ปูโน่ไม่ตอบ แต่ชี้มือไปที่ถุงสีขาวติดตราโรงพยาบาลเอกชนบนโต๊ะกระจกเล็ก อ้อ! ยา -_-^ ผมสบถอย่างหงุดหงิด ก่อนวางถ้วยโจ๊กลงข้างถุงยาแล้วเดินกลับไปเทน้ำใส่แก้วมาส่งให้ปูโน่ แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวเดียวกับมัน หยิบถุงยาเล็กๆ ออกมาอ่านฉลากทีละอัน ก่อนอาหารๆ อ๊ะ มีสองเม็ด จัดไป
พอปูโน่กินยาเรียบร้อย ผมก็ยื่นถ้วยโจ๊กให้ แล้วนั่งเอกเขนกอยู่บนโซฟาข้างๆ เปิดทีวีดูช่องกีฬาอย่างไม่อนาทรร้อนใจ ปล่อยให้ปูโน่กินโจ๊กสุกๆ ดิบๆ ไปอย่างช้าๆ อาการหนักจนต้องนอนซมอยู่บ้านนานขนาดนี้ทำไมไม่ไปนอนโรงพยาบาลวะ อยู่บ้านก็เป็นภาระผมตลอด น่ารำคาญ...
นี่ติดว่าเพราะมีบุญคุณต่อกันตอนผมเป็นเด็กเลยทดแทนบ้างหรอกนะ แต่สำหรับความแค้น ยังไงก็ต้องสะสางเฟ้ย!
“นายเนี่ย... ที่จริงก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่แสดงออกซักเท่าไหร่เลยนะ ^-^”
เสียงเล็กๆ สดใสของคนที่ยื่นหน้ามายิ้มให้ผมจากทางด้านหลังโซฟาทำเอาผมสะดุ้งโหยงเกือบชนปูโน่ที่ยังนั่ง
