เพื่อนเล่นเพื่อน

“ไงคนสวย” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลัง ฉันจำได้ทันทีว่านั่นเป็นเสียงของแฟนหนุ่ม พลันยิ้มรับอย่างร่าเริงก่อนจะโบกมือทักทายเขา วันนี้หลังจบคลาสฉันกับกลุ่มเพื่อนพากันนั่งทำการบ้านอยู่ด้านล่าง โดยอลิซกับพรีมนั่งทำรายงานที่ค้าง ส่วนฉัน เลโอ กับกันย์กำลังเขียนใบงานที่ได้มา เสร็จแล้วกันย์จะเอามันไปส่งเอง “คนสวยนี่หมายถึงแค่ลูกจันทร์ หรือหมายถึงทั้งกลุ่มเหรอออ” อลิซส่งเสียงแซว “หมายถึงเธอด้วยอลิซ” คำหยอกเอินของแอชตันทำฉันชะงักไป แต่สิ่งที่ติดใจมากกว่าคือฝ่ามือของเขาที่แตะลงบนไหล่อลิซ เหมือนเชิงห้ามปรามให้เธอหยุดพูดเล่นในเรื่องเหล่านั้น ไปสนิทกันขนาดนั้นตั้งแต่ตอนไหนนะ ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยหากแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปมากนัก คิดแต่ว่าคงไม่มีอะไร และแสร้งยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แอชตันนั่งลงข้าง ๆ ฉัน แล้วใช้มือโอบไหล่ไว้ ขณะที่ฉันกำลังเขียนใบงานอยู่ จู่ ๆ คนเจ้าเสน่ห์อย่างเขาก็เอามือมาลูบหน้าฉัน พร้อมกับมองฉันด้วยสายตาชวนสงสัย ฉันได้แต่หรี่ตามองเป็นคำถามอย่างไม่เข้าใจ “มีอะไรเหรอแอช” “วันนี้แว่นไปไหน ทำไมที่รักไม่ใส่แว่นคะ” คำพูดหวานเลี่ยนทำให้ฉันขัดเขินนิดหน่อย รู้สึกหน้าร้อนผ่าวเมื่อเพื่อนหันมาทำหน้าล้อเลียน “ทำไมที่รักไม่ใส่แว่นคะ แหวะ! หวานเวอร์” อลิซนิ่วหน้ากลอกตา ทำท่าอ้วกไปพร้อมกับเสียงหัวเราะของเพื่อน “อย่าแซวสิ ดูยัยลูกจันทร์อายม้วนเชียว” “อิจฉาจังเลยน้าาา” “นั่นสิ” อลิซตอบพรีมก่อนจะจ้องมองมาที่ฉันกับแอชตัน “น่าอิจฉาจัง” “ฮ่า ๆ อะไรของพวกเธอเนี่ย” ฉันส่งเสียงดุแล้วใช้มือดันหน้าแอชตันออก ก่อนที่จะถูกแซวไปมากกว่านี้ แต่พอมองหน้าแอชตันฉันเองก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะเป็นแฟนกัน แอชตันเป็นเพื่อนที่คณะบริหารอินเตอร์ ส่วนฉันเรียนภาคไทยปกติ ถึงแม้เรียนคนละภาคแต่เราเคยเจอกันในบางวิชาที่ต้องเรียนรวม อยู่กลุ่มงานเดียวกันในตอนปีหนึ่ง หลังจากเขารุกจีบมาเรื่อย ๆ ฉันเองก็ยอมใจอ่อนในที่สุด ยอมให้เขาอยู่ในสถานะแฟนจนครบสองปีวันนี้ แอชตันถือเป็นหนุ่มฮอตเพื่อนเยอะ เป็นที่รู้จักของใครมากมาย ส่วนฉันเป็นคนเก็บตัวที่ทำเอาเพื่อนเหวอว่ามาคบกันได้ยังไง ซึ่งฉันก็งงตัวเองเช่นเดียวกัน “ตกลงว่าแว่นไปไหน เพ่งกระดาษจนตาจะติดโต๊ะอยู่แล้ว” แอชตันดีดหน้าผากฉันก่อนจะขมวดคิ้ว ฉันเม้มปากเพิ่งรู้ตัวว่าทำอย่างที่เขาพูดจริง ๆ ก็คนมันสายตาสั้นนี่ แต่ฉันไม่ชอบใส่แว่นเพราะรู้สึกว่ามันเกะกะ จะใส่คอนแท็กต์เลนส์ก็ตาแห้ง “เอ...