เพื่อนเล่นเพื่อน

เพื่อน [เพิ่ง] สนิท

อะไรกันเนี่ย!

“หวัดดีเลโอ” ฉันกล่าวทักทายเพื่อนในกลุ่มอีกคนที่มักจะมาเรียนแค่วันที่เช็กชื่อ แต่ทำไมถึงมีแต่เขาที่มาอยู่ที่นี่นะ แล้วคนอื่นไปไหนกันหมด

สีหน้าฉันคงจะบอกทุกอย่าง เลโอเลยนั่งลงและตอบคำถามฉัน

“ฉันเห็นในแชตว่าเธอโดนพวกนั้นเท เลยมากินเป็นเพื่อน” เสียงนุ่มทุ้มของเขาทำให้ฉันเองที่อยากจะยกเลิกนัดนี้เผลอพยักหน้ายอมรับ

“ขอบใจนะ”

“อือไม่เป็นไร”

เขาพูดน้อยเสมอเลยแฮะ

“อ่า...งั้นจะสั่งอะไรเลยไหม เดี๋ยวฉันไปหยิบเมนูให้นะ” ฉันบอกอย่างอึดอัด เลโอไม่ค่อยพูดถามคำตอบคำ ฉันเองก็พูดน้อยบรรยากาศรอบตัวจึงไม่ค่อยดีนัก

“ไม่ต้องหรอกดูด้วยกันเนี่ยแหละ”

“เอางั้นเหรอ”

“อือ อึดอัดอะไรรึเปล่าถ้าเธอไม่อยากกินฉันกลับก็ได้นะ” เขาพูดด้วยท่าทีสบาย ๆ แต่กลายเป็นฉันเองนี่แหละที่ร้อนรนแทบบ้า

ฉันส่ายหัวปฏิเสธก่อนจะย้ำไป

“ไม่สิเดี๋ยวก่อน ฉันอยากกินอยู่แล้ว แต่พวกเราซื้อไปกินที่สวนสาธารณะกันไหม ฉันอยากไปเดินเล่น” ฉันมองเขาอย่างขอความคิดเห็น

เขาพูดน้อยไม่เหมือนแอชตันที่มีเรื่องมาพูดตลอดเวลา สถานการณ์ที่อยู่ด้วยกันสองคนเลยอึดอัดนิดหน่อย ฉันเลยคิดว่าถ้าไปเดินเล่นสวนสาธารณะน่าจะดีสำหรับเราสองคนมากกว่า

เลโอพยักหน้าเข้าใจ

เขาเดินไปรับไอศกรีมมายื่นให้ฉันก่อนจะพาเดินข้ามทางม้าลาย

“เดี๋ยวเลโอ...” ฉันกระตุกเสื้อเลโอเบา ๆ

“ขอมือ”

“ห้ะ”

“เอามือมาเดี๋ยวฉันพาข้ามถนนเอง”

“ขอบคุณนะ” ฉันหัวเราะเบา ๆ ยื่นมือไปจับมือของเลโอโดยไม่รีรอ ปกติฉันมักถูกหัวเราะอยู่ตลอด เมื่อทุกคนพากันข้ามไปกันหมดแล้วฉันยึกยักอยู่เพียงคนเดียว

ฝ่ามือของเลโออุ่นจนร้อน ฉันรู้สึกถึงเหงื่อที่หยดบนฝ่ามือของตนเอง ไหลกลิ้งไปบนมือของเขา สัญญาณไฟข้ามถนนสว่างขึ้น พร้อมแรงกระตุกทำฉันเดินไปพร้อมกับเลโอ กระเป๋าในมือก็ถูกเขาแย่งไปถือไว้ด้วยมืออีกข้าง ฉันเบิกตากว้างอย่างไม่เข้าใจ กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามขายาว ๆ ของเขา

“รอด้วยสิ เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันไม่ยึกยักตอนข้ามถนน”

“แอชไม่พาเธอข้ามเหรอ”

