[เซตวังวน1] วังวนคนเลว

[6] ฉันเกลียดนาย

คนที่นอนตื่นในช่วงหัวค่ำของวันได้แต่กะพริบเปลือกตาช้าๆ ในความเมื่อยล้าทำให้น้ำค้างขยับร่างกายไม่ไหว เธอเจ็บระบมไปทั้งกาย เจ็บจนปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอีกครั้ง แต่มันกลับหล่นแหมะไปบนอกเปลือยที่ไม่ได้ใส่เสื้อนอน ไฟผงกหัวขึ้นมอง

"ตื่นแล้วงั้นเหรอ" เพราะเขาตื่นนานแล้ว ไม่อยากรบกวนเลยปล่อยให้น้ำค้างนอนต่อ ถึงจะรู้สึกชาตามตัวไปบ้างเพราะอยู่ท่านี้มานาน

"น้ำค้าง!" เมื่อหญิงสาวเงียบไม่ตอบจึงเรียกเธออีกที

"ตื่นแล้ว.." น้ำค้างเอื้อนเอ่ยช้าๆ เพราะไม่มีแรง เธอไม่อยากพูดอะไร รวมทั้งไม่อยากจะนอนบนร่างกายนี้ แต่มันลงไม่ได้

ไฟชะงักเมื่อได้ฟังน้ำเสียงแหบแห้ง ก่อนจับหญิงสาวให้ค่อยๆ พลิกตัวลงไปนอนด้านข้าง พร้อมกับเขาที่คร่อมแขนไปบนศีรษะ ใช้สายตามองร่างเปลือยเปล่า ตามช่วงอกและลำคอ ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นจ้ำสีเขียว อดลูบผิวนวลเนียนแผ่วเบาที่เขาทำให้มีรอยไม่ได้

"ออกไป.." ความใกล้ชิดจนเกินไป ความอ่อนโยนที่เขามีให้ ทำให้น้ำค้างเกลียด เกลียดคนที่ทำรุนแรงแล้วมาทำเป็นห่วงใยเธอ ไม่ต้องการได้กลิ่นจากกายเขาใดๆ ทั้งสิ้น เธอขยะแขยงคนตรงหน้านี้ ใบหน้ายังไม่อยากมอง

"ออกไป!" เธอบอกอีกรอบ เมื่อเจ้าตัวยังทำเป็นนิ่งเฉย

"ทำไม ทีเมื่อเช้ายังขอร้องกูแทบตาย หึ" อุตส่าห์ว่าจะได้เจอคนหายซ่า แต่ตื่นขึ้นมายังปากดี เขาน่าจะจูบให้ปากแตกไปด้วยหน่อย ถึงจะไม่กล้าไล่เขาแบบนี้

"นายมันไม่ใช่คน" น้ำค้างหันกลับมามองสบตากับเขาตรงๆ รู้ตัวว่าทำอะไรให้เขาเจ็บอย่างเธอไม่ได้ แต่จะขอจำไว้ เธอจะไม่ไยดีผู้ชายแบบเขาเลย

"ปากดี!" ไฟบีบคางเรียวทันทีจนหญิงสาวเบ้หน้า แล้วก้มลงขบริมฝีปากอวบอิ่มซ้ำๆ หวังจะให้มันแตก ใครใช้ให้มาพูดให้เขาหงุดหงิดแบบนี้

คนที่มันจะขาดอากาศหายใจรวบรวมแรงทั้งหมดที่มี เธอผลักเขาออกอย่างแรง แต่ไฟแค่เซไปเล็กน้อย เป็นตัวเธอต่างหากที่ปวดร้าวไปหมด

"อืม..แรงเยอะซะด้วย มึงนี่มันมารยาจริงๆ นะ" ที่ทำมาเป็นไหว้อ้อนวอนนั้นพิสูจน์แล้วว่าแค่การแสดง หากเขาไม่รู้ทันจะเป็นผัวเธอได้ไง มีใครให้มากกว่านี้ไหม

"ออกไป!"

