“ขอข้าดูแผลเจ้าได้หรือไม่” อี้หานคว้าเอาเครื่องมือทำความสะอาดบาดแผลจากผิงผิงมาถือไว้กับตัว ก่อนจะโบกมือไล่ให้คนสนิทของว่าที่ภรรยาออกไปรอด้านนอก
ตั้งแต่ที่ลี่มี่บาดเจ็บ อี้หานก็ให้ลี่มี่พักที่เรือนหลัก โดยชายหนุ่มให้เหตุผลว่า หากเกิดสิ่งใดขึ้นกลางคืน เขาจะได้ช่วยได้ทันการณ์ แม้ลี่มี่จะปฏิเสธอย่างไรก็มิเป็นผล จึงจำยอมมานอนที่ห้องของท่านเจ้าเมือง
“ทะ ท่านจะดูหรือเจ้าคะ ข้าว่าให้ผิงผิงทำจะดีกว่า ข้ามิอยากรบกวนท่าน” ใบหน้างามแดงก่ำ จะให้นางปลดอาภรณ์ต่อหน้าท่านเจ้าเมืองได้อย่างไรกัน
“ข้าเคยเรียนรู้ศาสตร์การแพทย์มาก่อน ข้าย่อมทำได้ดีกว่า หันหลังมาเถิด” เมื่อเห็นว่าท่านเจ้าเมืองยืนยันหนักแน่น ลี่มี่จึงขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วหันหลังให้ชายหนุ่ม มือบางปลดอาภรณ์ของตนเองออก เผยให้เห็นรอยแผลเป็นทางยาวบนแผ่นหลังขาว
“อะฮึ่ม! หากเจ็บก็บอกข้า”
“จะ เจ้าค่ะ” ลี่มี่กระชับแขนทั้งสองปิดอกอวบไว้มิดชิด ดวงหน้าร