“ฮะ ๆ เขาเนี่ยนะ” ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะพูดกับเลโอด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เขามักจะข้ามไปรอหัวเราะเยาะฉันที่ฝั่งนู้นน่ะสิ แล้วก็ไม่ได้กระชับมือฉันแน่นเท่านี้ด้วย”

ฉันยกมือเลโอที่เหงื่อไหลพอกันกับฉันให้เลโอดู

ดวงตาเรียวของเขาเบิกกว้างเล็กน้อย ก่อนจะรีบปล่อยมือออกจากมือฉัน

“ขอโทษทีฉันร้อนน่ะ” ใบหน้าเขาแดงเล็กน้อยคล้ายกับอายที่ถูกทัก ฉันเลยรีบบอกให้เขาสบายใจ

“ไม่เป็นไรฉันก็ร้อนเหมือนกัน ขอบคุณนะถือว่ามื้อนี้ฉันเลี้ยงไอติมนายแล้วกัน”

“ขอบใจ”

“อะไรเนี่ยนึกว่านายจะปฏิเสธซะอีก”

“จะปฏิเสธทำไมในเมื่อเธอเป็นคนเสนอนี่” เขาตอบกลับแล้วใช้มือแตะศอกฉันเบา ๆ ให้เดินด้านในฟุตพาท ส่วนเลโอขยับไปเดินด้านนอก

ความใส่ใจเล็ก ๆ ทำให้ฉันที่เคยมองว่าเขาน่าอึดอัด ต้องลบความคิดน่าอายไปเลย

เลโอมาอยู่กลุ่มฉันได้ปีกว่า ๆ เพราะอลิซเห็นเขาเดินอยู่คนเดียว และในตอนที่ทำงานเขากับกันย์ก็ไม่มีกลุ่ม เลยชวนมาทำงานด้วยกัน จึงกลายเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันไปโดยปริยาย

ฉันเหลือบมองคนสูงกว่าก่อนจะพบว่าดวงตาของเลโอสีเดียวกับไอศกรีมในมือ เส้นผมเขายาวกว่าผู้ชายปกติ แถมชอบทำหน้านิ่ง ๆ แต่ตัวจริงดันอ่อนโยนมากจนฉันนึกภาพไม่ออก

“มองอะไรอยู่”

“ตานายเหมือนสีซอฟต์เสิร์ฟเลย” ฉันยื่นโคนไอศกรีมไปเทียบ เท่านั้นร่างสูงก็ฉีกยิ้มกว้างทำเอาฉันตาพร่า ฉันลืมไปได้ยังไงนะว่าเขาหน้าตาดีมาก

“ลูกจันทร์”

“อื้มมมม” ฉันอ้าปากงับยอดไอศกรีมแล้วเดินไปตามทาง สวนกับคนที่มาวิ่งเพื่อเข้าไปในสวนสาธารณะ พอได้ยินเสียงเรียกชื่อก็หันไปถามเขาทันที

“เรื่องแอชตันน่ะไม่เสียใจแน่เหรอ” เขาถามไม่มีปี่มีขลุ่ย

ฉันเม้มปากอย่างปลง ๆ เหลือบตาสบกับเลโอ ก่อนก้มลงเลียไอศกรีมที่เลอะรอบปาก เรื่องของแอชตันทำฉันอ่อนแรงและกำลังลงไปเรื่อย ๆ แม้พยายามทำตัวไม่งี่เง่าไม่ใส่ใจแต่มักร้อนรุ่มเสมอ เขามักจะละเลยอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ และมองข้ามความรู้สึกของการเป็นแฟนไป และยังติดเพื่อนมากอีกต่างหาก

ไม่เสียใจเหรอ ฉันโคตรเสียใจเลยต่างหาก

แต่จะพูดไปก็เท่านั้น

ฉันยิ้มก่อนตอบตรงข้ามกับความในใจ

“ไม่นะเดี๋ยวเขาเล่นบอลเสร็จก็มาง้อ ฉันรู้นิสัยเขาดี”