"กูออกก็ได้ แต่อีกหนึ่งชั่วโมงมึงต้องออกไปแดกข้าว" ในเมื่อเขาพูดดีด้วยแล้วไม่เอา ก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป เขากลัวจะมีใครมาตายในห้องแห่งนี้ต่างหาก คิดว่าเขาห่วงหรือไง

พอไฟเดินออกจากห้องไป หญิงสาวพลิกตัวตะแคงข้างทันที นอนทำใจอยู่ราวครึ่งชั่วโมงจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำ

น้ำค้างมองตัวเองผ่านกระจก ปรากฏรอยช้ำต่างๆ บนตัวด้วยความชินและชา เธอมักจะเจ็บตัวทุกครั้งหากว่าอีกฝ่ายจับได้ในสิ่งที่เขาห้าม

แอรด.. "เสร็จยัง" คนที่เข้ามาตามยังเห็นอีกคนนั่งแช่ตัวในอ่างอาบน้ำอยู่เลย นั่งนิ่งแล้วไม่ทำอะไรมันจะเสร็จไหม

ไฟเดินเข้าไปพร้อมท่าทางไม่สบอารมณ์ พลางจะยืนมือไปอาบน้ำให้แต่กลับโดนสายตามองแรงกลับมา

"ทำไม กูจะอาบให้"

"ไม่ต้อง!" น้ำค้างบอกเสียงแข็ง เธอเกลียดขี้หน้าเขาจะแย่อยู่แล้ว ทำไมต้องเข้ามาให้เธอเห็นหน้าบ่อยด้วย ไม่รู้หรือไงที่ไม่อยากออกไปเพราะไม่อยากจะทนมอง

"กูจะอาบ!" ไฟไม่สน เพราะเขารอเธอมากินข้าวด้วยกันจะชั่วโมงแล้ว เวลานี้หญิงสาวควรออกจากห้องน้ำได้แล้ว

"ไฟ!" น้ำค้างโกรธที่เขาไม่ฟังเธอ

"มึงเรียกชื่อกูบ่อยๆ แบบนี้จะให้คิดว่ายังไงดีนะ หึ" ไฟกระตุกยิ้มมุมปากราวกับถูกพิศวาส

"ฉัน เกลียด นาย" หญิงสาวพูดออกจากใจ เกลียดคนที่ทำให้ชีวิตน้องชายของเธอพัง เกลียดทุกอย่างที่เป็นเขา

ไฟที่ได้ยินดังนั้นชะงักไป ก่อนจะตบน้ำในอ่างอย่างแรงจนมันกระจาย สาดมาโดนตามตัวเขาจนเปียก และใบหน้าของน้ำค้างเองที่เต็มไปด้วยหยดน้ำเหมือนกัน ก่อนเดินออกจากห้องน้ำไปอย่างหัวเสีย

น้ำค้างแสยะยิ้ม อย่างน้อยก็ทำให้เขาสะเทือนใจไปได้หนึ่งอย่าง หากทำเขาเจ็บปวดตัวไม่ได้ ก็จะขอทำให้เขาเจ็บใจแล้วกัน

ทำไมจะไม่รู้ว่าคนที่เดินออกไปเมื่อกี้คิดยังไงกับเธอ แต่เธอจะไม่มีทางชอบคนที่ทำลายครอบครัวเธออย่างแน่นอน คนที่ทำให้นัทไม่สามารถกลับมาเป็นคนเดิมได้เธอไม่มีวันให้ใจหรอก ไม่มีวัน!

น้ำค้างก้าวเท้าออกจากในอ่างช้าๆ ก่อนเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูมาคลุมตัว ก้าวขาแต่ละครั้งมันสะเทือนไปทั่วร่าง กล้ำกลืนฝืนทน หากมีโอกาสอีกครั้งเธอก็ไม่ลังเลที่จะไป แต่คราวนี้เธอจะไปในที่ๆ เขาไม่สามารถตามหาเธอเจอได้ อีกทั้งน้องชายก็จะไม่อยู่ให้เขาเอามาต่อรองได้อีกแล้ว

พอร่างเล็กเดินออกจากห้องน้ำมา ไฟเองก็กำลังจะออกจากห้องไปเหมือนกัน ยิ่งคนที่บอกว่าเกลียดมาก คือคนที่เขารัก เขายิ่งนึกโมโห

ไฟปรายตามองอีกฝ่ายเพียงนิด แต่น้ำค้างไม่มองเขาเลย ชายหนุ่มถีบไปที่ประตูอย่างแรงทำเอาร่างเล็กสะดุ้งตกใจ

"ทำไม นี่มันห้องกู!" เขาบอกคนที่ใช้สายตามองใส่เขาอย่างแรง ถ้าพังก็แค่เอาคนมาซ่อม เศษเงินไม่กี่บาท

