ตบล้างร่าน
1147 Words
เลือดในกายเย็นเฉียบจนไม่อาจจะได้ยินเสียงอะไร อวัยวะการรับรู้ฉันล้มเหลวตั้งแต่เห็นภาพพวกนั้น ภาพที่แฟนฉันกำลังสอบเอวกระแทกอลิซอย่างเร่งรีบ แต่ริมฝีปากที่เคยคลอเคลียแก้มฉันกำลังจูบกับพรีมที่เปลือยเปล่าไม่แพ้กัน พวกเขาสวิงกิ้งกันบนเตียงฉันอย่างไร้ยางอาย
“ฮึก...ฮือ”
“เหี้ยอะไรวะเนี่ย!” กันย์ที่เดินตามมาคงตกใจไม่น้อย ก่อนที่สามคนนั้นจะรู้ตัวและส่งเสียงออกมาอย่างตกใจ ฉันได้ยินเสียงข้าวของแตกกระเจิง
“ว้ายยยยยย!/กรี๊ดดดดด”
“เฮ้ย! ลูกจันทร์!!! ฟังก่อน”
“ฟัง? ฟังว่าพวกมึงเอากันท่าไหนเหรอ” เลโอสบถคำหยาบออกมาเป็นสิบคำ ก่อนที่เขาจะลดฝ่ามือลงหลังจากที่พวกนั้นสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มเรียบร้อยแล้ว ฉันมองภาพตรงหน้าอย่างช้ำใจ
หัวใจฉันบีบเค้นคล้ายมีอะไรกดทับจนหายใจไม่ออก
ตุบ!
ฉันทุบอกตัวเองเบา ๆ
“จะเข้ามาทำไมไม่รอให้เสร็จก่อนไม่มีมารยาทรึไงลูกจันทร์...อารมณ์เสีย”
“รอเอาให้เสร็จเนี่ยนะ” ฉันถามทั้งน้ำตา “นั่นมันเตียงฉันนะทำไมพวกมึงไม่ไปเอากันที่อื่น”
แอชตันมองหน้าฉันด้วยความตกใจ เขากัดปากแน่นจนเกือบห้อเลือด หมัดของเขาสั่นราวกับควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ แต่นอกจากไม่สงสารฉันยังสมเพชเขาอีก แอชตันรีบใส่กางเกงแล้วคลานบนเตียงปรี่มาหาฉัน แต่ร่างกายเขาสกปรกเกินกว่าที่ฉันจะรับไหว หัวใจฉันชาหนึบได้แต่ถอยหลังเบี่ยงตัวเข้าหาอ้อมกอดเลโอ
“อย่าเข้ามานะ”
“มันก็แค่...รสนิยมลูกจันทร์” เขาเอ่ยอย่างหน้าด้านเผยรอยยิ้มทำเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาให้ฉันเข้าใจซะ
“รสนิยมแบบไหนล่ะที่นายกำลังจะบอกฉัน”
“เธอไม่เข้าใจ”
“นายนอกใจฉันแล้วพูดได้แค่นี้เหรอ!!! สารเลว!” เสียงตวาดดังลั่นก่อนจะสะอื้นก้อนสะอึกส่งเสียงร้องออกมา ฉันฟูมฟายอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะลืมตามองหน้าแอชตันอีกครั้ง “ทำไมต้องเป็นเพื่อนฉัน เตียงฉัน นี่มันห้องฉันนะ”
“ฉันไม่คิดว่าเธอจะขึ้นมาเร็ว”
นั่นคำแก้ตัวงั้นเหรอ ฉันอ้าปากค้างแทบยืนไม่ไหว นัยน์ตาพร่าด้วยหยาดน้ำตาที่กำลังร่วงจากหัวตา เมื่อน้ำเอ่อล้นออกมาไม่ขาดสาย ราวกับเม็ดฝนที่กำลังตก มันทรมานทั้งร้อนและอึดอัดจนปากฉันสั่นระริกได้แต่เอ่ยไล่พวกเขา
“อึก! ฮึก...ออก...ไป!”
“ลูกจันทร์ฉันไม่ได้มีใจให้สองคนนี้ มันก็แค่เซ็กซ์เข้าใจไหม เชื่อฉันเถอะนะ”
“นายเลิกหลอกมันได้แล้วแอช รู้ก็ดีจะได้เลิกโง่สักที”
“หุบปากนะอลิซ” แอชตันตวาดลั่น
“คิดว่ามันจะกลับมาเอานายรึไงแอช แกจะกลับมาคบกับเขาอีกเหรอ หรือรับได้ที่มีผัวร่วมกับคนอื่นสามสี่คน” อลิซถลึงตามามองอย่างลนลานคล้ายกับกลัวว่าฉันจะรับมันได้
“แล้วเธอรับได้เหรออลิซ เธอรับได้เหรอพรีม”
“ฉันรับได้แกจะทำไม” พรีมตอบกลับอย่างไม่มั่นใจนัก
“ถ้ารับไม่ได้ฉันจะยอมแอบกินมานานขนาดนี้เหรออีโง่!” อลิซตวาดอย่างไม่รู้สึกผิด
“ที่รักอย่าไปฟัง”
“งั้นก็ขอบใจนะอลิซ พรีม ที่ช่วยให้หายโง่ ตอนนี้หายดีเลยละ” ฉันเงยหน้าสะบัดตัวออกจากเลโอ ฝ่ามือที่กุมมือฉันไว้กระตุกเบา ๆ แต่ยอมปล่อยเมื่อฉันกระชากออก เขาเรียกห้ามฉันไว้ราวกับกลัวว่าฉันจะเดินไปหาแอชตัน
“ลูกจันทร์ อย่า...”
