เช้าวันรุ่งขึ้น อี้หานก็รีบไปที่เรือนเล็ก เพื่อสอบถามเรื่องสร้อยข้อมือที่พบในที่เกิดเหตุ หากว่าท่านยายมีเครือญาติที่ใช้แซ่เหมา อาจทำให้หาตัวคนร้ายได้ง่ายขึ้น
“ผู้ที่ใช้แซ่เหมา นอกจากท่านแล้ว ยังมีผู้อื่นหรือไม่ขอรับ”
“ในเมืองซูโจวมิมีแล้ว สามียายเดินทางมาจากเมืองอื่น จึงมิมีเครือญาติที่ใช้แซ่เหมาอยู่ในเมืองของเราเลย”
“ถ้าอย่างนั้นท่านยายเคยเห็นจี้ข้อมือนี้หรือไม่ขอรับ” อี้หานยื่นสร้อยข้อมือให้กับเหมาไป่ได้ดูอย่างถนัดถนี่
เมื่อเห็นสร้อยข้อมือชัดเจนแล้ว เหมาไป่ถึงกับน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย ร่างอวบของหญิงชราสั่นเทา จนลี่มี่ที่นั่งประคองอยู่รู้สึกได้
“ท่านยาย…”
“ฮึก! ท่านได้มาจากที่ใดหรือ มันเป็นของบุตรชายข้า” คำตอบของท่านยาย ทำให้ลี่มี่และอี้หานสบตากันอย่างมิได้นัดหมาย ทั้งคู่รู้อยู่แล้วว่าบุตรชายท่านยายได้เสียชีวิตไปแล้ว
เช่นนั้นคนร้ายเป็นผู้ใดกัน เป็นผีสางอย่างนั้นหรือ
“ข้าเจอในที่เกิด
