สิงหราชกลับมาถึงเพนต์เฮาส์ของตัวเอง ร่างสูงหยุดยืน
ดวงตาคมกริบกวาดสายตามองไปรอบๆ เขาเคยมั่นใจว่าห้องนี้มันใหญ่และกว้างขวางพอที่จะรองรับผู้อยู่อาศัยได้สี่ถึงห้าคน
ทว่าพอมาวันนี้กลับรู้สึกว่ามันเล็กไป และน่าอึดอัดเกินไปสำหรับลูกสาวตัวน้อยที่ต้องการสภาพแวดล้อมที่ดีกว่านี้
ร่างสูงเจ้าของห้องหรูหรานิ่งคิดอยู่กับตัวเองนานหลายนาที ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง ต่อสายหาใครบางคนที่ไม่ได้เจอกันมาหลายอาทิตย์แล้ว
(แม่ต้องจุดพลุฉลองมั้ย ที่วันนี้สิงห์โทรมาหาแม่ได้) เสียงหวานดูมีอายุของคนปลายสายว่าขึ้นขำๆ
สิงหราชยิ้มบางๆ เขาเดินมานั่งลงที่โซฟากลางห้องโถง
“คุณแม่รับประทานอาหารเย็นแล้วหรือยังครับ”
(วันนี้มาแปลกนะลูก) เสียงหัวเราะของหม่อมหลวงกานธิดาเล็ดลอดผ่านเข้ามา (เรียบร้อยแล้ว นี่ก็นั่งเล่นกับคุณพ่ออยู่)
“คุณพ่อก็อยู่ด้วยหรือครับ”
(ก็นั่งตกใจอยู่ด้วยกันเนี่ยแหละ) เสียงหวานตอบกลับ (แ