“ปล่อยฉันเลโอ” สายตาเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงแต่ก็ยอมปล่อยในที่สุด
“ก็ได้”
ฉันหันไปมองแอชตันแล้วกำหมัดเหวี่ยงเข้าหน้าเขา
ผัวะ!!!
“โอ๊ยยย...ลูกจันทร์!”
ฉันไม่สนใจเขาอีกต่อไป ในเมื่อเขาทำฉันเจ็บใจ แอชตันเองก็ต้องเจ็บไม่แพ้กัน ฉันยกเท้าถีบแอชตันไปที นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดมีน้ำตาไหลออกมาตลอดเวลา ก่อนจะรีบปีนขึ้นไปบนเตียง กระชากหัวอลิซเป็นคนแรกพร้อมดึงผมพรีมเหวี่ยงไปกองรวมกัน ก่อนจะพุ่งเข้าตบไม่ยั้งมือ
เผียะ! เผียะ! เผียะ ๆ!
“กรี๊ดดดดดดแกโง่เองแล้วมา...กรี๊ดดดด”
[LEO Part]
“แล้วเราเอาไงดีวะ” ไอ้กันย์หันมาถามผมเมื่อเหตุการณ์ชุลมุน แต่คนที่โป๊อยู่จะสู้ลูกจันทร์ได้ยังไง ท่าทางเรียบร้อยแต่ฝีไม้ลายมือหนักเอาการ
ผมซู้ดปากเมื่อเห็นรอยเล็บเธอข่วนคอพรีมเป็นทางถึงข้างแก้ม
แค่คิดว่าถ้าเป็นคอตัวเองก็ชวนให้หายใจไม่ออก
เห็นคนที่พยุงตัวปล่อยให้ผู้หญิงตบกัน ส่วนมันทำท่าจะหนีแล้วก็ยิ่งสมเพช แค่เห็นมันชอบละเลยลูกจันทร์ไม่คิดว่าจะเหี้ยได้ขนาดนี้ ความตื่นเต้นคงทำให้ระงับใจไม่อยู่ ยิ่งเสี่ยงจะโดนจับได้ยิ่งชอบสินะ
ผมหัวเราะในลำคอรู้สึกขยะแขยงจนเต็มกลืน
แอชตันใช้ช่วงชุลมุนรีบหนีออกจากตรงนั้น เมื่อเห็นลูกจันทร์ที่เคยยอมทุกอย่างโมโหจนหน้ามืด มันคลานออกมาท่าทีลนลาน ก่อนจะถูกผมยกเท้าถีบไหล่มันไว้
“มึงจะไปไหน นอกใจเพื่อนกูแล้วยังหน้าด้านหนีอีกเหรอ”
“แล้วมึงเกี่ยวเหี้ยอะไรด้วย”
“เกี่ยวไม่เกี่ยวไม่รู้ แต่รู้ว่ากูหมั่นไส้หน้ามึงมานานแล้วก็พอ ไอ้ลูกหมา! ถุย”
ผัวะ!!!
“อ๊ากกกก” มันร้องลั่นเมื่อของเหลวหยดออกจากจมูก หมัดสะบัดเข้าหน้าของแอชตันเต็มแรง หลังจากผมเหวี่ยงมันลงจากเตียงของเธอ เสียงร้องโหยหวนของมันกล่อมประสาททำให้ผมคลั่งกว่าเดิม เผลอซัดหน้ามันไปอีกสองสามที
ร่างเล็กหอบเล็กน้อยหลังจากฟาดฟันสองคนนั้นเสร็จ สายตามาดมั่นมีร่องรอยบวมแดงเล็กน้อย หลังจากมองไอ้แอชตันแทนที่จะมีแววตาม่พอใจลูกจันทร์กลับยิ้มให้ผม เหมือนเธอจะไม่ยอมแพ้วิ่งลงมารวบเสื้อผ้าบนพื้นแล้วเปิดหน้าต่างโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี
“มีความสุขกันมากนักก็ลงไปเก็บเอาแล้วกัน”
“กรี๊ดดดดดอีลูกจันทร์! / ลูกจันทร์”
เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกจิกหัวคว้าแจกันดอกไม้ ก่อนจะสาดไปที่สามคนนั้นไม่ห่วงว่าเตียงตัวเองจะเปียกสักนิด
ซ่า
“จะทำไมห้ะ!!!”
ผมหันไปยิ้มกับไอ้กันย์ มันทำหน้าขยาดแล้วพึมพำ “กูว่าคงไม่ต้องทำอะไรหรอก”
“นั่นดิ” ผมเองก็คิดแบบนั้น
- Writer