“งั้นก็ดีแล้ว”

“งั้นฉันถามนายบ้างตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา...นายมีแฟนรึยังเหรอ ไม่เคยเห็นนายอัปรูปหรือพามาแนะนำเลย” ฉันมองเขาตาแป๋ว

“ไม่มีนะ” เขาตอบสบาย ๆ ไม่มีท่าทีอึดอัดแม้แต่น้อย ฉันเลยถือวิสาสะพูดต่อ

“จริงเหรอทำไมล่ะ ชอบอยู่คนเดียวหรือว่ายังไม่มีคนที่ถูกใจ”

“คนที่ถูกใจน่ะมีแล้วแต่มาช้าไปหน่อย”

เลโอพูดเสียงเรียบพลางเสยผมสีเดียวกับดวงตาขึ้น นัยน์ตาสะท้อนแสงแดดดูวิบวับจนน่ายื่นมือเข้าไปแตะ ฉันกะพริบตาปริบ ๆ มองเลโอที่กำลังมองฉันคล้ายกับคอยสังเกตสีหน้าเมื่อได้ฟังคำตอบ

ฉันเลยได้แต่ยิ้มก่อนจะยกมือแตะไหล่เขา

“ไม่เป็นไรนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกกำลังหาทางแย่งอยู่”

“ห้ะ...เอาจริงดิ” ฉันเบิกตาโต “ฉันไม่อยากคบเพื่อนที่แย่งแฟนชาวบ้านนะ”

“ล้อเล่นน่า ถึงจะอยากแย่งก็เถอะ”

เลโอพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย ไม่ได้จริงจังมากนัก เลโอก็เป็นแบบนี้เสมอเขาดูเบื่อทุกอย่างในโลกตลอดเวลา เสียงทุ้มของเขาทิ้งประโยคนั้นแล้วก้มกินไอศกรีม เขาลดจังหวะการเดินพร้อมกับฉันที่เพิ่มความเร็วให้เร็วขึ้น

“ฉันอยากวิ่งจัง”

“เอาสิฉันจะวิ่งเป็นเพื่อน” เลโอตอบอย่างไม่คิดจะห้ามปราม

“ชุดนี้เนี่ยนะ”

“รองเท้าพร้อมก็พอแล้ว ลูกจันทร์โทรศัพท์เธอสั่นรึเปล่า” เลโอยื่นกระเป๋าคืนให้ฉัน

ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ข้างทางก่อนจะแกว่งเท้าไปมา แล้วเปิดกระเป๋าเพื่อหยิบโทรศัพท์ เลโอที่ยืนกัดโคนซอฟต์เสิร์ฟหันไปทางอื่น คล้ายกับทิ้งระยะห่างให้ฉันรับสาย พอเห็นบนหน้าจอว่าเป็นใครฉันก็รีบรับสายทันที

“คุณแฟนนน” ฉันกรอกเสียงลงไปและมันคงดูน่าหมั่นไส้มากเลโอเลยหันขวับมามอง

กุกกัก กุกกัก

[เอามานี่ แฮก...ฮัลโหลลูกจันทร์ มีอะไรเหรอ] เสียงเขาทั้งหอบและเหนื่อย ต้นประโยคฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคุยกับใคร แต่คงเป็นเพื่อนในสนามนั่นแหละ

แต่ลืมรึเปล่าว่าตัวเองเป็นคนโทรมา

“นายโทรมานะทำไมถามเหมือนฉันโทรไปล่ะ”

[ฉันโทรไปเหรอ]

“ใช่สิ นี่ซ้อมอยู่เหรอเสียงหอบเชียว” ฉันเอ่ยแซวฟังเสียงขึ้นจมูกพร้อมเสียงลมหายใจแรงของแอชตัน

[เดี๋ยวโทรกลับได้ไหม...]

