“เจ้าเป็นคนของหอนางโลมหนี่ชิ่งหรือไม่ ข้ามาตามหาของที่ทำหาย” เสียงทุ้มต่ำ ทำให้ลี่มี่รีบหันกลับไปมองต้นเสียง และก็พบเข้ากับชายรูปร่างสูงใหญ่ ไว้หนวดเคราพะรุงพะรัง ทั้งยังพบดาบติดตัวมาด้วย
“จะ เจ้าค่ะ ข้า- เป็นแม่บ้านของที่นี่เจ้าค่ะ” ลี่มี่เอ่ยออกมาตะกุกตะกัก นางโกหกออกไปว่าเป็นคนของหอนางโลมหนี่ชิ่ง เพราะไม่รู้ว่าชายตรงหน้าเป็นผู้ใด แม้ในใจจะคิดไปแล้วว่าคงมิได้มาดีแน่ ดีไม่ดีอาจเป็นคนร้ายที่เข่นฆ่าผู้คนไปหลายต่อหลายศพก็เป็นได้
“ดี ข้ามาตามหาของ เป็นสร้อยข้อมือห้อยเหรียญอีแปะไว้ มีคนพบเจอหรือไม่”
ชัด ชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งใด ชายผู้นี้เป็นคนร้ายแน่นอน!
“อะ เอ่อ เอ่อ ข้าคิดว่าจะต้องไปดูกล่องใส่ของหายด้านล่างเจ้าค่ะ กล่องสำหรับใส่ของที่ลูกค้าลืมไว้น่ะเจ้าค่ะ”
“งั้นหรือ เช่นนั้นเจ้านำข้าไป”
“เอ่อ ท่านอยู่รอด้านบนนี้ดีหรือไม่เจ้าคะ ประเดี๋ยวข้าจะนำขึ้นมาให้” ขอเถิด ขอให้นางได้มีทางหนีบ้างเถิด
