ผมเม้มริมฝีปากนิ่ง ก่อนก้มหน้าหันหนีคำสั่งนั้น ไม่มีทาง... ให้ตายผมก็ไม่มีวันขอโทษมันหรอก!
ได้ยินเสียงป๊าถอนหายใจเบาๆ ก่อนร่างสูงใหญ่จะเดินไปเก็บเจลแปะหน้าผากที่ร่วงจากหน้าผากปูโน่ไปแอ้งแม้งอยู่บนพรมเพราะแรงถีบของผมขึ้นมาปัดๆ แล้วแปะลงที่หน้าผากคนสำออยใหม่ พอผมทำท่าจะลุกจากโซฟาขึ้นห้องส่วนตัว ป๊าก็พูดขึ้นมาลอยๆ
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพวกแกจงเกลียดจงชังอะไรกันนักหนา ฉันรู้แค่ว่าถ้าไม่ได้ปูโน่ช่วยไว้ตอนนั้น แกคงไม่มีทางได้ใช้ชีวิตเป็นนักเรียนนักเลงได้อย่างทุกวันนี้หรอก”
ตึ้ง!
“ปัดโธ่โว้ย!”
ทันทีที่ขึ้นมาถึงห้องส่วนตัวได้ ผมก็กระแทกหมัดอัดกำแพงห้องสุดแรงด้วยความโมโห ทำไมวะ! ตั้งแต่เด็กแล้วที่ใครๆ ก็รักก็สนใจแต่คาปูชิโน่ ปูโน่คนดีอย่างนั้น ปูโน่น่ารักอย่างนี้ แต่พอพูดถึงเอสโซ่ก็มีแต่คนเบือนหน้าหนีใส่ความว่าผมเป็นเด็กไม่ดี! ถึงผมจะเรียนไม่เก่ง แต่ปูโน่เองก็เพิ่งมาผลการเรียนดีเอาตอนอยู่เกรดเจ็ด