“อะไรของนายเนี่ย โอ๊ะ! จะละลายแล้ว...” ฉันเบิกตากว้างมองไอศกรีมที่กำลังจะย้อยลงมือ แต่ยังไม่ทันได้รีบเอามันเข้าปาก ร่างสูงของเลโอก็คุกเข่าตรงหน้า เขาอ้าปากงับไอศกรีมของฉันเข้าปากเพื่อหยุดการละลายของมัน ทั้งที่ดวงตาสีเฮเซลนัตยังจ้องฉันด้วยประกายวาววับ

แผล็บบบบ

ใบหน้าที่ใกล้จนแทบจะเกยอยู่บนตัก กับริมฝีปากแดงที่เลอะด้วยไอศกรีมทำฉันใจแกว่งกวัด เต้นแรงขึ้นมาไม่มีสาเหตุ

ใจฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย!!!

[ฟังอยู่รึเปล่าลูกจันทร์เดี๋ยวฉันโทรกลับได้ไหม]

“อะ...อ๋อ...อื้อแอชตันเล่นบอลให้สนุกนะ”

ฉันตอบกลับอย่างไร้สติพยายามบอกตัวเองว่ามีแฟนอยู่แล้ว มือที่ถือโทรศัพท์สั่นไหวไม่น้อย ฉันกำมันแน่นขึ้นเม้มปากหยุดชีพจรและรอยยิ้มของตัวเอง ก่อนจะส่งเสียงเตือนใส่เลโอที่กำลังจะอ้าปากงับคำที่สอง

“พอแล้วเลโอนายจะกินของฉันหมดเลยเหรอ”

กรอบ!

“รสที่เธอเลือกอร่อยกว่าจริงด้วย” เขาพูดทั้งที่ไอศกรีมฉันยังเต็มปาก แล้วงับมันอีกคำ ทำให้ฉันโมโหจนลืมเรื่องของแอชตันไปซะสนิท

กรอบ!

“เลโอ!!! ฉันอุตส่าห์เลี้ยงไอติมนายแล้ว นายยังมาแย่งฉันด้วยเนี่ยนะ”

“ไปละ” เขาเอากระเป๋าสะพายฉันคล้องคอก่อนจะออกวิ่ง ทำให้ฉันที่กำลังถือไอศกรีมที่แหว่งเพราะเขา ต้องกินไปวิ่งไปเพื่อตามเลโอให้ทัน ท่ามกลางเสียงหัวเราะลั่น เพราะไอศกรีมที่ควรอยู่ในโคนปลิวว่อนเลอะเต็มหน้าฉันเลยเนี่ยสิ

“นายตายแน่เลโอ!!!”

ตุบ!

“โอ๊ยยยลูกจันทร์ ฮ่า ๆ ทำอะไรของเธอ” เขาลูบไหล่ที่ถูกฉันทุบป้อย ๆ พอเห็นฉันมองค้อนทั้งที่ไอศกรีมเลอะเต็มหน้า เขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นจนฉันหน้าแดง

“ฮ่า ๆ ๆ”

“นี่หยุดหัวเราะนะ”

“หน้าเธอตอนนี้ดูไม่ได้เลยลูกจันทร์” เขาเอ่ยเสียงทุ้ม

ร่างสูงเดินเข้ามาชิดฉันแล้วใช้นิ้วโป้งไล้ข้างแก้มฉันไปมาเพื่อเช็ดคราบไอศกรีม นัยน์ตาสีน้ำตาลของเขาอ่อนโยนกว่าปกติ นั่นทำให้ฉันรู้สึกประหลาดไปหมด

“ไม่เอาแล้วฉันเช็ดเอง” ฉันยกมือประกบแก้มทั้งสองข้าง หลังจากยกโคนไอศกรีมให้เขา เลโอหันมามองหน้าฉันแล้วยิ้มกว้างก่อนจะเคี้ยวโคนเละ ๆ นั่นตุ้ย ๆ ไม่รู้สึกรังเกียจเลยแม้แต่น้อย

เป็นผู้ชายที่ประหลาดชะมัด

“อร่อยดีแต่เค็มไปหน่อย”

“เกลือจากมือฉันเองแหละ สมน้ำหน้า!”