น่าจะอยู่ในกระเป๋านะ เดี๋ยวหาแป๊บนึง” “มาสิเดี๋ยวฉันหาให้” “น่าจะอยู่ในกระเป๋าเล็กนะ อ๊ะ! เดี๋ยวนะแอชอย่าเพิ่ง เอาคืน...” ฉันบอกหลังจากยื่นกระเป๋าให้แอชตัน แฟนหนุ่มหน้าหล่อรับมันไป แต่ฉันดันลืมว่าซ่อนของที่เตรียมมาให้เขาไว้ในกระเป๋า แอชตันไม่ฟัง เขากระตุกมุมปากแล้วรื้อกระเป๋าฉัน หยิบกล่องใส่แว่นออกมาวาง “อย่านะแอชตัน” “ซ่อนอะไรไว้ ของกิ๊กรึเปล่าลูกจันทร์” “ฉันไม่มีกิ๊กหรอกน่า เอาคืนมานะแอชตันนายมันขี้โกง” ฉันร้องว่าเขาก่อนจะตามไล่ตะครุบกระเป๋าจากคนขี้ขโมย พอเห็นปฏิกิริยาฉันแอชตันก็เหมือนจะรู้ทัน “ทำแบบนี้ยิ่งน่าสงสัยเข้าไปกันใหญ่” “ไม่มีอะไรจริง ๆ นะ” ฉันโบกมือปฏิเสธพยายามจะแย่งกระเป๋ากลับมา “เดี๋ยวนี้หัดมีลับลมคมในเหรอ” เขาวิ่งอ้อมโต๊ะแล้วเทกระเป๋ากลางโต๊ะเพื่อเอาของข้างในออกมา แวบหนึ่งฉันเห็นเลโอขมวดคิ้วปัดของออกแล้วก้มเขียนต่อ สีหน้ารำคาญใจของอลิซกับพรีมทำให้ฉันเกรงใจไม่เบา ฉันจึงได้แต่เรียกแอชตันอย่างอ่อนอกอ่อนใจ “แอชตัน…” “ไหนดูซิ...อันนี้นี่เอง ของฉันเหรอ” แอชตันหยิบกล่องสีน้ำเงินที่ผูกริบบิ้นไว้ออกมาดู มันเป็นแหวนที่ทำเป็นชื่อฉันและเขาในตัวเขียนเป็นรูปหัวใจเล็ก ๆ ล้อมพลอยเม็ดเล็กด้านใน “อื้มมมใช่ ชอบไหม” “สวยดี ขอบคุณนะ” “ฉันว่าจะให้นายตอนไปกินข้าวด้วยกันซะหน่อย นายดันเอามาเปิดตอนนี้หมดกันความโรแมนติก” ฉันบ่นเบา ๆ มองแอชตันเก็บของเข้ากระเป๋า “ว่าแต่เนื่องในโอกาสอะไรเหรอ” “...” “วันนี้ไม่ใช่วันวาเลนไทน์ซะหน่อย” แอชตันขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหยิบแหวนไปหย่อนใส่กระเป๋าเสื้อที่อกตัวเอง “ก็วันนี้วันครบรอบนี่” “เหรอ” แอชตันนิ่วหน้ายิ้มขำ เขาทำหน้าคิดไปนิดหนึ่งก่อนจะบอกฉันราวกับหนักใจ “บอกแล้วไงว่าฉันไม่สนใจวันอะไรพวกนี้น่ะ...ฉันกำลังจะมาบอกเธอพอดีว่าวันนี้ขอไปเตะบอลกับเพื่อน ที่รักจะงอนไหม” เขาเดินมาโอบฉันทำเสียงออดอ้อน ซึ่งฉันเองก็ไม่คิดจะแสดงท่าทีงี่เง่าต่อหน้าคนอื่น ๆ จึงได้แต่นั่งลง “ไม่งอนหรอกไปเถอะ” “จริงเหรอ” “อื้อ” พอได้คำตอบจากฉันแอชตันก็ยิ้มทั้งดวงตาก่อนจะจุ๊บขมับฉันเร็ว ๆ เหมือนว่าจะลืมเรื่องที่อยากให้ฉันใส่แว่นไปซะสนิท คำบอกลาเร็ว ๆ ทำให้ยังมึนงงไม่หาย แอชตันกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปทิ้งให้ฉันนั่งนิ่งอยู่กับที่ อะไรของเขานะ “ไม่เป็นไรนะแก แอชตันนี่โคตรห่วยเลยไปเตะบอลเนี่ยนะ” อลิซพูดขึ้นก่อนจะดึงฉันเข้าไปปลอบ ฉันขมวดคิ้วก่อนจะส่ายหัวเบา ๆ “ไม่เป็นไรหรอกเขาก็เป็นแบบนี้ตลอดนั่นแหละ” “เป็นฉันเลิกคบไปแล้ว ติดเพื่อนแบบนี้” พรีมย้ำอีกคน แต่เป็นฉันเองที่ยิ้มกว้างแก้ตัวแทนเขา “แหมก็ต้องอยู่กับเพื่อนมั่งสิ งั้นวันนี้ฉันอยู่กับพวกแกนะ” “ดีเลยลูกจันทร์ ฉันเองก็อยากไปกินไอติมร้านนั้นพอดี” อลิซยื่นมือแตะไฮไฟฟ์กับฉันเป็นเชิงปลอบใจ ถึงจะรู้สึกขุ่นมัวแค่ไหนฉันเองก็ได้แต่หัวเราะไปกับเพื่อนในกลุ่ม เก็บความรู้สึกน้อยใจไว้ไม่คิดจะเอามันออกมาให้ใครเห็น ฉันหันไปหาผู้ชายอีกสองคนในกลุ่ม “ไปด้วยกันไหมเลโอ กันย์” “ฉันน่าจะไม่ว่างนะ” “นะ ๆ ๆ ไปด้วยกัน” ฉันเบะปากทำตาเศร้าพร้อมกะพริบตาวิ้ง ๆ เปล่งประกายให้เลโอกับกันย์ “ถ้าไอ้เลโอไปฉันไป” กันย์ตอบอย่างยอมแพ้ “เฮ้ออออก็ได้” ในที่สุดแล้วเลโอก็รับปาก เขาพยักหน้ารับหลังจากที่ฉันยกมือถูกันใต้คางเว้าวอนจนเขายอมไปด้วยกัน