สิงหราชอยู่รอหน้าห้องคลอดไม่ไปไหน รอจนพรพิรุณออกจากห้องคลอดและย้ายไปห้องพักพิเศษอย่างดีที่เขาได้จัดการจองไว้ให้เรียบร้อยแล้วก่อนหน้านั้น
พอเห็นร่างบอบบางหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนด้วยความอ่อนเพลียจากการคลอดลูกจึงได้ออกจากห้องไปดูลูกสาวตัวน้อยต่อ
เขาเดินมาหยุดอยู่ที่ห้องเด็กแรกเกิด ยืนเกาะกระจกใสกวาดมองทารกแรกเกิดนอนเรียงรายกันเต็มห้องแล้วเผยรอยยิ้มน้อยๆ
“คนไหนวะหลานฉัน เด็กทารกนี่หน้าเหมือนกันไปหมดเลย”
พยัคฆราชก็ยังไม่ได้ไปไหน แม้ตอนนี้เวลาจะล่วงเลยมาถึงช่วงบ่ายของอีกวันแล้ว สอดสายตาหาหลานสาวของตนด้วยความตื่นเต้น เพราะจะเป็นการเจอหน้ากันครั้งแรก มองไปทางไหนก็เจอแต่เด็กทารกหน้าตาเหมือนกันไปหมด
สิงหราชยกมือขึ้นมาแล้วชี้นิ้วผ่านกระจกใสๆ “นั่นไง อยู่ตรงนู้นไง” น่าแปลกที่แม้จะเห็นอยู่ไกลๆ เขาก็จำลูกสาวได้
และเหมือนจะเป็นโชคดีของคุณอาและคุณพ่อมือใหม่ เมื่อพยาบาลเดินเข้ามาเห็นพอดีและจำสิงหราช