ปั้ง! เขาปิดมันลงอีกที และคราวนี้ไฟล็อกประตูที่ด้านนอกด้วย รู้ดีว่าหญิงสาวในห้องนี้ดื้อขนาดไหน และไฟเองก็ระวังตัวไว้เหมือนกัน

น้ำค้างเดินมานั่งลงที่โต๊ะกินข้าวเงียบๆ หลังจากแต่งตัวเสร็จ ทานข้าวที่เขาสั่งมาเผื่อ ก็แค่คนที่อยู่ด้วยกัน ตามจริงเขาไม่ได้ห่วงเธอ ทนตักกินไปทั้งที่มันแทบกลืนไม่ลง แต่ยังไงคงต้องขอเอาแรงก่อน

คนที่มานั่งอยู่ร้านเหล้าหลายวันติดทั้งที่ไม่ใช่เวร โดนหลายสายตามองมาอย่างมีคำถาม หากแต่เป็นดิน หนึ่งในหุ้นส่วนของร้านที่กล้าสะกิดถามเพื่อน "ช่วงนี้มึงมาบ่อยนะ"

ไฟขมวดคิ้วใส่อย่างแรง "ทำไม กูมาบ่อยแล้วมันหนักหัวใคร"

"เปล๊า" ดินว่าอย่างชิลๆ ก่อนจะไหวไหล่ ไล่สายตาไปมองคนอื่นๆ บ้าง ทุกคนในกลุ่มต่างเบ้ปาก บางคนก็พยักหน้าให้ สะกิดโดนต่อมโมโหมันเสียแล้ว

พวกเขารู้ที่มาที่ไปเป็นอย่างดี ใครจะทำให้เพื่อนเขาหัวเสียได้เท่าหญิงสาวรุ่นพี่ไม่มีอีกแล้ว

สมน้ำหน้าจริงๆ ไปหลงรักพี่ของเพื่อน ทั้งที่ตัวเองเป็นคนทำให้น้องชายเขาเจ็บ แล้วไหนจะโดนเกลียดจากคนที่ตัวเองรัก พวกเขาก็ไม่รู้จะช่วยยังไง ก็ได้แต่ปล่อยให้ไฟระบาย เดี๋ยวเมาก็กลับห้องไปนอนเอง

'พี่ไฟคะ'

คนที่กำลังเมาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นดู ใครช่างกล้ามาเรียกเขาในเวลานี้

ไฟมองร่างเล็กของหญิงสาวคนหนึ่งส่งสายตายั่ว เธอมองเขาอย่างเชื้อเชิญ

หญิงสาวนุ่งน้อยห่มน้อยกำลังจะเดินไปนั่งลงข้างๆ เขาเมื่ออีกฝ่ายไม่ปฏิเสธ แต่กลับโดนไฟโยนก้นบุหรี่ใส่ด้วยความรำคาญ

'ว้าย!' เธอดิ้นพล่าน พร้อมลูบไล้ผิวขาวๆ ของตัวเอง ไฟทำให้เธอเจ็บแสบ ผิวขาวของเธอแบบนี้ไม่นานมันก็คงมีรอยด่างหมดเลยสิ เธอจ้องหน้าเขาเขม็งอย่างนึกโกรธ

"อะไร!" ไฟถามอย่างไม่สบอารมณ์

'พี่ทำแขนหนูเป็นรอย พี่ต้องชดใช้!'

"ก็นึกว่าอะไร ที่แท้ก็หิวเงิน" ไฟโยนบัตรเครดิตในกระเป๋าเงินใส่หน้าหญิงสาวคนนั้นทันที ก่อนจะคว้ามือถือแล้วเดินออกไปอย่างหัวเสีย ไม่วายได้ยินเสียงเรียกตามหลังมา

"เฮ้ย! กลับเหรอวะ"

"สาวๆในร้านแม่งน่าเบื่อ!" ไฟตะโกนกลับไปเช่นกัน

ดินแสยะยิ้ม ก็แน่สิ ใครจะไปสู้สาวรุ่นพี่ของมันได้ หลงจนหัวปักหัวปำ รักแรงหวงแรง รักจนทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาครอบครอง ยังคิดไม่ออกหากเธอคนนั้นหนีไปได้ เพื่อนเขาจะมีสภาพเป็นยังไง