัวว่าแตะแล้วสีจะไปตกใส่เธอสิครับ แล้วผิวเธอจะแตกไหมเนี่ย”
“มึงไม่ต้องมาพูดมากไอ้เข้ม มึงไม่กล้า มึงก็อดเห็นของดี กูให้โอกาสมึงแล้วนะแต่มึงไม่คว้าไว้เอง แล้วมึงจะมาว่ากูไม่ได้ที่ไม่ให้มึงดูลูกนกตอนมันไม่มีขน”
“โธ่! นายหัวครับ ใครจะไม่อยากเห็น แต่จะทำอย่างนั้นได้เหรอครับ ถ้าเกิดไอ้อำนาจกับไอ้อาทิตย์มันได้ตัวลูกมันน้องมันกลับไป แล้วเกิดรู้ว่าเข้มแก้ผ้าลูกมันน้องมัน มันจะไม่ฆ่าเข้มเหรอครับ”
“กูเป็นคนสั่ง กูยังไม่กลัวเลย แล้วมึงเป็นคนทำ มึงจะกลัวทำไม”
“โธ่! โบราณท่านว่า เวรอยู่ที่คนทำ กรรมอยู่ที่คนกิน เข้มจะได้งัดกับมันได้เหรอครับ เข้มกลัวจริงๆ ไหนจะยังอีแหวนอีก ถ้ามันรู้ว่าเข้มแก้ผ้าผู้หญิงคนอื่น มันฆ่าเข้มแน่”
“ถุย! ไอ้นักเลงเกียลัว เสียชื่อ ‘ไอ้เข้ม ลูกน้ำเค็ม’ หมด”
“เข้มไม่ได้กลัวมันนะครับ แต่เข้มถือคติ ‘เคารพเมียแล้วจะเจริญ’”
“มึงกลัวอีแหวนมึงก็บอกมาเถอะไอ้เข้ม ไม่ต้องมาชักใบเรือ”
“แหม... นายหัวยังไม่มีเมียก็พูดได้นี่ครับ รอให้มีเมียก่อนเถอะ ขี้คร้านจะเคารพเมียมากกว่าเข้ม เข้มเห็นมานักแล้ว ดุๆ เถื่อนๆ เนี่ย เจอเมียเข้าไป หงอทุกราย”
“มึงคอยดูกูเลยไอ้เข้ม เมียกูน่ะต้องอยู่ใต้ฝ่าเท้า”
“และนายหัวอยู่ตรงไหนครับ ใต้ฝ่าเท้าของฝ่าเท้าอีกทีหรือเปล่า”
“ไอ้ห่าเข้มนี่! มึงไม่ต้องมาพูดเลย หลีกไป! มึงไม่แก้กูแก้เองก็ได้ กูจะได้เห็นลูกนกของไอ้อำนาจมันคนเดียว ไฝ ฝ้า ราคี กูจะจำให้หมด แม่ง! กูจะทำให้ไอ้อำนาจกับไอ้อาร์ตมันกระอักเลือดตาย”
“จะดีเหรอครับนายหัว”
ดวงตาหวาดหวั่นของเข้มฉายแววห่วงใยในสิ่งที่เขาคิดจะทำเพราะมันก็รู้กิตติศัพท์ความเลวร้ายของได้สองคนพ่อลูกนั้นไม่ต่างจากเขา แต่มีหรือที่เขาจะกลัว
“กูว่าดีก็ต้องดี ไอ้คนเลวๆ มันก็ต้องได้รับความเลวกลับคืน มึงรีบหลบไปเลย ก่อนกูจะเปลี่ยนใจบอกอีแหวนว่ามึงอยากเอาลูกสาวไอ้อำนาจ”
“อย่านะครับนายหัว เข้มหลบแล้ว เข้มไปแล้ว”
“มึงไปผ้าห่มท้ายเรือมา”
“ของเข้มน่ะเหรอครับ”
“ก็เออสิวะ ไปเร็ว!”
มาร์ตินตวาดลั่นแบบไม่จริงจังอะไรนัก เพราะสิ่งที่จริงจังยิ่งกว่าอยู่ตรงหน้า ร่างสูงใหญ่แบบลูกผสมยุโรปกับไทย ทรุดร่างลงนั่งข้างร่างอรชร ตะครุบฝ่ามือไปบนหน้าอกอวบใหญ่เพราะเจ้าหล่อนใส่เสื้อตัวในแนบเนื้อ และความนุ่มเด้งดึ๋งภายใต้ฝ่ามือสัมผัสก็รู้เป็นของจริง
ดวงตาคมราวจะเข้มขึ้นอีกเท่าตัว ก่อนจะถอนใจหนักๆ กำเนื้อผ้าช่วงอกและกระชากออกอย่างแรง
เสียงดังแคว่ก! เปิดเผยความอูมใหญ่โดดเด่น และนูนเนื้อที่ไร้การปกปิดก็ราวจะเด้งออกและขยายใหญ่โตมากขึ้น มาร์ตินกางฝ่ามือออกกะจากขนาดแล้วคงกอบกำไม่มิด ดีหน่อยที่หัวนมมีสติกเกอร์สีเนื้อปิดเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเขาคง…
แค่คิดสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดก็เกิดขึ้นจนได้ เมื่อไอ้ตัวดีกึ่งกลางกายมันเริ่มประท้วง ทั้งที่มันไม่ควรเกิดกับลูกสาวของศัตรูด้วยซ้ำ แต่เขาก็เป็นผู้ชายทั้งแท่ง เห็นผู้หญิงแก้ผ้าต่อหน้า มันก็ต้องมีคิดกันบ้าง ทางเดียวที่จะทำให้มันสงบได้ก็คือท่องไว้ว่าหล่อนเป็นลูกไอ้คนชั่ว
“ลูกไอ้คนชั่ว น้องไอ้คนเลว มันจะดีได้ยังไง แรดซะขนาดนี้ ข้ามน้ำข้ามทะเลเสื้อในก็ไม่ใส่”
- Writer
